Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Οι Προτεστάντες στη Γαλλία, που ήταν γνωστοί ως Χιούγκενοτς βίωσαν έντονους διωγμούς από μια σειρά βασιλιάδων, οι οποίοι υποκινήθηκαν από τον Κλήρο του Καθολικού κατεστημένου. Η σφαγή την ημέρα του Αγίου Βαρθολομαίου ήταν μια μόνο από τις πολλές ωμότητες που είχαν ως αποτέλεσμα τη φυγή εκατοντάδων χιλιάδων μεταρρυθμιστών από τη Γαλλία. Ο απλός λαός που παρέμεινε πίσω υφίσταντο το μεγάλο βάρος του πολυτελούς τρόπου ζωής της Αριστοκρατίας και του Κλήρου, οι οποίοι απαλλάσσονταν από τη φορολογία. Μετά από αιώνες θυμού και απόγνωσης ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση, όταν ο λαός στράφηκε εναντίον των καταπιεστών, σφάζοντας χιλιάδες αριστοκρατών και ιερέων.[1] Εκκλησίες βεβηλώθηκαν και “η Θεά της Λογικής και της Ελευθερίας” έγινε η θρησκεία της επανάστασης.
Εν τω μεταξύ η Γαλλία υπό την ηγεσία του Ναπολέοντα, βρισκόταν σε πόλεμο με τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, με τις παπικές κτήσεις (περιοχές) της στην Ιταλία και τη Γαλλία, έγινε στόχος. Μέχρι την άνοιξη του 1797 ολόκληρη η βόρεια Ιταλία, συμπεριλαμβανομένων των παπικών περιοχών, είχαν πλέον κατακτηθεί. Η Επαναστατική Επιτροπή, η οποία κυβερνούσε τη Γαλλία, έστειλε την εξής επιστολή στον Ναπολέοντα: “Η Ρωμαϊκή θρησκεία πάντα θα είναι ο άσπονδος εχθρός της Δημοκρατίας... Η επιτροπή ζητάει να κάνεις ότι μπορείς, χωρίς να αναζωπυρώνεις το φανατισμό, για να καταστρέψεις το παπικό κράτος”.[2]
Η ευκαιρία δόθηκε τον επόμενο χρόνο. “Ο Γάλλος στρατηγός Ντουφό πυροβολήθηκε και θανατώθηκε, και ως εκ τούτου οι Γάλλοι κατέκτησαν τη Ρώμη στις 10 Φεβρουαρίου του 1798, κηρύσσοντας τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία. Όταν ο Πάπας (Πίος Στ΄) αρνήθηκε να υποταχθεί, απομακρύνθηκε βίαια από τη Ρώμη.”[3] Παρόλο που ήταν βαριά άρρωστος, τον μετέφεραν με τη βία από τη μια πόλη στην άλλη, μέχρι που τελικά πέθανε στην Βάλενς της Γαλλίας το 1799, ένα γεγονός που εκπλήρωσε με δραματικό τρόπο την προφητεία: “Όποιος φέρνει σε αιχμαλωσία, θα πάει σε αιχμαλωσία” (Αποκάλυψη 13:10). Η σύλληψη και η απέλαση του Πάπα το 1798 δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο χτύπημα που υπέστη η Ρωμαϊκή εκκλησία,[4] αλλά η δραματική απώλεια της κεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας που συμβολίζεται από τη “θανατηφόρα πληγή” του 13ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι αυτό συνέβη ακριβώς 1260 χρόνια μετά το 538 μ.Χ., τη χρονιά που οι βάρβαροι εκδιώχθηκαν από τη Ρώμη και έτσι αποτελεί μια εντυπωσιακή εκπλήρωση της προφητείας.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: Η ΠΛΗΓΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΚΕ
[1] Το 1789 η Επαναστατική Επιτροπή ψήφισε ότι τα περιουσιακά στοιχεία των κληρικών θα ήταν στη διάθεση του λαού. Τον επόμενο χρόνο τα θρησκευτικά τάγματα καταργήθηκαν. Όλοι οι πολίτες, ακόμα και οι Προτεστάντες ή οι Εβραίοι έλαβαν το δικαίωμα να κατέχουν θρησκευτικές θέσεις. Η πρώτη ευθύνη των ιερέων ήταν να ορκίζονται πίστη στο σύνταγμα, το οποίο αποστερούσε από τον Πάπα την εξουσία πάνω στην Εκκλησία. Κάθε ιερέας που δεν ορκιζόταν, εξοριζόταν στη Γουινέα, στη Δυτική Αφρική. Το 1793 “αντιπρόσωποι ιεραπόστολοι” στάλθηκαν στην περιφέρεια, για να κλείσουν εκκλησίες, να κυνηγήσουν ανθρώπους που ήταν ύποπτοι για θρησκευτικές δραστηριότητες, να εμποδίσουν τους ιερείς να παντρευτούν και να απειλήσουν με εξορία τους ιερείς που αρνούνταν να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους”. Catholic Encyclopedia, άρθρο “The French Revolution”
[2] Catholic Encyclopedia, άρθρο “Napoleon Bonaparte”.
[3] Αυτόθι.
[4] Το 1804 ο Ναπολέων έχρισε τον εαυτό του Αυτοκράτορα της Γαλλίας και συνέχισε τον πόλεμο εναντίον του Παπισμού. Είχε εκλεγεί ένας νέος Πάπας, ο Πίος Ζ’. Στην αρχή υπήρχε μια εύθραυστη ειρήνη, όταν όμως ο Πάπας αρνήθηκε να συνεργαστεί στην οικοδόμηση της μεγαλειώδους αυτοκρατορίας του Ναπολέοντα, ο τελευταίος διέταξε τη σύλληψή του τον Ιούλιο του 1809. Όταν ο Πάπας επιχείρησε να συνεχίσει τις πολιτικές και θρησκευτικές δραστηριότητες από τη φυλακή “οι συνθήκες αιχμαλωσίας του Πάπα έγιναν πιο αυστηρές, όλη η αλληλογραφία του περνούσε πρώτα από το Παρίσι για να ελεγχθεί από την κυβέρνηση, δεν μπορούσε πλέον να δέχεται επισκέψεις χωρίς την παρουσία μαρτύρων, ένας χωροφύλακας του ζήτησε το δαχτυλίδι του Αγίου Πέτρου, το οποίο ο Πίος Ζ’ παρέδωσε αφού το έσπασε στα δύο” (Καθολική Εγκυκλοπαίδεια, άρθρο “Ναπολέων Βοναπάρτης”). “Η Εκκλησία υπέστη τεράστιες απώλειες ως αποτέλεσμα της Γαλλικής Επανάστασης. Για παράδειγμα, τα μεγάλα αβαεία της Ευρώπης εξαφανίστηκαν και μαζί τους η επιρροή των μοναστικών ταγμάτων ως το πιο αποτελεσματικό μέσο κυβέρνησης του παπισμού. Οι παπικές περιοχές απορροφήθηκαν σταδιακά από κοσμικά κράτη. Το 1870, ο παπισμός εγκατέλειψε κάθε δικαίωμα διεκδίκησης των παπικών περιοχών… Η γαλλική κυβέρνηση ψήφισε νόμους κατά της εκκλησίας το 1880. Οι νόμοι αυτοί απέβαλαν τα θρησκευτικά τάγματα από τη Γαλλία, απαγόρευσαν τη θρησκευτική εκπαίδευση στα σχολεία και απέκλεισαν την Εκκλησία από διάφορους άλλους τομείς της γαλλικής ζωής. Στην Ιταλία, υπήρχε εχθρότητα και από το λαό, αλλά και από την κυβέρνηση. Αυτή η εχθρότητα οδήγησε σε αντι-παπικούς και αντι-χριστιανικούς νόμους και διαμαρτυρίες” (World Book Encyclopedia 1986 άρθρο Roman Catholic Church ).