ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

5:7,8 “ΚΑΙ ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΠΗΡΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ” - ΠΟΤΕ;

“Και ήρθε και πήρε το βιβλίο από το δεξί χέρι εκείνου που κάθεται επάνω στον θρόνο. Κι όταν πήρε το βιβλίο, τα τέσσερα ζώα και οι 24 πρεσβύτεροι έπεσαν μπροστά στο Αρνίο, έχοντας κάθε ένας κιθάρες, και χρυσές φιάλες γεμάτες από θυμιάματα, οι οποίες είναι οι προσευχές των αγίων” Αποκάλυψη 5:7,8.

Πότε ακριβώς συμβαίνει αυτό; Για να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι υπάρχει μία τεράστια διαφορά μεταξύ του χρόνου όπως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς και του “χρόνου” στην αιωνιότητα. Είμαστε δέσμιοι του πεπερασμένου χρόνου και τα 70 ή 80 χρόνια της ζωής μας[1], μας φαίνονται καμιά φορά ατελείωτα ενώ άλλες φορές περνούν πριν καλά καλά το καταλάβουμε. Ο Θεός ωστόσο είναι “αυτός που κατοικεί την αιωνιότητα” (Ησαΐας 57:15) και ο απόστολος Πέτρος λέει “ότι στον Κύριο μια ημέρα είναι σαν 1000 χρόνια, και 1000 χρόνια σαν μια ημέρα” (Β’ Πέτρου 3:8). Ο Θεός δεν αντιλαμβάνεται τα πράγματα όπως εμείς όσον αφορά το παρελθόν και το μέλλον, επειδή γνωρίζει το τέλος από την αρχή (Ησαΐας 46:10).

“Χάρη δόθηκε σε μας, εν Χριστώ Ιησού πριν από αιώνια χρόνια” (Β΄ Τιμόθεο 1:9). Η σωτηρία της ανθρωπότητας εξασφαλίστηκε πριν τη δημιουργία του κόσμου, όταν η Θεότητα αποφάσισε ότι ο Θεός, ο αιώνιος Λόγος θα προσφέρει “εξιλασμό για τις αμαρτίες μας· και όχι μονάχα για τις δικές μας, αλλά και για τις αμαρτίες όλου του κόσμου” (Α΄ Ιωάννη 2:2). Ωστόσο, αναφορικά με την ανθρώπινη ιστορία, ο Ιησούς, ο Αμνός του Θεού θυσιάστηκε το 31 μ.Χ., μια χρονολογία που με την πρώτη ματιά φαίνεται εντελώς αυθαίρετη, αλλά που προλέγεται με εντυπωσιακή ακρίβεια στο ένατο κεφάλαιο του Δανιήλ, στην προφητεία των 70 εβδομάδων (βλ. Παράρτημα 5). Το θέμα είναι ότι η αιώνια, ουράνια πραγματικότητα εισβάλλει στην ανθρώπινη ιστορία εντελώς απροσδόκητα. Το πιο σπουδαίο παράδειγμα είναι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού που θα συμβεί “κατά την ώρα που δεν στοχάζεστε” (Ματθαίον 24:44).

Η αμφισβήτηση για το άνοιγμα του Βιβλίου αντιμετωπίστηκε με τη σταύρωση, όπου ο Ιησούς κατοχύρωσε το δικαίωμα να συγχωρεί τους αμαρτωλούς και να δίνει αιώνια ζωή σε “καθέναν που πιστεύει σ’ αυτόν” (Ιωάννην 3:16). Η σταύρωση όμως ήταν η θυσία του Αρνίου και από Θεϊκής άποψης ο Ιησούς είναι “το Αρνίο που είναι σφαγμένο από τη δημιουργία του κόσμου” (Αποκάλυψη 13:8). Συνεπώς, το άνοιγμα του βιβλίου εξασφαλίστηκε με την απόφαση του Θεού “από τη δημιουργία του κόσμου”, μια απόφαση που πραγματοποιήθηκε στην ανθρώπινη ιστορία όταν ο Χριστός πέθανε στο σταυρό το 31 π.Χ. Αυτό που συντελείται στον ουρανό, στο πέμπτο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, θα μπορούσε να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή μετά τη σταύρωση και πιθανώς αυτό να ήταν το πρώτο γεγονός που συνέβη μετά την ανάληψη του Χριστού. Αναμφίβολα αυτό το γεγονός είχε στενή σχέση με την εκδίωξη του Σατανά από τον ουρανό, λαμβάνοντας υπόψη τη δήλωση του Χριστού: “Τώρα (με την επικείμενη σταύρωση και ανάσταση του Χριστού) είναι η κρίση αυτού του κόσμου· τώρα ο άρχοντας αυτού του κόσμου (ο Σατανάς) θα ριχτεί έξω” (Ιωάννην 12:31, βλ. 12: Πόλεμος στον Ουρανό).[2] Το δικαίωμα να ανοιχτεί το βιβλίο της Ζωής κατοχυρώθηκε όταν ο Ιησούς επέστρεψε στον ουρανό, στην τελετή που περιγράφεται στην Αποκάλυψη πέμπτο κεφάλαιο. Το κυριολεκτικό όμως άνοιγμα του βιβλίου (η έναρξη της διερευνητικής κρίσης) θα συμβεί στην ανθρώπινη ιστορία τη φαινομενικά αυθαίρετη στιγμή που ο Θεός επιλέγει και προλέγει στην προφητεία.

Σε γενικούς προφητικούς όρους είδαμε ότι το όραμα της Ημέρας του Εξιλασμού ξεκίνησε με την εμφάνιση “μιας ανοιγμένης θύρας στον ουρανό” (Αποκάλυψη 4:1), που συνδέεται με την εποχή της Φιλαδέλφειας (“έβαλε μπροστά σου μια ανοιγμένη θύρα” Αποκάλυψη 3:8). Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα της Αποκάλυψης αυτή ήταν η εποχή των μεγάλων θρησκευτικών αναζωπυρώσεων, από τα μέσα του 18^ου μέχρι τον 19^ο αιώνα.

Πιο συγκεκριμένα, το βιβλίο του Δανιήλ αναφέρεται στην Ημέρα του Εξιλασμού με την πιο εκτεταμένη χρονικά προφητεία από όλες: “Μέχρι 2300 ημερονύκτια· τότε, το αγιαστήριο θα καθαριστεί” (Δανιήλ 8:14). Τα παραρτήματα 4 και 5 εξετάζουν λεπτομερώς κάποια σημεία αυτής της προφητείας, δείχνοντας πρώτα απ’ όλα ότι σε αρκετές προφητείες, συμπεριλαμβανομένης και αυτής, μια προφητική ημέρα συμβολίζει ένα κυριολεκτικό έτος στην ανθρώπινη ιστορία. Εξετάζεται επίσης η σχέση μεταξύ των 2300 ημερονυκτίων και των 70 εβδομάδων του Δανιήλ 9:24 (θα βοηθούσε η ανάγνωση αυτών των σημείων από τώρα) και δείχνει ότι “εβδομήντα εβδομάδες διορίστηκαν (στην κυριολεξία “αποκόπηκαν”) από τα 2300 ημερονύκτια. Παρουσιάζεται επίσης ότι οι 70 εβδομάδες (490 χρόνια) ξεκινούν με “την έκδοση του προστάγματος, για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ” (Δανιήλ 9:25), που έγινε το 457 π.Χ. Από τη στιγμή που 490 χρόνια αποκόπτονται από τα 2300 χρόνια, το σημείο εκκίνησης και για τις δυο προφητείες είναι το ίδιο. Εφαρμόζοντας απλά μαθηματικά φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι τα 2300 χρόνια ολοκληρώνονται το 1844 μ.Χ. και σύμφωνα με την προφητεία τότε “το αγιαστήριο θα καθαριστεί”.

Συνεπώς, αναφορικά με την ανθρώπινη ιστορία η διερευνητική κρίση άρχισε το 1844, όταν ο Ιησούς μαζί με τους αγγέλους ξεκίνησε την τελευταία φάση της διακονίας Του για να σώσει την ανθρωπότητα και να εξαλείψει την αμαρτία. Αν και με την πρώτη ματιά το έτος 1844 φαίνεται να είναι πολύ αυθαίρετη και απίθανη ημερομηνία, δεν είναι περισσότερο αυθαίρετη από το 27 μ.Χ. όταν ο Ιησούς βαπτίστηκε ή το 31 μ.Χ. όταν σταυρώθηκε. Αυτή η χρονολογία σημαδεύει την έναρξη της προφητικής περιόδου που ονομάζεται “έσχατος καιρός”[3] ή “έσχατες ημέρες”.[4] Η κρίση που γίνεται στη διάρκεια του έσχατου καιρού συμβολίζεται από το άνοιγμα των επτά σφραγίδων στο έκτο κεφάλαιο.

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 5:9-14 ΤΟ ΑΡΝΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟ