11:11-13 Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΩΝ
“Και ύστερα από τις τρεις ημέρες και μισή, μπήκε μέσα σ’ αυτούς πνεύμα ζωής από τον Θεό· και στάθηκαν επάνω στα πόδια τους, και μεγάλος φόβος έπεσε επάνω σ’ εκείνους που τους κοίταζαν. Και άκουσαν μια δυνατή φωνή από τον ουρανό που τους έλεγε: Ανεβείτε εδώ. Και ανέβηκαν στον ουρανό μέσα στη νεφέλη· και τους είδαν οι εχθροί τους. Και κατά την ώρα εκείνη έγινε μεγάλος σεισμός, και το ένα δέκατο της πόλης έπεσε, και θανατώθηκαν στον σεισμό 7.000 ονόματα ανθρώπων· και οι υπόλοιποι έγιναν έντρομοι, και έδωσαν δόξα στον Θεό του ουρανού.” Αποκάλυψη 11:10-13.
Το “ πνεύμα ζωής” που “μπήκε μέσα σ’ αυτούς” είναι το Πνεύμα του Θεού που ζωοποιεί άψυχα πράγματα. Στον Κήπο της Εδέμ η πνοή ζωής έδωσε ζωή στο χώμα. “Και ο Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα της γης· και εμφύσησε στους μυκτήρες του πνοή ζωής , και έγινε ο άνθρωπος σε ψυχή που ζει” (Γένεση 2:7). “Με έκανε το Πνεύμα του Θεού, και με ζωοποίησε η πνοή του Παντοδύναμου” (Ιώβ 33:4).
Οι μάρτυρες έχουν τραυματιστεί σοβαρά και έχουν καταρρεύσει από την εμπειρία τους, αλλά δεν αφήνουν τον Θεό, μέχρι να λάβουν “το πνεύμα ζωής” από Εκείνον. Κατά μία έννοια, μοιάζουν με τον Ιακώβ, ο οποίος “αγωνίστηκε δυνατά με τον Θεό, και με τους ανθρώπους” (Γένεση 32:28). Ο Ιερεμίας φανερώνει αυτή την εμπειρία και την αποκαλεί “στεναχώρια του Ιακώβ” - “Έρχονται ημέρες, λέγει ο Κύριος, και θα επιστρέψω την αιχμαλωσία του λαού μου... Αλίμονο ! Επειδή, μεγάλη είναι εκείνη η ημέρα· όμοια μ’ αυτή δεν υπήρξε , και είναι ο καιρός της στενοχώριας του Ιακώβ · όμως, θα σωθεί απ’ αυτή” (Ιερεμίας 30:7). ‘Η μεγάλη ημέρα εκείνη που όμοια της δεν υπήρξε’ είναι ο “καιρός θλίψης που ποτέ δεν έχει γίνει” (Δανιήλ 12:1) και ο Ιερεμίας μας λέει ότι στον καιρό της θλίψης, ο λαός του Θεού θα έχει μια παρόμοια εμπειρία με τη “στενοχώρια του Ιακώβ”. Ο Ιακώβ είχε έναν ‘καιρό θλίψης’ όταν ήρθε αντιμέτωπος με το θάνατο και την καταστροφή όλων όσων ήταν πολύτιμα για εκείνον.
Η ιστορία του Ιακώβ και του αδελφού του Ησαύ, βρίσκεται στη Γένεση κεφάλαια 25-33. Ο Ιακώβ είχε πει ψέματα στον πατέρα του και πλάνησε τον αδελφό του δυο φορές. Τράπηκε σε φυγή για να γλιτώσει από την οργή του αδελφού του, για 21 χρόνια τον εκμεταλλευόταν ο θείος του Λάβαν, και έμαθε πόσο μεγάλο σφάλμα είναι το ψέμα και η εξαπάτηση. Όμως όταν ο αδερφός του και 400 στρατιώτες τον πλησίασαν, για να θανατώσουν προφανώς τον ίδιο και την οικογένειά του, ο Ιακώβ αισθάνθηκε βαθιά απέχθεια για τις αμαρτίες του, που συμβολίστηκε με έναν ολονύκτιο αγώνα πάλης με έναν άγγελο. Όταν η νύχτα είχε σχεδόν τελειώσει, ο άγγελος (που ήταν ο Θεός, Γένεση 32:31) “άγγιξε την άρθρωση του μηρού του· και μετατοπίστηκε η άρθρωση του μηρού του Ιακώβ” αλλά εκείνος δεν τον άφηνε. Φώναξε: “Δεν θα σε αφήσω να φύγεις, αν δεν με ευλογήσεις” (Γένεση 32:26). Επειδή ήταν πιστός στη στιγμή της απελπισίας του, ο Θεός άλλαξε το όνομά του από Ιακώβ (που σημαίνει υποσκελιστής) σε Ισραήλ (που σημαίνει δύναμη Θεού).
Οι δυο μάρτυρες θα έχουν μια παρόμοια εμπειρία και θα είναι εντελώς συντετριμμένοι από τη φαινομενική αποτυχία της αποστολής τους. Η ‘πεισματική’ τους άρνηση να μη λατρεύσουν το θηρίο θα θέσει σε κίνδυνο όχι μόνο τη δική τους ζωή, αλλά και τη ζωή των αγαπημένων τους προσώπων. Μέσα στην απελπισία τους, όπως είπε ο Χριστός, θα πιουν από το ποτήρι που ήπιε και Εκείνος (Ματθαίον 20:22,23), που είναι η αίσθηση αποχωρισμού από τον Θεό.[1] Δεν θα εγκαταλείψουν όμως τον Θεό και στο τέλος της “νύχτας” θα τους αγγίξει και θα τους δώσει ένα νέο όνομα (“Σ’ αυτόν που νικάει, θα του δώσω... ένα νέο όνομα” Αποκάλυψη 2:17). “Θα ανεβούν στον ουρανό” , με πίστη θα είναι “μπροστά στο θρόνο του Θεού”, ακόμα και όταν πληγές πέφτουν γύρω τους (βλ. 7: Στον Ουρανό και στη Γη ).
Δεν είναι όμως μόνο οι δυο μάρτυρες που θα ταραχτούν. Αποσύροντας την προστασία Του στη διάρκεια των πληγών των σαλπίγγων, ο Θεός θα ταράξει τα θεμέλια της ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτό συμβολίζεται από τον μεγάλο σεισμό ( “κατά την ώρα εκείνη έγινε μεγάλος σεισμός, και το ένα δέκατο της πόλης έπεσε” ).[2] Οι δοκιμασίες αυτές θα σκληρύνουν τους πεισματικά αμετανόητους ανθρώπους, που συμβολίζονται από τα “7.000 ονόματα ανθρώπων (που) θανατώθηκαν” ). Θα σφραγίσουν την καταδίκη τους (βλ. 15:5-8 Το Κλείσιμο της Θύρας της Χάρης ) και θα επιτείνουν τις προσπάθειές τους για να καταστρέψουν το πιστό υπόλοιπο.
Αντιθέτως, “οι υπόλοιποι” , δηλαδή το μεγάλο πλήθος που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα να βγουν από τη Βαβυλώνα, θα διακατέχονται από δέος, καθώς θα βλέπουν τη λαμπρή δόξα των μεταμορφωμένων μαρτύρων. “Οι υπόλοιποι έγιναν έντρομοι, και έδωσαν δόξα στον Θεό του ουρανού” . Αυτή είναι μια άμεση ανταπόκριση στο τελευταίο κάλεσμα στην Αποκάλυψη 14, “Φοβηθείτε τον Θεό, και δώστε δόξα σ’ αυτόν, επειδή ήρθε η ώρα της κρίσης του” (εδ.7), επιβεβαιώνοντας και πάλι ότι αυτή η περικοπή αναφέρεται στις έσχατες ημέρες. Είναι σημαντικό ότι όσοι ανταποκρίνονται ονομάζονται “οι υπόλοιποι” . Αυτό τους ταυτίζει με “τους υπόλοιπους από το σπέρμα της, που τηρούν τις εντολές του Θεού και έχουν τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού” (Αποκάλυψη 12:17). Είναι εκείνοι που σταθερά αρνούνται να υποκύψουν στο θηρίο. Ενώνονται με τους 144.000 “μπροστά στον θρόνο και μπροστά στο Αρνίο… και τον λατρεύουν ημέρα και νύχτα μέσα στο ναό του” (Αποκάλυψη 7:9,15).
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 11:14,15 ΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
[1] Ο Χριστός είπε στους μαθητές: “Το μεν ποτήρι μου θα πιείτε” (Ματθαίον 20:23). Λίγο πριν τη σταύρωση είπε: “Το ποτήρι που μου έδωσε ο Πατέρας, δεν θα το πιω;” (Ιωάννην 18:11). Η έννοια του ποτηριού δεν ήταν το σωματικό βασανιστήριο που θα υφίστατο, αλλά η αίσθηση αποχωρισμού από τον Πατέρα, που εκφράστηκε στην κραυγή Του: “Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες; (Ματθαίον 27:46).
[2] Τα κεφάλαια 10 και 11 είναι ιδιαίτερα συμβολικά. “Η μεγάλη πόλη” βασίζεται σε τρεις κυριολεκτικές πόλεις (εδ.8), επισημαίνοντας ότι συμβολίζει όλες τις πόλεις του κόσμου. Ένας κυριολεκτικός σεισμός που σκοτώνει 7.000 ανθρώπους δεν είναι μεγάλος, λαμβάνοντας υπόψη ότι πολλοί μεγάλοι σεισμοί της ιστορίας θανάτωσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Αυτό μας δείχνει ότι είναι ένας συμβολικός σεισμός με πνευματικά αποτελέσματα.