Οι δυσκολότερες ερωτήσεις για έναν Χριστιανό, ίσως σχετίζονται με την ύπαρξη του κακού.
Αν ο Θεός είναι αγάπη, γιατί υπάρχει τόση κακία στη δημιουργία Του; Αν ο Θεός μπορεί να σταματήσει τις γενοκτονίες, τον πόνο και τον θάνατο, γιατί δεν το κάνει;
Γιατί υποφέρουν οι «καλοί» και ευημερούν οι «κακοί»;
Πολλοί από τους συνανθρώπους μας που έχουν εκφράσει παρόμοιες απορίες έχουν καταληφθεί από σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με τον χαρακτήρα ή ακόμα και με την ύπαρξη του Θεού. Αρκετοί έχουν εγκαταλείψει τον Χριστιανισμό και τον προσωπικό Θεό, για να δεχτούν μια αόριστη, απρόσωπη πνευματική οντότητα ή τον αγνωστικισμό.
Μια πρώτη σκέψη είναι ότι ο Θεός «θα μπορούσε» να δημιουργήσει έναν διαφορετικό κόσμο, ο οποίος θα ήταν απαλλαγμένος από το κακό.
Οι πέτρες, το νερό, η ατμόσφαιρα, τα φυτά, ακόμα και τα ζώα, τα οποία συμπεριφέρονται σύμφωνα με τα ένστικτά τους, κάνουν απλά ότι προγραμματίστηκαν να κάνουν.
Ωστόσο, στη δημιουργία των όντων (όπως οι άνθρωποι και οι άγγελοι) με πρωτοτυπία, φαντασία, και ικανότητα να σκεφτούν και να δημιουργήσουν υπάρχει ένας κίνδυνος. Τα πλάσματα με νοημοσύνη και ελεύθερη βούληση μπορούν να κάνουν πράγματα που δεν «προγραμματίστηκαν» να κάνουν.
Σίγουρα ο Παντοδύναμος Θεός θα μπορούσε να δημιουργήσει τους ανθρώπους και τους αγγέλους έτσι ώστε να μπορούν να ελεγχθούν ή να προγραμματιστούν από Αυτόν. Τότε, όμως, δεν θα τα δημιουργούσε σύμφωνα με την εικόνα Του, η οποία έχει ως βασικά χαρακτηριστικά την ελεύθερη βούληση και τη δημιουργικότητα.
Γιατί Ο Θεός προχώρησε στο σχέδιο Του να δημιουργήσει τον άνθρωπο;
Μερικοί προβληματίζονται με την ιδέα ότι παρότι ο Θεός ήξερε εκ των προτέρων όλα τα δεινά, τη δυστυχία και τον πόνο που θα λάμβανε χώρα, προχώρησε στο σχέδιο Του να δημιουργήσει τον άνθρωπο.
Προείδε άραγε ο Θεός κάθε περίπτωση πόνου και δεινών; Νομίζουμε ότι αν απαντήσουμε καταφατικά τότε εξυψώνουμε τον Θεό. Διαβάζοντας την Αγία Γραφή ωστόσο δεν βρίσκουμε κάποια απόδειξη που να την υποστηρίζει.
Το χωρίο Ησαΐας 46:10 και παρόμοιες περικοπές μας δείχνουν ότι ο Θεός «εξαρχής αναγγέλλει το τέλος», αλλά δεν διδάσκουν ότι ξέρει κάθε ενδιάμεση λεπτομέρεια.
Πράγματι, ένα από τα πιο προκλητικά εδάφια της Αγίας Γραφή είναι η Γένεση 6:6, σχετικά με το κακό που υπήρχε στη γη πριν από το κατακλυσμό: «Και ο Κύριος μεταμελήθηκε ότι δημιούργησε τον άνθρωπο επάνω στη γη· και λυπήθηκε στην καρδιά Του».
Αναφερόμενος στις απαίσιες πράξεις του λαού Του, όταν έπεσε στην ειδωλολατρία, ο Θεός είπε: «Οικοδόμησαν τους ψηλούς τόπους του Βάαλ (ψεύτικος θεός), για να καίνε τους γιους τους μέσα σε φωτιά, ολοκαυτώματα προς τον Βάαλ· το οποίο δεν είχα προστάξει ούτε είχα μιλήσει ούτε είχε ανέβει στην καρδιά Μου» (Ιερεμίας 19:5).
Γνώριζε ο Θεός ότι ο άνθρωπος θα αμαρτήσει;
Η Αγία Γραφή αποκαλύπτει ξεκάθαρα ότι ο Θεός γνώριζε την πιθανότητα της αμαρτίας. Επίσης, λέει ότι ανέλαβε την ευθύνη να παράσχει μια λύση για την αμαρτία, αν τελικά παρουσιάζονταν, έστω και αν η λύση αυτή απαιτούσε να θυσιάσει τον εαυτού Του.
Στην Αποκάλυψη 13:8 ο Ιησούς ονομάζεται «Αρνίο, που είναι σφαγμένο από τη δημιουργία του κόσμου». «Η χάρη… δόθηκε σε μας εν Χριστώ Ιησού προαιώνια» (Β΄ Τιμόθεο 1:9).
Πριν από την εμφάνιση της αμαρτίας, ο Θεός σχεδίασε να φορτωθεί την ενοχή όλων των αμαρτιών που θα διαπράττονταν ποτέ, ώστε αν υπήρχαν δεινά στον κόσμο, εκείνοι που υπέφεραν θα είχαν την ευκαιρία να λυτρωθούν μέσω της θυσίας του Χριστού, και να λάβουν αιώνια ζωή.
Η προέλευση της αμαρτίας
Στην πραγματικότητα, η αμαρτία ξεκίνησε πριν από τη δημιουργία της γης, στην καρδιά ενός αγγέλου που βρίσκονταν πιο κοντά στον θρόνο του Θεού από κάθε άλλων.
Ο Εωσφόρος, το «χρισμένο χερούβ για να επισκιάζει», ήταν «στο άγιο βουνό του Θεού». Δημιουργήθηκε «τέλειο στους δρόμους του», αλλά εστίασε την προσοχή του στη δική του δόξα και ομορφιά.
Ως αποτέλεσμα «βρέθηκε μέσα σε (αυτόν) αδικία» (Ιεζεκιήλ 28:14,15). «Η καρδιά σου υψώθηκε, εξαιτίας της ωραιότητάς σου· έφθειρες τη σοφία σου, εξαιτίας της λαμπρότητάς σου» (εδ. 17).
Η περηφάνια του, τον ώθησε να επιθυμήσει τη θέση του Δημιουργού του. «Πως έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, γιε της αυγής!… έλεγες στην καρδιά σου: Θα ανέβω στον ουρανό, θα υψώσω τον θρόνο μου πιο πάνω από τα αστέρια του Θεού·… Θα ανέβω επάνω στα ύψη των σύννεφων· θα είμαι όμοιος με τον Ύψιστο» (Ησαΐας 14:12-14).
Η αμαρτία στη Γη
Ο Σατανάς έφερε τη μόλυνση της αμαρτίας στη Γη. Ο Θεός έδωσε στον Αδάμ και στην Εύα μια απλή δοκιμασία εμπιστοσύνης, το «δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού» (Γένεση 2:16).
Ο Θεός τους απαγόρεψε να φάνε από τον καρπό του, «επειδή, την ίδια ημέρα που θα φας απ’ αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε» (εδ. 17). Ο Σατανάς προκάλεσε τις οδηγίες του Θεού: «Στ’ αλήθεια, είπε ο Θεός: Μη φάτε από κάθε δέντρο του παραδείσου;» Όταν η Εύα επανέλαβε την προειδοποίηση του Θεού, ότι θα πεθάνουν αν έτρωγαν, ο διάβολος ουσιαστικά αποκάλεσε τον Θεό ψεύτη: «Σίγουρα δεν θα πεθάνετε».
Ο διάβολος πρόσφερε την υπόσχεση μιας ανώτερης υπόστασης — «την ίδια ημέρα που θα φάτε απ’ αυτόν, τα μάτια σας θα ανοιχτούν… γνωρίζοντας το καλό και το κακό». Τελικά, με ζήλο προσηλύτισε την Εύα στην επιθυμία του: «Θα είστε σαν θεοί» (Γένεση 3:1-5).
Η Μεγάλη Διαμάχη
Όλα τα θέματα της Μεγάλης Διαμάχης μεταξύ του Θεού και του λαμπρότερου πλάσματός Του έχουν μια κοινή βάση.
Ο Σατανάς ισχυρίζεται ότι ο Θεός μας περιορίζει, ότι είναι ένας ψεύτης, ότι έχει μια υψηλή θέση και θέλει να την κρατήσει αποκλειστικά για τον εαυτό Του και ότι δεν ενδιαφέρεται για το συμφέρον των πλασμάτων Του.
Ακόμη, ότι δεν χρειαζόμαστε τον Θεό να μας δείξει το τι είναι καλό και κακό, αλλά μπορούμε μόνοι μας να το αποφασίζουμε. Διατείνεται ότι μπορούμε να έχουμε μια καλύτερη ζωή όταν είμαστε ανεξάρτητοι από τον Θεό, ότι η γνώση είναι πιο σημαντική από την αγάπη, και ότι διαμέσου της επανάστασης και της ανυπακοής μπορούμε να κερδίσουμε μια πιο υψηλή ύπαρξη, να γίνουμε «όμοιοι με τον Ύψιστο».
Ξεριζώνεται η αμαρτία με βία;
Υποθέσεις σαν τις παραπάνω και συμπεριφορές που προκαλούνται από έναν τέτοιο τρόπο σκέψεις δεν είναι εύκολο να ξεριζωθούν.
Ο Θεός «θα μπορούσε» να εξαλείψει τον Εωσφόρο από την πρώτη στιγμή που εξέφρασε τις επαναστατικές ιδέες του, αλλά αυτό θα παραβίαζε την ίδια ελευθερία στην οποία στόχευε όταν δημιούργησε τους αγγέλους.
Επίσης η εξάλειψη του Σατανά δεν θα εγγυάτο την μόνιμη εκρίζωση της αμαρτίας· στο πλαίσιο της αιωνιότητας θα μπορούσε να ανακύψει πάλι, αν οι βασικές αρχές της δεν αντιμετωπίζονταν και δεν διαψεύδονταν.
Ακόμη και σε ατομικό επίπεδο η αποφυγή του κακού, χωρίς την παραβίαση της ελευθερίας, είναι δύσκολο να επιτευχθεί.
Για παράδειγμα, αν κάποιος αποφασίσει να πιει μέχρι να μεθύσει και έπειτα να οδηγήσει το αυτοκίνητο του, με κίνδυνο να συγκρουστεί με κάποιον και να τον σκοτώσει, σε πιο σημείο θα έπρεπε να παρέμβει ο Θεός;
Θα μπορούσε να μεταχειρίζεται τους ανθρώπους σαν ρομπότ ή μαριονέτες, ελέγχοντάς τους ώστε να μη τους επιτρέπει να βλάψουν τον εαυτόν τους ή τους άλλους. Αλλά τότε θα έπαυαν να είναι άνθρωποι.
Για να αντιμετωπίσει και να εξαφανίσει το πρόβλημα της αμαρτίας, ο Θεός αναγκάστηκε να αναμειχθεί στην Μεγάλη Διαμάχη με τον Σατανά. Το όλο θέμα θα διευθετηθεί μόνο με την λήξη της κρίσης.
«Δοκιμαστική περίοδος» για τον Σατανά
Ο Σατανάς έχει λάβει μια δοκιμαστική περίοδο, ώστε να προωθήσει και να εφαρμόσει τη θεωρία του ότι τα ευφυή πλάσματα δεν χρειάζονται τον νόμο του Θεού.
Κατά την περίοδο αυτή ο Θεός ενεργεί στους ανθρώπους που υποτάσσονται στην κυριαρχία Του και τους μεταμορφώνει. Καθώς ο Θεός «εξαρχής αναγγέλλει το τέλος», έχει πει ότι στην τελική κρίση όλο το σύμπαν θα συμφωνήσει ότι Αυτός έχει δίκιο.
«Όλοι εμείς θα παρασταθούμε στο βήμα του Χριστού. Καθότι, είναι γραμμένο: «ζω εγώ» λεει ο Κύριος «ότι σε μένα θα κάμψει κάθε γόνατο, και κάθε γλώσσα θα δοξολογήσει τον Θεό». «Για να γνωριστεί τώρα στα επουράνια, διαμέσου της εκκλησίας, στις αρχές και στις εξουσίες η πολυποίκιλη σοφία του Θεού, σύμφωνα με την αιώνια πρόθεση, που πραγματοποίησε με τον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας» (Προς Ρωμαίους 14:10,11, Προς Εφεσίους 3:10,11).
Αναδημιουργία του κόσμου μας
Ο Θεός θα αναδημιουργήσει τον κόσμο, και η Γη μαζί με όλο τον σύμπαν θα γεμίσει με χαρούμενα και άγια πλάσματα, τα οποία θα έχουν πλήρη ελευθερία να επιλέγουν και να δημιουργούν.
Τότε θα έχουν πειστεί όλοι, μέσα από την Ιστορία της Μεγάλης Διαμάχης, ότι οι αρχές του Θεού της Αγάπης οδηγούν σε χαρά και αρμονία.
«Αυτός (ο Θεός) θα κάνει συντέλεια· θλίψη δεν θα έρθει για δεύτερη φορά» (Ναούμ 1:9). «Και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον· ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πλέον· επειδή, τα πρώτα παρήλθαν» (Αποκάλυψη 21:4).
Τελικά ο Θεός θα επιλύσει το πρόβλημα του κακού και της αμαρτίας με τέτοιο τρόπο ώστε δεν θα υπάρχει πιθανότητα επανεμφάνισής του.
Διάβασε επίσης:
