ΛΑΤΡΕΙΑ ΟΠΩΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
Το βιβλίο της Αποκάλυψης δείχνει ότι η αληθινή λατρεία, που προσφέρουν οι άγγελοι και τα ουράνια όντα απευθύνεται αποκλειστικά στον Θεό με ευχαριστίες, δοξολογίες, επαίνους και αναγνώριση της άγιας φύσης και των άγιων χαρακτηριστικών Του. Για παράδειγμα, στο τέταρτο κεφάλαιο τα τέσσερα ζώα και οι 24 πρεσβύτεροι λάτρευαν, λέγοντας: “Άξιος είσαι, Κύριε, να πάρεις τη δόξα και την τιμή και τη δύναμη· επειδή, εσύ έκτισες τα πάντα και για το θέλημά σου υπάρχουν και κτίστηκαν” (Αποκάλυψη 4:11). Οποιαδήποτε αναφορά στο πλάσμα που έχει λάβει το όφελος είναι δευτερεύουσας σημασίας· η προσοχή στρέφεται σε Εκείνον που τους έσωσε - “σφάχτηκες, και μας αγόρασες στον Θεό με το αίμα σου, από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος· και μας έκανες βασιλιάδες και ιερείς στον Θεό μας και θα βασιλεύσουμε επάνω στη γη” (Αποκάλυψη 5:9,10). Ακόμα και όταν αναφέρουν τον ύψιστο ρόλο που έχει προετοιμάσει ο Θεός για εκείνους (βασιλείς και ιερείς!), η προσοχή τους γρήγορα στρέφεται προς τον Θεό: “Το σφαγμένο Αρνίο είναι άξιο να πάρει τη δύναμη και τον πλούτο και τη σοφία και την ισχύ και την τιμή και τη δόξα και την ευλογία“ (Αποκάλυψη 5:12). Η λατρεία στον ουρανό είναι ένας συνεχής ύμνος δοξολογίας.
Μερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Θεού που αποτελούν θέματα δοξολογίας στο βιβλίο της Αποκάλυψης είναι η αγάπη, η αγιότητα, η αξιοσύνη, η δύναμη, η κυριαρχία, η σοφία, η δόξα, η αιώνια ύπαρξη, η δημιουργικότητα, η σωτηρία, η θυσία, η δικαιοσύνη, η αλήθεια, η λαμπρότητα, η αγνότητα, η τρυφερότητα και η χάρη Του. Εκτός από αυτά υπάρχουν πολλά άλλα γνωρίσματα που αναφέρονται στους ψαλμούς και σε άλλες περικοπές της Αγίας Γραφής. Αυτά τα γνωρίσματα δεν πρέπει να αποτελούν μια λίστα, απλώς για να τα απαριθμούμε στις προσευχές μας, αλλά κάθε ένα αποτελεί θέμα συλλογισμού και δοξολογίας.
Στις προσευχές τους γενικά οι Χριστιανοί αναφέρουν πρωτίστως τις παρακλήσεις και τις ευχαριστίες τους· παρά λόγια δοξολογίας. Η δοξολογία όμως είναι ένας τύπος λατρείας που λαμβάνει χώρα συνεχώς στον ουρανό.[1] Ο Σατανάς “ο άρχοντας αυτού του κόσμου” προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας αποσπάσει την προσοχή από τη δοξολογία του Δημιουργού μας ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να κάθεται στο θρόνο της καρδιάς μας.[2] Μέσω της δοξολογίας ο λαός του Θεού διώχνει τον σφετεριστή Σατανά από το θρόνο, για να καθίσει ο Κύριος στο θρόνο που δικαιωματικά του ανήκει: “Εσύ, μάλιστα, ο Άγιος κατοικείς ανάμεσα στις δοξολογίες του Ισραήλ” (Ψαλμοί 22:3).[3]
Όταν πλησιάζουμε τον Θεό, για να Τον λατρέψουμε, προσδοκούμε να λάβουμε μια ευλογία. Ωστόσο, μια από τις πιο εκπληκτικές διδασκαλίες των Ψαλμών (σε πολλά εδάφια) είναι ότι όταν δοξολογούμε το Θεό είμαστε ουσιαστικά εμείς μια ευλογία για Εκείνον! Για παράδειγμα, ο ψαλμωδός ξεκινά τον Ψαλμό 104 με τα λόγια: “Ευλόγει, ω ψυχή μου, τον Κύριο!”. Μετά συνεχίζει αναφέροντας όλα τα θαυμάσια πράγματα για τον Κύριο: τη δημιουργία Του, την αγάπη Του και το ενδιαφέρον Του για τα δημιουργήματά Του, το σχέδιο εξάλειψης της αμαρτίας και ολοκληρώνει τον ψαλμό και πάλι λέγοντας: “Ευλόγει, ω ψυχή μου, τον Κύριο. Αλληλούια” (Ψαλμοί 104:35). Αν λάβουμε υπόψη ότι τα περισσότερα που λαμβάνει ο Θεός από την ανθρωπότητα είναι προσβολές, κατηγορίες, παράπονα, παρερμηνείες του χαρακτήρα Του και παρακλήσεις για προσωπικές χάρες, δεν μας φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι είναι ευλογία για τον Θεό να ακούει κάποιον να λέει κάτι καλό για Εκείνον. Έτσι ακριβώς είναι η αληθινή λατρεία: η αναγνώριση της αλήθειας σχετικά με την αγάπη και την καλοσύνη του Θεού.
Ο Χριστός είπε: “Οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με Πνεύμα και με αλήθεια· επειδή, ο Πατέρας τέτοιου είδους ζητάει να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν. Ο Θεός είναι Πνεύμα· κι εκείνοι που τον προσκυνούν με Πνεύμα και με αλήθεια πρέπει να τον προσκυνούν” (Ιωάννην 4:23,24). Εκείνοι που δεν έχουν πληρωθεί με Άγιο Πνεύμα δεν μπορούν πραγματικά να λατρεύουν τον Θεό. Μπορούν να προσποιηθούν και με έναν συνδυασμό μουσικής, προσευχών και κηρυγμάτων μπορούν να βιώσουν μια συναισθηματική εμπειρία. Χωρίς το Άγιο Πνεύμα ωστόσο δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αληθινή συνάντηση με τον Κύριο.[4]
Ο Χριστός είπε ότι πρέπει να λατρεύσουμε “με Πνεύμα και με αλήθεια” και η αλήθεια για τον Θεό εκφράζεται σε δογματικά πιστεύω. Σήμερα πολλοί Χριστιανοί λένε ότι δεν θέλουν να ασχολούνται με τα δογματικά, παρά μόνο με τον Ιησού Χριστό. Το ερώτημα λοιπόν είναι με ποιόν Ιησού; Υπάρχουν αρκετά πονηρά πνεύματα που επιζητούν λατρεία για τον εαυτό τους στο όνομα του Ιησού. Το δόγμα είναι απλά μια δήλωση του τι πιστεύουμε για τον Θεό και χωρίς αυτό κάθε άνθρωπος έχει δική του προσωπική άποψη για το ποιος είναι ο Θεός και ποιος είναι ο χαρακτήρας Του. Για παράδειγμα, το δόγμα της Αγίας Τριάδας δηλώνει ότι ο Ιησούς είναι πραγματικά Θεός και όχι απλώς ένας καλός άνθρωπος που έζησε πριν 2000 χρόνια. Πολλά ψεύτικα δογματικά πιστεύω παρουσιάζουν μια τόσο αρνητική εικόνα του Θεού, ώστε είναι σχεδόν αδύνατο να Τον λατρέψουμε με αγάπη και θαυμασμό. Για παράδειγμα, η διδασκαλία ότι ο Θεός θα βασανίζει αιώνια εκείνους που δεν Τον ευαρεστούν καθιστά πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο να Τον αγαπήσει. Δεν μας κάνει εντύπωση λοιπόν που εκατομμύρια Χριστιανοί προτιμούν να λατρεύουν τη μητέρα του Χριστού, ελπίζοντας ότι θα δείξει περισσότερη συμπόνια και θα μπορέσει να εκλιπαρήσει για έλεος τον Υιό της, ο οποίος με τη σειρά Του θα μεσιτεύσει στον Πατέρα. Όσο περισσότερο κατανοούμε “την αλήθεια στον Ιησού” (Εφεσίους 4:21), τόσο περισσότερο θα μπορέσουμε να προσπεράσουμε το νέφος των παρανοήσεων και της θρησκευτικότητας, για να εισέλθουμε με πίστη στην παρουσία του Θεού.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 15:5 Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ
[1] Με την ευχαριστία περνάμε από την πόρτα του ουράνιου αγιαστηρίου, η δοξολογία όμως είναι που μας φέρνει στην παρουσία Του: “Μπείτε μέσα στις πύλες του με δοξολογία, και στις αυλές του με ύμνο” (Ψαλμοί 100:4).
[2] Ιωάννην 12:31, 14:30, 16:11
[3] Ο Θεός δίνει τόση μεγάλη αξία στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, ώστε δεν κάθεται στον θρόνο του ανθρώπου ή της εκκλησίας χωρίς πρόσκληση. Αυτό το χαρακτηριστικό του Θεού παρουσιάζεται από τον Δαβίδ, “τον άνθρωπο κατά την καρδιά του Θεού”. Παρόλο που ήταν κεχρισμένος βασιλιάς του Ισραήλ αρνήθηκε να προσπαθήσει να εκδιώξει τον βασιλιά Σαούλ. Ακόμα και μετά τον θάνατό του δεν έλαβε τον θρόνο μέχρι που τον κάλεσε ο Ισραήλ (Β’ Σαμουήλ 5:1-5). Αργότερα, όταν ο γιος του Αβεσσαλώμ διεκδίκησε τον θρόνο, ο Δαβίδ απλώς έφυγε από την πόλη και δεν επέστρεψε μέχρι που του ζήτησε ο λαός να επιστρέψει (Β’ Σαμουήλ 19:9-14).
[4] Η ενότητα 3:22 Ας Ακούσει Τι Λέει το Πνεύμα , αναλύει το πως πληρωνόμαστε με Άγιο Πνεύμα.
[5] Tenney, God’s Eye View , Thomas Nelson 2002.