14:15 ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Η ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Παρόλο που ο Θεός προειδοποιεί τον κόσμο να φύγει από το στρατόπεδο του θηρίου, δεν σημαίνει ότι οι συνθήκες στο στρατόπεδο του Θεού θα είναι εύκολες. Οι οπαδοί του θηρίου θα κάνουν ότι είναι δυνατόν ώστε να γίνει η ζωή των αγίων ‘κόλαση’ και όταν επιβληθεί η θανατική ποινή και ο λαός του Θεού θα πρέπει να “φύγει προς τα βουνά” (Ματθαίον 24:16) θα υπάρχει αγωνία, θλίψη και εξάντληση.
“Εδώ είναι η υπομονή των αγίων· εδώ είναι εκείνοι που φυλάττουν τις εντολές του Θεού και την πίστη του Ιησού” Αποκάλυψη 14:12. Υπομονή σημαίνει “ακλόνητη προσήλωση σε μια πορεία δράσης, παρά τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες, επιμονή, αντοχή, σθένος”.[1] Θα χρειαστεί πολύ υπομονή, αντοχή και καρτερικότητα από τους αγίους, για να συνεχίσουν να τηρούν τις εντολές του Θεού όταν ο νόμος του κράτους θα προστάζει να παραβιάσουν τουλάχιστον την τέταρτη εντολή. Η υπομονή που θα χρειάζεται να έχουν οι πιστοί τότε είναι ο καρπός της “πίστης του Ιησού” . Έχει ενδιαφέρον ότι η φράση “ πίστη του Ιησού” κάνει τη μοναδική εμφάνισή της σε αυτό το εδάφιο, σχετίζει την πίστη με τον Χριστό και δεν αναφέρει ‘η πίστη στον Χριστό’, υποδηλώνοντας ότι δεν είναι η πίστη μας σε Εκείνον που θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη χρονική περίοδο, αλλά είναι η δική Του πίστη που μας μεταδίδει.
Ο Χριστός είχε πίστη στο λόγο του Θεού: “Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός”[2] και αυτή η πίστη Τον στήριξε στις 40 μέρες νηστείας στην έρημο και στους πειρασμούς του διαβόλου: “Αν είσαι Υιός του Θεού...” (Ματθαίον 4:5). Είχε πίστη ώστε οι λίγοι οπαδοί “που μου έδωσες (Πατέρα) από τον κόσμο”,[3] που συνέχιζαν μέχρι την ώρα του θανάτου να καυγαδίζουν για το ποιος ήταν ο πιο σημαντικός και που Τον εγκαταλείψαν την ώρα της θλίψης Του, θα εδραιώσουν την εκκλησία Του και θα μεταφέρουν το ευαγγέλιο σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Ιησούς είχε πίστη ότι ο κόσμος “θα δει τον Υιό του ανθρώπου να κάθεται στα δεξιά της δύναμης, και να έρχεται επάνω στα σύννεφα του ουρανού”[4] ακόμα και όταν το βάρος των αμαρτιών του κόσμου έπεσε επάνω Του, εμποδίζοντας Τον να δει τον Πατέρα. Με άλλα λόγια, η πίστη Του ήταν εξ’ ολοκλήρου βασισμένη στο λόγο του Θεού, ανεξαρτήτως από τις συνθήκες γύρω Του και από τα συναισθήματά Του. Μόνο μια τέτοια πίστη, που είναι δώρο της χάρης του Θεού, θα στηρίξει το λαό του Θεού στη Μεγάλη Θλίψη. Το γεγονός ότι η τήρηση των εντολών του Θεού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πίστη του Ιησού δείχνει ότι δεν υπάρχει καμία αντίφαση μεταξύ υπακοής και πίστης. Η αληθινή υπακοή είναι καρπός της πίστης, είναι αδύνατον να υπάρξει χωρίς πίστη και αν λείπει η υπακοή αποδεικνύεται ότι η πίστη δεν είναι γνήσια.[5]
Η υπακοή είναι το βασικό κριτήριο που επιβεβαιώνει την ταυτότητα αυτών που ισχυρίζονται ότι έρχονται στο όνομα του Κυρίου. “Εκείνος που λέει ότι: Τον γνώρισα, και δεν τηρεί τις εντολές του, είναι ψεύτης, και μέσα σ’ αυτόν η αλήθεια δεν υπάρχει” (Α΄ Ιωάννου 2:4). “Στον νόμο και στη μαρτυρία· αν δεν μιλούν σύμφωνα μ’ αυτό τον λόγο, σίγουρα δεν υπάρχει φως μέσα τους” (Ησαΐας 8:20). Το κριτήριο της υπακοής στο λόγο του Θεού είναι που θα δώσει τη δυνατότητα στο λαό του Θεού να αντιληφθεί τα ψεύτικα θαύματα και την απατηλή σοφιστεία του “θηρίου... και του ψευδοπροφήτη” (Αποκάλυψη 19:20). Αν και θα μιλήσουν για πίστη και θα κάνουν θαύματα, η διδασκαλία και το παράδειγμα τους θα αντιτίθενται προς “τις εντολές του Θεού”.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 14:13 ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΘΛΙΨΗ;