Ο άνδρας και η γυναίκα έγιναν κατά την εικόνα του Θεού, με ατομικότητα, δύναμη και ελευθερία να σκέπτονται και να ενεργούν. Αν και δημιουργήθηκαν ως ελεύθερες υπάρξεις, ο καθένας είναι μια αδιαίρετη ενότητα στο σώμα, στη διάνοια και στο πνεύμα, εξαρτώμενος από το Θεό για ζωή, αναπνοή και όλα τα άλλα. Όταν οι προπάτορες μας έδειξαν ανυπακοή στο Θεό, τότε αρνήθηκαν την εξάρτησή τους από Αυτόν και έπεσαν από την υψηλή θέση που κατείχαν κοντά στο Θεό. Η εικόνα του Θεού που είχαν, φθάρηκε και έγιναν θνητοί. Οι απόγονοί τους κληρονόμησαν αυτή την αμαρτωλή φύση και τις συνέπειές της. Γεννιούνται με αδυναμίες και ροπή προς το κακό. Αλλά ο Θεός, στο πρόσωπο του Χριστού, συμφιλίωσε τον κόσμο με τον εαυτό Του, και το Άγιο Πνεύμα αποκαθιστά στους μετανοούντες θνητούς την εικόνα του Δημιουργού τους. Δημιουργημένοι για τη δόξα του Θεού, καλούνται να αγαπούν Αυτόν και ο ένας τον άλλον, και να ενδιαφέρονται για το περίγυρό τους.
«Και είπεν ο Θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών». Ο Θεός δεν έφερε στην ύπαρξη με το λόγο Του την κορωνίδα της δημιουργίας Του. Αντίθετα, έσκυψε με αγάπη να διαμορφώσει αυτό το νέο πλάσμα από το χώμα της γης.
Ο καλύτερος δημιουργικός γλύπτης της γης δεν μπορεί ποτέ να σμιλεύσει μια τόσο ευγενική ύπαρξη. Ίσως ο Μιχαήλ Άγγελος ή ο Πραξιτέλης μπορούσαν να διαμορφώσουν ένα καταπληκτικό εξωτερικό, αλλά τι γίνεται με την ανατομία και τη φυσιολογία προσεκτικά διαμορφωμένες για λειτουργία και ομορφιά;
Το τέλειο άγαλμα στεκόταν ολοκληρωμένο με μαλλιά, με βλεφαρίδες, με νύχια, όλα στη θέση τους, αλλά το έργο του Θεού δεν είχε τελειώσει. Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν για να μείνει χώμα, αλλά να ζήσει, να σκέπτεται να δημιουργεί και να αυξάνεται σε δόξα.
Σκύβοντας επάνω στην υπέροχη αυτή μορφή, ο Δημιουργός «ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γεν. β΄7, α΄26). Βλέποντας την ανάγκη του ανθρώπου για συντροφιά, ο Θεός είπε: «Θέλω κάμει εις αυτόν βοηθόν όμοιον με αυτόν» «Και ο Κύριος επέβαλεν έκστασιν επί τον Αδάμ», και καθώς αυτός κοιμήθηκε, ο Θεός έβγαλε μια από τις πλευρές του και τη διαμόρφωσε σε γυναίκα (Γέν. β΄18,21,22). «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’εικόνα εαυτού, κατ’εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς. Και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός, και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης». Στον Αδάμ δόθηκε ένας κήπος για κατοικία, απείρως λαμπρότερος από τον ωραιότερο στη γη σήμερα. Υπήρχαν δένδρα, αμπέλια, λουλούδια, λόφοι, κοιλάδες, όλα στολισμένα από τον ίδιο τον Κύριο. Δύο ιδιαίτερα δένδρα, το δένδρο της ζωής και το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού ήταν εκεί. Ο Θεός επέτρεψε στον Αδάμ και στην Εύα να τρώνε ελεύθερα από κάθε δένδρο εκτός από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού (Γέν. β΄8,9,17).
Έτσι, το κορυφαίο γεγονός της δημιουργικής εβδομάδας ολοκληρώθηκε. «Και είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε. Και ιδού, ήσαν καλά λίαν» (Γεν. α΄31).
