ΑΓΑΠΗ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΦΟΒΟ;
Πολλοί Χριστιανοί φοβούνται να αποβάλουν τη θεωρία της κόλασης και των αιώνιων βασανιστηρίων, φοβούμενοι ότι δεν θα υπάρχει κίνητρο για τον αμαρτωλό να αποστραφεί τις αμαρτίες του, αν το αποτέλεσμα θα είναι ‘απλώς’ το τέλος της ύπαρξής του. Η τελική όμως καταστροφή των ασεβών δεν είναι καθόλου “απλή”. Θα είναι μια τρομερή στιγμή, όταν η πληρότητα της ενοχής του αμαρτωλού θα παρουσιαστεί σε έντονη αντίθεση με την πλήρη αποκάλυψη της δόξας και της αγιότητας του Θεού. Ακόμα πιο βασικό όμως είναι το γεγονός ότι ο φόβος δεν μας κινητοποιεί να αγαπήσουμε. “Εμείς Τον αγαπάμε, επειδή Αυτός πρώτος μας αγάπησε”,[1] όχι επειδή Τον φοβόμαστε.
Η εκμετάλλευση του φόβου, για να εξαναγκασθεί η υπακοή είναι διαμετρικά αντίθετη με το χαρακτήρα του Θεού. Είναι το θηρίο που απειλεί ότι “όσοι δεν προσκυνήσουν την εικόνα του θηρίου θα θανατωθούν” (Αποκάλυψη 13:15). Ο ασεβής βασιλιάς της Βαβυλώνας, Ναβουχοδονόσορ, διακήρυξε ότι “όποιος δεν πέσει και προσκυνήσει (το είδωλο), την ίδια ώρα θα ριχτεί μέσα στο καμίνι της φωτιάς” (Δανιήλ 3:6). Οι περισσότεροι Χριστιανοί σήμερα βρίσκουν αποκρουστικά τα βασανιστήρια που επιβλήθηκαν στους “αιρετικούς” από την Εκκλησία του Μεσαίωνα, αυτό όμως ήταν απλά η λογική επέκταση του δόγματος της αιώνιας κόλασης. Αν ο Θεός, υποστήριζαν, βασανίζει για πάντα εκείνους που Τον απορρίπτουν και αφού σε αυτή τη ζωή υπάρχει ακόμη κάποια πιθανότητα μετάνοιας των αμαρτωλών, δεν είναι προτιμότερο να βασανιστούν σε αυτή τη ζωή μέχρι να ομολογήσουν την ενοχή τους και να ζητήσουν συγχώρεση; Αν πραγματικά υπάρχει αιώνια κόλαση, ο Θεός είναι ακόμα πιο άδικος από τους ιεροεξεταστές, επειδή Εκείνος, σύμφωνα με αυτό το δόγμα, βασανίζει χωρίς πιθανότητα μετάνοιας και απαλλαγής.
Αν και η ανθρώπινη αντίληψη της αγάπης, του ελέους και της δικαιοσύνης αποτελούν μόνο μια αμυδρή αντανάκλαση των Θεϊκών χαρακτηριστικών, παραμένουν να βασίζονται σε αυτά. Συνεπώς, ιδέες και πρακτικές που παραβιάζουν την ανθρώπινη αντίληψη της αγάπης, του ελέους και της δικαιοσύνης είναι συνήθως μια παραβίαση της Θεϊκής πραγματικότητας. Η αντίληψη ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα αμαρτήσει και τον παραδίδει σε ένα ατελείωτο βασανιστήριο όταν όντως αμάρτησε, παραβιάζει κάθε πρότυπο αγάπης, ελέους, ακόμη και δικαιοσύνης. Το αίσθημα δικαιοσύνης που μας έχει δοθεί από τον Θεό, απορρίπτει την έννοια της άσπλαχνης και βασανιστικής τιμωρίας. Τα κράτη που υποβάλλουν τους φυλακισμένους σε βασανιστήρια θεωρούνται απάνθρωπα· πόσο χειρότερο λοιπόν θα ήταν ένα σύστημα που όχι μόνο θα συνέχιζε τα βασανιστήρια για πάντα, αλλά και θα επινοούσε τρόπους, για να παραταθεί η ζωή του παραβάτη, ώστε να συνεχιστεί το βασανιστήριο;! Όμως, δυστυχώς, ακριβώς αυτή η βλάσφημη κατηγορία έχει αποδοθεί στον Θεό από την ίδια την Εκκλησία Του! Επιπλέον, με την παραδοσιακή κατανόηση της ανάστασης των ασεβών, ο Θεός εμφανίζεται ακόμα περισσότερο θηριώδης. Χωρίς να έχει ικανοποιηθεί με το βασανιστήριο της ‘ψυχής’ που βιώνεται από τη στιγμή του θανάτου, ο Θεός ενώνει και πάλι την ψυχή με το σώμα, ώστε το αιώνιο βασανιστήριο να είναι ακόμα πιο έντονο. Επομένως δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι εν όψει αυτής της κατάφωρης αδικίας, η πλειοψηφία των συνανθρώπων μας που ζουν στις παραδοσιακά Χριστιανικές χώρες της Ευρώπης έχουν απορρίψει τη θρησκεία και την πίστη στο Θεό, του οποίου ο χαρακτήρας έχει διαστρεβλωθεί τόσο πολύ.