ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

10:8-11 Η ΒΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ο λαός του Θεού θα ‘διασκορπιστεί’ από όλα όσα θα γίνουν όταν θα δώσουν το τελευταίο μήνυμα στον κόσμο. Οι κακουχίες που θα υποστούν καθώς εργάζονται για την απελευθέρωση των ‘αιχμαλώτων’ της Βαβυλώνας, συμβολίζονται με τη βρώση ενός μικρού βιβλίου που στην αρχή ήταν γλυκό αλλά στη συνέχεια έγινε πικρό. “Και η φωνή που άκουσα από τον ουρανό, μιλούσε πάλι μαζί μου, και έλεγε: Πήγαινε, πάρε το μικρό ανοιγμένο βιβλίο, που είναι στο χέρι του αγγέλου, ο οποίος στέκεται επάνω στη θάλασσα κι επάνω στη γη. Και πήγα προς τον άγγελο, λέγοντας σ’ αυτόν να μου δώσει το μικρό βιβλίο. Και μου λέει: Πάρε, και φά’ το ολοκληρωτικά· και θα πικράνει την κοιλιά σου, όμως στο στόμα σου θα είναι γλυκό σαν μέλι. Και πήρα το μικρό βιβλίο από το χέρι του αγγέλου και το έφαγα ολοκληρωτικά· και στο στόμα μου ήταν γλυκό σαν μέλι· και όταν το έφαγα, πικράθηκε η κοιλιά μου. Και μου λέει: Πρέπει πάλι να προφητεύσεις για λαούς και έθνη και γλώσσες και πολλούς βασιλιάδες” (Αποκάλυψη 10:8-11).

Το γεγονός ότι ο άγγελος είπε στον Ιωάννη, “πρέπει πάλι να προφητεύσεις” φανερώνει ότι έχει προηγηθεί μια προφητεία. Παρόλο που δεν αναφέρεται άλλη προφητεία στο δέκατο κεφάλαιο, υπάρχει μία στην Αποκάλυψη 11:3 “Και θα δώσω στους δυο μάρτυρές μου να προφητεύσουν για 1260 ημέρες , ντυμένοι με σάκους”. Αυτό το εδάφιο έχει δυο εφαρμογές, μια στο Μεσαίωνα και μια δεύτερη στη μεγάλη θλίψη.

Οι δύο μάρτυρες πραγματικά προφήτευσαν “ντυμένοι με σάκους” στα 1260 χρόνια του Μεσαίωνα. Το πιστό ‘υπόλοιπο’ του Θεού, μοιράστηκε το φως της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, με αποτελέσματα να δημιουργηθεί το προτεσταντικό κίνημα. Όταν όμως η περίοδος αυτή ολοκληρώθηκε, έπρεπε “πάλι να προφητεύσουν” και η προφητεία τους θα βασιζόταν στο περιεχόμενο του “μικρού βιβλίου” που έπρεπε να “φάνε” . Στην ενότητα 10:1-7 Οι Επτά Βροντές είδαμε ότι το “μικρό βιβλίο” ήταν η αποκάλυψη της σημασίας των γεγονότων και των προφητικών περιόδων στο βιβλίο του Δανιήλ. “Τα λόγια αυτά είναι κλεισμένα και σφραγισμένα μέχρι τον έσχατο καιρό”, αλλά τότε “οι συνετοί θα καταλάβουν” (Δανιήλ 12:9,10).

Η κατανόηση των προφητικών περιόδων συνέβη την εποχή της Φιλαδέλφειας, προς το τέλος του 18^ου αιώνα. Αυτό το χρονικό πλαίσιο συμπίπτει με το τέλος των 1260 ετών παπικών διωγμών (βλ. 12:12-14 Η Γυναίκα στην Έρημο ) και την έναρξη του έσχατου καιρού (βλ. 3:8 Το Κλειδί του Δαβίδ, η Ανοιχτή θύρα ). Εκείνη την εποχή, μελετητές της Αγίας Γραφής όπως ο Ουίλλιαμ Μίλερ ερεύνησαν τη σημασία του καθαρισμού του Αγιαστηρίου (η προφητεία των 2300 ημερονυκτίων στο Δανιήλ 8), των 490 ετών δοκιμαστικής περιόδου που ορίστηκαν για τους Ιουδαίους (οι “εβδομήντα εβδομάδες” στο Δανιήλ 9) και των 1260 ετών παπικής καταπίεσης (“καιρόν και καιρούς και μισόν καιρό” στο Δανιήλ 7).[1] Καθώς δίδασκαν αυτές τις σημαντικές προφητείες και τη σχέση τους (όπως την κατανοούσαν) με τη Δευτέρα Παρουσία, γεννήθηκε ένα μεγάλο πνευματικό ενδιαφέρον και ένας μεγάλος ενθουσιασμός (που συμβολίζεται από τη φράση “το μικρό βιβλίο... στο στόμα μου ήταν γλυκό σαν μέλι”) . Κατά ένα μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον τους προκλήθηκε από τη σύγχυση της Δευτέρας Παρουσίας με τον καθαρισμό του αγιαστηρίου (οποίος, σύμφωνα με την προφητεία των 2300 ημερονυκτίων, θα συνέβαινε το 1844).[2]

Το μήνυμα περιλάμβανε πολύ περισσότερα από τον απλό υπολογισμό ημερομηνιών για την εκπλήρωση κάποιων προφητειών. Το θέμα της Ημέρας του Εξιλασμού ήρθε στην επιφάνεια, καλώντας για μια ριζικά διαφορετική σχέση με τον Θεό και μια βαθιά αυτοκριτική. Ωστόσο, όταν ο Χριστός δεν επέστρεψε όπως περίμεναν, ήρθαν αντιμέτωποι με τον εμπαιγμό και την απόρριψη των ανθρώπων και απογοητεύτηκαν πικρά ( “πικράθηκε η κοιλιά”) .

Αυτή η εμπειρία ήταν ένας ‘τύπος’[3] της εμπειρίας των 144.000 στη μεγάλη θλίψη. Θα υπάρξει ξανά ένα μήνυμα που θα βασίζεται στην προφητεία. Θα είναι το πολύπλευρο μήνυμα που σφραγίστηκε στις επτά βροντές και θα περιλαμβάνει την κατανόηση του Ματθαίον 24 και του Βδελύγματος της Ερήμωσης, των χρονολογικών προφητειών του Δανιήλ 12, του χαράγματος του θηρίου και των άλλων θεμάτων της Αποκάλυψης 13 και τέλος τις τριπλής αγγελίας στην Αποκάλυψη 14. Η μετάδοση αυτών των μηνυμάτων “θα είναι γλυκιά σαν μέλι” , όσο οι πιστοί αγγελιοφόροι θα απολαμβάνουν τη χαρά της μαρτυρίας για τον Θεό μέσω της δύναμης του Αγίου Πνεύματος, η θανάσιμη όμως αντίδραση του “θηρίου” και των οπαδών του (όπως αυτή απεικονίζεται στα κεφάλαια 11 και 13) “θα πικράνει την κοιλιά” τους.

Παρά την εχθρότητα εκ μέρους του θηρίου, αυτοί “πρέπει πάλι να προφητεύσουν για λαούς και έθνη και γλώσσες και πολλούς βασιλιάδες” . Θα μεταδώσουν το μήνυμα της Αποκάλυψης 18 με “μεγάλη εξουσία”, ξεσκεπάζοντας την πλάνη του Βαβυλωνιακού συστήματος (“Έπεσε, έπεσε η Βαβυλώνα”) προσκαλώντας τον κόσμο να βγει από αυτό “βγείτε έξω απ’ αυτή, ο λαός μου, και μην συγκοινωνήσετε στις αμαρτίες της και μην πάρετε από τις πληγές της” (Αποκάλυψη 18:1-4). Εν όψει μιας θανατηφόρας αντίδρασης θα τους φαίνεται ότι ρισκάρουν τη ζωή τους μάταια, στο τέλος όμως η μαρτυρία τους θα πραγματοποιήσει το σκοπό της.

Μια παρόμοια εμπειρία βρίσκεται στα κεφάλαια 2 και 3 του βιβλίου του προφήτη Ιεζεκιήλ. Σε αυτά τα κεφάλαια δόθηκε στον προφήτη ένα μήνυμα απευθυνόμενο στο λαό του Θεού που βρίσκονταν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα.[4] Οι αιχμάλωτοι ήταν απεγνωσμένοι και είχαν σκληρυνθεί από τη ζωή στη Βαβυλώνα, όπως και η πλειοψηφία των ανθρώπων στη Βαβυλώνα του έσχατου καιρού θα είναι απεγνωσμένοι και σκληρόκαρδοι από τις άγριες επιθέσεις του Σατανά με τις επτά σάλπιγγες. Ο Θεός λέει στον Ιεζεκιήλ: “Σε εξαποστέλλω προς τους γιους Ισραήλ, σε αποστατικά έθνη… και είναι γιοι σκληροπρόσωποι και σκληρόκαρδοι… και θα τους πεις: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός… Και θα μιλήσεις σ’ αυτούς τα λόγια μου, είτε ακούσουν είτε απειθήσουν ” (Ιεζεκιήλ 2:3-7, 3:8,9).

Αν και φαινόταν μάταιο, ακόμα και επικίνδυνο, να δώσει ένα τέτοιο μήνυμα σε έναν τόσο σκληρό λαό, ο προφήτης δεν έπρεπε να σιωπήσει.

Ακριβώς όπως και το μήνυμα στην Αποκάλυψη 10, το μήνυμα που δόθηκε στον Ιεζεκιήλ απεικονίζεται σαν λόγια που πρέπει να φάει και αρχικά θα είναι γλυκά. “Και είδα, και ξάφνου, ένα χέρι απλωμένο προς εμένα, και πρόσεξα, σ’ αυτό ήταν ένας τόμος βιβλίου... Και μου είπε: Γιε ανθρώπου, φάε τούτο που βρίσκεις· φάε τούτον τον τόμο, και πήγαινε να μιλήσεις στον οίκο Ισραήλ... και έφαγα, και έγινε στο στόμα μου σαν μέλι, από τη γλυκύτητα... Και μου είπε: Γιε ανθρώπου, όλα τα λόγια μου, που Εγώ θα μιλήσω σε σένα, παρ’ τα στην καρδιά σου, και άκουσέ τα με τα αυτιά σου. Και πήγαινε, μπες μέσα σ’ αυτούς που αιχμαλωτίστηκαν, στους γιους του λαού σου, και μίλησέ τους, και πες τους: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός· είτε ακούσουν είτε απειθήσουν” (Ιεζεκιήλ 2:9,10, 3:1-3, 10,11).

Το έργο του Ιεζεκιήλ στη Βαβυλώνα προεικονίζει την εμπειρία των 144.000 όταν θα πηγαίνουν προς τους “αιχμαλώτους”. Το ενδέκατο κεφάλαιο παρέχει περισσότερα στοιχεία σχετικά με τη φοβερή εμπειρία τους καθώς μεταδίδουν το τελευταίο κάλεσμα μετάνοιας και σωτηρίας στον κόσμο.