ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5Αποκάλυψη κεφάλαιο 5 | www.revelationofjesus.net ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 - το κείμενοΗ ΔΙΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗΚΡΙΣΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ5:1 ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ;5:2-4 ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΣ;5:5-7 ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ, Η ΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΝΙΟΤΟ ΣΦΑΓΜΕΝΟ ΑΡΝΙΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΡΝΙΟ;ΓΙΑΤΙ ΣΦΑΓΙΑΣΤΗΚΕ ΤΟ ΑΡΝΙΟ;5:6 ΕΠΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΚΑΙ ΕΠΤΑ ΜΑΤΙΑ5:7,8 “ΚΑΙ ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΠΗΡΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ” - ΠΟΤΕ;5:9-14 ΤΟ ΑΡΝΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟ

Η ΔΙΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Στο τέταρτο κεφάλαιο, έγινε αναφορά στην ουράνια Ημέρα του Εξιλασμού, το πρώτο στάδιο της τελικής κρίσης. Αυτό το στάδιο λαμβάνει χώρα πριν τη Δεύτερη Παρουσία του Χριστού, επειδή όπως είπε ο Ίδιος: “ο μισθός μου είναι μαζί μου” (Αποκάλυψη 22:12). Με άλλα λόγια, έχει ήδη αποφασισθεί ποιοι θα λάβουν την ανταμοιβή και ποιοι όχι (Ησαΐας 40:10, 62:11). Στο πέμπτο κεφάλαιο, συνεχίζεται η εξιστόρηση της κρίσης και παρουσιάζεται το άνοιγμα του βιβλίου που είναι σφραγισμένο με επτά σφραγίδες. Ένα γεγονός εξαιρετικής σημασίας επειδή πρώτον, όπως θα δούμε, με το άνοιγμα αυτού του βιβλίου η διαδικασία της κρίσης συνεχίζεται και δεύτερον, επειδή εάν δεν γίνει η κρίση δεν μπορεί να σωθεί κανείς. Η κρίση δεν συντελείται για να καταδικαστούν οι αμαρτωλοί,[1] αλλά για να γίνουν οι αμαρτωλοί μέτοχοι της αιώνιας ζωής.

Από τη στιγμή που εμφανίστηκε η αμαρτία υπήρξε η ανάγκη για μία κρίση. Με αυτόν τον τρόπο ο Θεός θέτει ένα οριστικό τέλος στην αμαρτία και ταυτόχρονα σώζει εκείνους που έχουν πίστη και εμπιστοσύνη σε Εκείνον. Η κρίση στην Αγία Γραφή αποτελείται από δυο φάσεις: τη διερευνητική και την εκτελεστική. Όπου υπάρχει αναφορά στην κρίση συναντάμε και τις δύο φάσεις. Για παράδειγμα, τέτοιες περικοπές είναι η αμαρτία στον κήπο της Εδέμ, ο κατακλυσμός, η ιστορία των Σοδόμων και Γομόρρων, η Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία και ο έσχατος καιρός όπως περιγράφεται στα βιβλία του Δανιήλ και της Αποκάλυψης. Επειδή η έννοια της κρίσης που αποτελείται από δύο φάσεις είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός στην Αποκάλυψη, δεν είναι όμως κοινώς αποδεκτό, μια μελέτη αυτής της έννοιας με αναφορά σε διάφορες περικοπές θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα το πέμπτο κεφάλαιο.

Όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν “ανοίχτηκαν τα μάτια και των δύο και γνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί” (Γένεση 3:7). Για πρώτη φόρα αισθάνθηκαν ντροπή και ενοχή και τόσο πολύ φόβο, που ένιωσαν την ανάγκη να κρυφτούν από τον Θεό: “ο Αδάμ και η γυναίκα του κρύφτηκαν από το πρόσωπο του Κυρίου του Θεού... κι (ο Αδάμ) είπε: Άκουσα τη φωνή σου στον παράδεισο, και φοβήθηκα” (Γένεση 3:8,10). Ο Θεός τους αναζήτησε: “Και ο Κύριος ο Θεός κάλεσε τον Αδάμ, και του είπε: Που είσαι;” (Γένεση 3:9). Αυτή ήταν η πρώτη από τις ερωτήσεις που ακολούθησαν: “Ποιος σου φανέρωσε ότι είσαι γυμνός; Μήπως έφαγες από το δέντρο;... Και ο Κύριος ο Θεός είπε στη γυναίκα: Τι είναι τούτο που έκανες;” (Γένεση 3:11,13). Προφανώς ο Θεός ήδη γνώριζε τις απαντήσεις, η διερεύνηση δεν γινόταν για Εκείνον. Το κύριο σημείο της περικοπής είναι ότι πριν ο Θεός ανακοινώσει και εκτελέσει την απόφασή Του (η εκτελεστική κρίση), διεξάγει πρώτα μια διερευνητική κρίση.

Παρομοίως, αφού σκότωσε ο Κάιν τον αδελφό του Άβελ “ο Κύριος είπε στον Κάιν: Πού είναι ο Άβελ, ο αδελφός σου;… τι έκανες;” (Γένεση 4:9,10). Φαίνεται και στις δυο περιπτώσεις ότι η απόφαση του Κυρίου βασιζόταν, μέχρι ενός σημείου, στις απαντήσεις που θα λάμβανε σε αυτά τα ερωτήματα. Η διερεύνηση ήταν μια λυτρωτική διαδικασία που πρόσφερε την ευκαιρία για μετάνοια και εξομολόγηση. Το γεγονός όμως ότι δεν ομολόγησαν την αμαρτία τους, ήταν μια ξεκάθαρη απόδειξη (για ολόκληρο το σύμπαν όπως θα δούμε) της θανατηφόρας και φθοροποιού επιρροής της αμαρτίας.

Η μοναδική κρίση που έγινε σε παγκόσμια κλίμακα ήταν στην εποχή του Νώε με τον κατακλυσμό. Ο Θεός, που είναι γνώστης των πάντων, παρουσιάζεται να διενεργεί μια ξεχωριστή έρευνα: “Και ο Θεός είδε τη γη, και να , ήταν διεφθαρμένη”, “Και ο Κύριος είδε ότι η κακία του ανθρώπου πληθυνόταν επάνω στη γη” (Γένεση 6:12,5). Ο Θεός ανακοινώνει την απόφαση Του (“Θα εξαλείψω τον άνθρωπο που δημιούργησα από το πρόσωπο της γης” Γένεση 6:7), ορίζει όμως ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στο οποίο θα πασχίσει μέσω του Αγίου Πνεύματος να φέρει όποιον μπορεί σε σωτηρία: “Και ο Κύριος είπε: Δεν θα παραμείνει το πνεύμα μου πάντοτε μαζί με τον άνθρωπο, επειδή είναι σάρκα· οι ημέρες του θα είναι ακόμα 120 χρόνια” (Γένεση 6:3). Η Εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται “παραμείνει” σημαίνει κρίνω .[2] Αυτό το έργο του Αγίου Πνεύματος έγινε μέσω της διακονίας του Νώε - “ο Νώε, κήρυκας δικαιοσύνης”, “Ο οποίος, αφού πορεύτηκε, κήρυξε και προς τα πνεύματα που ήσαν στη φυλακή,[3] τα οποία κάποτε απείθησαν, όταν η μακροθυμία του Θεού, κάποτε, στις ημέρες του Νώε, τους πρόσμενε, καθώς κατασκευαζόταν η κιβωτός” (Β’ Πέτρου 2:5, Α’ Πέτρου 3:19,20).

Μετά τον κατακλυσμό οι άνθρωποι που δεν εμπιστεύονταν τον Θεό είπαν “ας αποκτήσουμε για μας όνομα” και ξεκίνησαν να οικοδομούν τον πύργο της Βαβέλ. Παρόλο που ο Θεός γνώριζε πλήρως τις πράξεις τους, η περικοπή μας Τον παρουσιάζει να διενεργεί μια έρευνα: “Ο Κύριος κατέβηκε, για να δει την πόλη και τον πύργο, που οικοδόμησαν οι γιοι των ανθρώπων” (Γένεση 11:4,5). Ανακοινώνοντας την απόφαση Του ξεκαθαρίζει ότι η κρίση δεν είναι μια μονόπλευρη ενέργεια από μέρους Του, λέγοντας: “Ελάτε, ας κατεβούμε, και ας συγχύσουμε εκεί τη γλώσσα τους, για να μην καταλαβαίνει ο ένας τη γλώσσα του άλλου” (Γένεση 11:7). Η χρήση του πληθυντικού αριθμού πιθανόν περιλαμβάνει τους αγγέλους, που σχεδόν πάντα συμμετέχουν στην κρίση, διερευνητική ή εκτελεστική.[4]

Η συμμετοχή των αγγέλων είναι ξεκάθαρη στην κρίση των Σοδόμων και Γομόρρων την εποχή του Αβραάμ. “Ο κύριος φάνηκε σ’ αυτόν (τον Αβραάμ) στις βελανιδιές Μαμβρή...” (Γένεση 18:1). Αλλά ο Κύριος δεν ήταν μόνος Του: “Είδε, και να, τρεις άνδρες όρθιοι μπροστά του” (Γένεση 18:2). Δυο από τους τρεις ήταν άγγελοι και ουσιαστικά αυτοί ήταν που έφτασαν στα Σόδομα, πραγματοποίησαν την έρευνα και εκτέλεσαν την κρίση. Καθώς ο Κύριος συνομίλησε με τον Αβραάμ τον ενημέρωσε ότι επειδή: “Η κραυγή των Σοδόμων και των Γομόρρων πλήθυνε, και η αμαρτία τους είναι υπερβολικά βαριά· Θα κατέβω, λοιπόν, και θα δω αν έπραξαν ολοκληρωτικά σύμφωνα με τη κραυγή που έρχεται σε μένα· και θα γνωρίσω, μήπως όχι.” (Γένεση 18:20,21). Στην πραγματικότητα η τελική περίοδος χάρης είχε ξεκινήσει χρόνια πριν, όταν ο ανιψιός του Αβραάμ, ο Λωτ, “κατοίκησε ανάμεσα στις πόλεις της περιχώρου, και έστησε τις σκηνές του μέχρι τα Σόδομα” (Γένεση 13:12). Ο Λωτ ήταν “δίκαιος (και) καταθλιβόταν από την ακόλαστη διαγωγή των ανόμων” (Β’ Πέτρου 2:7). Οι ίδιοι οι Σοδομίτες έλεγαν για εκείνον: “Αυτός ήρθε για να παροικήσει· θέλει να γίνει και κριτής” (Γένεση 19:9), υπονοώντας ότι η παρουσία του ήταν μια συνεχής κρίση εναντίον τους. Έτσι ακριβώς όπως και με τον κατακλυσμό, ο Θεός έδωσε ένα χρονικό διάστημα χάρης και έναν “κήρυκα δικαιοσύνης” (Νώε, Λωτ), ώστε οι άνθρωποι να λάβουν την προειδοποίηση πριν την εκτελεστική κρίση. Αναμφίβολα ο Θεός γνώριζε την κατάσταση που επικρατούσε στα Σόδομα. Στη διαδικασία “διαπραγμάτευσης” με τον Αβραάμ ο Θεός παρουσιάζεται ξεκάθαρα να προσπαθεί να βρει τρόπο να μην καταστρέψει τις δύο πόλεις (Γένεση 18:26-32). Στο τέλος, το αποτέλεσμα της έρευνας ήταν ότι δεν υπήρχαν ούτε δέκα δίκαιοι άνθρωποι, “Οι άνδρες των Σοδόμων περικύκλωσαν το σπίτι, νέοι και γέροντες, ολόκληρος ο λαός μαζί, από παντού και έκραζαν στον Λωτ” (Γένεση 19:4), προσπαθώντας να κακοποιήσουν τους δυο επισκέπτες (τους αγγέλους) που είχαν εμφανιστεί με την τελευταία προσφορά σωτηρίας. Στην εκτελεστική φάση της κρίσης εκείνοι που ήταν ειλικρινείς προς τον Θεό (ο Λωτ και οι δυο κόρες του) σώθηκαν από τη φωτιά που κατέστρεψε εκείνους που δεν είχαν μετανοήσει.

Το αποκορύφωμα της εκτελεστικής κρίσης στην ιστορία των Ισραηλιτών ήταν η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλώνιους και η αιχμαλωσία τους το 586 π.Χ. Πέντε χρόνια νωρίτερα ο Ιεζεκιήλ, ένας ιερέας που μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα στη δεύτερη αιχμαλωσία[5], είδε ένα όραμα που καταγράφεται στον Ιεζεκιήλ 1-11. Στο όραμα είδε αρκετά από τα στοιχεία που βρίσκονται στην Αποκάλυψη 4-6, το πιο αξιοσημείωτο από αυτά ήταν τα τέσσερα ζώα και ο Κύριος στον “κινητό” θρόνο Του. Αυτή η “επίσκεψη” του Κυρίου πριν την εκτελεστική κρίση (την καταστροφή της Ιερουσαλήμ) παρουσιάζει τη διερευνητική κρίση στην οποία ο ίδιος ο Κύριος,[6] που ήδη γνώριζε όλες τις βδελυρές αμαρτίες του λαού Ισραήλ, τις αποκαλύπτει στον Ιεζεκιήλ για να τον κάνει να κατανοήσει την αναγκαιότητα της εκτελεστικής κρίσης και να δώσει μια τελευταία ευκαιρία για μετάνοια στον λαό Ισραήλ.

Ο προφήτης μεταφέρθηκε στην “εσωτερική πύλη” του αγιαστηρίου για να δει το “είδωλο της ζηλοτυπίας” (Ιεζεκιήλ 8:5). Μετά του δόθηκε εντολή να σκάψει στον τοίχο και να βρει μια πόρτα ενός εσωτερικού διαμερίσματος όπου “οι πρεσβύτεροι του οίκου Ισραήλ” λάτρευαν “κάθε ομοίωμα από ερπετά, και βδελυκτά ζώα, και όλα τα είδωλα του οίκου Ισραήλ”, λέγοντας με αλαζονεία: “Ο κύριος δεν μας βλέπει· ο Κύριος εγκατέλειψε τη γη” (Ιεζεκιήλ 8:6-12). Μετά είδε γυναίκες “που θρηνούσαν τον θαμμούζ” (Ιεζεκιήλ 8:14), τον κίβδηλο μεσσία της θρησκείας του Νεβρώδ και της Βαβυλώνας. Στο τέλος οδηγείται “στην εσωτερική αυλή του οίκου του Κυρίου·... και στο θυσιαστήριο, περίπου 25 άνδρες, με τις πλάτες τους προς το ναό του Κυρίου και τα πρόσωπά τους προς τα ανατολικά· και προσκυνούσαν τον ήλιο προς τα ανατολικά” (Ιεζεκιήλ 8:16). Αυτή η έρευνα παρείχε τις αποδείξεις ότι ακόμα και σε ότι αφορούσε την ανώτατη Εβραϊκή ιεραρχία η εκτελεστική κρίση ήταν πλήρως αιτιολογημένη.

Η διερευνητική κρίση όμως δεν γίνεται μόνο για να διαπιστωθεί η ένοχη του υποτιθέμενου λαού του Θεού. Ο Θεός, αναγνωρίζει επίσης τον αληθινό λαό Του (το υπόλοιπο). Στο Ιεζεκιήλ 9, ο προφήτης είδε ένα όραμα της καταστροφής της Ιερουσαλήμ και του αποστάτη λαού από “τους ταγμένους ενάντια στην πόλη (τους αγγέλους), κάθε ένας έχοντας το όπλο του της εξολόθρευσης στο χέρι του” (Ιεζεκιήλ 9:1). Αλλά πριν επιτραπεί να ξεκινήσουν το καταστροφικό τους έργο, ένας άλλος άνδρας “ντυμένος λινά, με καλαμάρι γραμματέα στην οσφύ του” άκουσε μια φωνή να του λέει: “Πέρασε μέσα από την πόλη... και κάνε ένα σημάδι επάνω στα μέτωπα των ανδρών, αυτών που στενάζουν και βοούν για όλα τα βδελύγματα που γίνονται ανάμεσά της” (Ιεζεκιήλ 9:2,4).

Η διαδικασία που ακολουθείται είναι συγκεκριμένη. Πριν ο Θεός ανακοινώσει και εκτελέσει την κρίση, διενεργεί μια έρευνα (διερευνητική κρίση). Δίνει μια περίοδο χάριτος και μεταδίδει ένα ισχυρό μήνυμα για μετάνοια. Παρόλο που γνωρίζει ήδη τα γεγονότα, κάνει την έρευνα για χάρη των αγγέλων που επίσης συμμετέχουν στην κρίση. Στη διάρκεια της διερευνητικής κρίσης ο Θεός προσπαθεί να δώσει μια τελευταία ευκαιρία για μετάνοια, να προσδιορίσει και να σώσει τους πιστούς. Αντιθέτως οι ασεβείς είναι ανυποψίαστοι για την κρίση που διεξάγεται έως ότου ξεσπάσει πάνω τους η εκτελεστική φάση της: “Ο ασεβής καυχάται στις επιθυμίες της ψυχής του... εξαιτίας της αλαζονείας του προσώπου του δεν θα αναζητήσει τον Κύριο· όλοι οι συλλογισμοί του είναι: Δεν υπάρχει Θεός... οι κρίσεις σου είναι πολύ ψηλά από το πρόσωπό του... Είπε μέσα στην καρδιά του: Δεν θα εξετάσεις. Είδες! Επειδή, εσύ παρατηρείς την αδικία και την ύβρη, για να ανταποδώσεις με το χέρι σου” (Ψαλμοί 10:3-5, 13,14)[7].

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΚΡΙΣΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ



[1] Έχουν ήδη καταδικασθεί επειδή “όλοι αμάρτησαν” και “ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος” (Ρωμαίους 3:23, 6:23, βλ. επίσης Ιωάννην 3:17-21).

[2] Η Εβραϊκη λέξη είναι διυν , που σημαίνει “κρίνω, αγωνίζομαι, κάνω έκκληση” (Strongs Concordance). Από τις 24 φορές που χρησιμοποιείται στην Παλαιά Διαθήκη, στις 18 μεταφράζεται ως “κρίνω”, π.χ. “Επειδή, ο κύριος θα κρίνει ( διυν ) τον λαό του, και θα μεταμεληθεί για τους δούλους του” (Δευτερονόμιο 32:36).

[3] Αυτά τα εδάφια δεν αναφέρονται στο κήρυγμα του Χριστού στις ψυχές που βρίσκονται στην κόλαση, αλλά είναι το κήρυγμα του Αγίου Πνεύματος μέσω του Νώε πριν τον κατακλυσμό. Τα εδάφια ξεκάθαρα δηλώνουν ότι το κήρυγμα έγινε “ότε άπαξ εξέδεχετο η του Θεού μακροθυμία, εν ημέραις Νώε κατασκευαζομένης κιβωτού”. Τα “πνεύματα που ήταν στη φυλακή” δεν ήταν ψυχές στην κόλαση, αλλά ήταν άνθρωποι αιχμάλωτοι της αμαρτίας. Ο απόστολος Παύλος ξεκάθαρα επισημαίνει ότι το πνεύμα μας επικοινωνεί με τον Θεό, όχι αφού πεθάνουμε, αλλά όσο ακόμα ζούμε (Ρωμαίους 1:9, 8:16, Α’ Κορινθίους 5:3-5, 6:20, Κολοσσαείς 2:5, Β’ Τιμόθεον 4:22). Ο Ιησούς επισήμανε ότι σκοπός Του ήταν να ελευθερώσει τους φυλακισμένους, εννοώντας ζωντανούς ανθρώπους και όχι εκείνους που έχουν πεθάνει (Λουκάν 4:18). Πρόσθετα εδάφια που δείχνουν ότι η λέξη “πνεύμα” αναφέρεται σε ζωντανούς ανθρώπους είναι τα ακόλουθα: Ματθαίον 5:3, 26:41, 27:50, Μάρκον 2:8, 8:12, 14:38, Λουκάν 1:47, Ιωάννην 11:33, 13:21, Πράξεις 17:16, 19:21, Ρωμαίους 8:10,16, Α’ Κορινθίους. 2:11, 5:3-5, 7:34, Β’ Κορινθίους. 2:13, 7:1, 13, Εφεσίους 4:23, Κολοσσαείς 2:5, Α’ Θεσσαλονικείς 5:23, Β’ Τιμόθεον 4:22, Φιλιππησίους 1:25, Α’Πέτρου3:4.

[4] Για παράδειγμα, στο Δανιήλ κεφάλαιο 7, όταν “το κριτήριο κάθισε, και τα βιβλία ανοίχτηκαν” (η διερευνητική κρίση) ολόγυρα στο θρόνο της κρίσης βρέθηκαν “Χίλιες χιλιάδες... και χίλιες μυριάδες” αγγέλων. Στην Αποκάλυψη 5:11 διασαφηνίζεται ότι αυτοί ήταν άγγελοι. Παρομοίως στον Ιεζεκιήλ κεφάλαια 1-10, όταν ο Θεός έρχεται στη γη για να διερευνήσει τις αμαρτίες του λαού Ισραήλ συνοδεύεται από τέσσερα χερουβείμ, μία τάξη αγγέλων (Ιεζεκιήλ 10:20). Όταν ο Θεός συνετέλεσε μια διερευνητική κρίση κατά του Ισραήλ μετά την αμαρτία του Δαβίδ, που απέγραψε τον λαό Ισραήλ, ένας άγγελος εκτέλεσε την τιμωρία (Β΄ Σαμουήλ 24:15-17). Ακόμη μια φορά, ένας άγγελος εκτέλεσε την κρίση κατά του στρατού των Ασσυρίων όταν επιτέθηκαν στο λαό του Θεού (Ησαΐας 37:36).

[5] Ο Δανιήλ αιχμαλωτίστηκε το 606 π.Χ. στην πρώτη αιχμαλωσία (Β’ Βασιλέων 23:36-24:2, Δανιήλ 1:1-6) και ο Ιεζεκιήλ στη δεύτερη που συνέβη με την ανταρσία του Ιωαχείν το 597 π.Χ. (Β’ Χρονικών 36:9,10, Ιεζεκιήλ 1:2).

[6] Μία σύγκριση της περιγραφής Του στον Ιεζεκιήλ 8:2 με αυτή στον Ιεζεκιήλ 1:27,28 (όπου ο άνθρωπος που λάμπει είναι ο Κύριος) δείχνει ότι ήταν ο ίδιος ο Κύριος που οδήγησε τον προφήτη στη “διερευνητική περιήγηση”.

[7] Τα στάδια της κρίσης μπορούμε να τα δούμε στην παραβολή του Χριστού με τα πρόβατα και τα ερίφια (Ματθαίον 25:31-46): 1) Ο Κύριος κάθεται στο θρόνο της κρίσης περιτριγυρισμένος από αγγέλους (Ματθαίον 25:31), 2) Όλα τα έθνη συγκεντρώνονται ενώπιόν Του και διαχωρίζονται σε δύο τάξεις (Ματθαίον 25:32,33). Αυτή η συγκέντρωση δεν είναι κυριολεκτική, καθώς ο διαχωρισμός γίνεται πριν τη Δευτέρα Παρουσία. 3) Η απόφαση ανακοινώνεται και για τις δύο τάξεις (Ματθαίον 25:34-45). 4) Αποδίδεται η ανταμοιβή και η τιμωρία (Ματθαίον 25:46).