Μια γνωστή ιστορία για την προέλευση της ανθρωπότητας αναφέρει τα εξής: Κάποτε, δεν υπήρχε τίποτα. Ούτε χρόνος, ούτε χώρος, ούτε ύλη. Ξαφνικά, πριν από περίπου 13.9 δισεκατομμύρια χρόνια συνέβη μια τεράστια έκρηξη από το τίποτα, και από το τίποτα εμφανίστηκαν τα πάντα και μαζί και εμείς.
Η ζωή είναι ένα τυχαίο βιολογικό γεγονός, που παράχθηκε από μία τυφλή και βίαιη εξελεγκτική διαδικασία, κενή από κάθε υπερβατικό νόημα ή διαρκή σημασία.
Ζούμε με τον νόμο του εγωισμού, αρπάζουμε ό, τι μπορούμε, πεθαίνουμε, και τέλος.
Κάποια στιγμή η ανθρώπινη φυλή και οι υπόλοιπες μορφές ζωής θα εξαφανιστούν και το σύμπαν θα καταρρεύσει, επιστρέφοντας στο παγωμένο τίποτα που ήταν κάποτε. Τέλος.
Καθόλου χαρούμενο τέλος…. Ή μέση, ή αρχή.
Μια ιστορία ριζοσπαστικά διαφορετική
Η Αγία Γραφή περιγράφει μια ριζοσπαστικά διαφορετική και ίσως πιο πιστευτή ιστορία. Πιο πιστευτή επειδή βρίσκεται σε αρμονία με τη βαθιά μέσα μας ριζωμένη αίσθηση ότι είμαστε κάτι περισσότερο από απλά ζώα.
Έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε διαμαχόμενες υπάρξεις που έχουμε πέσει από μια υψηλή θέση ηθικής αξιοπρέπειας και ότι έχουμε τεράστιες δυνατότητες για σχέσεις ευτυχίας.
Επομένως, η ιστορία για την ταυτότητα της ανθρωπότητας στην Αγία Γραφή ξεκινά έτσι:
«Στην αρχή δημιούργησε ο Θεός τον ουρανό και τη γη» (Γένεση 1:1).
Μια σκόπιμη δημιουργική πράξη σχέσεων
Δηλαδή, το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας της ανθρωπότητας ανοίγει με την σκόπιμη δημιουργική πράξη ενός προσωπικού Θεού. Καθώς περιγράφεται στη Γένεση η δημιουργία σε έξι ημέρες, ένα πανέμορφο υλικό περιβάλλον λαμβάνει μορφή μέχρι την τελική κλιμάκωση, όπου διαβάζουμε:
«Και ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική του εικόνα· σύμφωνα με την εικόνα τού Θεού τον δημιούργησε· αρσενικό και θηλυκό τούς δημιούργησε· και τους ευλόγησε ο Θεός· και είπε σ’ αυτούς ο Θεός: Αυξάνεστε και πληθύνεστε» (Γένεση 1:27-28).
Βλέπουμε εδώ ότι η εικόνα του Θεού απαρτίζεται από τον άντρα και τη γυναίκα ως πλήρης σχέση, με τη δυνατότητα δημιουργίας μιας αναπτυσσόμενης κοινωνίας με κοινωνικούς κύκλους που εμπεριέχουν και άλλα πρόσωπα (διάβασε περισσότερο στο «η σημασία του ονόματος» για να δεις πως επειδή «ο Θεός είναι αγάπη» (Α’ Ιωάννη 4:16) είναι ανιδιοτελής και έχει ως προτεραιότητα στους άλλους).
Άνθρωποι – δημιουργήματα σύμφωνα με την εικόνα τού Θεού
Στην Καινή Διαθήκη συναντάμε ξανά τη χρήση του όρου «σύμφωνα με την εικόνα τού Θεού», αυτή τη φορά σε αναφορά με τον Χριστό, ως μια νέα και αποκατεστημένη έκφραση του τί σημαίνει «άνθρωπος».
Στην Επιστολή προς Β’ Κορινθίους 4:4, ο απόστολος Παύλος αναφέρει ότι ο Χριστός «είναι εικόνα τού Θεού».
Στην Επιστολή προς Εβραίους 1:3 αναφέρεται ότι ο Χριστός «είναι το απαύγασμα της δόξας και ο χαρακτήρας της υπόστασής Του».
Ο Χριστός τώρα φέρει τον περιγραφικό τίτλο, «η εικόνα του Θεού», επειδή, στην ενσάρκωσή Του είναι το νέο πρότυπο ανθρώπου.
Είναι, και ήταν, μια νέα αναπαράσταση της ανθρώπινης εμπειρίας, ζώντας ξανά στην αγάπη του Θεού, όπως ήταν ο αρχικός σκοπός.
Μέσα από την ενανθρώπιση του Χριστού μπορούμε και εμείς να ταυτιστούμε μαζί Του, «καθώς φορέσαμε την εικόνα τού χωματένιου, θα φορέσουμε και την εικόνα του επουρανίου» (Α’ Κορινθίους 15:49).
Η δύναμη της δικιάς μας αγάπης
Όταν η Αγία Γραφή αναφέρει ότι οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα της Θεϊκής εικόνας, σημαίνει ότι κατέχουμε την ικανότητα να αγαπάμε όπως αγαπά ο Θεός.
Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα. Καθώς ο Θεός ξεκίνησε τη δημιουργία του ανθρώπου, μόνο τρεις πιθανότητες υπήρχαν: θα μπορούσε να δημιουργήσει (1) μηχανές, (2) σκλάβους, ή (3) ελεύθερα ηθικά όντα.
Μόνο η τρίτη επιλογή συνάδει με τα ιδανικά της αγάπης. Βρισκόμαστε λοιπόν εδώ, όντα τεράστιας και θαυμάσιας σημασίας, όντα που έχουν τη δύναμη να δημιουργήσουν πραγματικά αποτελέσματα με επιλογές τους, αποτελέσματα που αναδεύουν μέχρι την αιωνιότητα με αέναες επιπτώσεις.
Η ζωή κάθε ανθρώπινης ύπαρξης φέρει αυτό που ο απόστολος Παύλος ονομάζει «αιώνιο βάρος δόξας» (Β’ Κορινθίους 4:17). Ένα βάρος ηθικής και κοινωνικής σημασίας που μόνο η ίδια η αιωνιότητα μπορεί να μετρήσει.
Η επιρροή που έχει κάθε άνθρωπος γύρω του δεν μπορεί ποτέ να υπολογιστεί. Αυτό σημαίνει ότι οι συνέπειες των πράξεών μας έχουν αιώνιο αντίκτυπο.
Κάθε πράξη αγάπης που κάνετε συνιστά ένα άπειρο ηθικό καλό που κάνει τη διαφορά στην πορεία της ιστορίας και κατά συνέπεια στο αιώνιο σχέδιο της πραγματικότητας.
Αν πείτε μια γλυκιά κουβέντα σε μια ταλαιπωρημένη ψυχή, αυτή η κουβέντα θα έχει σημασία σε μια μεγαλειώδη και άπειρη κλίμακα.
Αν επισκεφτείτε έναν ασθενή και δείξετε συμπόνια, αυτός ο σπόρος έχει προοπτική αιώνιας αξίας.
Αν προσφέρετε φαγητό σε ένα πεινασμένο παιδί, αυτό θα κάνει διαφορά στην ύπαρξη του παιδιού.
Εμείς έχουμε τη δύναμη, ως ανθρώπινα όντα δημιουργημένα κατά την εικόνα του Θεού, να πραγματοποιήσουμε γεγονότα και σχέσεις αιώνιας ομορφιάς που δεν θα υπήρχαν χωρίς τις προσωπικές μας επιλογές.
Διάβασε επίσης:
