11:2 ΑΦΗΣΕ ΤΗΝ ΑΥΛΗ
“Την αυλή, όμως, που είναι απέξω από τον ναό, άφησέ την έξω, και μη τη μετρήσεις, επειδή δόθηκε στα έθνη, και θα πατήσουν την άγια πόλη για 42 μήνες” Αποκάλυψη 11:2. Στον ναό που περιγράφει ο Ιεζεκιήλ, η εξωτερική αυλή ήταν το μέρος του ναού στο οποίο συγκεντρωνόταν ο απλός λαός.[1] Στην Αποκάλυψη 11:2 οι απλοί άνθρωποι που βρίσκονται στην εξωτερική αυλή αποκαλούνται “έθνη” . Στην αιώνια Διαθήκη όλοι οι άνθρωποι του Θεού προορίζονται να είναι ιερείς που θα διακονούν τους ανθρώπους γύρω τους (“ τα έθνη ” που βρίσκονται στην “ εξωτερική αυλή ”), για να τους καλέσουν στην οικογένεια του Θεού.
Δυστυχώς όμως, αντί η Εκκλησία να εισέρχεται στον κόσμο για να μεταδώσει το ευαγγέλιο, ασεβείς “εθνικοί” εισέρχονται στην Εκκλησία, με αποτέλεσμα την τραγική ιστορία που περιγράφεται στα μηνύματα προς τις επτά εκκλησίες (κεφάλαια 2,3). “Επειδή, φέρατε μέσα αλλογενείς, απερίτμητους στην καρδιά, απερίτμητους στη σάρκα, για να είναι στο αγιαστήριό μου, να το βεβηλώνουν, τον οίκο Μου... ενώ παραβαίνουν τη διαθήκη μου εξαιτίας όλων των βδελυγμάτων σας” (Ιεζεκιήλ 44:7). Η Εκκλησία διαφθάρηκε και δεν αντιπροσώπευε πλέον τον Θεό. Ωστόσο, αυτή η διεφθαρμένη εκκλησία της ιστορίας δεν πρέπει να αποτελεί το πρότυπο για τους ανθρώπους του Θεού στις έσχατες ημέρες - “άφησέ την έξω, και μη τη μετρήσεις, επειδή δόθηκε στα έθνη” .
Στην πραγματικότητα, πολλές φορές στην ιστορία, η Εκκλησία ήταν ο μεγάλος εχθρός του λαού του Θεού. Αυτό υποδηλώνεται από το γεγονός ότι “θα πατήσουν την άγια πόλη για 42 μήνες” . Αυτή η χρονική περίοδος θα εξηγηθεί εκτενέστερα στα κεφάλαια 12 και 13, εν ολίγοις όμως, είναι η ίδια χρονική περίοδος[2] με το “καιρόν και καιρούς και μισόν καιρό” του Δανιήλ 7, όταν το “μικρό κέρας... θα κατατρέχει τους αγίους του Υψίστου” (Δανιήλ 7:25). Ταυτίζεται επίσης με τις “1260 ημέρες”, όταν η αληθινή Εκκλησία “έφυγε στην έρημο”, “ντυμένη με σάκους” (Αποκάλυψη 12:6, 11:3). Όλες αυτές οι αναφορές συνδέονται με τους αιώνες της παπικής κυριαρχίας, που διήρκησαν από την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έως και μετά την Προτεσταντική μεταρρύθμιση, όταν η παπική Εκκλησία καταδυνάστευε τους πιστούς του Θεού. Η αληθινή Εκκλησία του Θεού πρέπει να απορρίψει το πρότυπο που παρουσιάζεται από την “εθνική” εκκλησία.
Όπως όμως είδαμε στο δέκατο κεφάλαιο, τα λόγια του Χριστού στο Ματθαίον 24 εφαρμόζονται όχι μόνο στην παπική περίοδο, αλλά και στη μεγάλη θλίψη (βλ. 10: Στοιχεία στο κατά Ματθαίον 24 ), το ίδιο ισχύει και εδώ. Στη μεγάλη θλίψη, οι “δυο μάρτυρές… (θα) προφητεύσουν για 1260 ημέρες, ντυμένοι με σάκους” και ταυτόχρονα “τα έθνη... θα πατήσουν την άγια πόλη για 42 μήνες” (βλ. Παράρτημα 10). Το μέτρημα του ναού και η διακονία των δυο μαρτύρων[3] τονίζουν αυτή ακριβώς την εφαρμογή των προφητειών στις έσχατες ημέρες.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 11:3-6 ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΕΣ;
[1] Οι ιερείς πήγαιναν εκεί για να ‘αγιάσουν το λαό’ πριν όμως πάνε, άλλαζαν τα ρούχα τους από τα άγια ενδύματα που φορούσαν όταν προετοίμαζαν τις θυσίες και τις προσφορές αλφίτων που προσφέρονταν στην εξωτερική αυλή. Αυτό τόνιζε τη διάκριση μεταξύ των ιερέων και του απλού λαού. (Ιεζεκιήλ 42:14, 44: 9, 46:20-24).
[2] Οι τρεις χρονικές περίοδοι ιστορικά συμπίπτουν, εστιάζουν ωστόσο σε διαφορετικά σημεία αυτής της περιόδου. Οι 42 μήνες (Αποκάλυψη 11:2, 13:5) αφορούν αποκλειστικά στη βεβήλωση και τον διωγμό από τους εχθρούς του Θεού. Οι 1260 ημέρες (Αποκάλυψη 11;3, 12:6) αναφέρονται αποκλειστικά στο λαό του Θεού. Η περίοδος “καιρόν και καιρούς και μισόν καιρό” (Δανιήλ 7:25,12:7, Αποκάλυψη 12:14) αναφέρεται στη σχέση μεταξύ των διωκτών και τον άγιων διωκόμενων.
[3] Είναι γεγονός ότι το έργο των δύο μαρτύρων αφορά κυρίως στους έσχατους καιρούς, επειδή αυτή η περικοπή βρίσκεται στο ευρύτερο πλαίσιο της έκτης σάλπιγγας ή αλλιώς στο δεύτερο αλίμονο. Αμέσως μετά τη νίκη των δυο μαρτύρων (Αποκάλυψη 11:13) ακολουθεί η δήλωση: “Το δεύτερο Αλίμονο πέρασε· προσέξτε, το τρίτο Αλίμονο έρχεται γρήγορα” (Αποκάλυψη 11:14) και ακολουθεί αμέσως η δήλωση: “Τα έθνη οργίστηκαν, και ήρθε η οργή Σου, και ο καιρός των νεκρών, για να κριθούν, και να δώσεις τον μισθό στους δούλους σου, τους προφήτες, και στους αγίους... και να φθείρεις αυτούς που φθείρουν τη γη” (Αποκάλυψη 11:17,18). Αυτή είναι μια σαφής αναφορά στις επτά πληγές και τη Δευτέρα Παρουσία, που σημαίνει ότι οι σάλπιγγες, συμπεριλαμβανομένων της οργής των εθνών και της διακονίας των δυο μαρτύρων, αποτελούν μέρος των τελευταίων γεγονότων, που κορυφώνονται με την έλευση του Χριστού.
Tο γεγονός ότι οι δυο μάρτυρες “έχουν εξουσία επάνω στα νερά, να τα μετατρέπουν σε αίμα, και να χτυπήσουν τη γη με κάθε πληγή, όσες φορές αν το θελήσουν” (Αποκάλυψη 11:6) συνδέει τη διακονία τους με τις επτά σάλπιγγες και τις επτά τελευταίες πληγές. Στο τέλος του κόσμου θα πραγματοποιηθούν και οι δυο κατηγορίες πληγών (βλ. 8: Σάλπιγγες: στο Παρελθόν ή στο Μέλλον ;)
Επιπλέον: “Όταν τελειώσουν τη μαρτυρία τους, το θηρίο, αυτό που ανεβαίνει από την άβυσσο, θα κάνει μαζί τους πόλεμο, και θα τους νικήσει, και θα τους θανατώσει” (Αποκάλυψη 11:7). Όπως θα δούμε αργότερα σε αυτό το κεφάλαιο και στο κεφάλαιο 17:6-8, “το θηρίο... ανεβαίνει από την άβυσσο” στη μεγάλη θλίψη. Επιπροσθέτως, το αποτέλεσμα της διακονίας, του θανάτου και της ανάστασης των δυο μαρτύρων είναι ότι “οι υπόλοιποι έγιναν έντρομοι, και έδωσαν δόξα στον Θεό του ουρανού” (Αποκάλυψη 11:13). Μία σαφέστατη ανταπόκριση στο μήνυμα του πρώτου αγγέλου (“Φοβηθείτε τον Θεό, και δώστε δόξα σ’ αυτόν” Αποκάλυψη 14:7) που διακηρύσσεται στις έσχατες ημέρες.