5:5-7 ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ, Η ΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΝΙΟ
“Και ένας από τους πρεσβύτερους μου λέει: Μην κλαις· πρόσεξε, υπερίσχυσε το λιοντάρι, που είναι από τη φυλή του Ιούδα, η ρίζα του Δαβίδ, να ανοίξει το βιβλίο, και να λύσει τις επτά σφραγίδες του. Και είδα, και να! Στο μέσον του θρόνου, και των τεσσάρων ζώων, και στο μέσον των πρεσβυτέρων, ένα Αρνίο να στέκεται ως σφαγμένο, έχοντας επτά κέρατα, και επτά μάτια· που είναι τα επτά πνεύματα του Θεού, τα οποία έχουν αποσταλεί σε ολόκληρη τη γη. Και ήρθε και πήρε το βιβλίο από το δεξί χέρι εκείνου που κάθεται επάνω στον θρόνο” Αποκάλυψη 5:5-7. Εδώ συναντάμε τον πραγματικό ήρωα της ιστορίας. Ο Ιησούς απεικονίζεται με τρεις διαφορετικούς συμβολισμούς, κάθε ένας εστιάζει σε μια συγκεκριμένη πλευρά της διακονίας Του.
Ο Ιησούς είναι “το λιοντάρι που είναι από τη φυλή τους Ιούδα” . Αυτή η φράση αναφέρεται στη Γένεση 49, όταν ο Ιακώβ ευλογεί τους 12 γιους του, τους πατριάρχες των 12 φυλών του Ισραήλ. Η ευλογία για τη φυλή του Ιούδα αναφέρει: “Σκύμνος λιονταριού είναι ο Ιούδας... κοιμήθηκε σαν λιοντάρι, και σαν σκύμνος λιονταριού· ποιος θα τον ξυπνήσει; Δεν θα εκλείψει το σκήπτρο από τον Ιούδα ούτε νομοθέτης από μέσα από τα πόδια του, μέχρις ότου έρθει ο Σηλώ· και σ’ αυτόν θα είναι η υπακοή των λαών” (Γένεση 49:9,10.) Εδώ χρησιμοποιείται η ατρόμητη δύναμη του λιονταριού, που νικά κάθε εχθρό, για να περιγράψει τη φυλή που επέλεξε ο Θεός να κυβερνά το λαό Του: “Δεν θα εκλείψει το σκήπτρο από τον Ιούδα”. Προλέγει επίσης την έλευση του “Σηλώ”[1] (του Χριστού), που κατάγεται από τη φυλή Ιούδα. Σε Εκείνον “θα είναι η υπακοή των λαών”. Θα έρθει η μέρα όταν κάθε άνθρωπος που έζησε ποτέ “θα παρασταθεί στο βήμα του Χριστού” και οι ίδιοι οι εχθροί Του θα παραδεχθούν το δικαίωμα Του να βασιλεύει: “Λέει ο Κύριος ότι σε μένα θα κάμψει κάθε γόνατο, και κάθε γλώσσα θα δοξολογήσει τον Θεό” (Ρωμαίους 14:10,11). Ως ισχυρός νικητής που κατακτά όλους τους εχθρούς, ο Ιησούς είναι “το λιοντάρι του Ιούδα” και αυτό Του δίνει το δικαίωμα να ανοίξει το σφραγισμένο βιβλίο της Ζωής.
Ο Ιησούς έχει επίσης το δικαίωμα να ανοίξει το βιβλίο, επειδή είναι “η ρίζα του Δαβίδ” . Οι Ισραηλίτες που πρόσμεναν τον Μεσσία αποκαλούσαν επανειλημμένως τον Ιησού “ο υιός του Δαβίδ”. Φυσικά και ο Ιησούς είναι υιός του Δαβίδ σύμφωνα με τη γενεαλογία της ανθρώπινης φύσης Του (Ματθαίον 1:1), αλλά είναι ακόμα κάτι περισσότερο: στην Αποκάλυψη 22:16 ο Χριστός λέει “εγώ είμαι η ρίζα και το γένος του Δαβίδ”. Ως ‘η ρίζα του Δαβίδ’, ο Χριστός είναι το μόνο θεμέλιο του θρόνου στον οποίον καθόταν ο Δαβίδ. Το δικαίωμα του Δαβίδ να κυβερνά δεν ήταν εξαιτίας της φυλής ή τον προγόνων του, αλλά επειδή “ο Κύριος ζήτησε για τον εαυτό του έναν άνθρωπο σύμφωνα με την καρδιά του, και ο Κύριος τον διόρισε να είναι άρχοντας επάνω στον λαό του” (Α΄ Σαμουήλ 13:14). Ο Ιησούς ήταν ο αληθινός “άνθρωπος σύμφωνα με την καρδιά” του Θεού. Έλαβε πλήρως την ανθρώπινη φύση και ταυτίστηκε πλήρως με την ανθρώπινη φυλή, “Έπρεπε να ομοιωθεί (ο Ιησούς) σε όλα με τους αδελφούς, για να γίνει ελεήμονας και πιστός αρχιερέας”, “Επειδή, λοιπόν, τα παιδιά έγιναν κοινωνοί σάρκας και αίματος, κι αυτός παρόμοια έγινε μέτοχος από τα ίδια” (Εβραίους 2:17,14). Ο Ιησούς δεν ήρθε με τη φύση ενός αγγέλου ή σαν υπεράνθρωπος, που δεν θα μπορούσε να γίνει το παράδειγμά μας και ο αντικαταστάτης μας. Ήρθε ως η “ρίζα του Δαβίδ” , ο άνθρωπος σύμφωνα με την καρδιά του Θεού, με ανθρώπινη φύση, αλλά χωρίς αμαρτία. Ως ο ‘νέος Αδάμ’, ο τέλειος άνθρωπος, ο Ιησούς έχει το δικαίωμα να ανοίξει το βιβλίο της Ζωής.
Αν όμως ο Ιησούς ήταν μόνο ένα ‘λιοντάρι’, με άπειρη δύναμη, δεν θα ήταν αρκετό. Ακόμα και ο Σατανάς είναι “σαν ωρυόμενο λιοντάρι, ζητώντας ποιον να καταπιεί” (Α’ Πέτρου 5:8). Αν ο Ιησούς ήταν μόνο η ρίζα του Δαβίδ, ο τέλειος άνθρωπος σύμφωνα με την καρδιά του Θεού, πάλι δεν θα ήταν αρκετό. Η τέλεια ταύτιση με την ανθρωπότητα φτάνει μέχρι ένα σημείο, “μπορεί να συμπαθήσει στις ασθένειές μας” επειδή έχει βιώσει τη φύση μας, ωστόσο “πειράχτηκε σε όλα, κατά τη δική μας ομοιότητα, χωρίς αμαρτία ” (Εβραίους 4:15) και εκεί ακριβώς παύει η ταύτιση. “Όλοι αμάρτησαν” (Ρωμαίους 3:23) και ως αμαρτωλοί, είμαστε όλοι υποκείμενοι στο θάνατο, “Ο μισθός της αμαρτίας είναι Θάνατος” (Ρωμαίους 6:23). Επειδή όλη η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη σε θάνατο, όταν τελικά ο Ιησούς παίρνει το βιβλίο, το παίρνει ως “σφαγμένο Αρνίο” .
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΤΟ ΣΦΑΓΜΕΝΟ ΑΡΝΙΟ
[1] Η Εβραϊκή λέξη σηλώ σημαίνει ειρήνη, αλλά σε αυτή την περικοπή χρησιμοποιείται ως όνομα (ο ειρηνικός), που ταυτίζεται πλήρως με τον τίτλο του Χριστού, “Άρχοντας Ειρήνης” (Ησαΐας 9:6).