Η Αγία Γραφή μας αποκαλύπτει τη συνεχή προσπάθεια του Θεού να οικοδομήσει μια κοινωνία στα πλαίσια της οποίας θα μπορεί να επιτευχθεί η αποκατάσταση σχέσεων και η αποκάλυψη της αγάπης Του.
Στην Καινή Διαθήκη η κοινωνία αυτή αποκαλείται ως «εκκλησία τού ζωντανού Θεού, στύλος και θεμελίωμα της αλήθειας» (Α’ Προς Τιμοθέου 3:15).
Αγάπη – θεμελίωμα της αλήθειας
Η ιδιότυπη αλήθεια πάνω στην οποία θεμελίωσε ο Χριστός την εκκλησία Του δεν είναι τίποτα λιγότερο από την πραγματικότητα της ανιδιοτελούς, μη καταναγκαστικής, αγάπης Του για εμάς (Κατά Ιωάννην 13:35, Α’ Ιωάννου 1:3-4).
Με την θεμελίωση της εκκλησίας Του πάνω στην αρχή της ανιδιοτελούς αγάπης, ο Χριστός επέδειξε μια διακυβέρνηση που βασίζεται στη δύναμη της υπηρεσίας αντί της υποταγής. Παραδείγματα που το αποδεικνύουν είναι τα εξής:
- Ο Μέγας Βασιλιάς του σύμπαντος ταπεινά καλεί όλους μας να Του δώσουμε τα βαριά μας φορτία και να ξεκουραστούμε (Κατά Ματθαίον 11:29).
- Είναι ο Κύριος των πάντων, ο οποίος «θα περιζωστεί, και θα τους καθίσει στο τραπέζι, και ερχόμενος στο μέσον, θα τους υπηρετήσει» (Κατά Ιωάννην 13, Κατά Λουκάν 12:37).
Επομένως, η ζωή του Χριστού είναι ένα απτό παράδειγμα για το ότι στην Βασιλεία του Θεού το μεγαλείο και η εξύψωσή εκφράζεται με την υπηρεσία προς τον συνάνθρωπο, ενώ η αγάπη και αυτοθυσία θριαμβεύουν απέναντι στη δύναμη.
Αποστασία- αλλαγή των κινήτρων
Στην Καινή Διαθήκη βρίσκουμε επανειλημμένες προειδοποιήσεις για μια μεγάλη αποστασία που θα επιχειρήσει να εξαλείψει την αλήθεια πάνω στην οποία ο Χριστός θεμελίωσε την εκκλησία Του (Κατά Ματθαίου 7:15, 23:1-12, 24:11, Κατά Λουκάν 22:24-30, Πράξεις Αποστόλων 20:28-30, Προς Γαλάτας 2:4, Β’ Πέτρου 2:1-2, κτλ.)
Η μελέτη των παραπάνω χωρίων μας δείχνει πως η μεγάλη αποστασία στην εκκλησία έχει να κάνει με την αλλαγή των κινήτρων βάση των οποίων λειτουργεί η βασιλεία του Θεού.
Μιλώντας στους μαθητές Του για την ψευδή διδασκαλία που θα οδηγήσει σε αποστασία ο Χριστός χρησιμοποίει ως παράδειγμα τη συμπεριφορά των γραμματέων και των φαρισαίων. Πιο συγκεκριμένα, στο Κατά Ματθαίου 23:1-30 αναφέρει πως οι άνθρωποι που θα επιφέρουν την αποστασία θα έχουν τα εξής κίνητρα:
- Θα επιδιώκουν θέσεις εξουσίας (εδάφιο 2),
- Θα δένουν το βαρύ και δυσβάστακτο φορτίο του «πρέπει» στο ποίμνιο τους (εδάφιο 3),
- Οι πράξεις τους αποσκοπούν στην αυτοδικαίωση, αναγνώριση και διασημότητα (εδάφια 5-7, 27-30),
- Θα εκμεταλλεύονται τη θέση τους για προσωπικά οφέλη και κέρδη (εδάφιο 13-14),
- Θα ασχολούνται με ανούσιες θεολογικές συζητήσεις για να επιδείξουν τις γνώσεις τους (εδάφια 16-21)
- Για το συμφέρον τους θα επικεντρώνονται στο γράμμα του νόμου αγνοώντας το πνεύμα του (εδάφια 23-26)
- Θα κυριεύονται από «αρπαγή και αδικία» (εδάφιο 25).
Αποστασία- εγκατάλειψη της αλήθειας
Στο δεύτερο κεφάλαιο της Β’ Προς Θεσσαλονικείς Επιστολής ο απόστολος Παύλος αποκαλύπτει ότι θα γίνει μία «αποστασία» (εδάφιο 3). Η σημασία του όρου σε αυτό το εδάφιο σημαίνει «εγκατάλειψη της αλήθειας».
Η υπουλότητα της αποστασίας έγκειται στο ότι δεν λαμβάνει τη μορφή μιας κραυγαλέας, ανοιχτής εγκατάλειψης της αλήθειας, αλλά στην πραγματικότητα είναι η θέσπιση μιας ψευδούς εκκλησίας μεταμφιεσμένης ως αληθινή.
Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο η αποστασία χαρακτηρίζεται από «ανομία» (Β’ Προς Θεσσαλονικείς 2:7). Με άλλα λόγια, η αποστασία είναι, αναφερόμενοι στον νόμο του Θεού που χαρακτηρίζεται από ανιδιοτελή αγάπη, η παράθεση του εαυτού ενάντια σε αυτόν, ή η έλλειψή του ολοκληρωτικά.
Επομένως, κάθε κίνημα, δόγμα ή σύστημα, το οποίο δεν χαρακτηρίζεται από την ανιδιοτελή αγάπη του Θεού ως κινητήρια δύναμή της, είναι ένα κίβδηλο σύστημα αποστασίας μεταμφιεσμένο σαν την εκκλησία Του.
Προειδοποίηση
Από την ιστορία του χριστιανισμού ξέρουμε πως κάθε θρησκευτικό σύστημα που εγκαταλείπει την αλήθεια συσκοτίζει τον χαρακτήρα του Θεού με διδαχές που Τον παρουσιάζουν ως απαιτητικό, σκληρό και καταναγκαστικό.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε και να κατηγοριοποιήσουμε ως ψευδή τα θρησκευτικά συστήματα αυτά διότι ενέχουν το κίνδυνο να οδηγήσουν την ανθρώπινη καρδιά είτε στον δουλοπρεπή φόβο, είτε στην απερίφραστη επανάσταση ενάντια στον Θεό.
Συνεπώς, χρειάζεται πάντα να θυμόμαστε κάτι που είναι ζωτικής σημασίας: κανείς μας δεν είναι καλύτερος από τον άλλον. Όλοι έχουμε την τάση προς την αυτό-εξύψωση. Ο Θεός, ωστόσο, αγαπά κάθε άνθρωπο στη γη και ο Χριστός πέθανε για όλους μας.
Διάβασε επίσης:
