Η Ιστορία της Δημιουργίας
Πολλές ερωτήσεις έχουν τεθεί για την περιγραφή της Δημιουργίας στη Γένεση. Οι δύο αφηγήσεις της Δημιουργίας που περιέχει το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής αντιφάσκουν ή συμφωνούν; Οι ημέρες της Δημιουργίας είναι κυριολεκτικές ή αντιπροσωπεύουν μεγάλες χρονικές περιόδους; Ο ουρανός – ο ήλιος, η σελήνη, ακόμη και τα άστρα – πραγματικά δημιουργήθηκαν μόνο πριν έξι χιλιάδες χρόνια;
Η Αφήγηση της Δημιουργίας. Οι δύο αναφορές της Δημιουργίας, η μία στη Γένεση α΄1 – β΄3, και η άλλη στη Γένεση β΄4-25, είναι σε αρμονία.
Η πρώτη αφήγηση εξιστορεί κατά χρονολογική σειρά τη δημιουργία όλων των πραγμάτων.
Η δεύτερη αφήγηση αρχίζει με τις λέξεις «αύτη είναι η γένεσις …» μια έκφραση που στη Γένεση εισάγει μια οικογενειακή ιστορία (Γέν. ε΄1, ς΄9, ι΄1). Αυτή η αφήγηση περιγράφει τη θέση του ανθρώπου στη Δημιουργία. Αυτή δεν είναι επακριβώς χρονολογική, αλλά αποκαλύπτει ό,τι τα πάντα χρησιμοποιήθηκαν για να ετοιμασθεί το περιβάλλον για τον άνθρωπο. Δίνει περισσότερες λεπτομέρειες από ό,τι η πρώτη αφήγηση στη δημιουργία του Αδάμ και της Εύας, καθώς και στο περιβάλλον που ο Θεός εξασφάλισε στον κήπο της Εδέμ. Επιπροσθέτως μας γνωστοποιεί τη φύση της ανθρωπότητας καθώς και τη θεία διακυβέρνηση. Μόνο γενόμενες αποδεκτές αυτές οι δύο αφηγήσεις της Δημιουργίας ως κυριολεκτικές και ιστορικές, μπορούν να εναρμονισθούν με το υπόλοιπο της Αγίας Γραφής.
Οι Ημέρες της Δημιουργίας. Οι ημέρες της Δημιουργίας κατά τη βιβλική αφήγηση σημαίνουν εικοσιτετράωρες κυριολεκτικές περιόδους. Η χαρακτηριστική έκφραση πώς υπολόγιζαν οι άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης το χρόνο «εσπέρα και πρωί» (Γέν. α΄5,8,13,19,23,31) δείχνει ότι η κάθε ημέρα άρχιζε από το εσπέρας ή τη δύση του ηλίου (Λευιτ. κγ΄32, Δευτ. ις΄6). Δεν υπάρχει δικαιολογία να πούμε ότι αυτή η έκφραση σημαίνει κυριολεκτική ημέρα στο Λευιτικό και χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια στη Γένεση.
Η εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται ημέρα στη Γένεση α΄ είνα ιγιομ. Όταν τογιομ συνοδεύεται από ένα τακτικό αριθμητικό, πάντοτε σημαίνει μια κυριολεκτική εικοσιτετράωρη ημέρα (Γέν. ζ΄11, Έξ. ις΄1) – μια ακόμη απόδειξη ότι η αφήγηση της Δημιουργίας μιλάει για κυριολεκτικές εικοσιτετράωρες ημέρες.
Οι Δέκα Εντολές προσφέρουν ακόμη μια απόδειξη ότι η αφήγηση της Δημιουργίας στη Γένεση αναφέρεται σε κυριολεκτικές ημέρες. Στην τέταρτη εντολή ο Θεός λέει: «Ενθυμού την ημέραν του σαββάτου, διά να αγιάζης αυτήν. Έξ ημέρας εργάζου, και κάμνε πάντα τα έργα σου, η ημέρα όμως η εβδόμη είναι σάββατον Κυρίου του Θεού σου. Μη κάμης εν ταύτη ουδέν έργον … διότι εις έξ ημέρας εποίησεν ο Κύριος τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν, και πάντα τα εν αυτοίς, εν δε τη ημέρα τη εβδόμη κατέπαυσε. Διά τούτο ευλόγησε Κύριος την ημέραν του σαββάτου και ηγίασεν αυτήν» (Έξ. κ΄8-11).
Περιληπτικά ο Θεός επαναλαμβάνει την ιστορία της Δημιουργίας. Κάθε ημέρα ( γιομ ) ήταν γεμάτη από δημιουργική δραστηριότητα και το Σάββατο ήταν το αποκορύφωμα της δημιουργικής εβδομάδας. Ως εκ τούτου, η εικοσιτετράωρη ημέρα του Σαββάτου αποτελεί αναμνηστικό της κυριολεκτικής εβδομάδας της Δημιουργίας. Η τέταρτη εντολή θα είχε χάσει τη σημασία της αν κάθε ημέρα επεκτεινόταν σε αιώνες.
Εκείνοι που αναφέρονται στο εδ. Β΄Πέτρ. γ΄8 «παρά Κυρίω μία ημέρα είναι ως χίλια έτη» προσπαθώντας να αποδείξουν ότι οι ημέρες της δημιουργίας δεν ήταν κυριολεκτικές εικοσιτετράωρες ημέρες, παραβλέπουν το γεγονός ότι το ίδιο εδάφιο τελειώνει «και τα χίλια έτη ως ημέρα μία».
Εκείνοι που βλέπουν μέσα στις ημέρες της δημιουργίας χιλιάδες χρόνια ή αόριστες περιόδους εκατομμυρίων ή ακόμη και δισεκατομμυρίων ετών, αμφιβάλλουν για το κύρος του λόγου του Θεού – ακριβώς όπως το φίδι ώθησε την Εύα στην αμφιβολία.
Ποιος Είναι ο «Ουρανός»; Μερικοί άνθρωποι δικαιολογημένα βρίσκονται σε αμηχανία, από τα εδάφια τα οποία λένε ότι «εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» (Γέν. α΄1, β΄1, Έξ. κ΄11) και ότι έκανε τον ήλιο, τη σελήνη και τα άστρα την τέταρτη ημέρα της δημιουργικής εβδομάδας πριν 6.000 χρόνια (Γέν. α΄14-19). Όλα τα ουράνια σώματα ήρθαν σε ύπαρξη εκείνη την εποχή;
Η εβδομάδα της δημιουργίας δεν εμπλέκεται στον ουρανό όπου ο Θεός έχει την κατοικία Του από την αιωνιότητα. Ο ουρανός της Γένεσης α΄ και β΄ αναφέρεται ενδεχομένως στους πλανήτες και στα άστρα τα πλησιέστερα στη γη.
Πιθανά, η γη αντί να είναι η πρώτη δημιουργία του Χριστού, μάλλον υπήρξε η τελευταία. Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι οι υιοί του Θεού, πιθανόν «οι Αδάμ» όλων των αναμαρτήτων κόσμων, συναντήθηκαν με το Θεό σε κάποιο σημείο του σύμπαντος (Ιώβ α΄6-12). Μέχρι τώρα οι έρευνες του διαστήματος δεν ανακάλυψαν άλλους κατοικημένους πλανήτες. Αυτοί φαίνεται ότι βρίσκονται κάπου στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, πολύ πέρα από το μολυσμένο ηλιακό μας σύστημα, ασφαλισμένοι από τη μόλυνση της αμαρτίας.
