12:15,16 ΤΟ ΦΙΔΙ ΡΙΧΝΕΙ ΝΕΡΟ ΣΑΝ ΠΟΤΑΜΙ
“Και το φίδι έριξε από το στόμα του, πίσω από τη γυναίκα, νερό σαν ποταμό, για να κάνει να την παρασύρει ο ποταμός” Αποκάλυψη 12:15. Ο ποταμός νερού, που βγαίνει από το στόμα του Σατανά, για να “παρασύρει” την Εκκλησία, συμβολίζει μια πλημμύρα εχθρικών ανθρώπων. Στην Αποκάλυψη 17:15 ένας άγγελος εξηγεί στον Ιωάννη, “Τα νερά που είδες... είναι λαοί και πλήθη, και έθνη και γλώσσες”.
Ο Σατανάς έχει δυο αντικρουόμενους στόχους: Από τη μια πλευρά, καταστρέφοντας τους ανθρώπους με πολέμους και επιδημίες ασθενειών μπορεί να καταστρέψει ψυχές, πριν τους δοθεί η ευκαιρία να μετανοήσουν ή τουλάχιστον να λυπήσει τον Θεό καταστρέφοντας τη δημιουργία Του. Αυτό φαίνεται να είναι το βασικό του σχέδιο στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας.[1] Από την άλλη, ο Σατανάς μπορεί να εκμεταλλεύεται αποτελεσματικά πληθυσμούς που βρίσκονται υπό τον έλεγχό του για να εκδιώξει μια μειονότητα που προσπαθεί να παραμείνει πιστή στο Θεό και σε τέτοιες περιπτώσεις, όσο περισσότερους οπαδούς έχει, τόσο το καλύτερο. Καθώς η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση εξαπλώθηκε στην Ευρώπη, ξεκίνησε ταυτόχρονα η πιο δραματική αύξηση του πληθυσμού στην ιστορία.[2] Ο αυξανόμενος πληθυσμός άσκησε μεγάλη πίεση στους αληθινούς Χριστιανούς δυσκολεύοντας τους να βρουν ερημικά μέρη για να αποφύγουν να γίνουν στόχος διωγμών.
“Και η γη βοήθησε τη γυναίκα, και η γη άνοιξε το στόμα της, και κατάπιε τον ποταμό, τον οποίο ο δράκοντας έριξε από το στόμα του” (Αποκάλυψη 12:16). Οι πόλεμοι και οι διωγμοί απείλησαν να εξολοθρέψουν εκείνους που αντιστέκονταν στην παπική εξουσία, με την ανακάλυψη της Αμερικής όμως υπήρξε μια μαζική μετακίνηση του πληθυσμού, μαζί με εκείνους που αναζητούσαν θρησκευτική ελευθερία. Οι αμερικανικές αρχές διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας και θρησκευτικής ελευθερίας, είχαν μεγάλη επιρροή στις Ευρωπαϊκές χώρες και μέχρι το τέλος των 1260 ετών (1798) οι περισσότεροι διωγμοί των Χριστιανών από τη “χριστιανική εκκλησία” είχαν σταματήσει.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 12:17 ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΕΡΜΑ ΤΗΣ
[1] Για παράδειγμα, η επιδημία βουβωνικής πανώλης τον 14ο αιώνα, στοίχισε τη ζωή σε περισσότερο από το 25% του Ευρωπαϊκού πληθυσμού.
[2] Ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξανόταν με αργούς ρυθμούς για το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, μεταξύ όμως του 1650 και 1850 μ.Χ. διπλασιάστηκε. Έκτοτε η χρονική διάρκεια διπλασιασμού του πληθυσμού μειώνεται συνεχώς.