Η ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
Το βιβλίο της Αποκάλυψης διδάσκει ξεκάθαρα ότι στο τέλος η αμαρτία και ο Σατανάς δεν θα υπάρχουν πλέον. Όταν τελειώσουν όλα, “δεν θα υπάρχει κανένα ανάθεμα πλέον”, “και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον· ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πλέον· επειδή, τα πρώτα παρήλθαν” (Αποκάλυψη 22:3,21:4). Ο Σατανάς και οι οπαδοί του θα ριχθούν “στη λίμνη με τη φωτιά και το θειάφι”, η οποία “θα τους κατακάψει, ώστε δεν θα τους αφήσει ρίζα και κλαδί” και ο Σατανάς “δεν θα υπάρξει μέχρι τον αιώνα” (Αποκάλυψη 20:10, Μαλαχίας 4:1, Ιεζεκιήλ 28:19, βλ. επίσης κεφάλαιο 20).
Ωστόσο, η εξάλειψη της αμαρτίας δεν είναι απλή υπόθεση. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Θεός δεν θα έπρεπε εξ’ αρχής να είχε δημιουργήσει πλάσματα με τη δυνατότητα να αμαρτήσουν. Υπάρχουν όμως πάρα πολλά που είναι άγνωστα και ακατανόητα για τον περιορισμένο νου μας, ώστε να μπορέσουμε να κρίνουμε. Είναι σαφές ότι ο Θεός μισεί την αμαρτία, τον πόνο και τον θάνατο, που είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας. Μόνο Εκείνος, περισσότερο από οποιονδήποτε άνθρωπο, μπορεί να κρίνει ότι το τελικό αποτέλεσμα αξίζει όλον αυτόν τον πόνο.
Αν πιστεύουμε ότι ο Θεός ήταν στοργικός, δίκαιος και σοφός, όταν δημιούργησε πλάσματα με ελεύθερη βούληση που τελικά αμάρτησαν, οδηγούμαστε στο δυσάρεστο συμπέρασμα ότι ακόμα και ο Θεός δεν μπορεί να σταματήσει τις βαρβαρότητες και τα τραγικά γεγονότα, χωρίς να αφαιρέσει αυτή την ελευθερία για τη διατήρηση της οποίας πέθανε στον σταυρό.[1] Αντίθετα, ο Θεός υπομένει τον πόνο να βλέπει τη δημιουργία Του να υποφέρει και ταυτόχρονα προσφέρει τον εαυτό Του ως θεραπεία για εκείνους που θα επιλέξουν να Τον δεχτούν, περιμένοντας τον καιρό και τις συνθήκες να ωριμάσουν ώστε να θέσει ένα μόνιμο τέλος στην αμαρτία.
Η προσωρινή ανοχή της αμαρτίας από τον Θεό βασίζεται στον διττό σκοπό Του να σώσει όσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί[2] και να παρουσιάσει τόσο αποτελεσματικά την αντίθεση μεταξύ των αρχών Του και των αρχών του Σατανά, ώστε να μην ξαναεμφανιστεί ποτέ η αμαρτία. Ο Θεός “θα μπορούσε”[3] να καταστρέψει τον Σατανά μόλις επαναστάτησε, αλλά κάτι τέτοιο θα άφηνε τις κατηγορίες του αναπάντητες. Ένας άλλος “Σατανάς” θα εμφανιζόταν και ο ένας θα διαδεχόταν τον άλλον αιώνια, ενώ ο Θεός θα τους κατέστρεφε, χωρίς ωστόσο να αποδεικνύει ότι σφάλουν.
Το σύστημα του Σατανά, που βασίζεται στην αρχή ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να ακολουθεί τον προσωπικό του νόμο, μπορεί να ανατραπεί μόνο αν αφεθεί να ενεργήσει πλήρως και να παρουσιάσει το τι πραγματικά είναι. Αν ο Θεός σταματήσει την αμαρτία πρόωρα, σημαίνει ότι ασκεί έναν αυθαίρετο, εξαναγκαστικό έλεγχο στον Σατανά και τους αμαρτωλούς, στα πλάσματα που Εκείνος δημιούργησε να έχουν ελεύθερη βούληση. Εφόσον “όλοι αμάρτησαν” και “ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος” (Ρωμαίους 3:23, 6:23), ο Θεός θα έπρεπε να θανατώσει όλους τους ανθρώπους και τους επαναστάτες αγγέλους, για να τερματίσει τον πόνο και τα δεινά που συνεπάγονται από την αμαρτία. Παρόλο που δεν κάνει κάτι τέτοιο, περιορίζει το κακό και τα δεινά: “Είναι έλεος του Κυρίου, ότι δεν συντελεστήκαμε, επειδή δεν έλειψαν οι οικτιρμοί του” (Θρήνοι 3:22).
Ο Θεός στο τέλος του κόσμου για να επιτρέψει την πλήρη έκφραση της αμαρτίας, θα παύσει να περιορίζει τα φονικά πάθη και τις καταστροφές που είναι οι φυσικές συνέπειές της, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει “καιρός θλίψης, που ποτέ δεν έχει γίνει αφότου υπήρξε έθνος” (Δανιήλ 12:1). Για να είναι ωστόσο Δίκαιος απέναντι στην ανθρώπινη φυλή, ο Θεός επιθυμεί όλοι να έχουν μια ευκαιρία για να ετοιμαστούν για αυτό το γεγονός. Γι’ αυτό ο Χριστός είπε: “Και τούτο το ευαγγέλιο της βασιλείας θα κηρυχθεί σε ολόκληρη την οικουμένη, για μαρτυρία σε όλα τα έθνη· και τότε, θα έρθει το τέλος” (Ματθαίον 24:14). Ταυτόχρονα, ο Θεός θα παρουσιάσει πλήρως τις αρχές της Βασιλείας Του. Μέσω της διακονίας και των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, οι άνθρωποι του Θεού, “όλοι ανεξαίρετα θα φτάσουν στην ενότητα της πίστης, και της επίγνωσης του Υιού του Θεού, σε τέλειο άνδρα, σε μέτρο ηλικίας, του πληρώματος του Χριστού” (Εφεσίους 4:7-16).
Η αντίθεση μεταξύ εκείνων που καθοδηγούνται από το Άγιο Πνεύμα και εκείνων που καθοδηγούνται από την αμαρτία θα είναι τόσο εντυπωσιακή, ώστε θα γίνει αιώνια μαρτυρία σε όλο το σύμπαν υπέρ της δικαιοσύνης του Θεού και κατά της αμαρτίας, “Για να γνωριστεί τώρα στα επουράνια, διαμέσου της εκκλησίας, στις αρχές και στις εξουσίες η πολυποίκιλη σοφία του Θεού” (Εφεσίους 3:10). Η αμαρτία θα εξαλειφθεί για πάντα, “Ο Κύριος είναι μακρόθυμος, και μεγάλος σε δύναμη, και κατά κανέναν τρόπο δεν θα αθωώσει τον ασεβή... Ο Κύριος είναι αγαθός, οχύρωμα σε ημέρα θλίψης· και γνωρίζει εκείνους που ελπίζουν σ’ αυτόν... τα βουνά σείονται απ’ αυτόν, και οι λόφοι διαλύονται· και η γη τρέμει από την παρουσία του... Αυτός θα κάνει συντέλεια· θλίψη δεν θα έρθει για δεύτερη φορά” (Ναούμ 1:1-9).
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 12:4,5 ΤΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΠΑΙΔΙ
[1] Για παράδειγμα, σε πιο σημείο στην πορεία των γεγονότων θα επέμβει ο Θεός για να σταματήσει κάποιον που αποφάσισε να πιει σε σημείο μέθης και να οδηγήσει με την πιθανότητα να προκαλέσει ένα τρομερό ατύχημα; Θα χειραγωγούσε το μυαλό του ατόμου ώστε να μην έχει επιθυμία για ποτό ή θα παραλύσει τα χέρια του για να μην πιει ή θα αλλάξει τη φύση του αλκοόλ, ώστε να μην προκαλεί μέθη ή θα οδηγεί τα υπόλοιπα αυτοκίνητα μακριά από την πορεία του μεθυσμένου οδηγού; Προφανώς δεν θα υπήρχε πραγματική ελευθερία επιλογής σε έναν τέτοιο κόσμο!
[2] “Οι ουρανοί και η γη… είναι αποταμιευμένοι διαμέσου του ίδιου λόγου, καθώς φυλάγονται για τη φωτιά κατά την ημέρα της κρίσης και της απώλειας των ασεβών ανθρώπων… ο Κύριος… μακροθυμεί σε μας, μη θέλοντας μερικοί να απολεστούν, αλλά όλοι νάρθουν σε μετάνοια” (Β’ Πέτρου 3:3-9).
[3] Σε τελική ανάλυση είναι παράλογο να λέμε ότι ο Θεός “θα μπορούσε” να έχει κάνει πράγματα. Ο Θεός μπορεί μόνο να ενεργεί σε αρμονία με τον χαρακτήρα αγάπης Του και υπό αυτή την έννοια τα αμαρτωλά πλάσματά Του μπορούν να κάνουν πράγματα που Εκείνος δεν μπορεί. Για παράδειγμα: “είναι αδύνατον να πει ψέματα ο Θεός” (Εβραίους 6:18), οι αμαρτωλοί όμως μπορούν να πουν ψέματα και να παραβιάσουν ολόκληρο το νόμο του Θεού. Προφανώς ο Θεός δεν μπορεί να παραβιάσει τον δικό Του νόμο επειδή ο νόμος αντανακλά το χαρακτήρα Του.