Ο απόστολος Παύλος μας δίνει έναν ξεκάθαρο ορισμό της αμαρτίας:
«δεδομένου ότι, όλοι αμάρτησαν, και στερούνται τη δόξα τού Θεού» (Προς Ρωμαίους 3:23).
Στην Αγία Γραφή ο όρος «δόξα» αναφέρεται στο εσωτερικό χαρακτήρα του Θεού που λάμπει προς τα έξω μέσω των πράξεών Του. Είναι ο τρόπος που ο Θεός σκέφτεται, αισθάνεται και συμπεριφέρεται.
Η αμαρτία στερείται της δόξας του Θεού, επομένως έρχεται σε αντίθεση με τη βασική υπόσταση του χαρακτήρα του Θεού, την ανιδιοτελή αγάπη (Α’ Ιωάννη 4:8).
Η Αμαρτία
Όταν ο απόστολος Παύλος αναφέρει ότι η αμαρτία στερείται της δόξας του Θεού, ορίζει την αμαρτία ως δυσαρμονία με τη βασική υπόσταση του χαρακτήρα του Θεού, αυτό που η Αγία Γραφή ορίζει ως ανιδιοτελή αγάπη (Α’ Ιωάννη 4:8).
Συνεπώς η αμαρτία είναι οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με το χαρακτήρα του Θεού και άρα παραβιάζει την αξιοπρέπεια της αγάπης Του.
Η σύγκριση των παρακάτω εδαφίων μας βοηθά να κατανοήσουμε ακόμα περισσότερο την ακριβή φύση της αμαρτίας:
«Kαθένας που πράττει την αμαρτία, πράττει και την ανομία· επειδή, η αμαρτία είναι η ανομία» (Α’ Ιωάννη 3:4).
«H αγάπη κακό δεν κάνει στον πλησίον· είναι, λοιπόν, εκπλήρωση του νόμου η αγάπη» (Ρωμαίους 13:10)
Ρήξη σχέσεων
Το καίριο σημείο που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι το πρόβλημα της αμαρτίας ξεκίνησε από μία πλάνη για την προσωπικότητα του Θεού (Γένεση 3:6-12).
Επί της ουσίας, ο Σατανάς αρνήθηκε ότι «ο Θεός είναι αγάπη», και παραποίησε τον Δημιουργό ως έναν εγωιστή τύραννο. Αυτό μας οδηγεί στην κοινωνική διάσταση της Πτώσης.
Διαβάζοντας για την πτώση των πρωτόπλαστων βλέπουμε πως επειδή δεν πίστευαν πλέον στην ακεραιότητα της αγάπης του Θεού, έπαυσαν να τον εμπιστεύονται και αποτόλμησαν μια επανάσταση αυτοσυντήρησης εναντίον Του.
Στη συνέχεια, ως άμεση συνέπεια, η οριζόντια σχέση μεταξύ των ανθρώπων διαλύθηκε. Όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να υπερασπίσουν τον εαυτό τους, η νέα φυσική παρόρμηση ήταν να το κάνουν ρίχνοντας το φταίξιμο ο ένας στον άλλον, και στο τέλος στον Θεό.
Η πτώση της ανθρωπότητας συνεπάγεται ηθικό εκτροχιασμό
Ενώ ο Θεός είχε δημιουργήσει την ανθρωπότητα να ζει στην αγάπη (αφοσίωση στις σχέσεις), η πτώση είχε ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να γίνουν όντα αντίθετα στην αγάπη (παράβαση σχέσεων).
Πληγώνουμε ο ένας τον άλλον, ξεπερνάμε ηθικά όρια, έχουμε την τάση να πράττουμε ό, τι εκπληρώνει τις προσωπικές μας ορμές εις βάρος των άλλων. Εν ολίγοις, η πτώση της ανθρωπότητας είχε ως συνέπεια να παίρνει ο εγωισμός τη θέση της αγάπης ως η βασική κινητήρια παρόρμηση.
Αντιθέτως, βλέπουμε στον Χριστό την ξεκάθαρη αλήθεια για τον Θεό. «Και θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει» (Κατά Ιωάννην 8:32).
Επειδή η κεντρική πραγματικότητα του χαρακτήρα του Θεού είναι η αγάπη, έπεται ότι όλη η αλήθεια είναι, απλά και μοναδικά, η αποκάλυψη της αγάπης του Θεού
Ο Θεός «θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α’ Τιμοθέου 2:4). Φτάνοντας στην επίγνωση – όχι μόνο ως γεγονός αλλά και ως βίωμα – της αλήθειας του ποιός πραγματικά είναι ο Θεός, θα σωθούμε από τις διαρκείς σχεσιακές και ηθικές συνέπειες της πτώσης.
Διάβασε επίσης:
Η Αυτο-εξύψωση και τα αποτελέσματά της
