13:3 Η ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΠΛΗΓΗ
“Και είδα ένα από τα κεφάλια του σαν να ήταν πληγωμένο θανατηφόρα· και η θανατηφόρα πληγή του θεραπεύτηκε· και θαύμασε ολόκληρη η γη, που ήταν πίσω από το θηρίο. Και προσκύνησαν τον δράκοντα, που έδωσε εξουσία στο θηρίο, και προσκύνησαν το θηρίο, λέγοντας: Ποιος είναι όμοιος με το θηρίο; Ποιος μπορεί να πολεμήσει μαζί του; Αποκάλυψη 13:3.
Όπως είδαμε νωρίτερα, το θηρίο από τη θάλασσα είχε επτά κεφάλια, καθένα αποτελούσε χαρακτηριστικό της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας στον Μεσαίωνα. Οι πολιτικό/στρατιωτικές ιδιότητες του παπισμού ήταν που ‘πληγώθηκαν’ σοβαρά προς το τέλος του Μεσαίωνα. Η στρατιωτική και πολιτική ‘κεφαλή’ αναπτύχθηκε με αργούς ρυθμούς στη διάρκεια αρκετών αιώνων. Η εκκλησία της Ρώμης ξεκίνησε ως διωκόμενη, πρώτα από τον Νέρωνα το 64 μ.Χ. και στη συνέχεια διωκόμενη στους διωγμούς των Ιουδαίων. Καθώς άρχισε να υπάρχει διάκριση μεταξύ των Χριστιανών και των Εβραίων, συνέχισαν να διώκονται εξαιτίας της “αθεϊστικής” άρνησής τους να λατρεύουν τους Ρωμαϊκούς θεούς και την “αναρχική” άρνησή τους να θυσιάζουν προς τιμή του αυτοκράτορα.
Όταν ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη Ρωμαϊκή θρησκεία τον τέταρτο αιώνα με τον Μέγα Κωνσταντίνο, η Εκκλησία της Ρώμης απολάμβανε πλέον την κρατική προστασία. Ωστόσο, μέχρι τον πέμπτο αιώνα η δυτική αυτοκρατορία είχε διαλυθεί και η Κωνσταντινούπολη ήταν πολύ μακριά για να παράσχει αποτελεσματική προστασία από τις βαρβαρικές φυλές, που ακολουθούσαν τις διδαχές του Άρειου.[1] Το 476 μ.Χ. ο τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτορας καθαιρέθηκε και ο Οδόακρος, ένας αιρετικός, κυριάρχησε στη Ρώμη. Αυτό περιόρισε κατά πολύ την πολιτική επιρροή της Καθολικής Εκκλησίας. Ωστόσο, το 496 μ.Χ. ο Κλόβις, βασιλιάς των Φράγκων, προσηλυτίστηκε στον Ρωμαιοκαθολικισμό και οι Φράγκοι έγιναν οι στρατιωτικοί προστάτες της εκκλησίας. Οι Αρειανές φυλές: Βησιγότθοι, Οστρογότθοι, Βάνδαλοι και Λομβαρδοί, εκδιώχθηκαν από τη Ρώμη και τελικά είτε εξοντώθηκαν είτε αναγκάστηκαν να απορρίψουν τον αρειανισμό.
Εν τω μεταξύ, η ανατολική αυτοκρατορία, μετά από μια περίοδο παρακμής, ανέκτησε τις στρατιωτικές της δυνάμεις με τη βασιλεία του λαμπρού αυτοκράτορα Ιουστινιανού και έσπευσε να συνδράμει τη Ρωμαϊκή Εκκλησία, διώχνοντας τους Οστρογότθους από τη Ρώμη το 538 μ.Χ. Η Καθολική Εκκλησία ήταν τώρα ελεύθερη να επεκταθεί και μέχρι τον όγδοο αιώνα κυριάρχησε σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η Εκκλησία έφτασε στην ακμή της κυριαρχίας της τον 13ο αιώνα και η ίδρυση της Ιεράς Εξέτασης το 1231 μ.Χ. κατέστητε δυνατό να εκριζωθούν όλοι οι θύλακες αντίστασης.
Η “θανατηφόρα πληγή” δεν ήταν ένα συγκεκριμένο γεγονός, αλλά μια σειρά δυσκολιών και ατυχών γεγονότων για τον παπισμό. Η διαφθορά στην εκκλησία μαζί με την πώληση των συγχωροχαρτιών που χρησιμοποιούνταν για τη χρηματοδότηση της οικοδόμησης του καθεδρικού ναού του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, προκάλεσε μεγάλη απογοήτευση και έθεσε το θεμέλιο για την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση. Η Μεταρρύθμιση κατέστησε σαφές ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν θα είναι η μοναδική εκκλησία στην Ευρώπη. Ένα μεγάλο μέρος της Βόρειας Ευρώπης αποσχίστηκε από τον παπισμό, αλλά όχι χωρίς το αιματοκύλισμα του τριακονταετή πολέμου,[2] που απέδειξε ότι η Καθολική Εκκλησία δεν θα μπορούσε να κυριαρχήσει απόλυτα στρατιωτικά. Το πιο μεγάλο όμως χτύπημα έγινε με τη Γαλλική Επανάσταση, όταν ο πρόμαχος της Καθολικής Εκκλησίας στράφηκε εναντίον της και έγινε ο χειρότερος εχθρός της.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
[1] Ο Άρειος (250-
[2] “Η ειρήνη της Βεστφαλίας, η οποία έληξε τον πόλεμο το 1648, δήλωνε ότι ο λαός κάθε χώρας πρέπει να ακολουθεί τη θρησκεία του ηγεμόνα της. Η αρχή αυτή αποδυνάμωσε σε μεγάλο βαθμό τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Έθεσε τέλος επίσης στη μεσαιωνική ιδέα μιας χριστιανικής Κοινοπολιτείας Εθνών που κατευθύνεται αρμονικά από την ανώτατη εξουσία του Πάπα και του αυτοκράτορα.” World Book Encyclopedia, άρθρο “ Roman Catholic Church ”.