Δημιουργία και Σωτηρία
Έτσι, στο πρόσωπο του Χριστού συναντώνται η Δημιουργία και η σωτηρία. Αυτος δημιούργησε ένα μεγαλειώδες σύμπαν και έναν τέλειο κόσμο. Και οι δύο αντιθέσεις και παράλληλοι μεταξύ δημιουργίας και σωτηρίας έχουν τη σημασία τους.
Η Διάρκεια της Δημιουργίας. Κατά τη Δημιουργία ο Χριστός έδινε εντολή, και αμέσως γινόταν η εκτέλεση. Αντί για τεράστιες χρονικές περιόδους μεταμόρφωσης, ο ισχυρός λόγος Του ήταν ο γενεσιουργός της Δημιουργίας. Σε έξι ημέρες έκανε τα πάντα. Και όμως, γιατί πήρε έξι ημέρες; Θα μπορούσε να μιλήσει απλώς μια φορά και να έφερνε όλα σε ύπαρξη σε μια στιγμή;
Ίσως αισθανόταν ευχαρίστηση να διαμορφώσει τον πλανήτη μας στις έξι αυτές ημέρες. Ή ίσως αυτή η επέκταση του χρόνου ήταν περισσότερο για να δώσει την αξία σε κάθε δημιούργημα, ή επιθυμούσε να αποκαλύψει την επταήμερη περίοδο – την εβδομάδα – ως τύπο για τον κύκλο των δραστηριοτήτων και της ανάπαυσης που προόριζε για τον άνθρωπο.
Αλλά ο Χριστός δε μίλησε για τη σωτηρία μόνο στην επίγεια ζωή Του. Η διαδικασία για τη σωτηρία των ανθρώπων επεκτείνεται σε χιλιετηρίδες. Αυτή περιλαμβάνει την παλαιά και την καινή διαθήκη, τα τριαντατριάμιση χρόνια του Ιησού στη γη και στη συνέχεια τα περίπου 2.000 χρόνια της ουράνιας μεσιτείας Του. Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο διάστημα χρόνου – σύμφωνα με τη βιβλική χρονολογία περίπου 6.000 χρόνια από τη Δημιουργία – και οι άνθρωποι ακόμη δε γύρισαν στον κήπο της Εδέμ.
Η αντίθεση ανάμεσα στο χρόνο που απαιτήθηκε για τη Δημιουργία και για την αναδημιουργία αποδεικνύει ότι οι δραστηριότητες του Θεού είναι πάντοτε για το καλύτερο συμφέρον της ανθρώπινης φυλής. Η βραχύτητα χρόνου της Δημιουργίας αντικατοπτρίζει τη λαχτάρα Του να ολοκληρώσει την ανάπτυξη των ατόμων που θα ήθελαν να χαρούν τη δημιουργία Του. Η παράταση της ολοκλήρωσης της Δημιουργίας που θα την έκανε να εξαρτηθεί από μια βαθμιαία διαδικασία ανάπτυξης σε μακρόχρονες περιόδους θα ήταν αντίθετη προς το χαρακτήρα ενός τρυφερού Θεού. Το σύνολο του χρόνου που παραχωρήθηκε για την αναδημιουργία, αποκαλύπτει την τρυφερή επιθυμία του Θεού να σωσει όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους.
Το Δημιουργικό Έργο του Χριστού. Στην Εδέμ ο Χριστός πρόφερε το δημιουργικό λόγο Του. Στη Βηθλεέμ «ο Λόγος έγινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών» (Ιωάν. α΄14) – ο Δημιουργός έγινε μέρος της δημιουργίας. Τι υπέρτατη συγκατάβαση! Ενώ κανένας δεν έδωσε μαρτυρία ότι ο Χριστός δημιούργησε τον κόσμο, πολλοί έδωσαν μαρτυρία της δύναμής Του ότι έδωσε φως στον τυφλό (Ιωάν. θ΄9,7), ομιλία στο βουβό (Ματθ. θ΄32,33), θεραπεία στους λεπρούς (Ματθ. η΄2,3) και ζωή στο νεκρό (Ιωάν. ια΄14-45).
Ο Χριστός ήρθε ως δεύτερος Αδάμ, η νέα αρχή για τη φυλή (Ρωμ. ε΄). Έδωσε στον άνθρωπο το δένδρο της ζωής στην Εδέμ, και ο άνθρωπος Τον ύψωσε σε έναν ξύλινο σταυρό στο Γολγοθά. Στον Παράδεισο ο άνθρωπος στάθηκε μεγαλόπρεπος κατά την εικόνα του Θεού. Στο Γολγοθά ο Άνθρωπος κρεμάσθηκε άτονος κατά την εικόνα ενός φονιά. Και στις δύο Παρασκευές – στη δημιουργία και στη σταύρωση, προφέρθηκαν οι λέξεις «συνετελέσθησαν» και «τετέλεσται» για την ολοκλήρωση του δημιουργικού έργου (Γέν. β΄1, Ιωάν. ιθ΄30) – το ένα ο Χριστός ολοκλήρωσε ως Θεός και το άλλο ως Άνθρωπος, το ένα με άμεση δύναμη και το άλλο με ανθρώπινη θλίψη, το ένα για ένα συγκεκριμένο χρόνο και το άλλο για την αιωνιότητα, το ένα υποκείμενο στην πτώση, το άλλο με νίκη κατά του Σατανά.
Ήταν τα τέλεια, θεία χέρια του Χριστού που έδωσαν ζωή στον άθρωπο, και πάλι ήταν τα χέρια του Χριστό, τα τρυπημένα και ματωμένα που θα δώσουν στον άνθρωπο αιώνια ζωή, επειδή ο άνθρωπος δεν είναι μόνο δημιουργημένος, αλλά μπορεί να γίνει και αναδημιουργημένος. Και οι δύο δημιουργίες είναι εξίσου έργο του Χριστού – αφού καμιά δεν μπορεί να γίνει με φυσική διαδικασία.
Δημιουργημένοι κατά την εικόνα του Θεού, έχουμε κληθεί να δοξάσουμε το Θεό. Ως το κορυφαίο έργο της Δημιουργίας Του, ο Θεός καλεί τον καθένα μας να έρθει σε επικοινωνία με Αυτόν, καθημερινά αναζητώντας την αναγεννητική δύναμη του Χριστού, έτσι ώστε – προς δόξα του Θεού – θα είμαστε ικανοί να αντανακλούμε την εικόνα Του πληρέστερα.
