ΕΠΤΑ ΣΑΛΠΙΓΓΕΣ: ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΕΣ Ή ΣΥΜΒΟΛΙΚΕΣ;
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που πρέπει να εξετάσουμε είναι αν οι συμβολισμοί που χρησιμοποιούνται στις σάλπιγγες είναι κυριολεκτικοί ή αλληγορικοί. Προφανώς, η Αποκάλυψη στην πλειονότητά της είναι ένα αλληγορικό βιβλίο, αλλά η εκτεταμένη χρήση παρομοιώσεων[1] στις πρώτες έξι σάλπιγγες (κεφάλαια 8,9) υποδηλώνει μια αρκετά κυριολεκτική ερμηνεία. Ο Ιωάννης βλέπει κάτι “ σαν ένα μεγάλο βουνό που καιγόταν με φωτιά... οι μορφές των ακριδών ήσαν όμοιες με άλογα... είχαν τρίχες σαν τρίχες γυναικών” κτλ. Οι λέξεις όμοιος και σαν φανερώνει μια ομοιότητα μεταξύ δυο πραγμάτων που συγκρίνονται, παρά μια μεταφορική ή συμβολική χρήση.
Αυτή η αντίληψη υποστηρίζεται από το χιαστό αντικατοπτρισμό των σαλπίγγων με τις επτά πληγές (βλ. 1: Το Χιαστό Ρητορικό Σχήμα ). Ένα χαρακτηριστικό της δομής του χιαστού σχήματος που βοηθάει στην κατανόηση μιας περικοπής είναι ότι επιτρέπει να συγκρίνουμε τις αντίστοιχες ενότητες και να δούμε αν η αντικατοπτριζόμενη ενότητα χρησιμοποιεί σύμβολα και όρους με κυριολεκτική ή άκρως αλληγορική σημασία. Έτσι οδηγούμαστε να εξετάσουμε τις επτά πληγές και την κρίση της Βαβυλώνας. Οι επτά πληγές χρησιμοποιούν εικόνες που φαίνεται να είναι αρκετά κυριολεκτικές. Για παράδειγμα, η πρώτη πληγή προκαλεί “κακό και οδυνηρό έλκος στους ανθρώπους που είχαν το χάραγμα του θηρίου” (Αποκάλυψη 16:2). Δεν υπάρχει κάτι που να δείχνει ότι αυτό το έλκος δεν είναι κυριολεκτικό, ιδιαίτερα αφού αργότερα “βλασφήμησαν τον Θεό του ουρανού για τους πόνους τους και για τα έλκη τους” (Αποκάλυψη 16:11). Η θάλασσα και το νερό που γίνονται σαν αίμα (Αποκάλυψη 16:3,4), ο ήλιος που καίει τους ανθρώπους (Αποκάλυψη 16:8,9), ο μεγάλος σεισμός (Αποκάλυψη 16:18) και το μεγάλο χαλάζι από τον ουρανό (Αποκάλυψη 16:21), όλα φαίνεται να είναι κυριολεκτικά φαινόμενα.[2]
Οι πληγές ακολουθούνται από την κρίση της Βαβυλώνας όπου χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό αλληγορική γλώσσα, όπως θηρία, κέρατα, μία γυναίκα, βουνά, με αρκετές ερμηνείες για τα σύμβολα που χρησιμοποιούνται.[3]
Έχοντας υπόψη αυτό το πρότυπο ερμηνείας θα περιμέναμε και οι επτά σάλπιγγες να έχουν δυο μέρη, το πρώτο σχετικά κυριολεκτικό και το δεύτερο περισσότερο αλληγορικό.[4] Αυτό ακριβώς φαίνεται ότι συμβαίνει, από το εδάφιο Αποκάλυψη 8:7 έως το 9:21, οι πρώτες έξι σάλπιγγες, αποτελούν μια σχετικά κυριολεκτική ενότητα, ενώ ακολουθεί μια αλληγορική στα κεφάλαια 10 και 11 (οι επτά βροντές, η βρώση του μικρού βιβλίου και οι δυο μάρτυρες).
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 8:5 Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΘΥΜΙΑΤΗΡΙΟΥ
[1] Η παρομοίωση είναι σχήμα λόγου με το οποίο συγκρίνεται ή παραβάλλεται κάποιος/κάτι με κάποιον/κάτι άλλο και που εκφέρεται συνήθως με το μόριο ‘σαν’, αλλά και με το ‘όπως’, το ‘καθώς’, το ‘όμοιος με’ κ.α. Π.χ. ‘πετάει σαν πουλί’. Η μεταφορά από την άλλη, είναι ένα σχήμα λόγου με το οποίο ένα αντικείμενο ή μια αφηρημένη έννοια δεν εκφράζονται με το αντίστοιχο κυριολεκτικό τυπικό στοιχείο της γλώσσας, αλλά υποδηλώνονται με άλλη λέξη ή φράση, με την οποία έχουν ένα ή περισσότερα σημασιολογικά χαρακτηριστικά, π.χ. ‘κοιμάται με τις κότες’ (αντί κοιμάται νωρίς), (Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Μπαμπινιώτης).
[2] Υπάρχουν κάποιοι συμβολισμοί σε αυτές τις περικοπές όπως ο ποταμός Ευφράτης (Αποκάλυψη 16:12) και τα ακάθαρτα πνεύματα σαν βάτραχοι (Αποκάλυψη 16:13). Ακόμα και το εδάφιο 13 χρησιμοποιεί παρομοίωση αντί για μεταφορά (“ όμοια με βατράχους”) και αναφέρεται στην πληγή των βατράχων στην Αίγυπτο. Όπως θα δούμε στο κεφάλαιο 16:13 Η Ανίερη Τριάδα , σκοπός αυτής της αναφοράς είναι να δείξει ότι τα ακάθαρτα πνεύματα που είναι “όμοια με βατράχους” θα βρίσκονται παντού.
[3] Π. χ. “Τα δέκα κέρατα, που είδες, είναι δέκα βασιλιάδες... Τα νερά που είδες, όπου κάθεται η πόρνη, είναι λαοί και πλήθη και έθνη και γλώσσες” (Αποκάλυψη 17:12,15).
[4] Αυτό το πρότυπο το συναντάμε και στις σφραγίδες (κεφάλαια 4-7) που είναι εξαιρετικά συμβολικές. Η αντίστοιχη περικοπή, η εκτελεστική κρίση, στα κεφάλαια 19 και 20 είναι επίσης ιδιαίτερα συμβολική.