ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ
Η περιγραφή των δύο μαρτύρων είναι ιδιαίτερα πλούσια σε απεικονίσεις, σκιαγραφώντας μια σύνθετη εικόνα. Η απεικόνιση, όπως θα δούμε παρακάτω, έχει σχέση με την έξοδο του μεγάλου πλήθους από την αιχμαλωσία.
“Αυτά (οι δύο μάρτυρες) είναι τα δυο ελιόδεντρα, και οι δυο λυχνίες, που στέκονται μπροστά στον Θεό της γης” Αποκάλυψη 11:4 . Οι δυο μάρτυρες απεικονίζονται ως “ελιόδεντρα” και “λυχνίες” , εικόνες που προέρχονται από τον Ζαχαρία τέταρτο κεφάλαιο.
Ο προφήτης Ζαχαρίας είδε “μια λυχνία ολόχρυση, και ένα δοχείο επάνω στην κορυφή της, και οι επτά λύχνοι της επάνω της, και επτά σωλήνες στους λύχνους της που είναι επάνω στην κορυφή της, και δυο ελιόδεντρα από πάνω της, ένα από τα δεξιά και ένα από τα αριστερά της... που διαμέσου των δυο χρυσών σωλήνων αδειάζουν από τον εαυτό τους το λάδι στη χρυσή λυχνία” (Ζαχαρίας 4:2,3,12). Ένας άγγελος εξήγησε ότι οι λύχνοι, μαζί με τα ελιόδεντρα που τα εφοδιάζουν με λάδι, συμβολίζουν την ευλογημένη διακονία από το πνεύμα του Ζοροβάβελ, του ηγέτη που οδήγησε το λαό Ισραήλ από τη Βαβυλώνα πίσω στην Ιερουσαλήμ, για να ανοικοδομήσει το ναό.[1] “Αυτός είναι ο λόγος του Κυρίου προς τον Ζοροβάβελ, λέγοντας: Όχι με δύναμη ούτε με ισχύ, αλλά με το Πνεύμα μου, λέει ο Κύριος των δυνάμεων. Ποιος είσαι εσύ το μεγάλο βουνό, μπροστά στον Ζοροβάβελ; Πεδιάδα, … Τα χέρια του Ζοροβάβελ έβαλαν το θεμέλιο αυτού του οίκου· και τα χέρια του θα τον αποτελειώσουν” (Ζαχαρίας 4:6-10). Ο Ζοροβάβελ που οδήγησε το λαό Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας πίσω στην Ιερουσαλήμ, ήταν ένας ‘τύπος’ των 144.000 ‘ιερέων’ που θα βγάλουν τους αιχμαλώτους των έσχατων ημερών έξω από τη Βαβυλώνα.
“Και αν κάποιος θέλει να τους βλάψει, βγαίνει από το στόμα τους φωτιά και κατατρώει τους εχθρούς τους· και αν κάποιος θέλει να τους βλάψει, έτσι πρέπει κι αυτός να θανατωθεί” Αποκάλυψη 11:5. Η φωτιά στο στόμα των δυο μαρτύρων είναι ο λόγος του Θεού. “Γι’ αυτό, έτσι λέει ο Κύριος, ο Θεός των δυνάμεων: Επειδή μιλάτε αυτό τον λόγο, προσέξτε, εγώ θα κάνω τα λόγια Μου στο στόμα σου φωτιά, κι αυτό τον λαό ξύλα, και θα τους καταφάει ” (Ιερεμίας 5:3,14).
Ο λόγος του Θεού είναι φωτιά που κατατρώει την αμαρτία. Εκείνοι που υποτάσσονται στον Θεό θα εξευγενιστούν από το λόγο· ο λόγος θα καταφάει το “έλκυσμα”, αφήνοντας τον καθαρό χρυσό χαρακτήρα (Μαλαχίας 3:2,3). Ωστόσο, “όλοι οι υπερήφανοι, και όλοι αυτοί που πράττουν ασέβεια, θα είναι άχυρο· και η ημέρα που έρχεται θα τους κατακάψει” (Μαλαχίας 4:1-3).[2] Στη μεγάλη θλίψη, όταν η εικόνα, το χάραγμα και ο αριθμός του θηρίου θα έχουν εφαρμοστεί, θα φαίνεται ότι οι εχθροί του Θεού έχουν πλεονεκτική θέση. Αυτό όμως το εδάφιο δείχνει ότι η κατάληξή τους είναι η καταστροφή και αυτό είναι το νόημα της φράσης: “αν κάποιος θέλει να τους βλάψει (τους πιστούς αγγελιοφόρους του Θεού), έτσι πρέπει κι αυτός να θανατωθεί.”
“Αυτοί έχουν εξουσία να κλείσουν τον ουρανό, για να μη βρέχει βροχή κατά τις ημέρες της προφητείας τους” (Αποκάλυψη 11:6). Αυτό το εδάφιο συγκρίνει τη διακονία των δυο μαρτύρων με τη μαρτυρία του Ηλία, που ανήγγειλε στον αποστάτη βασιλιά του Ισραήλ: “Αυτά τα χρόνια δεν θα υπάρχει δρόσος και βροχή, παρά μονάχα με τον λόγο του στόματός μου” (Α’ Βασιλέων 17:1). Είναι ενδιαφέρον ότι η περίοδος της ξηρασίας ήταν τριάμισι χρόνια,[3] το ίδιο χρονικό διάστημα (1260 ημέρες) που θα προφητεύσουν οι δύο μάρτυρες (Αποκάλυψη 11:3).
Εκείνη την περίοδο η βασίλισσα Ιεζάβελ θανάτωσε τους προφήτες του Θεού και παρέσυρε ακόμα πιο βαθιά τον Ισραήλ στη λατρεία του Βάαλ (Α’ Βασιλέων 18:4,13,19). Ο Ηλίας συγκέντρωσε τον Ισραήλ και τους κάλεσε να διαλέξουν ποιον θα υπηρετούν (Α’ Βασιλέων 18:21). Ο Ηλίας πρότεινε μια δοκιμασία (θα έφερνε φωτιά από τον ουρανό) για να αποδείξει ποιος ήταν ο αληθινός Θεός: ο Βάαλ ή ο Θεός του Ισραήλ. Όταν οι προφήτες του Βάαλ είχαν πλήρως αποτύχει, ο Ηλίας πρόφερε μια απλή προσευχή πίστης. “Τότε έπεσε φωτιά από τον Κύριο και κατέφαγε το ολοκαύτωμα, και τα ξύλα, και τις πέτρες, και το χώμα, και έγλειψε το νερό, αυτό που ήταν στο αυλάκι. Και όταν ολόκληρος ο λαός το είδε, έπεσαν μπρούμυτα, και είπαν: Ο Κύριος, αυτός είναι ο Θεός· ο Κύριος, αυτός είναι ο Θεός.”[4]
Ο Ηλίας, ως αγγελιοφόρος του Θεού, είχε “εξουσία να κλείσει τον ουρανό, για να μη βρέχει βροχή”. Αυτό ήταν μέρος της επίδειξης της δύναμης του Θεού, που αφύπνισε το λαό από την ψεύτικη λατρεία και τον οδήγησε στον αληθινό Θεό. Το βιβλίο του Μαλαχία προφητεύει ότι ο Ηλίας θα επιστρέψει: “Δείτε, εγώ θα σας στείλω τον Ηλία τον προφήτη, πριν έρθει η ημέρα του Κυρίου, η μεγάλη και επιφανής” (Μαλαχίας 4:5). Οι αγγελιοφόροι του Θεού θα έχουν το “μήνυμα του Ηλία” που θα συνοδεύεται από τη δύναμη του Θεού, και θα είναι τόσο συγκλονιστικό, ώστε ολόκληρος ο κόσμος θα πρέπει να αποφασίσει αν θα ταχθεί υπέρ ή κατά του Κυρίου.
“Έχουν εξουσία επάνω στα νερά, να τα μετατρέπουν σε αίμα, και να χτυπήσουν τη γη με κάθε πληγή, όσες φορές αν το θελήσουν” Αποκάλυψη 11:6. Αυτό το εδάφιο συγκρίνει τη διακονία των δυο μαρτύρων με το έργο του Μωυσή και τις πληγές της Αιγύπτου. Ο Θεός, μέσω του Ιωσήφ,[5] οδήγησε τον εκλεκτό λαό Του στην Αίγυπτο, για να τους σώσει και να τους φροντίσει, καθώς περίμενε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να εγκατασταθούν στη Γη της Επαγγελίας (Γένεση 15:13-16).[6] Ο εχθρός προσπάθησε να ανατρέψει το σχέδιο του Θεού, χρησιμοποιώντας “έναν καινούριο βασιλιά στη διακυβέρνηση της Αιγύπτου… που δεν γνώριζε τον Ιωσήφ” (Έξοδος 1:8). Πρώτα υπέταξε τους Ισραηλίτες σε σκληρή σκλαβιά και στη συνέχεια κατέληξε στη γενοκτονία, δολοφονώντας τα αρσενικά νήπια.[7] Την κατάλληλη στιγμή ο Θεός αποκαλύπτεται στον Μωυσή μέσα από τη φλεγόμενη βάτο και του δίνει την εντολή να πάει στον Φαραώ λέγοντάς του: “και θα βγάλεις τον λαό μου, τους γιους Ισραήλ, από την Αίγυπτο” (Έξοδος 3:10). Ο Φαραώ αρνείται, λέγοντας αλαζονικά: “Ποιος είναι ο Κύριος, του οποίου τη φωνή να υπακούσω, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ; Δεν γνωρίζω τον Κύριο, και ούτε θα εξαποστείλω τον Ισραήλ” (Έξοδος 5:2). Έτσι ξεκινά μια αντιπαράθεση, που περιλαμβάνει μια σειρά πληγών, τις οποίες ο Θεός, διαμέσου της διακονίας του Μωυσή, επέβαλλε στην Αίγυπτο. Ο Θεός μετατρέπει όλο το νερό της Αιγύπτου σε αίμα. Η πρώτη από τις δέκα πληγές που έκαμψαν το πείσμα του Φαραώ και στο τέλος επέτρεψε στους Ισραηλίτες να φύγουν από την Αίγυπτο και τη σκλαβιά (Έξοδος 7:14-25).
Ο Μωυσής, ως προφήτης του Θεού, αναγγέλει τις πληγές που θα πέσουν επάνω σε όσους πεισματικά εναντιώνονται στον Θεό. Στον έσχατο καιρό οι δύο μάρτυρες του Θεού, γνωρίζοντας από τις προφητείες τι θα συμβεί, θα μπορούν να αναγγείλουν τις πληγές που θα πέσουν στους αμετανόητους. Ουσιαστικά, αρκετές από τις πληγές αφορούν στο νερό και το αίμα. Η πληγή της πρώτης σάλπιγγας ρίχνει φωτιά και αίμα πάνω στη γη, στη δεύτερη, η θάλασσα γίνεται αίμα, στην τρίτη, τα νερά γίνονται πικρά και στη διάρκεια των επτά τελευταίων πληγών η θάλασσα και το νερό γίνονται αίμα. Η γνώση των πληγών που έχουν οι δυο μάρτυρες εκ των προτέρων είναι “η εξουσία (τους) επάνω στα νερά, να τα μετατρέπουν σε αίμα, και να χτυπήσουν τη γη με κάθε πληγή” . Αυτό θα εξοργίσει τόσο πολύ τους ακολούθους του θηρίου, ώστε να “κάνουν μαζί τους πόλεμο, και θα τους νικήσουν και θα τους θανατώσουν” (Αποκάλυψη 11:7).
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ;
[1] Έσδρα 2:1,2, 3:8, 5:2, Νεεμίας 7:6,7, Αγγαίος 1,2.
[2] Βλ. επίσης Ησαΐας 33:14-16.
[3] Ιακώβου 5:17.
[4] Α’ Βασιλέων 18:20-40.
[5] Γένεση κεφάλαια 37-47.
[6] Εδώ ο Θεός δείχνει τη δικαιοσύνη και την υπομονή Του. Παρόλο που το θέλημά Του για τους απογόνους του Αβραάμ ήταν να κληρονομήσουν τη γη Χαναάν, ο Θεός δεν εξάλειψε τους Αμορραίους, οι οποίοι έμειναν εκεί, μέχρις ότου “αναπληρώσουν την ανομία τους” (Γένεση 15:16) με την αποκρουστική ειδωλολατρία, την ανηθικότητα και τη βία.
[7] Έξοδος 1:9-22.