«Ο οποίος τις αμαρτίες μας βάσταξε ο ίδιος στο σώμα του επάνω στο ξύλο, για να ζήσουμε στη δικαιοσύνη, αφού πεθάναμε ως προς τις αμαρτίες· ‘με την πληγή του οποίου γιατρευτήκατε’» (Επιστολή Πέτρου Α’ 2:24).

Έχουν γραφτεί τόσα κείμενα, τόσα βιβλία, τόσα άρθρα, έχουν πραγματοποιηθεί τόσες θεολογικές αναλύσεις και έρευνες με θέμα τη Θυσία του Θεανθρώπου και όμως, όσο και αν εμβαθύνουμε, όσο και αν εντρυφήσουμε, πάντα νιώθουμε τόσο φτωχό το αποτέλεσμά μας, σε σχέση με την ύψιστη δωρεά που μας χαρίστηκε με τόσο έλεος, χάρη και αγάπη.

Ναι, είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Όσο βαθιές αναλύσεις και αν κάνουμε, όσο περίτεχνα λόγια και αν βρούμε, ποτέ, μα ποτέ δε θα μπορέσουμε στο ελάχιστο να αγγίξουμε το μεγαλείο που ξεχειλίζει από τον σταυρό του Γολγοθά.

Όμως, καμία προσπάθειά μας δεν είναι χαμένη. Κάθε χριστιανός θα έχει νιώσει πως, όταν επιτρέπει το έργο του σταυρού να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος όλων όσων σκέπτεται, πράττει, λέει και επιθυμεί, τότε όλη η πνευματική του ζωή μεταμορφώνεται για τη δόξα του Θεού.

Το ασύλληπτο της αγάπης του Θεού

Δεν μπορούμε να συλλάβουμε το ασύλληπτο της αγάπης του Θεού, δεν μπορούμε να το χωρέσουμε στα βιβλία και στα κείμενά μας, όμως έχουμε την επιλογή να δεχτούμε ολόψυχα την αλήθειά του και τη δύναμή του να αλλάξει μια για πάντα τη ζωή μας σε αυτή τη γη.

Δεν υπάρχει πιο ώριμη και σοφή επιλογή για έναν άνθρωπο από το να αποφασίζει καθημερινά να τροφοδοτεί το νου και την καρδιά του με σκέψεις και συναισθήματα ευγνωμοσύνης για το ατελεύτητο της Αγάπης του Θεού.

Συνειδητά ή και ασυνείδητα, αυτή η επιλογή γίνεται η βάση για να αποκτήσουμε το φρόνημα  του λατρεμένου μας Χριστού και για να εκδηλώνουμε τις αρετές Εκείνου σε όποια περίσταση κι’ αν βρεθούμε.

Οι γραμμές που ακολουθούν δε φιλοδοξούν να προσφέρουν κάποια περίτεχνη ανάλυση ή κάποια επιπλέον γνώση σε ένα θέμα, που, ούτως ή άλλως, ό,τι και να πούμε, θα είναι πάντα τόσο μα τόσο λίγο… Στόχος είναι μόνο να στρέψουμε τα μάτια μας στη Φιγούρα του Σταυρού και με βαθιά περισυλλογή να ομολογήσουμε ότι αυτή η Άμωμη και τόσο Στοργική Ύπαρξη βρέθηκε σε αυτή την τραγική θέση μόνο και μόνο γιατί σε αγάπησε και με αγάπησε τόσο μα τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα πολύ…

Αυτή η πραγματικότητα, που τόσο εύκολα σκεπάζεται από τους αγχωτικούς ρυθμούς της καθημερινότητάς μας, αξίζει να προσλάβει στη ζωή σου και στη ζωή μου τη θέση που της αρμόζει: πρώτη και αναντικατάστατη. Κινητήριος δύναμη όλης της ζωής μας.

Τα πάθη του Κυρίου μας

Η Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου μας. Ακόμα και αν δε γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία, που έλαβαν χώρα τα γεγονότα αυτά, είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε πως θέλημα του Θεού δεν είναι να γεμίζει η καρδιά μας κατάνυξη για το έργο της απολύτρωσης μόνο ευκαιριακά και προσωρινά, δηλαδή μόνο όταν όλος ο κόσμος στρέφει το ενδιαφέρον του στα Γεγονότα αυτά και ακολουθεί με ευλάβεια τα πατροπαράδοτα έθιμα.

Μια εβδομάδα κατάνυξης, νηστείας και ευσέβειας δεν αρκεί, για να σφυρηλατηθεί δεσμός αγάπης με τον ένα Θεό, που μας αγάπησε με τόσο πάθος και τόση αυταπάρνηση.

Η ουσία είναι η κάθε μέρα και το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας να πλημμυρίζουν από την αλήθεια και το μεγαλείο του έργου της σωτηρίας, που άλλαξε μια για πάντα τον ρου της ανθρώπινης ιστορίας.

Καθώς συλλογιζόμαστε όλα όσα συνέβησαν αυτή την τελευταία εβδομάδα της ζωής του Κυρίου μας, πραγματικά συνειδητοποιούμε πως είναι τόσο δύσκολο το ανθρώπινο μυαλό να χωρέσει το γιατί.

Γιατί ο Άμωμος και Τέλειος Θεός μας αγάπησε τόσο πολύ;

Γιατί, ενώ είχε τη δυνατότητα να μην πληρώσει το τίμημα της αποστασίας μας τόσο ακριβά, επέλεξε να μην το κάνει;

Γιατί, ενώ μπορούσε να καταστρέψει το άρρωστο και ανυπάκουο δείγμα, όταν τελικά οι πρωτόπλαστοι επέλεξαν να αμαρτήσουν, και να δημιουργήσει κάτι νέο, δεν το έκανε;

Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, επέλεξε να προικίσει τον άνθρωπο με το δώρο της ηθικής ελευθερίας, ενώ γνώριζε πως υπήρχε η πιθανότητα αυτό το δώρο να Του φέρει τόσο μεγάλο πόνο;

Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει να γυρίσουμε στο πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής, στη Γένεση, δηλαδή στο βιβλίο που μας αποκαλύπτει το πώς και το γιατί ο Θεϊκός Νους συνέλαβε το σχέδιο της σωτηρίας.

Βασικά στοιχεία του Χαρακτήρα του Θεού

Η δικαιοσύνη και η αγάπη αποτελούν βασικά στοιχεία του χαρακτήρα του Θεού.

Για το πεπερασμένο ανθρώπινο μυαλό, είναι δύσκολο αυτές οι ιδιότητες να προσεγγιστούν στην ολότητά τους.

Μπορούμε μόνο να προβούμε σε ταπεινές ερμηνείες, υπό το πρίσμα πάντα της αποκαλύψεως του Θείου Λόγου, προκειμένου να συλλάβουμε το πώς η Θεία δικαιοσύνη και η αγάπη σχετίζονται με το Πάθος του Ιησού Χριστού.

Στον κήπο της Εδέμ, σε μία τρομερή, όσο και μοναδική για την ανθρώπινη ιστορία στιγμή, η δικαιοσύνη και η αγάπη του Θεού «συγκρούστηκαν».

Ο Θεός, κινούμενος από το άπειρο βάθος της αγάπης Του, είχε πει στους πρωτόπλαστους:«Από κάθε δέντρου του παραδείσου θα τρως ελεύθερα» (Γένεσις 2:16).

Η συμπλήρωση του επόμενου εδαφίου, «από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, όμως, δε θα φας από αυτό· επειδή, την ίδια ημέρα που θα φας από αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε». (Γένεσις 2:17), εντάσσεται στο πλαίσιο της προστασίας του Θεού για τα δημιουργήματά Του, αλλά και στο πλαίσιο της παιδείας Του, καθώς ο Θεός επιθυμεί οι πρωτόπλαστοι να διδαχτούν το αληθινό νόημα της ελευθερίας.

Πραγματικά ελεύθερος είναι, όχι αυτός που ασύδοτα και ανεξέλεγκτα πράττει κατά τις επιθυμίες του, αλλά αυτός που σε κάθε περίπτωση είναι πρόθυμος, κινούμενος από την ωριμότητα της αυτοβουλίας του, να αναγνωρίσει τις ευθύνες των πράξεών του.

Το βαρόμετρο της σχέσης

Από το τρίτο κεφάλαιο της Γένεσης, μαθαίνουμε η Εύα υπέκυψε στην περιέργεια και τον πειρασμό να κερδίσει περισσότερα, ενώ ο Αδάμ, πιθανά φοβούμενος ότι θα χάσει την αγαπημένη του σύντροφο, προτίμησε να ακολουθήσει αυτήν και όχι να τιμήσει τον Θεό.

Εκείνο που πραγματικά Τον γέμισε με θλίψη την καρδιά του Θεού ήταν η προτίμηση των δημιουργημάτων Του να διαρρήξουν την τόσο στενή σχέση μαζί Του, με αφορμή κάτι το τόσο υλικό και ουσιαστικά μικρό.

Έτσι, αναπόφευκτα, μαζί με την πληγή στην Καρδιά του Θεού, γεννιέται και ένα τρομακτικό δίλημμα, τέτοιο που κανένας άνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να αντιμετωπίσει. Η απόφασή Του να μας πλάσει με ηθική ελευθερία δεν άφηνε περιθώρια για να επιβληθεί το δικό Του θέλημα, αλλά για το δικαίωμα του ανθρώπου ελεύθερα να επιλέξει ή να απορρίψει αυτό το θέλημα.

Τη στιγμή της πτώσης των πρωτοπλάστων, εμείς βλέπουμε μόνο τη χρονική έκφραση του μέγιστου προβλήματος της αμαρτίας.

Ο παντογνώστης Θεός, αν και δεν είχε δημιουργήσει το πρόβλημα, ήταν πρόθυμος να αναλάβει το τίμημα της συμφιλίωσης με τον πιο οδυνηρό τρόπο για τον Ίδιο.

Το πρόβλημα έλεγε: σε περίπτωση που οι πρωτόπλαστοι επιλέξουν τον θάνατο, ο μισθός τους θα είναι – θάνατος. Η δοκιμασία, για να εκφράσουν την ελεύθερη επιλογή τους απέναντι στο πρόβλημα της αμαρτίας, ήταν ένας απαγορευμένος καρπός εντός του Παραδείσου.

Το γιατί έπρεπε να υπάρχει αυτό το δέντρο εντός του Παραδείσου, δεν είναι πράγματι εύκολο να αναλυθεί και δεν αποτελεί αντικείμενο της παρούσας μελέτης. Μπορούμε μόνο να εκφράσουμε την ταπεινή προσέγγιση ότι αυτό το δέντρο αποτελούσε, κατά κάποιο τρόπο, το βαρόμετρο της Σχέσης των δημιουργημάτων με τον Δημιουργό.

Επιλέγοντας τα δημιουργήματα την, σε κάθε περίπτωση, αφιέρωση και υπακοή τους στον Θεό τους και επιτρέποντας αυτή η σχέση να επεκτείνεται και να ριζώνει μέσα στο πέρασμα του χρόνου, διακήρυτταν με τον πιο ουσιαστικό τρόπο ότι επιθυμούν σχέση με τον Δημιουργό τους, όχι από φόβο, αλλά από σεβασμό και από αγάπη.

Το πρόβλημα

Επιστρέφοντας στο θέμα του προβλήματος, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το ενδεχόμενο της παράβασης των πρωτοπλάστων, θα έφερνε τον Θεό ενώπιον μίας κρισιμότατης κατάστασης.

Το καίριο σημείο που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι το πρόβλημα της αμαρτίας ξεκίνησε από μία πλάνη για την προσωπικότητα του Θεού (Γένεση 3:6-12).

Επί της ουσίας, ο Σατανάς αρνήθηκε ότι «ο Θεός είναι αγάπη», και παραποίησε τον Δημιουργό ως έναν εγωιστή τύραννο. Αυτό μας οδηγεί στην κοινωνική διάσταση της Πτώσης.

Διαβάζοντας για την πτώση των πρωτόπλαστων βλέπουμε πως επειδή δεν πίστευαν πλέον στην ακεραιότητα της αγάπης του Θεού, έπαυσαν να τον εμπιστεύονται και αποτόλμησαν μια επανάσταση αυτοσυντήρησης εναντίον Του.

Στη συνέχεια, ως άμεση συνέπεια, η οριζόντια σχέση μεταξύ των ανθρώπων διαλύθηκε. Όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να υπερασπίσουν τον εαυτό τους, η νέα φυσική παρόρμηση ήταν να το κάνουν ρίχνοντας το φταίξιμο ο ένας στον άλλον, και στο τέλος στον Θεό.

Επομένως, το πρόβλημα ήταν υπαρκτό, όσο και τραγικό για το ανθρώπινο γένος.

Ολόκληρος ο ουρανός βυθίστηκε στη θλίψη από την πτώση του ανθρώπου. Ο κόσμος, που με τόση σοφία και αγάπη είχε πλάσει ο Θεός, έμοιαζε να χάνεται κάτω από την αδυσώπητη κατάρα της αμαρτίας, κατοικούμενος από υπάρξεις καταδικασμένες στη δυστυχία και το θάνατο.

Η φιλεύσπλαχνη καρδιά του Θεού Πατέρα σχιζόταν από τον πόνο.

Η χάρη Του

Οι ερωτήσεις του Θεού στη Γένεση 3:9-11:

«Kαι ο Kύριος ο Θεός κάλεσε τον Aδάμ, και του είπε: Πού είσαι; Kαι εκείνος είπε: Άκουσα τη φωνή σου στον παράδεισο, και φοβήθηκα, επειδή είμαι γυμνός· και κρύφτηκα. Kαι ο Θεός είπε σ’ αυτόν: Ποιος σου φανέρωσε ότι είσαι γυμνός; Mήπως έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε πρόσταξα να μη φας;»

μας παρουσιάζουν μια όμορφη απεικόνιση της καρδιάς του Θεού που ξεχειλίζει από χάρη.

Φυσικά και γνώριζε ακριβώς που βρίσκονταν ο Αδάμ και η Εύα. Ενώ ήταν κρυμμένοι στους θάμνους, θα μπορούσε να εμφανιστεί ακριβώς δίπλα τους, να τους ακουμπήσει στον ώμο και να τους τρομάξει. Δεν το έκανε όμως.

Θα μπορούσε να έρθει στον κήπο της Εδέμ, φωνάζοντας λόγια καταδίκης. Δεν το έκανε όμως. Θα μπορούσε άμεσα να τους εξολοθρεύσει. Δεν το έκανε όμως.

Αντιθέτως, πλησιάζει με αγάπη και ενδιαφέρον, παίρνοντας την πρωτοβουλία για επικοινωνία, ρωτώντας αφοπλιστικές, ωστόσο διερευνητικές, ερωτήσεις για να αποκαλύψει ότι δεν επιθυμεί το κακό τους, παρόλο που το ψέμα που είχαν πιστέψει για Εκείνον κινούσε μέσα τους την προσμονή για κάτι αντίστοιχο.

Υπόσχεση αποκατάστασης σχέσεων

Το πιο αποκαρδιωτικό και όμορφο σημείο ολόκληρης της Παλαιάς Διαθήκης είναι ότι ο Θεός, τόσο βαθιά, τόσο παθιασμένα, τόσο ανιδιοτελώς αγαπά κάθε έναν από εμάς που είναι πρόθυμος να αποκαταστήσει τη σχέση μαζί μας με κάθε τίμημα για Εκείνον.

Και το τίμημα ήταν μεγάλο. Η εκούσια θυσία του Ιησού στον σταυρό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Θεός είναι πιστός στη σχέση Του με όλους, όποιο και αν είναι το τίμημα για Εκείνον.

Η υπόσχεση δόθηκε!

Η υπόσχεση εκτελέστηκε!

Διάβασε επίσης:

Σκέψεις στο Σύμβολο Της Πίστεως

Ανάσταση Νεκρών

Ο πόλεμος στον Ουρανό

Συνέχισε στο δεύτερο μέρος