ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ, ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ
Ο Ιωάννης έπρεπε επίσης να μετρήσει “το θυσιαστήριο” . Υπήρχαν δυο θυσιαστήρια στο αγιαστήριο: το χάλκινο θυσιαστήριο για τις θυσίες και το χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος. Αφορούν και τα δυο στη διακονία του Χριστού, το πρώτο στη θυσία Του και το δεύτερο στην αδιάλειπτη μεσιτεία Του.[1] Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά της διακονίας του Χριστού έχουν διαστρεβλωθεί σε υπερβολικό βαθμό, από τη Βαβυλωνιακή ‘χριστιανική’ εκκλησία.
Το χάλκινο θυσιαστήριο συμβόλιζε τη θυσία του Χριστού στο σταυρό. Πολλοί θεωρούν ότι ο θάνατος του Χριστού ήταν ένα σωματικό βασανιστήριο που υπέμεινε επειδή βρέθηκε στα χέρια των αμαρτωλών[2] ή μία τιμωρία που υπέμεινε ο Χριστός στη θέση μας εξαιτίας της αμαρτίας του Αδάμ που ο Θεός καταλόγισε αυθαίρετα σε μας ή μία θυσία που πρόσφερε ο στοργικός Χριστός, για να κατευνάσει την οργή ενός “θυμωμένου και θιγμένου Πατέρα”. Ο Χριστός ωστόσο δεν πέθανε από βασανισμό· πέθανε από τη βαθιά θλίψη του αποχωρισμού Του από τον Πατέρα, που ήταν η φυσική συνέπεια της αμαρτίας της ανθρωπότητας, που ο Ίδιος έλαβε παίρνοντας τη θέση μας. Ο Χριστός δεν προσπάθησε να κατευνάσει έναν οργισμένο Θεό, η Θεότητα μαζί άπλωσε τα χέρια προς τον αμαρτωλό, για να τον συμφιλιώσει με τον Θεό και να τον απελευθερώσει από την ένοχη και τον αποχωρισμό που τον καταστρέφει. “Ο Θεός ήταν που συμφιλίωνε τον κόσμο με τον εαυτό του, στο πρόσωπο του Χριστού” (Β΄ Κορινθίους 5:19), “Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή” (Ιωάννην 3:16).
Εκτός από το χάλκινο θυσιαστήριο, το αγιαστήριο είχε και το χρυσό θυσιαστήριο, που απεικόνιζε την αδιάλειπτη μεσιτεία του Χριστού υπέρ των αμαρτωλών.[3] Ο Χριστός δεν ολοκλήρωσε το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων στο σταυρό και μετά επέστρεψε στον ουρανό, μένοντας αδρανής, περιμένοντας τον Πατέρα να αναγγείλει ότι έφτασε η ώρα της Δευτέρας Παρουσίας. Η κραυγή Του στο σταυρό, “Τετέλεσται!” αναφέρεται στην τέλεια θυσία Του, με την οποία κατέστη δυνατή η σωτηρία, δεν δήλωνε όμως το τέλος του έργου Του για τη σωτηρία μας. Όσο θεμελιώδης και αν ήταν η θυσία και η ανάστασή Του, άλλο τόσο θεμελιώδες είναι το έργο μεσιτείας του Χριστού στο ουράνιο αγιαστήριο, “Έχοντας, λοιπόν, έναν μεγάλο αρχιερέα, που έχει περάσει μέσα από τους ουρανούς, τον Ιησού, τον Υιό του Θεού... ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία στον θρόνο της χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης... μπορεί να σώζει ολοκληρωτικά αυτούς που προσέρχονται στον Θεό διαμέσου αυτού, ζώντας πάντοτε, για να μεσιτεύσει για χάρη τους” (Εβραίους 4:14-16, 7:25). Δεν είναι ένας θνητός ιερέας που μεσιτεύει για μας, “Επειδή, ένας Θεός υπάρχει, ένας είναι και ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός” (Α΄ Τιμόθεον 2:5). Δεν χρειάζεται να εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας σε έναν ιερέα, ούτε λαμβάνουμε συγχώρηση από έναν άνθρωπο. Δεν χρειάζεται να προσευχόμαστε στους αγίους, ώστε να παρουσιάσουν εκείνοι ‘πιο αποτελεσματικά’ τα αιτήματα μας στον Θεό. Το μέτρημα του θυσιαστήριου θα δείξει στο λαό του Θεού που βρίσκεται στη Βαβυλώνα ότι έχει άμεση πρόσβαση στον Θεό διαμέσου του Ιησού Χριστού.
Ζητήθηκε επίσης από τον Ιωάννη να μετρήσει “αυτούς που προσκυνούν μέσα σ’ αυτόν” . Στο έβδομο κεφάλαιο ο Ιωάννης βλέπει “εκείνους που έρχονται από τη μεγάλη θλίψη· και έπλυναν τις στολές τους, και τις λεύκαναν στο αίμα του Αρνίου. Γι’ αυτό βρίσκονται μπροστά στον θρόνο του Θεού, και Τον λατρεύουν ημέρα και νύχτα μέσα στον ναό Του ” (Αποκάλυψη 7:14,15). Πώς είναι κάποιος που πραγματικά έχει “πλύνει τη στολή του... στο αίμα του Χριστού” στην καθημερινότητα; Τι σημαίνει να “λατρεύει ήμερα και νύχτα” τον Χριστό όσον αφορά τις καθημερινές ανθρώπινες επαφές με τον πραγματικό κόσμο; Το μέτρημα της αληθινής Εκκλησίας του Θεού είναι η αποκάλυψη του τι πραγματικά σημαίνει να είναι κάποιος Χριστιανός.
Αυτή η τριπλή αποκάλυψη του χαρακτήρα του Θεού, της διακονίας του Χριστού και των αληθινών παιδιών Του, θα έρχεται σε έντονη αντίθεση με την κίβδηλη εικόνα του Θεού, του Χριστού και των ‘πιστών’ της Βαβυλωνιακής εκκλησίας. Όταν αυτή η αντίθεση αποκαλυφθεί στον κόσμο θα εξοργίσει τους οπαδούς της Βαβυλώνας εναντίον των πιστών εργατών του Θεού. Όπως όμως θα δούμε, η αληθινή αποκάλυψη θα ελκύσει τις καρδιές πολλών παιδιών του Θεού που βρίσκονται ‘αιχμάλωτοι’ στη Βαβυλώνα.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 11:2 ΑΦΗΣΕ ΤΗΝ ΑΥΛΗ
[1] Έξοδος 37:25 - 38:7, 20:24, Αποκάλυψη 8:3.
[2] Οι Εβραίοι που θανάτωσαν τον Χριστό δεν ήταν περισσότερο (ή λιγότερο) κακοί από οποιονδήποτε άλλο λαό - ήταν απλά οι αντιπρόσωποι της ανθρωπότητας, οι οποίοι όντας αμαρτωλοί, έκαναν ότι θα έκανε οποιοδήποτε άλλο έθνος.
[3] “Του δόθηκαν πολλά θυμιάματα, για να τα προσφέρει μαζί με τις προσευχές όλων των αγίων επάνω στο χρυσό θυσιαστήριο, που είναι μπροστά από τον θρόνο. Και ο καπνός των θυμιαμάτων, με τις προσευχές όλων των αγίων, ανέβηκε από το χέρι του αγγέλου μπροστά στον Θεό” (Αποκάλυψη 7:3,4. Βλ. επίσης Εβραίους 4:14-16, 7:25).