8:5 Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΘΥΜΙΑΤΗΡΙΟΥ
“Και ο άγγελος πήρε το θυμιατήριο, και το γέμισε από τη φωτιά του θυσιαστηρίου, και την έριξε στη γη· και έγιναν φωνές και βροντές και αστραπές και σεισμός. Και οι επτά άγγελοι, που είχαν τις επτά σάλπιγγες, ετοίμασαν τον εαυτό τους για να σαλπίσουν” Αποκάλυψη 8:5,6. Στην αρχή του τέταρτου κεφαλαίου το σκηνικό μεταφέρεται από τα γεγονότα της γης (η ιστορία της Εκκλησίας, με τα μηνύματα προς τις επτά εκκλησίες, κεφάλαια 3,4), στα γεγονότα του ουρανού (“Ανέβα εδώ, και θα σου δείξω όσα πρέπει να γίνουν ύστερα απ’ αυτά” Αποκάλυψη 4:1). Τώρα η προσοχή μας επιστρέφει στα γεγονότα που συμβαίνουν στη γη όταν ο άγγελος ρίχνει το θυμιατήριο σε αυτή.
Η τελευταία εικόνα που αφορούσε το λαό του Θεού στη γη ήταν η Εκκλησία της Λαοδικείας (Αποκάλυψη 3:14-22). Η Εκκλησία αυτή ζει μέσα στην άνεση και την ευμάρεια “και δεν έχει ανάγκη από τίποτε”, και ο Χριστός αποζητάει να δημιουργήσει μια στενή προσωπική σχέση μαζί τους (“στέκομαι στη θύρα και κρούω”). Προφανώς, πολλοί θα ακούσουν την πρόσκληση Του - ενώ οι “τέσσερις άγγελοι” συγκρατούν τους ανέμους των ταραχών, ο Θεός σφραγίζει τους ξεχωριστούς δούλους Του, τους 144.000 (Αποκάλυψη 7:1-4).
Οι 144.000 ονομάζονται το “υπόλοιπο” (βλ. 12:17 Το υπόλοιπο από το σπέρμα της ), και είναι μέλη της εκκλησίας της Λαοδικείας, από τη στιγμή που αυτή είναι η εκκλησία του έσχατου καιρού. Ο εφησυχασμός όμως των ψυχών της Λαοδικείας που δεν σφραγίζονται, όπως και αυτών που δεν ανήκουν στην Εκκλησία, θα κλονιστεί ξαφνικά από την απελευθέρωση των ανέμων (που συνδέεται με την πτώση του χρυσού θυμιατηρίου στη γη). Δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι το γεγονός αυτό σημαίνει το τέλος της μεσιτείας του Χριστού που προσφέρει συγχώρεση στους μετανοούντες αμαρτωλούς, ούτε ότι παύει η βοήθεια του Αγίου Πνεύματος ή των αγγέλων προς τα παιδιά Του που φωνάζουν για βοήθεια. Είναι το τέλος της παρέμβασης του Χριστού στο να προστατεύει τον κόσμο από την καταστροφή που τους αξίζει και την οποία ο Σατανάς θέλει να προκαλέσει.
Αναμφίβολα σε αυτό το γεγονός αναφέρθηκε ο απόστολος Παύλος στην Α΄ Θεσσαλονικείς 5:3: “Επειδή, όταν λένε: Ειρήνη και ασφάλεια, τότε έρχεται επάνω τους αιφνίδιος όλεθρος, όπως οι πόνοι της γέννας στην έγκυο γυναίκα· και δεν θα ξεφύγουν”. Ακριβώς όπως οι πόνοι της γέννας γίνονται βαθμιαία όλο και πιο έντονοι υπάρχει μια κλιμάκωση στη δριμύτητα των καταστροφικών κρίσεων από την έβδομη σάλπιγγα έως την έβδομη πληγή, με αποκορύφωμα την τελευταία πληγή, όταν ο Θεός αναγγέλλει: “Πραγματοποιήθηκε!” και ο λαός Του “θα διασωθεί” (Αποκάλυψη 16:17, Δανιήλ 12:1). Ο Παύλος τονίζει όμως τον “αιφνίδιο όλεθρο” που δηλώνει την έναρξη του καιρού της θλίψης. Αυτή η αιφνίδια καταστροφή ξεκινά στην πρώτη σάλπιγγα.
Ποιος είναι ο σκοπός του Σατανά; Γιατί επιφέρει την καταστροφή στον κόσμο; Κατ’ αρχήν ο Σατανάς σκοπεύει να προκαλέσει πόνο και θλίψη στον Θεό βλάπτοντας τα παιδιά Του. Επίσης αποσκοπεί να διαστρεβλώσει το χαρακτήρα του Θεού, προάγοντας το σκεπτικό ότι ο Θεός είναι υπεύθυνος για το κακό που προκαλεί ο ίδιος, προσπαθώντας έτσι να πείσει τους ανθρώπους ότι ο Θεός δεν αξίζει την αγάπη και την αφοσίωσή τους. Οι επτά σάλπιγγες όμως λαμβάνουν χώρα μετά το σφράγισμα των 144.000 (βλ. παρακάτω) και αυτή η ομάδα αποτελεί μια ξεχωριστή απόδειξη, για το σύμπαν, της ικανότητας του Θεού να αγιάζει ανθρώπους που παραμένουν σταθεροί στην αγάπη τους και στην αφοσίωσή τους προς Εκείνον. Ο Σατανάς προσπαθεί απεγνωσμένα να κλονίσει την πίστη των 144.000 και να τους οδηγήσει να απορρίψουν τον Θεό (όπως προσπάθησε να κάνει με τον Ιώβ). Τέλος μέσα από τις ταραχές και τα δεινά των πληγών της έβδομης σάλπιγγας αναζητά ευκαιρίες για να αποθαρρύνει ή να εξουδετερώσει τους 144.000 και να αποτρέψει τον κόσμο να δεχτεί το μήνυμά τους.