12:10 Ο ΚΑΤΗΓΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ
“Και άκουσα μια δυνατή φωνή στον ουρανό που έλεγε: Τώρα έγινε η σωτηρία και η δύναμη και η βασιλεία του Θεού μας, και η εξουσία του Χριστού του· επειδή, ρίχτηκε κάτω ο κατήγορος των αδελφών μας, που τους κατηγορεί μπροστά στον Θεό μας ημέρα και νύχτα” Αποκάλυψη 12:10.
Στο εδάφιο 10 βλέπουμε ότι ο Σατανάς χαρακτηρίζεται ως “ο κατήγορος των αδελφών” , του λαού του Θεού. Κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στην ιστορία του Ιώβ καθώς στο ουράνιο “συμβούλιο” ο Σατανάς κατηγορεί: “Μήπως ο Ιώβ δωρεάν φοβάται τον Θεό; Δεν τον περιέφραξες από παντού;... τα έργα των χεριών του ευλόγησες, και τα κτήνη του πλήθυναν επάνω στη γη· όμως, άπλωσε τώρα το χέρι σου και άγγιξε όλα όσα έχει, για να δεις αν δεν σε βλασφημήσει κατά πρόσωπο” (Ιώβ 1:9-11).[1] Στον Ζαχαρία τρίτο κεφάλαιο, έχουμε ακόμα μια ευκαιρία να δούμε τι συμβαίνει στο παρασκήνιο. Ο προφήτης βλέπει “τον Ιησού, τον μεγάλο ιερέα”, που ήταν ένας από τους ηγέτες στην αποκατάσταση της λατρείας στο ναό μετά τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία.[2] Ο Ιησούς απεικονίζεται “να στέκεται μπροστά στον άγγελο του κυρίου” προφανώς στην κρίση[3] “και ο διάβολος στεκόταν από τα δεξιά του, για να του αντισταθεί” (Ζαχαρίας 3:1). Ο Σατανάς επεσήμανε την ασυνέπεια και τα βδελυρά κίνητρα ακόμα και στην υπηρεσία του Ιησού προς τον Θεό: “ο Ιησούς ήταν ντυμένος με βρώμικα ιμάτια” (εδ. 3). [4]
Τι ακριβώς έχει να αποκομίσει ο Σατανάς κατηγορώντας το λαό του Θεού; Πιθανόν οι κατηγορίες να είναι μέρος του στρατηγικού του σχεδίου για να παρατείνει την επιβίωσή του. Ο Σατανάς έχει μια βαθιά επίγνωση του χαρακτήρα του Θεού και προσπαθεί να διαστρεβλώσει δυο βασικά χαρακτηριστικά Του, τη δικαιοσύνη και το έλεός Του. “Η δικαιοσύνη και η κρίση είναι η βάση του θρόνου Σου”[5] (Ψαλμοί 89:14). Η δικαιοσύνη του Θεού απαιτεί την καταστροφή των ασεβών: “Οι άδικοι δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού” (Α΄ Κορινθίους 6:9). “Θα εξολοθρεύσει δε όλους τους ασεβείς” (Ψαλμοί 145:20). Ο Σατανάς, ως υποκινητής και αρχηγός από “τα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια” (Εφεσίους 6:12) θα ήταν πρώτος στη λίστα για καταστροφή. Όλοι όσοι πράττουν την αδικία προκαλούν την οργή και την καταστροφή,[6] ο Σατανάς όμως, σε αντίθεση με πολλούς που αμαρτάνουν εν αγνοία τους, έχει πλήρη επίγνωση του διατάγματος του Θεού ότι “ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος” (Ρωμαίους 6:23). Γι’ αυτό το λόγο προσπαθεί να καπηλευτεί ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό του Θεού: το έλεός Του.
“Η δικαιοσύνη και η κρίση είναι η βάση του θρόνου Σου· το έλεος και η αλήθεια θα προπορεύονται μπροστά από το πρόσωπό Σου” (Ψαλμοί 89:14). Αν και η δικαιοσύνη είναι βασική στον χαρακτήρα Του, το έλεος βρίσκεται πιο κοντά στο νου και στην καρδιά του Θεού.[7] Με τις κατηγορίες ο Σατανάς προσπαθεί να αποδείξει ότι όλοι είναι ένοχοι, όπως και εκείνος. Γνωρίζει καλά ότι η καρδιά του Θεού είναι πλήρη αγάπης[8] και έτσι προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ των Χριστιανών και εκείνου. Ισχυρίζεται ότι αν ο Θεός εξαιτίας του ελέους Του συγχωρήσει τον οποιοδήποτε και του επιτρέψει να ζήσει, τότε πρέπει να επιτρέψει και στον Σατανά να ζήσει.
Μαζί με άλλα παρόμοια επιχειρήματα, ο Σατανάς προσφέρει την αδιάσειστη απόδειξη των κατηγοριών του ότι “δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας· Όλοι παρεξέκλιναν, μαζί εξαχρειώθηκαν· δεν υπάρχει αυτός που πράττει το αγαθό· δεν υπάρχει ούτε ένας!” (Ρωμαίους 3:10-12). Ωστόσο, ο Θεός αντιμετώπισε την πρόκληση του Σατανά στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Έγινε άνθρωπος, λαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση: “Επειδή, λοιπόν, τα παιδιά έγιναν κοινωνοί σάρκας και αίματος, κι αυτός παρόμοια έγινε μέτοχος από τα ίδια” (Εβραίους 2:14). Έζησε μία τέλεια ζωή - “πειράχτηκε σε όλα, κατά τη δική μας ομοιότητα, χωρίς αμαρτία” και μετά πέθανε για μας “για να καταργήσει, διαμέσου του θανάτου, αυτόν που έχει το κράτος του θανάτου, δηλαδή, τον διάβολο” (Εβραίους 4:15, 2:14). “Βάσταξε τις ασθένειές μας, και επιφορτίστηκε τις θλίψεις μας·... τραυματίστηκε για τις ανομίες μας... ο Κύριος, όμως, έβαλε επάνω σ’ αυτόν την ανομία όλων μας” (Ησαΐας 53:4-6).
Τα καλά νέα του ευαγγελίου είναι ότι μέσω του Χριστού και της θυσίας Του, ο Θεός μπορεί “να είναι αυτός δίκαιος, και να ανακηρύσσει δίκαιον εκείνον που πιστεύει στον Ιησού” (Ρωμαίους 3:26). Όταν πιστεύουμε σε Εκείνον, η τέλεια υπακοή Του λογίζεται σε μας, σαν να ήταν δική μας δικαιοσύνη (Ρωμαίους 4:1-12). Ο θάνατός Του λογίζεται σε μας, σαν να ήταν ο δικός μας θάνατος για τις αμαρτίες μας (Ρωμαίους 5:6-8). Ακριβώς σε αυτό το σημείο καταρρίπτονται οι κατηγορίες του Σατανά: Η αιώνια ζωή παρέχεται σε όσους πιστεύουν ότι είναι ένοχοι αμαρτωλοί και ότι ο Χριστός πήρε τη θέση τους στο σταυρό. Ο Σατανάς δεν πιστεύει κάτι τέτοιο, συνεχίζει να πιστεύει ότι ο Θεός έχει άδικο και εκείνος έχει δίκιο. Ο Μιχαήλ (Ιησούς) όμως, λέει στον Σατανά: “Ο Κύριος να σε επιτιμήσει” (Ιούδα 1:9) και ο Σατανάς εκβαλλόμενος από τον ουρανό, δεν μπορεί πλέον να παρουσιαστεί εκεί και να μας κατηγορήσει. Εμείς, όμως, που πιστεύουμε στον Χριστό μπορούμε να “πλησιάζουμε με θάρρος στον θρόνο της χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη για βοήθεια σε καιρό ανάγκης” (Εβραίους 4:16).
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 12:11,12 ΝΙΚΗΣΑΝ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ
[1] Βλ. Παράρτημα 8 για μία ανάλυση σχετικά με τη Μεγάλη Διαμάχη στο βιβλίο του Ιώβ.
[2] Στο βιβλίο του Αγγαίου, ο Ζοροβάβελ και ο Ιησούς έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να ενθαρρύνουν αυτό που ο Σατανάς μισεί περισσότερο - τη λειτουργία του αγιαστηρίου, η οποία δείχνει τη θυσία και την ιερατική διακονία του Ιησού Χριστού.
[3] Στη Β’ Κορινθίους 5:10 γράφει ότι: “πρέπει όλοι να εμφανιστούμε μπροστά στο βήμα του Χριστού”. Ωστόσο, από αυτές τις περικοπές στον Ιώβ και στον Ζαχαρία, βλέπουμε ότι μπορεί να μην έχουμε αντιληφτεί ότι κρινόμαστε.
[4] Στον Ησαΐα 64:6 τα βρόμικα ιμάτια συμβολίζουν τις δικές μας προσπάθειες για δικαίωση - “όλη η δικαιοσύνη μας είναι σαν ρυπαρό ιμάτιο”. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη δικαιοσύνη του Χριστού που καλύπτει τη ρυπαρότητά μας: “Θα ευφρανθώ τα μέγιστα στον Κύριο· η ψυχή μου θα αγαλλιασθεί στον Θεό μου· επειδή, με έντυσε με ιμάτιο σωτηρίας” (Ησαΐας 61:10). Ο άγγελος επιπλήττει τον Σατανά, και μετά παραγγέλλει: “Αφαιρέστε τα βρώμικα ιμάτια του·... να, αφαίρεσα από σένα την ανομία σου, και θα σε ντύσω με ιμάτια γιορταστικά” (Ζαχαρίας 3:4). Αυτή είναι μια ωραία απεικόνιση της δικαιοσύνης που ο Θεός λογίζει σε μας, όταν πιστεύουμε στον Χριστό και επιτρέπουμε στον Θεό “να δώσει μετάνοια σε (μας) και άφεση αμαρτιών” (Πράξεις 5:31).
[5] Στο επίγειο αγιαστήριο, ο θρόνος του Θεού, το ιλαστήριο, βρίσκονται στο θεμέλιο της κιβωτού της Διαθήκης, που περιείχε τις δέκα εντολές (Έξοδος 25:10-22, Εβραίους 9:4,5).
[6] “Η προσδοκία των ασεβών είναι η οργή... Εκείνος που κυνηγάει το κακό, τρέχει στον θάνατό του... και χέρι με χέρι αν ενώνεται, ο ασεβής δεν θα μένει ατιμώρητος” (Παροιμίες 11:19-23).
[7] Όταν ο Θεός δήλωσε το όνομά Του στον Μωυσή, τόνισε πρώτα το έλεος και μετά τη δικαιοσύνη: “Ο Κύριος, ο Κύριος, ο Θεός είναι οικτίρμονας και ελεήμονας, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός, ο οποίος φυλάττει έλεος σε χιλιάδες, συγχωρεί ανομία και παράβαση και αμαρτία, και καθόλου δεν αθωώνει τον ένοχο” (Έξοδος 34:6,7).
[8] Ένα ζωντανό παράδειγμα του ελέους του Θεού βρίσκεται στη στάση Του απέναντι στον Εφραΐμ στο βιβλίο του Ωσηέ. Επανειλημμένως ο Θεός επισημαίνει την αμαρτία του Εφραΐμ. Π.χ. “Ο Εφραΐμ προσκολλήθηκε στα είδωλα... τώρα πορνεύεις, Εφραΐμ... Οι πράξεις τους δεν τους αφήνουν να επιστρέψουν στον Θεό τους, επειδή, το πνεύμα της πορνείας είναι ανάμεσά τους, και δεν γνώρισαν τον Κύριο κτλ.” (Ωσηέ 4:17, 5:3,4,11, 6:4, 7:8,9, 8:11). Παρά τις αμαρτίες του Εφραΐμ όμως, ο Θεός, σε συναισθηματικό επίπεδο, δεν μπορούσε να τον εγκαταλείψει. “Εγώ (ο Θεός) δίδαξα ακόμα τον Εφραΐμ να περπατάει, πιάνοντας τον από τους βραχίονες· αλλά, δεν γνώριζαν ότι τους γιάτρευα. Τους έσυρα με σχοινιά ανθρώπου, με δεσμούς αγάπης... Πώς θα σε παραδώσω, Εφραΐμ; Πως θα σε εγκαταλείψω;... Η καρδιά μου συγκινήθηκε. Δεν θα εκτελέσω την έξαψη του θυμού Μου· δεν θα επιστρέψω για εξολοθρεμό του Εφραΐμ” (Ωσηέ 11:3,4,8,9).