ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20

20:11-15 Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Το έργο της κρίσης που θα διενεργηθεί από τους αγίους στον ουρανό τα 1000 χρόνια είναι προοίμιο της τελευταίας εκτελεστικής κρίσης που θα συμβεί “όταν συμπληρωθούν τα 1000 χρόνια”.

“Και είδα έναν μεγάλο λευκό θρόνο, κι αυτόν που κάθεται επάνω σ’ αυτόν, από το πρόσωπο του οποίου έφυγε η γη και ο ουρανός· και δεν βρέθηκε τόπος γι’ αυτά· και είδα τους νεκρούς, μικρούς, και μεγάλους, να στέκονται μπροστά στον Θεό, κι ανοίχθηκαν τα βιβλία· κι ανοίχθηκε ένα άλλο βιβλίο, που είναι της ζωής· και κρίθηκαν οι νεκροί από τα γραμμένα μέσα στα βιβλία, σύμφωνα με τα έργα τους. Και η θάλασσα έδωσε τους νεκρούς που ήσαν μέσα σ’ αυτή, και ο θάνατος και ο Άδης έδωσαν τους νεκρούς, που ήσαν μέσα σ’ αυτούς· και κρίθηκαν κάθε ένας σύμφωνα με τα έργα τους. Και ο θάνατος και ο Άδης ρίχθηκαν στη λίμνη της φωτιάς· αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όποιος δεν βρέθηκε γραμμένος στο βιβλίο της ζωής, ρίχθηκε στη λίμνη της φωτιάς” (Αποκάλυψη 20:11-15).

Στη διάρκεια των 1000 ετών οι λυτρωμένοι θα έχουν αποδείξει και αποδεχθεί ότι οι κρίσεις του Θεού ήταν δίκαιες και ότι εκφράζουν την αγάπη Του. Οι “νεκροί” όμως, που θα έχουν μόλις αναστηθεί και θα στέκονται μπροστά στον “μεγάλο λευκό θρόνο” , δεν είχαν αυτή την ευκαιρία, έτσι τα “βιβλία” θα “ανοιχθούν” και “θα κριθούν οι νεκροί από τα γραμμένα μέσα στα βιβλία, σύμφωνα με τα έργα τους” . Πώς ακριβώς θα γίνει αυτό για δισεκατομμύρια ανθρώπους ταυτόχρονα δεν είναι ξεκάθαρο – ίσως να είναι κάτι σαν την εμπειρία που έχουν μερικοί λίγο πριν πεθάνουν, ‘βλέπουν’ τα γεγονότα της ζωής τους να περνούν από το μυαλό τους μέσα σε μια στιγμή. Όπως και να έχει, όταν θα δουν τα γεγονότα της ζωής τους θα παραδεχθούν ότι ο Θεός δεν ήταν καθόλου άδικος στην απόφαση Του και ότι η κρίση Του είναι δίκαιη. “Όλοι εμείς θα παρασταθούμε στο βήμα του Χριστού”. “Στο όνομα του Ιησού θα λυγίσει κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων· και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, σε δόξα του Πατέρα Θεού” (Ρωμαίους 14:10, Φιλιππησίους 2:10,11).

Εκείνων που το όνομα “δεν βρέθηκε γραμμένο στο βιβλίο της ζωής, θα ριχθεί στη λίμνη της φωτιάς” (Αποκάλυψη 20:15). Αυτή η δήλωση, αναφέρεται σε ένα από τα πιο παρεξηγημένα θέματα της Αγίας Γραφής: την έννοια της κόλασης και του δεύτερου θανάτου. Αρκετοί θεωρούν ότι ο χαρακτήρας αγάπης του Θεού αποκλείει την πιθανότητα να καταστρέψει κάποιον και ότι τέτοιες αναφορές σχετικά με την κόλαση είναι είτε μεταφορικές, είτε απλά απειλές που έχουν ως στόχο να μας προτρέψουν να έχουμε καλή συμπεριφορά.

Τα τελευταία χρόνια πολλοί πιστεύουν ότι η κόλαση είναι απλώς ο αιώνιος αποχωρισμός από τον Θεό και ότι η φωτιά και τα βασανιστήρια που αναφέρονται στην Αγία Γραφή συμβολίζουν την ψυχική αγωνία εκείνων που δεν θα βρίσκονται στην παρουσία Του. Άλλοι έχουν αποδεχθεί την πιο παραδοσιακή άποψη, που υποστηρίζει ότι οι φωτιές της κόλασης είναι κυριολεκτικές και ότι οι ‘αθάνατες ψυχές’ των αμετανόητων θα βασανίζονται αιώνια. Η Εκκλησία του Μεσαίωνα περιέγραφε τα βασανιστήρια με φρικιαστικές λεπτομέρειες· συγγραφείς, όπως ο Δάντης και διάφοροι ζωγράφοι, όπως ο Ιερώνυμος Μπος, απεικόνιζαν μια τρομακτική προοπτική για εκείνον που θα τολμήσει να απορρίψει την αγάπη και το έλεος του Θεού.

Η περικοπή αυτή διδάσκει ξεκάθαρα ότι κάποιοι δεν θα βρεθούν “ γραμμένοι στο βιβλίο της ζωής” και θα “ριχθούν στη λίμνη της φωτιάς” και αυτό ονομάζεται “δεύτερος θάνατος” .[1] Ο Χριστός αναφέρθηκε και στον πρώτο και στον δεύτερο θάνατο στο Ματθαίον 10:28: “Και μη φοβηθείτε από εκείνους που θανατώνουν το σώμα, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να θανατώσουν τη ψυχή· αλλά, φοβηθείτε μάλλον αυτόν που μπορεί να απολέσει και την ψυχή και το σώμα μέσα στη γέεννα”. Η καταστροφή του σώματος και της ψυχής ονομάζεται στην Αποκάλυψη “δεύτερος θάνατος” και η γέεννα[2] (κόλαση) είναι η “λίμνη της φωτιάς” . Πολλοί θεολόγοι ισχυρίζονται ότι τα λόγια του Χριστού αναφέρονται στη στιγμή του θανάτου. Ωστόσο, ο πρώτος θάνατος του σώματος προφανώς δεν μπορεί να είναι η στιγμή όταν και το σώμα και η ψυχή καταστρέφονται στη γέεννα, δεδομένου ότι τα σώματα (και οι ψυχές) των ασεβών θα αναστηθούν στο τέλος των 1000 ετών.

Είναι ξεκάθαρο ότι η ψυχή στην κόλαση έχει την ίδια κατάληξη με το σώμα στην κόλαση (ο Θεός “θα απολέσει και την ψυχή και το σώμα μέσα στη γέεννα”). Μήπως το σώμα των ασεβών συνεχίζει να ζει, αποχωρισμένο από τον Θεό, αιώνια; Προφανώς όχι: “Να, έρχεται ημέρα, η οποία θα καίει σαν κλίβανος· και όλοι οι υπερήφανοι, και όλοι αυτοί που πράττουν ασέβεια, θα είναι άχυρο· και η ημέρα που έρχεται θα τους κατακάψει, λέει ο Κύριος των δυνάμεων, ώστε δεν θα τους αφήσει ρίζα και κλαδί... και θα καταπατήσετε τους ασεβείς· κι αυτοί θα είναι στάχτη κάτω από το πέλμα των ποδιών σας” (Μαλαχίας 4:1,3). Η κατάληξη του σώματος είναι ολοσχερής αφανισμός και σύμφωνα με τον Χριστό, αυτό που συμβαίνει στο σώμα, θα συμβεί και στην ψυχή.

Η παραπάνω άποψη διδάσκεται ξεκάθαρα στο εδάφιο Ιεζεκιήλ 18:4: “Να, όλες οι ψυχές είναι δικές μου· όπως η ψυχή του πατέρα, έτσι και η ψυχή του γιου δική μου είναι· η ψυχή που αμάρτησε, αυτή θα πεθάνει”. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η λέξη “ψυχή” στην Παλαιά Διαθήκη, έχει διαφορετική έννοια από ότι στην Καινή, ο Ιάκωβος όμως επιβεβαιώνει τα λόγια του Ιεζεκιήλ: “Ας ξέρει ότι αυτός που έφερε πίσω έναν αμαρτωλό από την πλάνη του δρόμου του, θα σώσει μια ψυχή από τον θάνατο” (Ιακώβου 5:20). Ο απόστολος Πέτρος δίδαξε ακριβώς το ίδιο, αναφερόμενος στα λόγια του Μωυσή: “Ο Κύριος ο Θεός σας θα σηκώσει σε σας προφήτη (τον Ιησού Χριστό) από τους αδελφούς σας, σαν κι εμένα αυτόν θα ακούτε σύμφωνα με όλα όσα θα μιλήσει σε σας. Και κάθε ψυχή, που δεν θα ακούσει εκείνον τον προφήτη, θα εξολοθρευτεί από τον λαό” (Πράξεις 3:22,23). Η ψυχή δεν είναι αθάνατη· μπορεί να πεθάνει και ο θάνατος της ψυχής είναι ο “δεύτερος θάνατος” .[3]

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ;