ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15

ΓΙΑΤΙ ΘΥΜΟΣ;

Μία αιτία του θυμού του Θεού είναι η προστασία των παιδιών Του από τους εχθρούς τους. Ο ψαλμωδός παρακαλεί: “Ξέχυσε την οργή Σου επάνω στα έθνη, που δεν σε γνωρίζουν… επειδή, κατέφαγαν τον Ιακώβ, και ερήμωσαν το κατοικητήριό του” (Ψαλμοί 79:6,7,10). Ο Δαβίδ, κυνηγημένος από τον Σαούλ, έγραψε: “Ελευθέρωσε με από τους εχθρούς μου, Θεέ μου, υπεράσπισέ με... επειδή, να, ενεδρεύουν την ψυχή μου... Κατάστρεψέ τους, με οργή, κατάστρεψέ τους, ώστε να μην υπάρχουν” (Ψαλμοί 59:1, 2, 13).[1] Επειδή μόνο ο Θεός μπορεί να παρέχει το σωστό ισοζύγιο αγάπης προς τα παιδιά Του και προς τους εχθρούς τους, λέει στα παιδιά Του να Τον αφήσουν να τα υπερασπιστεί: “Αγαπητοί, μην εκδικείστε τον εαυτό σας, αλλά δώστε τόπο στην οργή, επειδή είναι γραμμένο: «Σε μένα ανήκει η εκδίκηση· Εγώ θα κάνω ανταπόδοση», λέει ο Κύριος” (Ρωμαίους 12:19).[2]

Κάποιες φορές ο Θεός αναγκάζεται να εξαπολύσει την οργή Του στα παιδιά Του. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν η αμαρτία τους, απειλεί τη σχέση τους μαζί Του και σε τέτοιες περιπτώσεις επιτρέπει δοκιμασίες, με σκοπό να τα σωφρονίσει και να μετανοήσουν. Ο βασιλιάς Εζεκίας προειδοποίησε το λαό του Ιούδα να μάθουν από τα λάθη των προπατόρων τους: “Οι πατέρες μας παρανόμησαν, και έπραξαν πονηρά μπροστά στον Κύριο τον Θεό μας, και τον εγκατέλειψαν, και απέστρεψαν τα πρόσωπά τους από το κατοικητήριο του Κυρίου, και γύρισαν τις πλάτες... Γι’ αυτό, η οργή του Κυρίου ήρθε επάνω στον Ιούδα και την Ιερουσαλήμ, και τους παρέδωσε σε διασπορά, σε έκσταση, και σε συριγμό” (Β΄ Χρονικών 29: 6,8,9). Η Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία ήταν το υπέρτατο παράδειγμα σωτηριακής οργής: “Αφού, όμως, οι πατέρες μας παρόργισαν τον Θεό του ουρανού, τους παρέδωσε στο χέρι του Ναβουχοδονόσορα, του βασιλιά της Βαβυλώνας, και κατέστρεψε αυτόν τον οίκο, και μετοίκησε τον λαό στη Βαβυλώνα” (Έσδρα 5:12). [3]

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός θα συνεχίσει να επιβάλει τη ‘σωτηριακή’ οργή Του σε εκείνους που συνειδητά αρνούνται να σωφρονιστούν. Πάντα σέβεται την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και εκείνοι που Τον απορρίπτουν θα βιώσουν στο τέλος τις συνέπειες των αποφάσεών τους. Ο Ελιού εξέφρασε αυτήν την πραγματικότητα στον Ιώβ: “Για να αποστρέψει τον άνθρωπο από τις πράξεις του... τιμωρείται με πόνους επάνω στο κρεβάτι του, και το πλήθος των κοκάλων του με πόνους δυνατούς· ώστε, η ζωή του αποστρέφεται το ψωμί, και η ψυχή του το επιθυμητό φαγητό… η ψυχή του πλησιάζει στον λάκκο, και η ζωή του σ’ εκείνους που προξενούν θάνατο... Να, όλα αυτά τα εργάζεται ο Θεός, δύο και τρεις φορές, μαζί με τον άνθρωπο, για να αποτρέψει την ψυχή του από τον λάκκο, ώστε να φωτιστεί μέσα στο φως τον ζωντανών ανθρώπων” (Ιώβ 33:19-22,29,30).

Κάποιες φορές ο Θεός κρύβεται από τα παιδιά Του για λόγους που δεν καταλαβαίνουν και παρόλο που θεωρούν κάτι τέτοιο ως έκφραση της οργής Του δεν πρόκειται για πραγματική οργή, επειδή ο Θεός δεν προσπαθεί ούτε να τους καταστρέψει, ούτε να τους σωφρονίσει. Ο ψαλμωδός αναφέρει ως οργή το χωρισμό που αισθάνθηκε ο Χριστός από τον Θεό όταν έλαβε τις αμαρτίες του κόσμου: “Η ψυχή μου γέμισε από κακά, και η ψυχή μου πλησιάζει στον άδη... Επάνω μου στηρίχτηκε ο θυμός σου, και όλα τα κύματά σου τα έφερες επάνω μου... αποκλείστηκα, και δεν μπορώ να βγω... Γιατί, Κύριε, απορρίπτεις την ψυχή μου, αποκρύπτεις το πρόσωπό σου από μένα; Είμαι θλιμμένος και βρίσκομαι σε αγωνία θανάτου από τη νιότη μου· δοκιμάζω τους φόβους σου, και βρίσκομαι σε αμηχανία. Επάνω μου πέρασαν όλα τα είδη της οργής σου· οι τρόμοι σου με αφάνισαν” (Ψαλμοί 88:3,7,8,14-16). Ο Δαβίδ, ο Ιερεμίας και άλλοι προφήτες βίωσαν την αίσθηση του χωρισμού από τον Θεό ως οργή, καθώς αντιμετώπιζαν την απόρριψη και τον διωγμό ως συνέπεια των έργων της πίστης τους.[4]

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: Ο ΘΥΜΟΣ ΘΑ ΕΞΑΛΕΙΨΕΙ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ