ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15

15:1 Ο ΘΥΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

“Και είδα ένα άλλο σημείο μέσα στον ουρανό, μεγάλο και θαυμαστό, επτά αγγέλους, που είχαν τις επτά τελευταίες πληγές, επειδή σ’ αυτές πραγματοποιήθηκε ο θυμός του Θεού” Αποκάλυψη 15:1.

Όποια και αν είναι η σημασία του ‘θυμού του Θεού’, πρέπει να συμβαδίζει με την έννοια της αγάπης. “Ο Θεός είναι αγάπη” (Α΄ Ιωάννου 4:8,16)[1] που σημαίνει ότι όλα όσα κάνει ο Θεός, εκφράζουν αγάπη. Ο Θεός δεν αποστρέφεται τους εχθρούς Του όταν εξαπολύει τις επτά τελευταίες πληγές επάνω τους, αλλά κατά κάποιον τρόπο η αγάπη απαιτεί αυτή την ενέργεια.

Στην Αγία Γραφή η φράση “ο θυμός (ή η οργή) του Θεού” χρησιμοποιείται για να περιγράψει, τις καταστρεπτικές ενέργειες, που ο Θεός πρέπει να επιτελέσει στους ανθρώπους. Για παράδειγμα, αντιδρώντας στις αμαρτίες του λαού Ισραήλ ο Θεός προειδοποιεί: “Ο θυμός μου θα εξαφθεί, και θα σας θανατώσω με μάχαιρα· και οι γυναίκες σας θα είναι χήρες, και τα παιδιά σας ορφανά” (Έξοδος 22:24). Δεν πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο Θεός επιθυμεί για κάποιο λόγο να υπάρχουν χήρες και ορφανά ή ότι κατά κάποιο τρόπο δεν μπορεί να διατηρήσει την ψυχραιμία Του. Το εδάφιο λέει απλά ότι εξαιτίας κάποιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς (σε αυτή την περίπτωση τα προηγούμενα εδάφια αναφέρονται στη μαγεία, την κτηνοβασία, τις θυσίες προς τα είδωλα και την κακοποίηση των ξένων, των χήρων και των ορφανών), ο Θεός θα “θανατώσει με μάχαιρα”. Εφόσον ο Θεός δεν χρησιμοποιεί μια κυριολεκτική μάχαιρα, το λογικό συμπέρασμα είναι ότι κάποιος θα τους θανατώσει και ο Θεός απλώς δεν θα τους προστατέψει, διευκολύνοντας έτσι το καταστροφικό έργο των διωκτών.

Ένα άλλο παράδειγμα από τις εμπειρίες του λαού Ισραήλ στην έρημο βρίσκεται στους Αριθμούς κεφάλαιο 11. Ο Θεός τους είχε ελευθερώσει από την υποδούλωση της Αίγυπτου με θαυματουργό τρόπο και πραγματοποιούσε θαύματα καθημερινά παρέχοντας τους τροφή (μάννα), ο λαός όμως ήταν ανικανοποίητος και γογγύζοντας έλεγε: “Ποιος θα μας δώσει κρέας να φάμε;... η ψυχή μας είναι κατάξερη· δεν είναι στα μάτια μας τίποτε άλλο εκτός από τούτο το μάννα” (Αριθμοί 11:4-6). Τα παράπονά τους βάραιναν τόσο τον Μωυσή, που ήταν έτοιμος να πεθάνει (εδ. 14,15). Ο Θεός έδωσε κρέας στο λαό φέρνοντας ένα τεράστιο σμήνος ορτυκιών, αλλά “ενώ το κρέας ήταν ακόμα στα δόντια τους, πριν μασηθεί, άναψε η οργή του Κυρίου εναντίον του λαού· και ο Κύριος πάταξε τον λαό με μια υπερβολικά μεγάλη πληγή... εκεί θάφτηκε ο λαός, ο επιθυμητής” (εδ. 33,34).

Εξαιτίας τέτοιων αφηγήσεων πολλοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι κάπως διαφορετικός, πιο αυστηρός και εκδικητικός από τον Χριστό ή τον Πατέρα της Καινής Διαθήκης. Ωστόσο, ο Θεός “είναι ο ίδιος χθες και σήμερα, και στους αιώνες” (Εβραίους 13:8). Επιπλέον, “η οργή του Αρνίου (δηλαδή του Ιησού)” περιλαμβάνει τις τρομερές επτά τελευταίες πληγές. Μερικές βασικές παρατηρήσεις θα μας βοηθήσουν να αποσαφηνίσουμε αυτή τη λανθασμένη άποψη.

Πρωτίστως, το γεγονός ότι ο Θεός επιτρέπει ή ακόμα και προκαλεί θάνατο δεν πρέπει να μας φαίνεται παράξενο σε έναν αμαρτωλό κόσμο όπου τελικά όλοι πεθαίνουν. Σε κάποιες περιπτώσεις οι άνθρωποι θεωρούν το θάνατο ως ευλογία, όπως στην περίπτωση ανίατων ασθενειών. Δεν υπάρχει λοιπόν ασθένεια πιο ανίατη από την αμαρτία, η οποία προκαλεί οδύνη και ταλαιπωρία, στο θύμα και στον περίγυρό του. Έχοντας υπόψη ότι οι αμαρτωλοί αυξάνουν την ενοχή και την καταδίκη τους για όσο διάστημα συνεχίζουν να αμαρτάνουν, το καλύτερο για εκείνους που δεν θα μετανοήσουν ποτέ είναι να πεθάνουν το συντομότερο. Ωστόσο, ο Θεός ανέχεται υπομονετικά τους αμαρτωλούς και αν αναλογιστούμε τις προσβολές, τις λοιδορίες και τη διαστρέβλωση του χαρακτήρα Του, τα εδάφια που τονίζουν τη μακροθυμία Του[2] δεν αρκούν για να εκφράσουν επαρκώς τον πραγματικό χαρακτήρα Του. Όταν τελικά ο Θεός εξαπολύει την οργή Του, έχει δίκιο.

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΓΙΑΤΙ ΘΥΜΟΣ;