ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΠΙΝΟΗΣΗ
Στην εποχή της Αγίας Γραφής η λέξη “χάραγμα” είχε την εξής έννοια: “Ένα σημάδι ή μία σφραγίδα που φτιάχτηκε με κοφτερό όργανο σε μια επιφάνεια, μια αποτύπωση, ένα εργόχειρο, ένα αντικείμενο που φτιάχτηκε με τέτοιο τρόπο”[1] Η λέξη εμφανίζεται μόνο οκτώ φορές στην Αγία Γραφή και οι επτά βρίσκονται στο βιβλίο της Αποκάλυψης όπου αναφέρονται στο “Χάραγμα του Θηρίου”. Η άλλη περίπτωση βρίσκεται στις Πράξεις 17.
Ο Παύλος βρισκόταν στην Αθήνα και “Το πνεύμα του παροξυνόταν μέσα του, επειδή έβλεπε την πόλη να είναι γεμάτη από είδωλα” (Πράξεις 17:16). Κήρυξε στους φιλοσόφους που συγκεντρώθηκαν στην αγορά για “τον άγνωστο Θεό”, τον οποίο οι άνθρωποι προσπάθησαν “να ψηλαφίσουν και να τον βρουν” “στους καιρούς της άγνοιας”. Ο Παύλος όμως τους βεβαίωσε ότι “δεν είναι μακριά από κάθε έναν από μας ξεχωριστά· για τον λόγο ότι, μέσα σ’ αυτόν ζούμε και κινούμαστε και υπάρχομε... επειδή, και δικό του γένος είμαστε. Αφού, λοιπόν, είμαστε γένος του Θεού, δεν πρέπει να νομίζουμε τον Θεό ότι είναι όμοιος με χρυσάφι ή ασήμι ή πέτρα, χαραγμένα με τέχνη και επινόηση ανθρώπου ” (αρχ. χαράγματι τέχνης και ενθυμήσεως ανθρώπου ) Πράξεις 17:27-29. Βλέπουμε ότι το χάραγμα είναι κάτι που έχει δημιουργηθεί από τον άνθρωπο και αντιπροσωπεύει έναν ψεύτικο θεό (επινόηση ανθρώπου). Η ιστορία του Ιεροβοάμ στην Α’ Βασιλέων δείχνει ότι η μεταβολή των ημερών ενθυμήσεως που έχει θεσπίσει ο Θεός αποτελεί “επινόηση ανθρώπου” και είναι βδέλυγμα για το Θεό. Ο Ιεροβοάμ, με ένα επαναστατικό πνεύμα προσπαθούσε να θεσπίσει τη δική του θρησκευτική εξουσία,[2] “έκανε μια γιορτή στον όγδοο μήνα, τη 15η ημέρα του μήνα, σαν τη γιορτή του Ιούδα, και ανέβηκε επάνω στο θυσιαστήριο… και εγκατέστησε στη Βαιθήλ τους ιερείς των ψηλών τόπων, που είχε κάνει. Και ανέβηκε επάνω στο θυσιαστήριο, που είχε κάνει στη Βαιθήλ, τη 15η ημέρα του όγδοου μήνα, τον μήνα που είχε εφεύρει από την καρδιά του και έκανε γιορτή στους γιους του Ισραήλ” (Α’ Βασιλέων 12:26-33).
Ακριβώς όπως και στο κήρυγμα του Παύλου στην Αθήνα, το χάραγμα ήταν “επινόηση ανθρώπου”, έτσι και η αλλαγή της γιορτής που έκανε ο Ιεροβοάμ ήταν κάτι που “είχε εφεύρει από την καρδιά του”. Σε ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη οι ασεβείς βασιλείς του Ισραήλ καταδικάζονται επειδή “δεν απομακρύνθηκ(αν) από τις αμαρτίες του Ιεροβοάμ, που έκανε τον Ισραήλ να αμαρτήσει” (Β’ Βασιλέων 10:31 κτλ). Ο αμαρτωλός, φυσικός άνθρωπος, αναζητώντας την αυτοεξύψωση προσπαθεί πάντοτε να αντικαταστήσει το τέλειο έργο του Θεού με τη δική του ανθρώπινη προσπάθεια. Η σωτηρία μέσα από την ανθρώπινη προσπάθεια είναι το θεμέλιο κάθε ψεύτικης θρησκείας.
Ο αληθινός Χριστιανισμός, αντιθέτως, βασίζεται στο ολοκληρωμένο έργο του Θεού. Αυτό συμβολίζεται με το Σάββατο και για αυτό το λόγο ο Σατανάς μάχεται εναντίον του και προσπαθεί να το αντικαταστήσει με κάποια ‘δική του επινόηση’. Το θέμα δεν έχει να κάνει με το αν λατρεύουμε στη “σωστή” ήμερα, αλλά έχει να κάνει με τη στάση μας όσον αφορά την εμπιστοσύνη μας στο έργο δημιουργίας που ο Θεός έχει ήδη ολοκληρώσει για εμάς, σε αντίθεση με τις δικές μας προσπάθειες αυτοδικαίωσης. Το ψεύτικο Σάββατο “ανθρώπινης επινόησης” συμβολίζει τις ανθρώπινες προσπάθειες σωτηρίας.
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στις επίσημες κατηχητικές εκδόσεις δηλώνει περήφανα ότι άλλαξε την ημέρα λατρείας από Σάββατο σε Κυριακή, ‘επινοώντας’ μία καινούργια ημέρα λατρείας και ανάπαυσης. Ένα από τα πολλά παραδείγματα που υπάρχουν βρίσκεται στο “ The Catechism Simply Explained” (Η Κατήχηση με απλά λόγια) που αναφέρει τα εξής:
“Ποια είναι η τρίτη εντολή;”
“Η τρίτη εντολή λέει: Να θυμάσαι την ημέρα του Σαββάτου.”
“Τι μας προστάζει η τρίτη εντολή;”
“Η τρίτη εντολή μας προστάζει να αγιάζουμε την Κυριακή”.
“Η άγια ημέρα των Εβραίων ήταν η ημέρα του Σαββάτου· εμείς οι Χριστιανοί τηρούμε την Κυριακή ως άγια ημέρα. Η Εκκλησία, με την εξουσία που της δόθηκε από τον Θεό, άλλαξε την τήρηση του Σαββάτου σε Κυριακή”.[3]
Η ίδια παραδοχή βρίσκεται στην Καθολική Εγκυκλοπαίδεια: “Οι δέκα Εντολές καταγράφονται δυο φορές στην Παλαιά Διαθήκη, στην Έξοδο κεφάλαιο 20 και στο Δευτερονόμιο κεφάλαιο 5, αλλά δίνονται συνοπτικά και στην Καθολική Διδασκαλία... η Εκκλησία, αφού άλλαξε την ημέρα της ανάπαυσης από το Εβραϊκό Σάββατο ή την έβδομη ημέρα, στην πρώτη ημέρα της εβδομάδος, άλλαξε την έννοια της τρίτης εντολής, ώστε να αναφέρεται στην Κυριακή ως την ημέρα του Κυρίου που πρέπει να τηρούμε άγια”.[4]
Ο Σατανάς δεν επέλεξε τυχαία το Σάββατο ως εκείνο το σημείο του νόμου που θα δεχόταν ιδιαίτερες επιθέσεις. Κατ’ αρχήν, το Σάββατο είναι η μοναδική εντολή που ορίζει ποιος είναι ο Θεός. Το Σάββατο αναγνωρίζει ότι “Δημιούργησε ο Κύριος τον ουρανό και τη γη, τη θάλασσα και όλα όσα βρίσκονται σ’ αυτά, και κατά την έβδομη ημέρα αναπαύθηκε” (Έξοδος 20:11). Είναι ο Θεός δημιουργός και όχι οποιασδήποτε δημιουργίας, αλλά ο Θεός που αποκαλύπτεται στη Γένεση και που ολοκληρώνει το έργο της δημιουργίας Του αναπαυόμενος την έβδομη ημέρα. Κάθε θρησκεία ισχυρίζεται ότι λατρεύει τον “Θεό” και μερικές, όπως το Ισλάμ, διατείνονται ότι λατρεύουν “τον Θεό του Αβραάμ”, απορρίπτοντας όμως το Σάββατο σπάνε τον συνδετικό κρίκο με τον Δημιουργό του ουρανού και της γης.[5]
Στη δεύτερη αναφορά στο νόμο του Θεού στο Δευτερονόμιο, το Σάββατο παρουσιάζεται ως ενθύμιο σωτηρίας: “να τηρείς την ημέρα του Σαββάτου… και να θυμάσαι ότι ήσουν δούλος στη γη της Αιγύπτου· και ο Κύριος ο Θεός σου σε έβγαλε από εκεί με κραταιό χέρι και με απλωμένο βραχίονα” (Δευτερονόμιο 5:15). Υπενθυμίζοντάς μας την παντοδυναμία του Θεού, το Σάββατο στρέφει την προσοχή μας στον Θεό που αποκαλύπτεται στην Αγία Γραφή και όχι στους θεούς που παρουσιάζονται σε άλλες ‘γραφές’ ή σε φιλοσοφικά κινήματα. Είναι εξαιρετικά σημαντικό ότι οι απόστολοι “ως μια ψυχή” ανέφεραν την εντολή του Σαββάτου (Έξοδος 20:11), για να αναγνωρίσουν “τον Θεό, που έκανε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα, και όλα όσα είναι μέσα σ’ αυτά”, καθώς Του ζητούσαν να τους δώσει δύναμη και θάρρος, για να αντιμετωπίσουν τις απειλές των Εβραϊκών θρησκευτικών αρχών (Πράξεις 4:23-31). Οι απειλές που αντιμετώπισαν προεικονίζουν τις εμπειρίες του λαού του Θεού στη διάρκεια των διωγμών στη Μεγάλη Θλίψη.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ
[1] Friberg Greek Lexicon
[2] Ο Σολομώντας μέσω των γάμων του με ειδωλολάτρισσες γυναίκες, οδήγησε το λαό Ισραήλ στην ειδωλολατρία. Για το λόγο αυτό ο Θεός, μέσω του προφήτη Αχιά, είπε στον Ιεροβοάμ (επιστάτης στην υπηρεσία του Σολομώντα) ότι θα αποσχίσει δέκα από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ από το γιο του Σολομώντα και θα τις δώσει στον Ιεροβοάμ (Α’ Βασιλέων 11: 26-40). Αυτό συνέβη όταν ο γιος του Σολομώντα, Ροβοάμ έκανε την ανοησία να ακούσει τις συμβουλές των νέων που συναναστρέφονταν μαζί του (Α’ Βασιλέων 12:1-19). Ο Ιεροβοάμ όμως κατανοούσε ότι αυτό δεν επρόκειτο να είναι μια μόνιμη διευθέτηση (ο Θεός του είχε πει “θα είσαι βασιλιάς στον Ισραήλ… όμως όχι για πάντα” Α’ Βασιλέων 11:37,39). Επαναστατώντας εναντίον του Θεού, προσπάθησε να διασφαλίσει ότι οι δέκα φυλές δεν θα επέστρεφαν στους απογόνους του Δαβίδ λόγω της λατρείας τους στο ναό της Ιερουσαλήμ. “Και ο Ιεροβοάμ είπε στην καρδιά του: Τώρα, η βασιλεία θα επιστρέψει στον οίκο του Δαβίδ, αν αυτός ο λαός ανέβει για να προσφέρει θυσίες στον οίκο του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ, τότε η καρδιά αυτού του λαού θα επιστρέψει στον κύριό του, τον Ροβοάμ, βασιλιά του Ιούδα, και θα με θανατώσουν”. Ως εκ τούτου ο βασιλιάς έκανε δύο μοσχάρια από χρυσό και είπε στο λαό “Φτάνει σε σας να αναβαίνετε στην Ιερουσαλήμ, να, οι θεοί σου, Ισραήλ, που σε ανέβασαν από την Αίγυπτο… Και ο Ιεροβοάμ έκανε μια γιορτή στον όγδοο μήνα, τη 15η ημέρα του μήνα, σαν τη γιορτή του Ιούδα, και ανέβηκε επάνω στο θυσιαστήριο… τον μήνα που είχε εφεύρει από την καρδιά του” (Α’ Βασιλέων 12:26-33).
[3] H Canon Cafferata, The Catechism Simply Explained, στο Smith, Daniel and the Revelation Review and Herald, 1972 σ. 611
[4] The Catholic Encyclopedia, άρθρο The Ten Commandments.
[5] Η πλειοψηφία εκείνων που δεν δέχονται το Σάββατο, δεν σημαίνει ότι το έχουν απορρίψει, απλώς δεν το έχουν εξετάσει καν. Όμως κάποια στιγμή στην ιστορία η θρησκεία τους απέρριψε την έβδομη ημέρα του Σαββάτου και αυτό ήταν το σημείο για να ασκήσει την επιρροή του ο Σατανάς. Στο τέλος του κόσμου, το Σάββατο θα είναι ένα τόσο σοβαρό θέμα, ώστε είτε όλοι θα το δεχθούν (μαζί με τον “Κύριο του Σαββάτου τον Ιησού” Μάρκον 2:28) είτε θα το απορρίψουν και θα βρεθούν υπό την εξουσία του θηρίου.