ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

ΤΟ ΣΦΑΓΜΕΝΟ ΑΡΝΙΟ

Το σφαγμένο αρνίο είναι ο πιο σημαντικός και περίοπτος συμβολισμός της Αγίας Γραφής, από την αρχή μέχρι το τέλος της, Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Ο Ιησούς είναι “το Αρνίο που είναι σφαγμένο από τη δημιουργία του κόσμου” (Αποκάλυψη 13:8). Αυτό το εδάφιο δείχνει ότι ο Θεός δεν είχε διαφορετικά σχέδια, διαφορετικές ‘επεμβάσεις’ για τη σωτηρία της ανθρωπότητας από την καταδίκη της αμαρτίας – το σχέδιο ήταν ανέκαθεν το ίδιο. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο με τέλεια όντα (ανθρώπους) που είχαν ελεύθερη βούληση, αυτή ακριβώς η ελευθερία έκανε την αμαρτία πιθανή. Εξαιτίας της πιθανότητας της αμαρτίας, ο Θεός προνόησε, πριν ακόμα δημιουργήσει τον κόσμο, για τη θυσία που θα πλήρωνε το τίμημα της αμαρτίας. Πριν καν εμφανιστεί η αμαρτία ο Χριστός “έβαλε την ψυχή του για χάρη μας” (Α’ Ιωάννη 3:16).

Όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν ο Θεός πήρε την πρωτοβουλία· τους αναζήτησε, καλώντας τον Αδάμ: “Που είσαι;” (Γένεση 3:8,9). Τους έφερε αντιμέτωπους με την αμαρτία τους και τους ανακοίνωσε ότι έπρεπε να πεθάνουν. Η κατάσταση όμως δεν ήταν απελπιστική. Ο Θεός υποσχέθηκε έναν λυτρωτή που θα νικούσε τον εχθρό τους το φίδι (τον διάβολο), τον πρωτεργάτη της αμαρτίας (Γένεση 3:15). Τότε ο Θεός παρουσίασε την πρώτη συμβολική απεικόνιση της θυσίας για τις αμαρτίες τους που θα βίωνε ο Χριστός χιλιάδες χρόνια αργότερα, “Ο Κύριος, ο Θεός, έκανε στον Αδάμ και στη γυναίκα του δερμάτινους χιτώνες, και τους έντυσε” (Γένεση 3:21). Επίσης οι χιτώνες συμβόλιζαν την τέλεια δικαιοσύνη Του, την οποία ο Θεός λογαριάζει στον αμαρτωλό ως δώρο: “Με έντυσε με ιμάτιο σωτηρίας, μου φόρεσε επένδυμα δικαιοσύνης” (Ησαΐας 61:10). Προφανώς ένα ζώο έπρεπε να πεθάνει για να δώσει το δέρμα του και αυτή ήταν η πρώτη θυσία για την αμαρτία.

“Ο Άβελ (ο γιος του Αδάμ και της Εύας) πρόσφερε κι αυτός από τα πρωτότοκα των προβάτων του” (Γένεση 4:4) και ο Θεός δέχτηκε τη θυσία του, που συμβόλιζε τον Χριστό. Αλλά δεν δέχτηκε την προσφορά του Κάιν από τους καρπούς της γης, που συμβόλιζε τις δικές του ανθρώπινες προσπάθειες. Μολονότι δεν αναφέρονται λεπτομέρειες στη Γένεση, είναι προφανές ότι ο Θεός είχε διδάξει στον Κάιν και στον Άβελ το σχέδιο της σωτηρίας, επειδή “με πίστη ο Άβελ πρόσφερε στον Θεό καλύτερη θυσία παρά ο Κάιν” και “η πίστη είναι διαμέσου της ακοής· και η ακοή διαμέσου του λόγου του Θεού” (Εβραίους 11:4, Ρωμαίους 10:17). Προφανώς η γνώση του συμβολισμού των θυσιών διατηρήθηκε στους “γιους του Θεού” μέχρι την εποχή του Νώε, επειδή το πρώτο πράγμα που έκανε ο Νώε όταν αποβιβάστηκε από την Κιβωτό ήταν να φτιάξει ένα βωμό και να προσφέρει θυσίες στον Κύριο. (Γένεση 8:20,21).

Ο Θεός επέλεξε τον Αβραάμ να είναι ο πατέρας των πιστών και όπου και αν περιπλανήθηκε έφτιαχνε θυσιαστήρια για να προσφέρει θυσίες στον Θεό. (Γένεση 12:7,8. 13:18). Η ύψιστη πράξη πίστης του ήταν να προσφέρει θυσία τον ίδιο του τον γιο Ισαάκ (Γένεση 22). Μια απεικόνιση της θυσίας που θα έκανε ο Θεός 2000 χρόνια αργότερα: “Με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή” (Ιωάννην 3:16). Ο Θεός έδωσε ένα κριάρι για να αντικαταστήσει τον Ισαάκ, ένα σύμβολο για το πως ο Θεός θα πρόσφερε τον εαυτό Του στο πρόσωπο του Ιησού, του Αμνού του Θεού, αντικαταστάτη μας για να βιώσει το θάνατο που μας αξίζει.

Οι απόγονοι του Αβραάμ πήγαν στην Αίγυπτο και κατέληξαν να γίνουν σκλάβοι. Ο Φαραώ ήταν αποφασισμένος να τους κρατήσει ως σκλάβους για πάντα παρά τις καταστρεπτικές πληγές που έπεσαν στους Αιγυπτίους. Τους άφησε ελεύθερους να φύγουν μόνο όταν τα πρωτότοκα παιδιά των κατοίκων της Αιγύπτου θανατώθηκαν από τον άγγελο του θανάτου. Τα πρωτότοκα των Εβραίων συμπεριλαμβάνονταν και αυτά στη θανατική ποινή, αλλά με τη θυσία ενός αρνιού, ως αντικαταστάτη τους σώθηκαν.[1] Με το αίμα του αμνού που θυσιάστηκε, η ζωή τους σώθηκε και απελευθερώθηκαν από τη σκλαβιά, όπως ακριβώς εμείς απελευθερωνόμαστε με “το πολύτιμο αίμα του Χριστού, ως αμνού χωρίς ψεγάδι και χωρίς κηλίδα” (Α’ Πέτρου 1:19).

Ο Θεός δίνει στο λαό Ισραήλ το νόμο Του όταν αυτοί είναι πλέον ελεύθεροι από τη σκλαβιά, τον οποίο και υπόσχονται να τηρούν: “Όλα όσα είπε ο Κύριος, θα τα πράξουμε” (Έξοδος 19:8). Αλλά ο νόμος δεν μπορούσε να τους σώσει - “αν δινόταν ένας νόμος, που να μπορούσε να φέρει ζωή” δεν θα υπήρχε ανάγκη για καμία άλλη θυσία (Γαλάτες 3:21). Ο Θεός γνώριζε την αμαρτωλή φύση τους: “Δεν υπάρχει άνθρωπος δίκαιος επάνω στη γη, που να πράττει το καλό, και να μην αμαρτάνει” (Εκκλησιαστής 7:20), και έτσι με το που έδωσε το νόμο, έδωσε επίσης οδηγίες για την κατασκευή του αγιαστηρίου όπου θα πρόσφεραν τις θυσίες τους (Έξοδος 20:22-26).

Σχεδόν όλα τα ειδωλολατρικά έθνη πρόσφεραν θυσίες, αλλά υπήρχαν σημαντικές διαφορές: Οι θυσίες των εθνών είχαν ως σκοπό τους να κατευνάσουν τους οργισμένους θεούς τους, αλλά οι θυσίες του Ισραήλ συμβόλιζαν την αυτοθυσία που θα έκανε ο Θεός για τα αποχωρισμένα παιδιά Του. Τα αρνάκια και τα άλλα ζώα που θυσιάζονταν, ήταν “σκιές” της μίας τέλειας θυσίας που θα γινόταν μελλοντικά. “Ο νόμος (των θυσιών), ο οποίος αποτελεί σκιά των μελλοντικών αγαθών”, “το σώμα, όμως είναι του Χριστού” (Εβραίους 10:1, Κολοσσαείς 2:17). Για τα επόμενα 1500 χρόνια εκατομμύρια ζώα προσφέρθηκαν στο αγιαστήριο,[2] κάθε θυσία ήταν “σκιά” της σταύρωσης του Ιησού Χριστού. Ο απλός Ισραηλίτης δεν αναγνώριζε τη σημασία, θεωρώντας ότι η σκιά ήταν η πραγματικότητα και γι’ αυτό παρανόησαν το μήνυμα του Ιωάννη του Βαπτιστή όταν ανήγγειλε: “Να ο Αμνός του Θεού, που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου” (Ιωάννην 1:29).

Ο εκλεκτός λαός του Θεού θυσίασε τον Υιό Του πάνω στον σταυρό,[3] όπως και οποιοσδήποτε άλλος λαός θα είχε κάνει το ίδιο αν βρισκόταν στη θέση τους. Καθώς ο Ιησούς πρόσφερε τη ζωή Του, προσευχήθηκε: “Πατέρα, συγχώρεσέ τους· επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν” (Λουκάν 23:34). “Ο Ιησούς, όμως, αφού έβγαλε μια δυνατή φωνή, εξέπνευσε. Και το καταπέτασμα του ναού σχίστηκε στα δύο, από επάνω μέχρι κάτω” (Μάρκον 15:37,38). Το αγιαστήριο γυμνώθηκε· η θυσία των ζωών δεν θα είχε καμία πλέον σημασία, επειδή το γεγονός το οποίο συμβόλιζαν είχε εκπληρωθεί. Το “Αρνίο, που είναι σφαγμένο από τη δημιουργία του κόσμου” δεν ήταν πια μια σκιά, αλλά ένα ιστορικό γεγονός. Η θυσία του Χριστού ως Αμνός του Θεού αποτελεί το κεντρικό μήνυμα του ευαγγελίου, το αντικείμενο της πίστης μας και τη μοναδική μας ελπίδα: “Σας φανερώνω δε, αδελφοί, το ευαγγέλιο... διαμέσου του οποίου και σώζεστε... επειδή… ο Χριστός πέθανε εξαιτίας των αμαρτιών μας” (Α΄ Κορινθίους 15:1-3). “Ο Χριστός αγάπησε εμάς, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη μας προσφορά και θυσία στον Θεό” (Εφεσίους 5:2). “Φανερώθηκε ο Χριστός… για να αθετήσει την αμαρτία διαμέσου της δικής του θυσίας” (Εβραίους 9:26).

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΡΝΙΟ;