12:11,12 ΝΙΚΗΣΑΝ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ
“Και αυτοί τον νίκησαν με το αίμα του Αρνίου, και με τον λόγο της μαρτυρίας τους· και δεν αγάπησαν την ψυχή τους μέχρι θανάτου. Για αυτό, ευφραίνεστε, οι ουρανοί, κι εκείνοι που κατοικείτε μέσα σ’ αυτούς. Αλίμονο σ’ αυτούς που κατοικούν στη γη και στη θάλασσα, επειδή ο διάβολος κατέβηκε σε σας έχοντας μεγάλο θυμό, δεδομένου ότι γνωρίζει πως έχει λίγο καιρό” Αποκάλυψη 12:11,12.
Ο διάβολος ωρύεται επειδή εκδιώχθηκε από τον ουρανό και γνωρίζει ότι απομένει λίγος μόνο καιρός, μέχρι να θανατωθεί. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι αποφασισμένος να βάλει σε πειρασμό τους ανθρώπους, για να αμαρτήσουν και να εγκαταλείψουν τον Θεό, επειδή έτσι θα παρατείνει τη διαμάχη. Ο Θεός όμως δεν μας έχει εγκαταλείψει. Λέει: “Εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες” (Ματθαίον 28:20) και μας καθοδηγεί πως να νικήσουμε τον εχθρό: όλοι όσοι πιστεύουν, μπορούν να νικήσουν τον Σατανά “με το αίμα του Αρνίου, και με τον λόγο της μαρτυρίας τους” (Αποκάλυψη 12:11). Αυτό είναι από τα πιο ζωτικής σημασίας θέματα της Αποκάλυψης, επειδή είναι ο τρόπος για να δεχτούμε τις υποσχέσεις που μας προσφέρονται.
Σε κάθε μια από τις επτά εκκλησίες δόθηκαν πολύτιμες υποσχέσεις - “να φάει από το ξύλο της ζωής” (Αποκάλυψη 2:7), να μην “αδικηθεί από τον δεύτερο θάνατο” (εδ. 11), να έχει “εξουσία επάνω στα έθνη” και να λάβει “το πρωινό αστέρι” (εδ. 26,28), να “ντυθεί με λευκά ιμάτια” (εδ. 3:5), να γίνει “στύλος μέσα στον ναό του Θεού” (εδ. 3:12), “να καθίσει στον θρόνο” του Χριστού (εδ. 3:21). Αυτά τα θαυμάσια δώρα δόθηκαν ως υπόσχεση σε “όποιον νικάει”. Τα τελευταία δυο κεφάλαια της Αποκάλυψης παρουσιάζουν την ομορφιά της Νέας Ιερουσαλήμ και την ευλογημένη κληρονομιά που θα λάβουν εκείνοι που θα μείνουν εκεί, είναι ξεκάθαρο ωστόσο ότι οι ευλογίες αυτές δεν είναι για όλους: “Αυτός που νικάει θα κληρονομήσει τα πάντα, και θα είμαι σ’ αυτόν Θεός, κι αυτός θα είναι σε μένα γιος” (Αποκάλυψη 21:7).
Τι πρέπει να νικήσουμε, για να “κληρονομήσουμε τα πάντα”; “Μη νικιέσαι από το κακό, αλλά νίκα το κακό διαμέσου του αγαθού” (Ρωμαίους 12:21). “Ο λόγος του Θεού μένει μέσα σας και νικήσατε τον πονηρό (τον διάβολο) ” (Α΄ Ιωάννου 2:14). “Αυτή είναι η αγάπη του Θεού, στο να τηρούμε τις εντολές του· και οι εντολές του δεν είναι βαριές. Επειδή, κάθε τι που γεννήθηκε από τον Θεό, νικάει τον κόσμο , και η νίκη που νίκησε τον κόσμο είναι τούτη: Η πίστη μας” (Α΄ Ιωάννου 5:3,4). Ο Θεός μας δίνει την εντολή να νικήσουμε το κακό, τον πονηρό (Σατανάς) και τον κόσμο. Στην Αποκάλυψη 12:11 διαβάζουμε ότι οι δύο σημαντικοί παράγοντες για να νικήσουμε την αμαρτία είναι “το αίμα του Αρνίου” και ο “λόγο(ς) της μαρτυρίας” .
Ο Σατανάς μας “κατηγορεί μπροστά στον Θεό μας ημέρα και νύχτα” . Δεν μπορούμε να ανταπαντήσουμε στους ισχυρισμούς του βασιζόμενοι στην ηθική συμπεριφορά μας ή στα καλά μας έργα, αλλά μόνο στη θυσία του Χριστού, “Τον νίκησαν με το αίμα του Αρνίου”. Η τέλεια ζωή Του και ο θάνατος Του για τις αμαρτίες μας, είναι η μόνη αποτελεσματική απάντηση στις κατηγορίες του διαβόλου. Αυτά είναι τα καλά νέα του ευαγγελίου. Ο Χριστός δεν μας συγχωρεί μέσω του αίματός Του και μετά μας αφήνει να αγωνιζόμαστε με την αμαρτία και τους πειρασμούς μόνοι μας. “Εκείνος (ο Θεός) που άρχισε σε σας ένα καλό έργο, θα το επιτελέσει μέχρι την ημέρα του Ιησού Χριστού” (Φιλιππησίους 1:6). Μέσω του αίματος νικάμε, όχι μόνο στην κρίση αλλά και καθώς αντιμετωπίζουμε δοκιμασίες και πειρασμούς στη ζωή μας.
Σε αυτό το σημείο πολλοί πιστοί αποτυγχάνουν. Όταν διαπράξουν αμαρτίες, εστιάζουν στην ενοχή τους και αισθάνονται ότι είναι πολύ αμαρτωλοί, για να πλησιάσουν τον Θεό. Κάποιοι παραιτούνται και βυθίζονται πιο βαθιά στην αμαρτία. Άλλοι προσπαθούν να κάνουν το καλό μέχρι να υποχωρήσει λίγο η έντονη ντροπή τους και τότε πλησιάζουν στον Χριστό για συγχώρηση. Κάποιοι άλλοι πηγαίνουν στον ιερέα για εξομολόγηση, κάνουν έργα μετανοίας και ποτέ δεν πλησιάζουν απευθείας στον Χριστό. Η απάντηση σε όλα αυτά είναι η θυσία του Χριστού στον σταυρό – “το αίμα του Αρνίου” . Εδώ βλέπουμε πως πραγματικά αισθάνεται ο Θεός για εμάς. Ακόμα και εκείνοι που Τον καταδίκασαν σε θάνατο και κάρφωσαν τα καρφιά στα χέρια Του, συμπεριλαμβάνονται στο έλεος που προσφέρεται σε όλους τους ανθρώπους - ο Χριστός προσευχήθηκε στον σταυρό: “Πατέρα, συγχώρεσε τους· επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν” (Λουκάν 23:34). Στη θυσία του Χριστού βλέπουμε το βάθος της αγάπης του Θεού για μας και αυτή η αγάπη μας κάνει να Του ανταποδώσουμε την αγάπη μας: “εμείς τον αγαπάμε, επειδή αυτός πρώτος μας αγάπησε” (Α΄ Ιωάννου 4:19). Η αγάπη για Εκείνον μαλακώνει την καρδιά μας και μας οδηγεί να μισήσουμε την αμαρτία που Τον οδήγησε στον σταυρό.
Δυστυχώς, πολλές φορές βασικό κίνητρο για να νικήσουμε την αμαρτία είναι ο φόβος ότι η παραβίαση του νόμου του Θεού θα διακινδυνεύσει την είσοδό μας στον παράδεισο ή ότι η αμαρτία μας θα προκαλέσει την οργή του Θεού ή ότι θα σταματήσει την παρεχόμενη προστασία μας από τον Θεό απέναντι στον διάβολο. Με άλλα λόγια, δεν θέλω να αμαρτήσω, επειδή ενδέχεται να ‘βρω τον μπελά μου’ ή να βγω ζημιωμένος. Τέτοιες συμπεριφορές δείχνουν ότι δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως το βαθύ νόημα της θυσίας του Χριστού.[1] Ο θάνατός Του δεν επήλθε μόνο για να πληρωθεί το χρέος της αμαρτίας, αλλά για να εκδηλωθεί η πληρότητα της αγάπης του Θεού.
Καθώς συλλογίζομαι τον σταυρό και βλέπω την αγάπη, τις πληγές και το αίμα που χύθηκε για μένα και συνειδητοποιώ ότι ήταν οι δικές μου αμαρτίες που προκάλεσαν τα δεινά του Υιού του Θεού, τότε μισώ την αμαρτία, την οποία κάποτε αγάπησα και στρέφομαι σε Εκείνον να μου δώσει τη δύναμη να νικήσω. Νίκη “με το αίμα του Αρνίου” σημαίνει ότι εστιάζω το νου και την καρδιά μου στη θυσία του Χριστού, αναγνωρίζοντας το ρόλο μου στο θάνατό Του και με ραγισμένη καρδιά μετανοώ για τις αμαρτίες μου, αποζητώντας τη συγχώρηση Του και τη δύναμη να νικήσω την αμαρτία.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
[1] Μολονότι ο Χριστός πέθανε μόνο μια φορά, σε μια θυσία που πλήρωσε το τίμημα των αμαρτιών όλων των ανθρώπων, κατά μια έννοια όταν επιμένουμε στις αμαρτίες μας, Τον βασανίζουμε σαν να βρισκόταν πάλι στον σταυρό, εκείνοι που “γεύτηκαν τον καλό λόγο του Θεού, και τις δυνάμεις του μέλλοντα αιώνα… αφού παρέπεσαν είναι αδύνατον να τους ανακαινίζει κανείς… ανασταυρώνοντας στον εαυτό τους τον Υιό του Θεού, και καταντροπιάζοντας” (Εβραίους 6:5,6). Αμαρτάνοντας “καταπάτησε τον Υιό του Θεού, και νόμισε κοινό το αίμα της διαθήκης με το οποίο αγιάστηκε, και έβρισε το πνεύμα της χάρης” (Εβραίους 10:29)