ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Οι υπόλοιποι “τηρούν τις εντολές του Θεού” , όχι για να σωθούν, αλλά ως απόδειξη της αγάπης τους για τον Σωτήρα. Ο Χριστός είπε: “Αν με αγαπάτε, φυλάξτε τις εντολές μου” (Ιωάννην 14:15). Η αγάπη μας για τους άλλους, που εκφράζεται με την τήρηση των εντολών του Θεού, αποδεικνύει την αγάπη μας για τον Θεό: “Από τούτο γνωρίζουμε ότι αγαπάμε τα παιδιά του Θεού, όταν αγαπάμε τον Θεό και τηρούμε τις εντολές Του. Επειδή, αυτή είναι η αγάπη του Θεού, στο να τηρούμε τις εντολές του· και οι εντολές του δεν είναι βαριές” (Α΄ Ιωάννη 5:2,3).
Ο Σατανάς, μισεί ιδιαιτέρως το νόμο του Θεού, επειδή καταδικάζει τις φιλοδοξίες του. Η πρώτη εντολή: “Μην έχεις άλλους θεούς εκτός από μένα” (Έξοδος 20:3) αντιτίθεται άμεσα στον στόχο του Σατανά: “Θα είμαι όμοιος με τον Ύψιστο” (Ησαΐας 14:13,14). Η δεύτερη εντολή, απαγορεύει τη λατρεία των ειδώλων, την κύρια μέθοδο που χρησιμοποιεί, για να εξαπατήσει τους ανθρώπους να τον λατρεύσουν. Η τέταρτη εντολή δηλώνει ότι “σε έξι ημέρες δημιούργησε ο Κύριος τον ουρανό και τη γη, τη θάλασσα και όλα όσα βρίσκονται σ’ αυτά” (Έξοδος 20:11) κάτι που ποτέ δεν θα μπορέσει ο Σατανάς να ισχυριστεί. Οι εντολές κατά του φόνου και της ψευδομαρτυρίας, καταδικάζουν τις βασικές μεθόδους που χρησιμοποιεί, για να επιτύχει τους σκοπούς του. Η δέκατη εντολή (να μην επιθυμήσεις) πλήττει τα ίδια τα θεμέλια αυτού που επιθυμεί περισσότερο από όλα: μια θέση για την οποία δεν ήταν προορισμένος (“θα υψώσω τον θρόνο μου πιο πάνω από τα αστέρια του Θεού” Ησαΐας 14:13).
Ο Σατανάς κάνει ότι μπορεί, για να απαλλαγεί από το νόμο, επειδή “η αμαρτία είναι η ανομία” και “ο διάβολος απαρχής αμαρτάνει” (Α΄ Ιωάννου 3:4,8).[1] Φέρνει ακόμα και το δόγμα της ανομίας μέσα στην Εκκλησία, με τη θεολογία της ‘νέας διαθήκης’ που υποστηρίζει ότι ο νόμος του Θεού “καρφώθηκε επάνω στον σταυρό” (Κολοσσαείς 2:14).[2] Ωστόσο, ο Ιησούς είπε: “Μη νομίσετε ότι ήρθα, για να καταργήσω τον νόμο ή τους προφήτες· δεν ήρθα να καταργήσω, αλλά να εκπληρώσω. Επειδή, σας διαβεβαιώνω, μέχρις ότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ένα ιώτα ή μια κεραία δεν θα παρέλθει από τον νόμο, έως ότου όλα εκπληρωθούν” (Ματθαίον 5:17).[3]
Το υπόλοιπο είναι μια μεγάλη απειλή για τον Σατανά και την ιδιοκτησία του (τους ανθρώπους που κρατά δέσμιους), επειδή “έχουν τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού” . Στην Αποκάλυψη 19:10 ορίζεται η μαρτυρία του Ιησού: “Η μαρτυρία του Ιησού είναι το πνεύμα της προφητείας”. ‘Προφητεία’ δεν σημαίνει απλώς ότι κάποιος προλέγει το μέλλον, “Εκείνος, όμως, που προφητεύει, μιλάει στους ανθρώπους για οικοδομή και προτροπή και παρηγοριά” (Α΄ Κορινθίους 14:3). Ο προφήτης έχει ένα συγκεκριμένο μήνυμα από τον Θεό για συγκεκριμένα άτομα ή για την Εκκλησία. “Αν όλοι προφητεύουν, και μπει μέσα κάποιος άπιστος ή ιδιώτης, ελέγχεται από όλους, ανακρίνεται από όλους· κι έτσι, τα κρυφά της καρδιάς του γίνονται φανερά· κι έτσι, αφού πέσει με το πρόσωπό του προς τα κάτω, θα προσκυνήσει τον Θεό, διακηρύττοντας ότι ο Θεός είναι πραγματικά ανάμεσά σας” (εδ. 24,25). Μέσω της προφητείας οι άνθρωποι αποκτούν επίγνωση των οχυρών του Σατανά στη ζωή τους και μπορούν να αποδεσμευτούν απ’ αυτά.
Σύμφωνα με την Εφεσίους 4:11-15, το χάρισμα της προφητείας θα υπάρχει στην Εκκλησία μέχρις ότου η αμαρτία, ο διχασμός και η διαστρεβλωμένη κατανόηση που έχουμε για τον Θεό, να πάψουν, δηλαδή μέχρι την έλευση του Χριστού. Ο απόστολος Παύλος παρότρυνε: “Ζητάτε δε με ζήλο τα μεγαλύτερα χαρίσματα... Ζητάτε με ζήλο τα πνευματικά χαρίσματα, περισσότερο όμως το να προφητεύετε... Θέλω, μάλιστα, όλοι να προφητεύετε... Ζητάτε με ζήλο το να προφητεύετε” (Α΄ Κορινθίους 12:31, 14:1,5,39).
Αυτά τα εδάφια μας δείχνουν ότι το χάρισμα της προφητείας είναι ένα ιδιαίτερο πνευματικό χάρισμα, που ο Παύλος λέει ότι πρέπει να επιθυμούμε. Ο Παύλος καθιστά σαφές ότι δεν θα είναι όλοι οι Χριστιανοί προφήτες,[4] αλλά ένα εμφανές σημείο της Εκκλησίας του Θεού στον έσχατο καιρό είναι ότι το χάρισμα της προφητείας είναι ενεργό.[5] Ωστόσο, ακόμα και αν πολλοί χριστιανοί δεν είναι προφήτες, το “πνεύμα της προφητείας”, δηλαδή, το Πνεύμα που πλήρωσε τους προφήτες, θα πρέπει να βρίσκεται σε κάθε αναγεννημένο πιστό. Η λήψη ξεχωριστών μηνυμάτων από τον Θεό δεν πρέπει να είναι προνόμιο μερικών μόνο “υπέρ-Χριστιανών”, αλλά θα πρέπει να χαρακτηρίζει όλους τους ανθρώπους του Θεού, καθώς μαθαίνουν να ακούν τη φωνή Του και να μοιράζονται τα λόγια Του.
Κάποιοι χριστιανοί, επαναπαύονται στη σκέψη ότι είναι μέλη της ‘Εκκλησίας του υπολοίπου’ που “τηρούν τις εντολές του Θεού και έχουν τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού” . Θα πρέπει ωστόσο να ξεκαθαρίσουμε ότι το να ανήκει κάποιος σε μια εκκλησία που διδάσκει την τήρηση του νόμου του Θεού δεν τον κάνει μέλος του πιστού υπόλοιπου.[6] Οι πιστοί υπόλοιποι άνθρωποι είναι που “τηρούν τις εντολές του Θεού”. Το να ανήκουμε σε μια εκκλησία που έχει προφήτες ή έχει ένα ράφι γεμάτο με βιβλία προφητών δεν μας κάνει μέλη του πιστού υπόλοιπου.[7] Το Πνεύμα του Θεού, το ίδιο Πνεύμα που πλήρωσε τους προφήτες της Αγίας Γραφής, ενδυναμώνει κάθε Χριστιανό που ανήκει στο υπόλοιπο να “τηρεί τις εντολές” και να “έχει τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού”. Όπως θα δούμε στο επόμενο κεφάλαιο, ο Σατανάς έχει μία προσεκτικά σχεδιασμένη στρατηγική ώστε να εξαναγκάσει το πιστό υπόλοιπο να παραβιάσει τις εντολές του Θεού και να φιμώσει τη μαρτυρία τους.
[1] Παρόλο που ο νομικισμός (η προσπάθεια σωτηρίας με την τήρηση του νόμου) δεν είναι συμβατός με τη σώζουσα πίστη, η απάντηση στο νομικισμό δεν είναι η απαλλαγή από το νόμο. “Ο Θεός, στέλνοντας τον δικό του Υιό με ομοίωμα σάρκας αμαρτίας, και σε σχέση με την αμαρτία, κατέκρινε την αμαρτία στη σάρκα· για να εκπληρωθεί η δικαιοσύνη του νόμου, σε μας” (Ρωμαίους 8:3,4). Ο Παύλος αναρωτιέται: “Καταργούμε, λοιπόν, νόμο διαμέσου της πίστης; Μη γένοιτο· αλλά, ορθώνουμε νόμο” (Ρωμαίους 3:31). Γιατί; “Επειδή διαμέσου του νόμου δίνεται σαφής γνώσης της αμαρτίας” (Ρωμαίους 3:20). Και: “Ο νόμος έγινε παιδαγωγός μας στον Χριστό, για να κηρυχθούμε δίκαιοι διαμέσου της πίστης” (Γαλάτες 3:24). Η τήρηση του νόμου ποτέ δεν ήταν τρόπος σωτηρίας, αλλά μας αποκαλύπτει την αμαρτωλή κατάστασή μας και ως εκ τούτου την ανάγκη μας για τον Χριστό, μας οδηγεί κοντά Του ώστε να μπορέσει να μας σώσει.
[2] Το εδάφιο αναφέρει τα εξής: “Εξάλειψε το χειρόγραφο με τα διατάγματα, που ήταν εναντίον σας, και το αφαίρεσε από το μέσον, καρφώνοντάς το επάνω στον σταυρό” (Κολοσσαείς 2:14). Αυτό το εδάφιο δεν μπορεί να αναφέρεται στις δέκα εντολές, επειδή κάνει λόγο για “χειρόγραφο”, που σημαίνει ανθρώπινη συμμετοχή στη δημιουργία του, ενώ οι δέκα εντολές γράφτηκαν στις πέτρες με το δάκτυλο του Θεού. Επιπλέον, αυτά τα “διατάγματα” είναι “εναντίον μας”, ενώ “ο νόμος είναι άγιος, και η εντολή άγια και δίκαιη και αγαθή” (Ρωμαίους 7:12). Ο νόμος, ο οποίος είναι εναντίον μας, είναι “ο νόμος της αμαρτίας και του θανάτου” (Ρωμαίους 8:2) που λέει “η ψυχή που αμάρτησε, αυτή θα πεθάνει” (Ιεζεκιήλ 18:4). Ο νόμος της αμαρτίας και του θανάτου οριοθετείται “στα λόγια της διαθήκης, που ο Κύριος πρόσταξε στον Μωυσή να κάνει προς τους γιους Ισραήλ στη γη του Μωάβ· εκτός από τη διαθήκη, που έκανε σ’ αυτούς στο Χωρήβ” (Δευτερονόμιο 29:1). Αυτή η “δεύτερη” διαθήκη τηρεί τις προδιαγραφές του Κολοσσαείς 2:14. Ήταν χειρόγραφη: “Θα στήσεις για τον εαυτό σου μεγάλες πέτρες, και θα τις χρίσεις με ασβέστη... και θα γράψεις επάνω στις πέτρες, ευκρινέστατα, όλα τα λόγια αυτού του νόμου” (Δευτερονόμιο 27:2,8). Είχε πολλές απαιτήσεις: “Επικατάρατος ο άνθρωπος που θα κάνει γλυπτό ή χωνευτό... Επικατάρατος όποιος μετακινήσει το οροθέσιο του πλησίον του... Επικατάρατος όποιος κοιμηθεί με την πεθερά του” κτλ. (εδ. 11-28). Υποσχέθηκε τιμωρία: “Αν δεν υπακούσεις... όλες τις εντολές του... καταραμένος θα είσαι” (Δευτερονόμιο 28:15). Ήταν “εναντίον μας”: “Και αφού ο Μωυσής τελείωσε να γράφει τα λόγια αυτού του νόμου σε βιβλίο, μέχρι τέλους, τότε ο Μωυσής έδωσε προσταγή στους Λευίτες... λέγοντας: Πάρτε αυτό το βιβλίο του νόμου, και βάλτε το στα πλάγια της κιβωτού της διαθήκης του Κυρίου του Θεού σας, και θα είναι εκεί για μαρτυρία εναντίον σου ” (Δευτερονόμιο 31:24-26). Οι κατάρες (τιμωρίες) που σχετίζονταν με αυτό το νόμο, καρφώθηκαν στο σταυρό με τον Ιησού Χριστό: “Ο Χριστός μας εξαγόρασε από την κατάρα του νόμου, καθώς έγινε κατάρα για χάρη μας” (Γαλάτες 3:13).
[3] Σε αντίθεση με κάποιους σύγχρονους θεολόγους, ο Χριστός και οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης συνεχώς τόνιζαν την τήρηση των εντολών. Βλ. Ματθαίον 5:17-19, 7:12, 15:3-6, 22:36-40, Μάρκον 7:8,9, 10:17-19, Λουκάν 10:26-28, 16:17, 23:56, Ιωάννην 14:15,21, 15:9-14, Ρωμαίους 2:12-14, 3:20,31, 7:7,12-14, 8:3,4, 13:9, Γαλάτες 3:24, Εφεσίους 6:2,3, Α΄ Τιμοθέου 1:8,9, Ιακώβου 1:25, 2:8-12, Β΄ Πέτρου 2:20-22, Α΄ Ιωάννου 2:3,4,7, 3:22-24, 5:2,3, Β΄ Ιωάννου 1:4-6, Αποκάλυψη 12:17, 14:12, 22:14.
[4] Στο κεφάλαιο Α΄ Κορινθίους 12, ο Παύλος καθιστά σαφές ότι υπάρχει ποικιλία πνευματικών χαρισμάτων, (εδ. 8-12), ότι το Πνεύμα επιλέγει ποιος θα λάβει ένα συγκεκριμένο χάρισμά (εδ. 7,11), ότι κάθε χάρισμα είναι απαραίτητο για ολόκληρο το σώμα των πιστών (εδ. 14-25) και ότι τα χαρίσματα είναι για συλλογικό και όχι για προσωπικό όφελος (εδ. 7). Το χάρισμα της προφητείας τονίζεται ιδιαίτερα στο πιστό υπόλοιπο των έσχατων ημερών, επειδή εκείνη την περίοδο θα είναι πιο απαραίτητο από ποτέ να υπάρχουν ιδιαίτερα μηνύματα από τον Θεό. Επίσης εκείνη τη περίοδο θα υπάρχουν πολλά μηνύματα που δήθεν θα προέρχονται από τον Θεό (Ματθαίον 24:5,11,23-26).
[5] Μια προσεκτική σύγκριση της Αποκάλυψης 19:10 με την Αποκάλυψη 22:9 δείχνει ότι το “πνεύμα της προφητείας” είναι συνώνυμο με το χάρισμα της προφητείας. Με άλλα λόγια, το πιστό υπόλοιπο έχει “τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού” (Αποκάλυψη 12:17), που είναι “το πνεύμα της προφητείας” (Αποκάλυψη 19:10) και αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά τους που έχουν το χάρισμα της προφητείας (Αποκάλυψη 22:9).
[6] Η λέξη ‘οι υπόλοιποι’ είναι πληθυντικού αριθμού, που σημαίνει ότι ο Παύλος αναφέρεται σε ανθρώπους και όχι σε κάποιον εκκλησιαστικό οργανισμό.
[7] Είναι αλήθεια ότι αρκετά δόγματα έχουν θεσμοθετήσει την απόρριψη κάποιων εντολών του Θεού, όπως η δεύτερη που απαγορεύει την ειδωλολατρία και η τέταρτη που ζητά την τήρηση του Σαββάτου. Άλλα δόγματα, απορρίπτουν την ιδέα ότι μπορεί στις μέρες μας να υπάρξουν προφήτες στην εκκλησία. Οι πιστοί θα πρέπει να φύγουν από αυτές τις εκκλησίες για να γίνουν μέρος του πιστού υπολοίπου.