12:12-14 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ
“Και το παιδί της αρπάχτηκε προς τον Θεό και τον θρόνο του. Και η γυναίκα έφυγε στην έρημο, όπου έχει ετοιμασμένο τόπο από τον Θεό, για να την τρέφουν εκεί 1260 ημέρες” (Αποκάλυψη 12:5,6).
“Αλίμονο σ’ αυτούς που κατοικούν στη γη και στη θάλασσα, επειδή ο διάβολος κατέβηκε σε σας έχοντας μεγάλο θυμό, δεδομένου ότι γνωρίζει πως έχει λίγο καιρό. Και όταν ο δράκοντας είδε ότι ρίχτηκε στη γη, καταδίωξε τη γυναίκα η οποία γέννησε το αρσενικό. Και στη γυναίκα δόθηκαν δυο φτερούγες του μεγάλου αετού, για να πετάει στην έρημο, στον τόπο της, όπου εκεί τρέφεται για καιρόν και καιρούς και μισόν καιρό, μακριά από το φίδι” (Αποκάλυψη 12:12-14).
Αυτές οι δυο περικοπές αναφέρονται στο ίδιο γεγονός: η φυγή της γυναίκας από τους διωγμούς του Σατανά σε ένα μέρος στην έρημο που έχει ετοιμάσει ο Θεός. Η γυναίκα, που γέννησε το αρσενικό παιδί, αντιπροσωπεύει το λαό του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης, δηλ. το Εβραϊκό έθνος. Ωστόσο, ο Χριστός έδειξε ξεκάθαρα ότι εκχώρησε τα δικαιώματα, τα προνομία και τις ευθύνες του λαού του Θεού από τους Εβραίους στην Εκκλησία[1] - “Και υπέταξε (ο Θεός) τα πάντα κάτω από τα πόδια του· και τον έδωσε ως κεφαλή πιο πάνω απ’ όλους στην εκκλησία, η οποία είναι το σώμα του, το πλήρωμα εκείνου που, σε όλα, γεμίζει με πληρότητα τα πάντα” (Εφεσίους 1:22,23). Αυτό σημαίνει ότι, αφού “το παιδί της αρπάχτηκε προς τον Θεό και τον θρόνο του” (η ανάσταση και η ανάληψη του Χριστού), η γυναίκα συμβολίζει πια την Εκκλησία του Θεού, “καθέναν που πιστεύει σ’ αυτόν” από “κάθε έθνος και φυλή και γλώσσα και λαό”.[2]
Από μια γρήγορη ανάγνωση της Αποκάλυψης 12:1-6 συμπεραίνεται ότι αμέσως μετά την ανάσταση του Χριστού, η Εκκλησία “Έφυγε στην έρημο... για 1260 ημέρες” . Ωστόσο, αυτή η περικοπή είναι μια απλή σκιαγράφηση και οι λεπτομέρειες προστίθενται στα εδ. 7-17. Ιδιαίτερα, στα εδάφια 13 και 14 είναι προφανές ότι η φυγή πραγματοποιείται σε στάδια. Πρώτα, ο δράκοντας βλέπει ότι “ρίχτηκε στη γη” , (δεν έχει πλέον πρόσβαση στους αγγέλους στον ουρανό). Τότε “καταδίωξε τη γυναίκα” και τελικά “στη γυναίκα δόθηκαν δυο φτερούγες του μεγάλου αετού, για να πετάει στην έρημο” . Οι “δυο φτερούγες του αετού” είναι μια αναφορά στην απελευθέρωση του λαού Ισραήλ από την Αίγυπτο. Εκεί υπέφεραν έντονους διωγμούς, μέχρις ότου ο Θεός μέσω των θαυμάτων και των πληγών, να τους οδηγήσει από την Αίγυπτο στην έρημο, όπου βίωσαν την πρόνοιά Του και τον αγιασμό για 40 χρόνια. “Εσείς (οι Ισραηλίτες) είδατε όσα έκανα (ο Θεός) στους Αιγυπτίους, και σας σήκωσα σαν επάνω σε φτερούγα αετού, και σας έφερα προς τον εαυτό μου” (Έξοδος 19:4). Αυτή η εμπειρία προμηνύει την εμπειρία της Εκκλησίας.
Ο Σατανάς, γνωρίζοντας “πως έχει λίγο καιρό” , δοκίμασε διάφορες στρατηγικές, για να καταβάλει την Εκκλησία. Ο πρώτος διωγμός έγινε από τους Ιουδαίους, ακολουθούμενος από τον λιθοβολισμό του Στέφανου, αυτό όμως το σχέδιο απέτυχε παταγωδώς: “Κατά την ημέρα εκείνη έγινε μεγάλος διωγμός ενάντια στην εκκλησία που ήταν στα Ιεροσόλυμα· και όλοι διασπάρθηκαν στους τόπους της Ιουδαίας και της Σαμάρειας... Εκείνοι μεν, λοιπόν, που διασπάρθηκαν διαπέρασαν τους τόπους, ευαγγελιζόμενοι τον λόγο” (Πράξεις 8:1,4). Οι Ρωμαίοι επίσης κατεδίωξαν τους Χριστιανούς, με πρώτο τον Νέρωνα το 64 μ.Χ. Πάλι αυτοί οι διωγμοί ενίσχυσαν την Εκκλησία και η πίστη εξαπλώθηκε γρήγορα. Τελικά ο Σατανάς μηχανεύτηκε ένα πιο αποτελεσματικό σχέδιο: να διαφθείρει την Εκκλησία από το εσωτερικό της.[3] Με τον “προσηλυτισμό” του Μέγα Κωνσταντίνου το 312 μ.Χ., το σκηνικό ήταν έτοιμο για τον διωγμό της Χριστιανικής Εκκλησίας από τη “Χριστιανική Εκκλησία”.
“Και η γυναίκα έφυγε στην έρημο” (Αποκάλυψη 12:6). Η έρημος πάντα ήταν ένα μέρος προστασίας για το λαό του Θεού.[4] Ο Στέφανος αναφέρεται στο πλήθος που έφυγε από την Αίγυπτο υπό την αρχηγία του Μωυσή ως “ εκκλησία μέσα στην έρημο“ (Πράξεις 7:38) και αυτή η εκκλησία της εξόδου μεταφέρθηκε σε ασφαλές τόπο με “φτερούγες του αετού”. Με όμοιο τρόπο το πιστό “υπόλοιπο” στον Μεσαίωνα προστατεύτηκε από τον αφανισμό: “Και στη γυναίκα δόθηκαν δυο φτερούγες του μεγάλου αετού” (Αποκάλυψη 12:14). Έτσι οι φτερούγες του αετού, συμβολίζουν την Θεϊκή προστασία.[5] Αυτή η προστασία δεν σημαίνει ότι ο λαός του Θεού είναι εντελώς απαλλαγμένος από τον κίνδυνο. Από τη στιγμή που ο Σατανάς είναι ο “άρχοντας αυτού του κόσμου”,[6] ο λαός του Θεού θα καταδιώκεται ακόμα και στην έρημο ( “το φίδι έριξε από το στόμα του, πίσω από τη γυναίκα, νερό σαν ποταμό, για να κάνει να την παρασύρει ο ποταμός” βλ. επόμενη ενότητα). Ο Θεός ωστόσο κατάφερε να διατηρήσει ένα πιστό υπόλοιπο στις “1260 ημέρες”, που φύλαξε τη γνώση του Κυρίου και πρόσφερε μαρτυρία στον κόσμο.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 1260 ΗΜΕΡΕΣ
[1] Στην παραβολή του αμπελώνα με τους γεωργούς ο Χριστός περιγράφει με εξαιρετική ακρίβεια τις αντιδράσεις των Ισραηλιτών στις πρωτοβουλίες του Θεού, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Υιού. Απαντώντας ο Χριστός λέει: “Γι’ αυτό σας λέω ότι, η βασιλεία του Θεού θα αφαιρεθεί από σας, και θα δοθεί σε έθνος που κάνει τους καρπούς της” (Ματθαίον 21:43). Αργότερα, στο Ματθαίο κεφάλαιο 23, αφού κάνει μνεία στην υποκρισία των ηγετών του Ισραήλ και της απόρριψης τους για τους απεσταλμένους του Θεού, ο Χριστός θρηνεί λέγοντας: “Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, εσύ που φονεύσεις τους προφήτες, και λιθοβολείς τους απεσταλμένους σε σένα... Να, ο οίκος σας αφήνεται σε σας έρημος” (Ματθαίον 23:36-38). Το σχέδιο του Θεού τώρα είναι το εξής: “να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή” (Ιωάννην 3:16). “Όλοι είστε γιοι του Θεού διαμέσου της πίστης στον Ιησού Χριστό... Δεν υπάρχει πλέον Ιουδαίος ούτε Έλληνας· δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος· δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό· επειδή, όλοι εσείς είστε ένας στον Ιησού Χριστό” (Γαλάτες 3:26-28). “Για να γνωριστεί τώρα στα επουράνια, διαμέσου της εκκλησίας, στις αρχές και στις εξουσίες η πολυποίκιλη σοφία του Θεού” (Εφεσίους 3:10).
[2] Ιωάννην 3:16, Αποκάλυψη 14:6.
[3] Η διαφθορά της Εκκλησίας ξεκίνησε την εποχή των αποστόλων και εντάθηκε μετά το θάνατό τους. “Το μυστήριο της ανομίας ήδη ενεργείται” (Β΄ Θεσσαλονικείς 2:7). “Καθώς ακούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοί υπάρχουν...” (Α΄ Ιωάννου 2:18). “Επειδή, εγώ ξέρω τούτο ότι, ύστερα από την αναχώρησή μου, θα μπουν μέσα σε σας λύκοι βαρείς, που δεν θα λυπούνται το ποίμνιο· κι από σας τους ίδιους θα σηκωθούν άνθρωποι, που θα μιλούν διεστραμμένα, για να αποσπούν τους μαθητές πίσω από τον εαυτό τους” (Πράξεις 20:29,30).
[4] Π.χ. “Και ο Δαβίδ κάθισε στην έρημο, σε οχυρωμένους τόπους... Και ο Σαούλ τον ζητούσε όλες τις ημέρες· ο Θεός, όμως, δεν τον παρέδωσε στο χέρι του” (Α΄ Σαμουήλ 23:14).
[5] Βλ. Δευτερονόμιον 32:10-12, Ησαΐας 40:28-31.
[6] Ιωάννην 12:31, 14:30, 16:11