ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1 - ΤΟ ΧΙΑΣΤΟ ΡΗΤΟΡΙΚΟ ΣΧΗΜΑΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 2 - ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 4: ΚΡΙΣΗ Ή ΑΡΧΙΕΡΕΣΙΑ;ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 3 - ΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 4 - Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΡΠΑΓΗΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 5 - ΤΑ 2300 ΗΜΕΡΟΝΥΚΤΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ 8ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 6 - Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΘΕΣΠΙΣΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 7 - ΤΑ 7 ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ 17ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 8 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΒΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 9 - Η ΑΙΩΝΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 10 - ΤΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΗΣ ΚΑΙ ΔΑΝΙΗΛ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 11 - ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ 7

---

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 6 - Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΘΕΣΠΙΣΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

Υπάρχει η διδασκαλία ότι ο Χριστός θέσπισε την Κυριακή ως ημέρα λατρείας, ως ημέρα ενθύμησης της ανάστασής Του. Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, ο Χριστός ήταν παράδειγμα προς μίμηση καθώς συναντούσε τους αποστόλους την πρώτη ημέρα της εβδομάδας για Θεία κοινωνία και λατρεία. Κάποιοι μελετητές φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι κάθε φορά που ο Χριστός συναντούσε τους αποστόλους μετά την ανάστασή Του, ήταν ημέρα Κυριακή.

Η πρώτη συνάντηση του Χριστού με τους μαθητές, έγινε το πρωί της πρώτης ημέρας της εβδομάδας με τη “Μαρία τη Μαγδαληνή και την άλλη Μαρία” (Ματθαίον 28:1,9,10, Μάρκον 16:9-11, Ιωάννην 20:11-18). Αφού κοιμήθηκε στον τάφο το Σάββατο, με την πρώτη ευκαιρία συνάντησε εκείνους που Τον επιζητούσαν, πριν ακόμη αναληφθεί στον ουρανό (Ιωάννην 20:17), και ανέθεσε στις γυναίκες αυτές μια αποστολή - “Ο Ιησούς λέει σ’ αυτήν (την Μαρία)... πήγαινε στους αδελφούς μου και πες τους: Ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας.” “Και εκείνοι (οι μαθητές), όταν άκουσαν ότι ζει και ότι αυτή (η Μαρία) τον είδε, δεν πίστεψαν” (Ιωάννην 20:17, Μάρκον 16:11).

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ο Χριστός συνάντησε δυο μαθητές Του στο δρόμο προς Εμμαούς (Λουκάν 24:13-35, Μάρκον 16:12,13). Παρόλο που είχαν ακούσει την είδηση από τις γυναίκες, δεν Τον πίστεψαν. Ο Χριστός τους επέπληξε (“Ω, ανόητοι και βραδείς στην καρδιά στο να πιστεύετε σε όλα όσα μίλησαν οι προφήτες” Λουκάν 24:25) και μελέτησε μαζί τους από την Αγία Γραφή (“Και αφού άρχισε από τον Μωυσή και από όλους τους προφήτες, τους εξηγούσε τα γραμμένα για τον εαυτό του σε όλες τις γραφές” εδ. 27). Μόλις Τον αναγνώρισαν, “αυτός έγινε άφαντος απ’ αυτούς” (εδ. 31), πριν τους δοθεί η ευκαιρία να Τον λατρεύσουν ή ακόμα και να φάνε μαζί Του.

Αργότερα το ίδιο βράδυ[1] ο Χριστός εμφανίζεται στους μαθητές Του (Ιωάννην 20:19-23, Λουκάν 24:36-49, Μάρκον 16:14-20) στο ανώγειο, “όπου ήσαν συγκεντρωμένοι οι μαθητές εξαιτίας του φόβου των Ιουδαίων” (Ιωάννην 20:19). Πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν είχαν συγκεντρωθεί για λατρεία ή Θεία κοινωνία. “Επέπληξε την απιστία τους και τη σκληροκαρδία, επειδή δεν πίστεψαν σ’ εκείνους που τον είχαν δει αναστημένο” (Μάρκον 16:14) και τους απέδειξε ότι ήταν ζωντανός δείχνοντας τα χέρια Του με τα σημάδια των καρφιών. “Κι ενώ αυτοί από τη χαρά απιστούσαν ακόμα”, τους ζήτησε κάτι να φάει και έφαγε μπροστά τους, ώστε να αποδείξει ότι δεν ήταν “πνεύμα” (Λουκάν 24:36-43). Τότε τους ανέθεσε την αποστολή τους: “Όπως με απέστειλε ο Πατέρας, κι εγώ αποστέλλω εσάς” (Ιωάννην 20:21). “Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο, και κηρύξτε το ευαγγέλιο σε όλη την κτίση” (Μάρκον 16:15). Δεν υπάρχει καμία αναφορά λατρείας, προσευχής ή Θείας κοινωνίας σε καμία από τις συναντήσεις που είχε ο Χριστός με τους μαθητές Του την ημέρα της ανάστασης.

“Και έπειτα από οκτώ ημέρες”, πιθανόν Κυριακή βράδυ,[2] ο Χριστός συναντήθηκε και πάλι με τους μαθητές. Αντί όμως να θεσπίσει μια νέα ημέρα λατρείας, η επίσκεψή Του είχε ως στόχο να συναντήσει τον μαθητή που ήταν ακόμα δύσπιστος, τον Θωμά. Επειδή ο Θωμάς έλειπε στην προηγούμενη συνάντηση, είχε δηλώσει: “Αν δεν δω στα χέρια του το σημάδι των καρφιών, και δεν βάλω το δάχτυλο μου στο σημάδι των καρφιών,... δεν θα πιστέψω” (Ιωάννην 20:25). Αφού είδε με τα μάτια του και άγγιξε με τα χέρια του τον Χριστό, ο Θωμάς εξέφρασε την πίστη του: “Ο Κύριος μου, και ο Θεός μου” (εδ. 28). Ο Χριστός όμως του απάντησε επιπλήττοντάς τον, και συγχρόνως επέπληττε όλους τους υπόλοιπους μαθητές που είχαν υπάρξει δύσπιστοι στις προηγούμενες εμφανίσεις Του: “Επειδή με είδες, πίστεψες· μακάριοι όσοι δεν είδαν, και πίστεψαν” (Ιωάννην 20:29).

Το συμπέρασμα που προκύπτει από τα παραπάνω είναι ότι οι συναντήσεις του Χριστού την Κυριακή με τους μαθητές Του ήταν: 1) Η πρώτη ευκαιρία που είχε να τους συναντήσει μετά την ανάστασή Του, 2) Δεν ήταν μια συνάθροιση πιστών, αλλά μια συνάντηση δύσπιστων μαθητών, 3) Δεν ήταν ώρα λατρείας, προσευχής ή Θείας κοινωνίας, αλλά μια ευκαιρία να επιπλήξει την έλλειψη πίστης και να αποδείξει ότι ήταν ζωντανός, 4) Οι συναντήσεις στόχο είχαν να τους δώσει οδηγίες για το έργο που ήθελε να κάνουν.

Εκτός από αυτές τις συναντήσεις που γνωρίζουμε ότι ήταν Κυριακή, ο Χριστός συναντούσε τους μαθητές Του και άλλες ημέρες της εβδομάδας. Τους συνάντησε μια απροσδιόριστη ημέρα “στη Γαλιλαία, στο βουνό, όπου τους είχε παραγγείλει ο Ιησούς” (Ματθαίον 28:16). Δεν υπάρχει κανένα σημείο στο κείμενο ή στα συμφραζόμενα ότι εκείνη η συνάντηση έγινε την πρώτη ημέρα της εβδομάδος ή κάποια άλλη συγκεκριμένη ημέρα. Αυτή είναι η πρώτη συνάντηση όπου γίνεται αναφορά ότι οι μαθητές Του, Τον λάτρεψαν[3] “και αφού τον είδαν, τον προσκύνησαν” (εδ. 17). Στη συνέχεια τους έδωσε “κάθε εξουσία στον ουρανό και στη γη” και τους είπε “Πορευτείτε, κάντε μαθητές όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομά του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα παρήγγειλα σε σας” (Ματθαίον 28:18-20).

Ο Χριστός συναντήθηκε επίσης με τους μαθητές Του στη θάλασσα της Γαλιλαίας (Ιωάννην 21:1-23). Πάλι δεν προσδιορίζεται η ημέρα, αλλά αυτή η συνάντηση σίγουρα δεν υποστηρίζει την άποψη ότι ο Χριστός άλλαξε το Σαββάτο σε Κυριακή, επειδή η δουλειά που έκαναν (ψάρεμα, άναμμα φωτιάς και μαγείρεμα) απαγορευόταν να γίνει Σάββατο.

Η τελευταία συνάντηση του Χριστού με τους μαθητές έγινε την ημέρα της Ανάληψης (Πράξεις 1:1-11). Αυτή η συνάντηση έγινε 40 ημέρες μετά την ανάσταση (εδ. 3) και πιθανόν έγινε ημέρα Πέμπτη, σίγουρα όχι Κυριακή. Σύμφωνα με την αφήγηση: “Φανέρωσε τον εαυτό του ζωντανό, μετά το πάθος του, με πολλά τεκμήρια, καθώς εμφανιζόταν σ’ αυτούς για 40 ημέρες, λέγοντας τους τα σχετικά με τη βασιλεία του Θεού” (Πράξεις 1:3). Λίγες από τις συναντήσεις αυτές καταγράφονται στην Αγία Γραφή, δημιουργείται όμως ξεκάθαρα το συμπέρασμα ότι οι συναντήσεις γίνονταν καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του Χριστού στη γη μετά την ανάσταση και δεν περιορίστηκαν μόνο σε πέντε Κυριακές στην περίοδο των σαράντα ημερών. Αυτή η άποψη υποστηρίζεται από την αναφορά του απόστολου Ιωάννη ότι “πολλά άλλα θαύματα έκανε ο Ιησούς μπροστά στους μαθητές Του, που δεν είναι γραμμένα σε τούτο το βιβλίο” (Ιωάννην 20:30).

Συνεπώς, ο ισχυρισμός ότι “κάθε φορά που συναντούσε ο Χριστός τους μαθητές ήταν Κυριακή” δεν ισχύει αν εξετάσουμε τα γεγονότα της Αγίας Γραφής. Είναι μια προσπάθεια να εδραιωθεί ένα δόγμα με υποθετικά παραδείγματα παρά με τη σαφή διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Ο απόστολος Παύλος συνάντησε τον Χριστό στο δρόμο προς τη Δαμασκό (Πράξεις 9:1-19, 22:1-16, 26:9-18). Αν και περιγράφει αυτή τη συνάντηση σε τρεις περικοπές και αναφέρει πολλές λεπτομέρειες, αναφερόμενος ακόμα και στην τοποθεσία και την ώρα,[4] δεν αναφέρει ποτέ ότι συνέβη την πρώτη ημέρα της εβδομάδας. Ο απόστολος Ιωάννης συνάντησε επίσης τον Χριστό, ενώ ήταν εξόριστος στην Πάτμο και αναφέρει συγκεκριμένα ότι η συνάντηση έγινε “εν τη κυριακή ημέρα”, δεν υπάρχει όμως περικοπή στην Αγία Γραφή που να υποδηλώνει ότι “η κυριακή ημέρα” είναι η πρώτη ημέρα της εβδομάδας. Στο ευαγγέλιο του (που πιθανόν γράφτηκε την ίδια εποχή με την Αποκάλυψη) ο Ιωάννης αναφέρεται στην “πρώτη ημέρα της εβδομάδας” (π.χ. Ιωάννην 20:1,19), όχι “την κυριακή ημέρα”. Είναι γεγονός ότι τον 2^ο αιώνα, η Εκκλησία άρχισε να χρησιμοποιεί αυτή τη φράση για την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, μαζί με άλλες ευφάνταστες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν για να ξεχωρίζουν οι Χριστιανοί από τους Εβραίους και έτσι να αποφεύγουν τους διωγμούς.[5] Ωστόσο, στην Αγία Γραφή η φράση αυτή αναφέρεται είτε στο Σάββατο (ο Χριστός είπε: “ο Υιός του ανθρώπου είναι Κύριος και του Σαββάτου” Ματθαίον 12:8), είτε στη Δευτέρα Παρουσία (“Έτσι θα είναι και ο Υιός του ανθρώπου κατά τη δική του ημέρα” Λουκάν 17:24).

Υπάρχει μόνο μια περίπτωση που καταγράφεται στην Αγία Γραφή στην οποία η πρώτη Εκκλησία συναθροίσθηκε την πρώτη ημέρα. “Και κατά την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, ενώ οι μαθητές ήσαν συγκεντρωμένοι για το κόψιμο του ψωμιού, ο Παύλος συνομιλούσε μαζί τους, καθώς επρόκειτο την επόμενη ημέρα να αναχωρήσει· και παρέτεινε τον λόγο μέχρι τα μεσάνυχτα” (Πράξεις 20:7). Από τη στιγμή που οι ημέρες υπολογίζονταν “από εσπέρα μέχρι εσπέρα”[6] το σημείο της πρώτης ημέρας που περιλαμβάνει τα μεσάνυχτα θα ήταν αυτό που εμείς θεωρούμε Σάββατο βράδυ. Η πιο πιθανή εκδοχή είναι ότι ο Παύλος κήρυξε Σάββατο βράδυ μετά την τακτική συνάθροιση του Σαββάτου, επειδή σκόπευε να ταξιδέψει το επόμενο πρωί (Κυριακή). Όπως και να έχει, εκείνη η βραδινή συνάθροιση δεν μπορεί να θεωρηθεί το συνηθισμένο πρόγραμμα λατρείας, επειδή συνέβαινε υπό ασυνήθιστες συνθήκες, αφού ο Παύλος θα έφευγε την επόμενη ημέρα και πιθανόν να μην τους έβλεπε ξανά. Ακόμα και το “κόψιμο του ψωμιού” (Θεία κοινωνία) δεν συνέβη μέχρι μετά τα μεσάνυχτα,[7] κάτι που καμία εκκλησία δεν εφαρμόζει σήμερα.

Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι ο απόστολος Παύλος αναφερόταν στις συναθροίσεις της Κυριακής για τις προσφορές προς τους φτωχούς στην Α’ Κορινθίους 16:1,2. “Σε σχέση δε με τη συνεισφορά, για τις ανάγκες των αγίων… κατά την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, κάθε ένας από σας, ας εναποθέτει κατά μέρος, θησαυρίζοντας ότι αν ευπορεί”. Ωστόσο η φράση “κατά μέρος” (καθαρεύουσα ‘παρ’ εαυτώ’) δείχνει ότι αυτή η συνήθεια ήταν ένα μεμονωμένο έργο και όχι η συγκέντρωση των προσφορών που γίνεται στην εκκλησία την ώρα της λατρείας όπως γίνεται σήμερα. Την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, πριν δαπανήσουν όλα τους τα χρήματα σε άλλα πράγματα, οι χριστιανοί ‘εναπόθεταν κατά μέρος’ ένα ποσό για τους φτωχούς, “ώστε, όταν έρθω, να μη συγκεντρώνονται τότε συνεισφορές” (εδ. 2).

Μερικοί θεολόγοι, στην προσπάθειά τους να απορρίψουν το Σάββατο της Έβδομης Ημέρας, φτάνουν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι ο Χριστός παραβίασε το Σάββατο όταν θεράπευε τους αρρώστους εκείνη την ημέρα, όταν έδωσε εντολή στον παραλυτικό να “πάρει το κρεβάτι” το Σάββατο (Ιωάννην 5:-10), και όταν επέτρεψε στους μαθητές Του να “αλωνίζουν” σιτάρι με τα χέρια τους, καθώς περνούσαν μέσα από ένα χωράφι το Σάββατο (Ματθαίον 12:1-8). Αυτό όμως το επιχείρημα αψηφά μια από τις πιο βασικές αρχές του Ευαγγελίου: Αν ο Χριστός είχε παραβιάσει οποιαδήποτε εντολή του νόμου, συμπεριλαμβανομένου και του Σαββάτου, δεν θα μπορούσε να ήταν ο αναμάρτητος Σωτήρας μας.[8] Είναι αλήθεια ότι ο Χριστός παραβίασε το Σάββατο των Φαρισαίων, εκείνο όμως το Σάββατο ήταν μια διαστρέβλωση του Σαββάτου του Κυρίου, που ο Χριστός αποσαφήνισε, τίμησε και υπάκουσε, δίνοντας παράδειγμα της πραγματικής τήρησης του Σαββάτου. Όταν οι Φαρισαίοι Τον κατηγόρησαν ότι παραβίασε το Σάββατο, δεν τους απάντησε: “είναι νόμιμο να κάνει κάποιος ότι θέλει το Σάββατο”, αλλά είπε: “επιτρέπεται να αγαθοποιεί κάποιος κατά το Σάββατο” (Ματθαίον 12:12).

Ο Χριστός επίμονα υπεραμυνόταν του νόμου του Θεού και καταδίκαζε εκείνους που προσπαθούσαν να υποτιμήσουν τις απαιτήσεις του. “Μη νομίσετε ότι ήρθα για να καταργήσω τον νόμο ή τους προφήτες· δεν ήρθα να καταργήσω, αλλά να εκπληρώσω. Επειδή, σας διαβεβαιώνω, μέχρις ότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ένα γιώτα ή μια κεραία δεν θα παρέλθει από τον νόμο, έως ότου όλα εκπληρωθούν” (Ματθαίον 5:17,18). Κάποιοι επιμένουν ότι “όλα εκπληρώθηκαν” στον σταυρό και συνεπώς ο νόμος “παρήλθε”. Δεν είναι όμως σωστό να λέμε ότι “όλα εκπληρώθηκαν”, επειδή η αμαρτία είναι ακόμα εδώ και συνεπώς ο νόμος χρειάζεται, για να καταδικάζει την αμαρτία. Επιπλέον, “ο ουρανός και η γη” δεν έχει “παρέλθει”, όπως ορίζει το εδάφιο.

“Όποιος, λοιπόν, αθετήσει μια από τούτες τις ελάχιστες εντολές, και διδάξει έτσι τους ανθρώπους, ελάχιστος θα ονομαστεί στη βασιλεία των ουρανών· όποιος, όμως, εκτελέσει και διδάξει, αυτός θα ονομαστεί μέγας στη βασιλεία των ουρανών” (Ματθαίον 5:17-19). Σίγουρα το Σάββατο δεν εντάσσεται στην κατηγορία “ελάχιστες εντολές”. Το ένα τρίτο των λέξεων των Δέκα Εντολών αναφέρονται στην εντολή του Σαββάτου. Παρόλο που καμία από τις Δέκα Εντολές δεν απευθυνόταν αποκλειστικά στους Ισραηλίτες, η διατύπωση της εντολής του Σαββάτου μας δείχνει ότι υπήρχε πριν τους Ισραηλίτες. Αρχίζει με την πρόταση, “Να θυμάσαι την ημέρα του Σαββάτου” και αναφέρεται επίσης “στην έβδομη ημέρα” της δημιουργίας, όταν “ο Κύριος αναπαύθηκε”, αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο ότι ο θεσμός της ημέρας του Σαββάτου ισχύει από την αρχή του κόσμου.[9] Είναι παράδοξο ότι η μοναδική εντολή που ο Θεός ζήτησε από τον λαό Του να θυμούνται είναι αυτή που η πλειοψηφία των χριστιανών έχει ξεχάσει.

Υποστηρίζεται ότι ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης εκπληρώθηκε από τον Ιησού Χριστό (κάτι που είναι αλήθεια) και ως εκ τούτου οι πιστοί της Καινής Διαθήκης δεν πρέπει να υπακούουν το νόμο (κάτι που δεν ισχύει Βιβλικά). Σύμφωνα με αυτόν τον ισχυρισμό, όλες οι εντολές εκτός του Σαββάτου, θεσπίστηκαν εκ νέου με αναφορές από τον Χριστό ή τους αποστόλους, επειδή όμως “δεν υπάρχει μια άμεση αναφορά στην Καινή Διαθήκη ότι το Σάββατο ισχύει ακόμη, αυτό δείχνει ότι αντικαταστάθηκε”. Ωστόσο υπάρχουν αρκετά εδάφια στην Καινή Διαθήκη που δείχνουν ξεκάθαρα ότι το Σάββατο αποτελεί μέρος της νέας διαθήκης, του “νόμου της ελευθερίας” (Ιακώβου 1:25). Σε τρεις περικοπές ο Χριστός είπε ότι Εκείνος είναι ο Κύριος του Σαββάτου.[10] Η επιστολή προς Εβραίους αναφέρει με σαφήνεια, “απομένει κατάπαυση (αρχ. σαββατισμός) στον λαό του Θεού” (Εβραίους 4:9). Το εδάφιο της εντολής του Σαββάτου χρησιμοποιείται επανειλημμένως για να αναγνωρίσει τον Θεό των πιστών της Καινής Διαθήκης. Για παράδειγμα, όταν το πλήθος στα Λύστρα προσπάθησε να προσκυνήσει τον Παύλο εξαιτίας των θαυμάτων που έκανε, τους επέπληξε, λέγοντας: “Άνδρες, γιατί τα κάνετε αυτά; Κι εμείς είμαστε άνθρωποι ομοιοπαθείς με σας, κηρύττοντας σε σας να επιστρέψετε από αυτά τα μάταια στον ζωντανό Θεό που έκανε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα, και όλα όσα είναι μέσα σ’ αυτά” (Πράξεις 14:15). Αυτή είναι μια άμεση παράθεση της περικοπής στην Έξοδο 20:8-11, της εντολής που λέει: “να θυμάσαι την ημέρα του Σαββάτου... επειδή, σε έξι ημέρες δημιούργησε ο Κύριος τον ουρανό και τη γη, τη θάλασσα και όλα όσα βρίσκονται σ’ αυτά”. Βλ. επίσης Πράξεις 4:24 και Αποκάλυψη 14:7.

Είναι προφανές ότι το Σάββατο δεν αντικαταστήθηκε από τον Χριστό ή τους αποστόλους, επειδή δεν υπάρχει καμία αναφορά στην Αγία Γραφή σχετικά με κάποια αντιπαράθεση για το Σάββατο. Η κατάργηση της περιτομής, η οποία δεν είχε την ίδια περίοπτη θέση στην πίστη των Εβραίων με το Σάββατο, προκάλεσε μια διαμάχη που αναφέρεται συχνά στο βιβλίο των Πράξεων και στις επιστολές του Παύλου.[11] Δεν είναι δυνατόν η εντολή του Σαββάτου να είχε αλλάξει τόσο ‘αθόρυβα’. Κάθε προσπάθεια να αντικατασταθεί με την Κυριακή θα ερχόταν αντιμέτωπη με εξαιρετική εχθρότητα από τους Ισραηλίτες και η απόλυτη απουσία οποιασδήποτε αναφοράς αντιπαράθεσης στην Καινή Διαθήκη σχετικά με το Σάββατο είναι αδιάψευστη απόδειξη ότι δεν τέθηκε ποτέ τέτοιο θέμα. Είναι αλήθεια ότι η σύνοδος της Ιερουσαλήμ (Πράξεις 15) δεν προσδιόρισε ότι “τα έθνη (που) επιστρέφουν στον Θεό” θα πρέπει να τηρούν το Σάββατο, αλλά μόνο να “απέχουν από τα μολύσματα των ειδώλων και από την πορνεία και το πνικτό και το αίμα” (Πράξεις 15:19,20). Το γεγονός όμως είναι ότι η σύνοδος δεν ασχολήθηκε με καμία από τις Δέκα Εντολές, αλλά μόνο με εκείνα τα στοιχεία του τελετουργικού νόμου που θα εμπόδιζαν τους Ιουδαίους Χριστιανούς να έχουν κοινωνία με τους εθνικούς Χριστιανούς.[12] Το Σάββατο δεν τέθηκε ως θέμα συζήτησης μέχρι την τρίτη δεκαετία του 2^ου αιώνα[13] όταν οι Χριστιανοί προσπαθούσαν να διαχωριστούν από τους Εβραίους, για να αποφύγουν τους διωγμούς (βλ. ενότητα 2:1-5 Η Πρώτη Αγάπη ).

Όταν ο Θεός κατήργησε την περιτομή,[14] τις θυσίες των ζώων[15] και τη Λευιτική ιεροσύνη,[16] το κατέστησε σαφές στην Καινή Διαθήκη. Όμως δεν υπάρχει καμία αναφορά στην Καινή Διαθήκη ότι το Σάββατο έχει καταργηθεί. Αντιθέτως, η Αγία Γραφή δείχνει ότι ο Χριστός και οι απόστολοι τηρούσαν το Σάββατο[17] και ότι το Σάββατο θα είναι σημαντικό μέχρι το τέλος του κόσμου, ακόμα και στην αιωνιότητα.[18]

Το πιο συνηθισμένο επιχείρημα εναντίον του Σαββάτου είναι ότι η τήρησή του αποδεικνύει ότι βρισκόμαστε “υπό νόμο” παρά “υπό χάρη”. Αυτή η άποψη όμως είναι αντιφατική. Σχεδόν όλα τα Χριστιανικά δόγματα αναγνωρίζουν ότι οι Δέκα Εντολές ισχύουν για τους Χριστιανούς, όχι ως μέσο σωτηρίας, αλλά ως κανόνας εναντίον της αμαρτίας. Όταν τιμούμε τους γονείς, αποφεύγουμε τη μοιχεία ή καταπνίγουμε τις επιθυμίες μας για πράγματα που ανήκουν σε άλλους, οι πράξεις μας ενδυναμώνονται από τη χάρη, επειδή δεν μπορούμε με τη δική μας μόνο δύναμη να υπακούσουμε στο λόγο του Θεού (Ρωμαίους 8:7). Άρα γιατί πρέπει να θεωρήσουμε την τήρηση του Σαββάτου και όχι την τήρηση των υπόλοιπων εντολών απόδειξη νομικισμού;

Η πραγματική αιτία που οι περισσότεροι Χριστιανοί δέχονται εννέα εντολές και απορρίπτουν το Σάββατο, είναι επειδή το Σάββατο είναι η μόνη εντολή που δεν αποδέχεται η κοινωνία. Όλοι συμφωνούν ότι ο φόνος, η κλοπή, ακόμα και η ειδωλολατρία είναι άσχημα πράγματα, η τήρηση όμως του Σαββάτου κάνει κάποιον να φαίνεται εκτός τόπου και χρόνου σε σύγκριση με την υπόλοιπη κοινωνία. Σκοπός του νόμου είναι να μας καταδείξει την αμαρτία μας, η πλειοψηφία όμως των Χριστιανών δεν επιθυμούν ένα νόμο που να λέει ότι είναι αμαρτία να εργάζονται το Σάββατο - οι κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες είναι πολύ μεγάλες. Έτσι οι περισσότεροι προσπαθούν να αγνοήσουν αυτό το θέμα, πείθοντας τον εαυτό τους ότι τα εκατοντάδες δόγματα που τηρούν την Κυριακή τόσα χρόνια δεν μπορεί να κάνουν λάθος. Όμως όποιος έχει διαβάσει το παρών βιβλίο μέχρι εδώ πρέπει να αναγνωρίσει ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά στην Αγία Γραφή, που να υποστηρίζει την αλλαγή του Σαββάτου. Καλύτερα λοιπόν, να ακούσουμε τη δήλωση του Πέτρου, “Πρέπει να πειθαρχούμε στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους” (Πράξεις 5:29).

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 7 - ΤΑ 7 ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ 17