ΠΟΙΟΣ ΚΡΙΝΕΤΑΙ, ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ;
Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι στην κρίση ο Θεός αξιολογεί αν είμαστε κατάλληλοι για τον παράδεισο, καταγράφοντας τις καλές πράξεις που έχουμε κάνει και συγκρίνοντάς τες με τις αμαρτίες μας που είναι καταχωρημένες στα “Ουράνια βιβλία”. Ωστόσο, ο Θεός δεν χρειάζεται να αξιολογήσει κάτι, επειδή ήδη γνωρίζει τα πάντα και “οι καλές πράξεις” δεν είναι το κριτήριο για την είσοδό μας στην αιώνια βασιλεία. Όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί και “ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος” (Ρωμαίους 6:23). Όσοι όμως με πίστη έχουν εμπιστευτεί τον εξιλεωτικό θάνατο του Χριστού στο σταυρό έχουν “ήδη μεταβεί από τον θάνατο στη ζωή” (Ιωάννην 5:24).
Η διερευνητική κρίση συμβολιζόταν από την Ημέρα του Εξιλασμού όπου ο ιερέας έκανε μια τελευταία εξιλέωση για εκείνους που είχαν ομολογήσει τις αμαρτίες τους όταν πρόσφεραν τις θυσίες τους στο αγιαστήριο. Το προφανές ερώτημα είναι, γιατί είναι αναγκαία μια επιπλέον εξιλέωση για τους Χριστιανούς από τη στιγμή που ο Χριστός έχει συγχωρέσει τις αμαρτίες που έχουμε ομολογήσει και “όλες τις αμαρτίες τους θα τις ρίξει στα βάθη της θάλασσας” (Μιχαίας 7:19).
Όπως είδαμε στο τέταρτο κεφάλαιο, στην επίγεια λειτουργία του αγιαστηρίου οι ιερείς είχαν καθημερινή ενασχόληση με τις αμαρτίες των Ισραηλιτών και τις οποίες ομολογούσαν επιθέτοντας τα χέρια τους στο ζώο που επρόκειτο να θυσιαστεί. Εκτός όμως από αυτές τις αμαρτίες υπήρχαν και πολλές άλλες που έκαναν. Για κάποιες από αυτές είχαν πλήρη άγνοια, κάποιες άλλες δεν θεωρούσαν σημαντικές για να τις φέρουν προς το αγιαστήριο, κάποιες άλλες τις είχαν ξεχάσει, υπήρχε επίσης και η αμαρτωλότητά τους που ήταν μέρος της γενικής αμαρτωλής ανθρώπινης φύσης. Χρειάζονταν να εξιλεωθούν και “επειδή σ’ αυτή την ημέρα ο ιερέας θα κάνει εξιλέωση για σας, για να σας καθαρίσει, ώστε να είστε καθαροί από όλες τις αμαρτίες σας μπροστά στον Κύριο” (Λευιτικό 16:30).
Αυτό ανακινεί ένα πιο θεμελιώδες θέμα. Ο Θεός ήδη γνωρίζει όλα όσα έχουμε στην καρδιά μας, αν η μετάνοια μας ήταν ειλικρινής ή απλώς μια προσπάθεια αποφυγής της τιμωρίας. Γνωρίζει αν συνεχίζουμε να είμαστε πιστοί ή αν απλώς πιστέψαμε κάποια στιγμή στο παρελθόν και μετά επιστρέψαμε στην κοσμική αμαρτωλή ζωή. Προφανώς η διερευνητική κρίση δεν είναι ένας τρόπος, για να συγκεντρώσει ο Θεός περισσότερες πληροφορίες με σκοπό να πάρει μια απόφαση σχετικά με την αιώνια κατάληξή μας. “Επειδή τα μάτια Του είναι επάνω στους δρόμους του ανθρώπου, και βλέπει όλα τα βήματά του. Δεν είναι σκοτάδι ούτε σκιά θανάτου, όπου θα κρυφτούν οι εργάτες της ανομίας. Επειδή, δεν θα αφήσει πλέον (Εβρ. δεν υπάρχει ανάγκη) τον άνθρωπο να έρθει σε κρίση μαζί με τον Θεό... επειδή γνωρίζει τα έργα τους” (Ιώβ. 34:21-25). Όταν ο Δανιήλ είδε στο όραμα ότι “το κριτήριο κάθισε, και τα βιβλία ανοίχτηκαν… και η κρίση δόθηκε” (Δανιήλ 7:10, 22) και όταν ο Ιωάννης άκουσε ότι “ήρθε η ώρα της κρίσης Του” , δεν πληροφορήθηκαν για μια διαδικασία που είναι απαραίτητη στον Θεό για να λάβει μια απόφαση.
Θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τι θα γίνει στην κρίση αν σκεφτούμε ότι παρόλο που σωζόμαστε βάσει πίστης, κρινόμαστε σύμφωνα με τα έργα μας (“Και κρίθηκαν κάθε ένας σύμφωνα με τα έργα τους” Αποκάλυψη 20:13).[1] “Ο Κύριος βλέπει την καρδιά” (Α΄ Σαμουήλ 16:7), και μας σώζει σύμφωνα με την πίστη που βλέπει σε μας. Ωστόσο το υπόλοιπο σύμπαν συμμετέχει στην κρίση και τα ουράνια πλάσματα δεν μπορούν να δουν την καρδιά του ανθρώπου, μόνο τα έργα, που αποδεικνύουν την πίστη που ομολογούμε. Οι σκηνές του δικαστηρίου στον Δανιήλ και στην Αποκάλυψη, τονίζουν ότι μυριάδες ουράνια πλάσματα είναι παρόντα.[2] Τα παραδείγματα στην Παλαιά Διαθήκη δείχνουν ότι η διερευνητική κρίση πραγματοποιείται για χάρη των ανθρώπων και των αγγέλων, όχι για τον Θεό.[3] Ο απόστολος Παύλος λέει: “Γίναμε θέατρο στον κόσμο, και σε αγγέλους και σε ανθρώπους” (Α΄ Κορινθίους 4:9). “Για να γνωριστεί τώρα στα επουράνια, διαμέσου της εκκλησίας, στις αρχές και στις εξουσίες η πολυποίκιλη σοφία του Θεού” (Εφεσίους 3:10). Η κρίση γίνεται για χάρη του σύμπαντος και όχι του Θεού.
Το γεγονός ότι τα πλάσματα του σύμπαντος θα πεισθούν για τη σοφία του Θεού μέσα από τη διαδικασία της κρίσης οδηγεί σε ένα κρίσιμο σημείο: Ο Θεός, περισσότερο από κάθε άλλον, έχει κατηγορηθεί και συκοφαντηθεί. Κατά μια έννοια, η διερευνητική κρίση είναι μια διαδικασία στην οποία κρίνεται και ο Θεός - “ήρθε η ώρα της κρίσης Του ” . Αυτή η απίστευτη ιδέα εκφράζεται στην Ρωμαίους 3:4: “Ας είναι ο Θεός αληθής, και κάθε άνθρωπος ψεύτης· καθώς είναι γραμμένο: «Για να δικαιωθείς στα λόγια Σου, και να νικήσεις όταν κρίνεσαι»”. Ο Θεός έχει υποταχθεί στην κρίση των δημιουργημάτων Του! Ο Θεός έχει κατηγορηθεί κακόβουλα από τον Σατανά ότι είναι εγωιστής, σκληρόκαρδος και ψεύτης, θεσπίζοντας νόμους που περιορίζουν την ευτυχία των πλασμάτων Του. Αντί να υπερασπίσει τον εαυτό Του με επιχειρήματα, ο Θεός απαντάει στις κατηγορίες με το υπ’ αριθμόν ένα πειστήριο: “Εδώ είναι εκείνοι που φυλάττουν τις εντολές του Θεού και την πίστη του Ιησού” (Αποκάλυψη 14:12). Η αγαλλίαση και η αγιότητα[4] των νικητών αποτελεί μια αποστομωτική απάντηση στον “κατήγορο των αδελφών” και δικαιώνει το νόμο, τη διακυβέρνηση και τη σοφία του Θεού που δημιούργησε και έσωσε τον άνθρωπο.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΤΕ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ
[1] Βλ. επίσης Αποκάλυψη 2:23, Εκκλησιαστής 12:14, Ματθαίον 12:36,37, 16:27, 25:31-46, Β΄ Κορινθίους 5:10.
[2] Δανιήλ 7:9,10, Αποκάλυψη 4:4, 5:11.
[3] Για παράδειγμα, “ο Κύριος” και δυο άγγελοι ήρθαν στον Αβραάμ και του ανακοίνωσαν ότι θα πήγαιναν στα Σόδομα λέγοντάς του: “και θα δω αν έπραξαν ολοκληρωτικά σύμφωνα με την κραυγή που έρχεται σε μένα· και θα γνωρίσω, μήπως όχι.” Ο Κύριος δεν κατέβηκε στα Σόδομα, αλλά μόνο οι δύο άγγελοι. (Γένεση 18:16-19:1). Παρομοίως, στο Ιεζεκιήλ 8 και 9 διεξήχθη μια διερευνητική κρίση στην οποία “ο Κύριος” έδειξε στον Ιεζεκιήλ τα βδελύγματα του λαού και καθοδήγησε τους αγγέλους να πάνε να βρουν και να σημαδέψουν τους ανθρώπους “που στενάζουν και βοούν για όλα τα βδελύγματα που γίνονται ανάμεσά τους” (Ιεζεκιήλ 8, 9).
[4] Α’ Χρονικών 16:29, Ψαλμοί 29:2, 96:9.