Τόσο η φύση όσο και η Αγία Γραφή μαρτυρούν ομόφωνα για την αγάπη του Θεού.
Ο ουράνιος Πατέρας μας είναι η πηγή της ζωής, της σοφίας και της χάρης. Παρατηρείστε τα ωραία, τα υπέροχα πράγματα στη φύση. Ο ήλιος και η βροχή που φαιδρύνουν και δροσίζουν τη γη, οι λόφοι, οι θάλασσες και οι πεδιάδες, όλα μας μιλούν για την αγάπη του Δημιουργού. Ο Θεός είναι εκείνος που προμηθεύει για τις καθημερινές ανάγκες όλων των δημιουργημάτων Του.
«Τα μάτια όλων αποβλέπουν σε σένα• και εσύ δίνεις σ’ αυτούς την τροφή τους στον καιρό της. Ανοίγεις το χέρι σου, και χορταίνεις την επιθυμία κάθε ζωντανού όντος» (Ψαλμός 145:15,16).
Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο στην εντέλεια άγιο και ευτυχισμένο. Η ωραία Γή, καθώς βγήκε απ’ τα χέρια του Δημιουργού, δεν έφερε ούτε ίχνος φθοράς, ούτε μια αμυδρή σκιά της κατάρας.
Η απομάκρυνση από τον Θεό
Η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό και η παράναση του νόμου της αγάπης, είναι αυτό που έφερε τη συμφορά και το θάνατο.
Και όμως η αγάπη του Θεού αποκαλύπτεται ακόμη και ανάμεσα στις θλίψεις που είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας.
Όταν ο Θεός καταράστηκε τη γη, το έκανε με απώτερο σκοπό το καλό του ανθρώπου (Γένεσις 3:17). Τα αγκάθια και τριβόλια – οι δυσκολίες δηλαδή και δοκιμασίες που γεμίζουν τη ζωή με κόπους και φροντίδες – δόθηκαν για το καλό του.
Αποτελούν μέρος της διαπαιδαγώγησης που είναι απαραίτητη στο σχέδιο του Θεού για την ανύψωσή του ανθρώπου απ’ τον όλεθρο και την κατάπτωση που επέφερε η αμαρτία. Ο κόσμος αν και αμαρτωλός, δεν έχει να επιδείξει αποκλειστικά και μόνο συμφορά και μιζέρια.
Και αυτή ακόμη η φύση μάς στέλνει μηνύματα ελπίδας και παρηγοριάς. Λουλούδια ανθίζουν πάνω στα τριβόλια και αυτά τα αγκάθια σκεπάζονται από τριαντάφυλλα.
Ο Θεός είναι αγάπη
«Ο Θεός είναι αγάπη», είναι γραμμένο πάνω σε κάθε μισάνοιχτο μπουμπούκι, πάνω σε κάθε βλαστάρι γρασιδιού.
Τα θελκτικά πουλιά που γεμίζουν τον αέρα με τα χαρούμενα τραγούδια τους, τα πολύχρωμα λουλούδια με τους λεπτεπίλεπτους συνδυασμούς που μυρώνουν την ατμόσφαιρα, τα ψηλά δέντρα του δάσους με το πυκνό καταπράσινο φύλλωμά τους, όλα μαρτυρούν για την τρυφερή πατρική φροντίδα του Θεού μας και την επιθυμία Του να καταστήσει όλα τα παιδιά Του ευτυχισμένα.
Όλα αυτά όμως δεν αποτελούν παρά μια αμυδρή αποκάλυψη της αγάπης Του. Παρ’ όλες αυτές τις αποδείξεις, ο εχθρός του καλού έχει τυφλώσει τις διάνοιες των ανθρώπων ώστε να ατενίζουν στον Θεό με φόβο και να Τον θεωρούν αυστηρό και δίχως οίκτο.
Ο Σατανάς οδήγησε τους ανθρώπους να εκλάβουν τον Θεό σαν μια ύπαρξη με άκαμπτη δικαιοσύνη, έναν απροσπέλαστο κριτή, έναν απαιτητικό, αδυσώπητο πιστωτή. Ακριβώς για να διαλύσει αυτόν τον πέπλο της σκιάς, αποκαλύπτοντας στον κόσμο την άπειρη αγάπη του Θεού, ο Χριστός ήρθε να ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους.
Η αποκάλυψη της Αγάπης του Θεού
Περιγράφοντας την επίγεια αποστολή Του, ο Ιησούς είπε: «Πνεύμα Κυρίου είναι επάνω μου• γι’ αυτό με έχρισε• με έστειλε για να φέρνω τα χαρμόσυνα νέα στους φτωχούς, για να γιατρέψω τούς συντριμμένους στην καρδιά, για να κηρύξω ελευθερία στους αιχμαλώτους, και ανάβλεψη στους τυφλούς, να αποστείλω τούς ψυχικά τσακισμένους σε ελευθερία» (Κατά Λουκάν 4:18).
Αυτό ήταν το έργο Του. Πήγαινε παντού αγαθοεργώντας και θεραπεύοντας. Σε ολόκληρα χωριά δεν ακούονταν ούτε ένα βογγητό αρρώστου, επειδή Εκείνος είχε περάσει απ’ εκεί και είχε θεραπεύσει όλους τους ασθενείς.
Το έργο Του μαρτυρούσε τη θεία αποστολή Του. Αγάπη, έλεος και ευσπλαχνία αποκαλύπτονταν σε κάθε πράξη της ζωή Του. Η καρδιά Του ήταν γεμάτη από τρυφερή συμπάθεια για τους ανθρώπους. Και οι πιο φτωχοί και περιφρονημένοι δε δίσταζαν να Τον πλησιάσουν.
Ακόμη και τα μικρά παιδιά. Τους άρεσε να κάθονται στα γόνατά Του και να παρατηρούν το στοχαστικό πρόσωπό Του, γεμάτο αγαθότητα και καλοσύνη.
Η αλήθεια της αγάπης
Ο Χριστός δεν έκρυβε ποτέ την αλήθεια, αλλά την έλεγε πάντοτε με αγάπη. Οι σχέσεις Του προς τους ανθρώπους χαρακτηρίζονταν πάντοτε από μια εξαιρετική λεπτότητα, από μια στοχαστική καλοκάγαθη φροντίδα. Δεν υπήρξε ποτέ βίαιος, δεν πρόφερε ποτέ ένα σκληρό λόγο αναίτια, δεν πλήγωσε ποτέ μια ευαίσθητη ψυχή εκτός αν ήταν για το καλό της.
Δεν καταδίκαζε την ανθρώπινη αδυναμία. Μιλούσε τη γλώσσα της αλήθειας, αλλά πάντοτε με αγάπη. Κατέκρινε την υποκρισία, την απιστία και την αδικία. Αλλά η φωνή Του πάλλονταν από λυγμούς καθώς πρόφερε τις αυστηρές Του επιπλήξεις.
Η ζωή Του ήταν μια ζωή αυτοθυσίας και φροντίδας για τους άλλους. Κάθε ψυχή τη θεωρούσε πολύτιμη. Ενώ πάντοτε συμπεριφερόταν με θεϊκή αξιοπρέπεια, έσκυβε με το στοργικότερο ενδιαφέρον πάνω από κάθε μέλος της οικογένειας του Θεού. Στο πρόσωπο όλων των ανθρώπων διάκρινε χαμένες ψυχές που η δική Του αποστολή ήταν να σώσει.
Αυτόν το χαρακτήρα αποκάλυψε ο Χριστός με τη ζωή Του. Αυτός είναι και ο χαρακτήρας του Θεού.
«Η τιμωρία, που έφερε τη δική μας ειρήνη, ήταν επάνω σ’ αυτόν• και διαμέσου των πληγών του γιατρευτήκαμε εμείς» (Ησαΐας 53:5).
Παρατηρείστε τον Χριστό στην έρημο, στη Γεσθημανή, πάνω στον σταυρό! Ο άμωμος Υιός του Θεού πήρε επάνω Του το βάρος της αμαρτίας.
Ο χωρισμός
Εκείνος που ήταν ένα με το Θεό, ένοιωσε στην καρδιά Του τον τρομερό χωρισμό που δημιουργεί η αμαρτία ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο. Και αυτό ακριβώς το γεγονός ήταν που απόσπασε απ’ την καρδιά Του την κραυγή της αγωνίας: «Θεέ μου, Θεέ μου, για ποιον σκοπό με εγκατέλειψες;» (Ματθαίος 27:46).
Ήταν το βάρος της αμαρτίας, η συναίσθηση του τρομακτικού της μεγέθους που επιφέρει το χωρισμό της ψυχής από τον Θεό, εκείνη που ράγισε την καρδιά του Υιού του Θεού. Κανείς άλλος εκτός από τον Υιό του Θεού δεν ήταν σε θέση να επιτύχει την απολύτρωσή μας.
Μόνο Εκείνος που βρισκόταν στον κόλπο του Πατέρα μπορούσε να τον αποκαλύψει. Μόνο Εκείνος που γνώρισε το ύψος και το βάθος της αγάπης του Θεού μπορούσε να την εκδηλώσει.
Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας ο οποίος πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή.
«Με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή».
Ο Ιλασμός μας
Ο Θεός δεν έδωσε τον Υιό Του μόνο για λίγο αλλά Τον χάρισε στην πεσμένη ανθρώπινη φυλή. Αυτός που ήταν ένα με το Θεό συνδέθηκε με τους ανθρώπους με δεσμούς που παραμένουν αιώνια ακατάλυτοι. Ο Ιησούς «δεν ντρέπεται να τους ονομάζει αδελφούς» (Εβραίους 2:11).
Αυτός είναι ο Ιλασμός μας, ο Συνήγορός μας, ο Αδελφός μας. Φέρει την ανθρώπινη μορφή μας μπροστά στον θρόνο του Πατέρα και στους ατέλειωτους αιώνες είναι και θα εξακολουθεί να παραμένει ένα με την ανθρώπινη φυλή που ήρθε να απολυτρώσει.
Είναι ο Υιός του ανθρώπου. Και όλα αυτά για να μπορέσει ο άνθρωπος να υψωθεί απ’ το βάραθρο και την κατάπτωση της αμαρτίας, να μπορεί να αντανακλά την αγάπη του Θεού και να συμμερίζεται τη χαρά της αγιοσύνης.
Η τιμή που έχει πληρωθεί για την απολύτρωσή μας, η άπειρη θυσία που έχει υποστεί ο ουράνιος Πατέρας μας όταν παρέδωσε τον Υιό Του στον θάνατο για χάρη μας, θα έπρεπε να μας εμπνέουν με βαθύτερη αντίληψη του τι μπορούμε να γίνομε με τη βοήθεια του Χριστού.
Παιδιά του Θεού
Καθώς ο εμπνευσμένος απόστολος Ιωάννης παρατήρησε το ύψος και βάθος και πλάτος της αγάπης του Πατέρα για την καταδικασμένη φυλή μας, γέμισε από αισθήματα λατρείας και σεβασμού. Ανήμπορος να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσει το μεγαλείο και την τρυφερότητα μια τέτοιας αγάπης, αναφώνησε καλώντας τον κόσμο να την ατενίσει:
Δέστε τι είδους αγάπη έδωσε σε μας ο Πατέρας, ώστε να ονομαστούμε παιδιά τού Θεού. Γι’ αυτό ο κόσμος δεν μας γνωρίζει, επειδή δεν γνώρισε αυτόν.
«Δέστε τι είδους αγάπη έδωσε σε μας ο Πατέρας, ώστε να ονομαστούμε παιδιά τού Θεού»(Α’ Ιωάννου 3:1).
Τι μεγάλη αξία δίνει αυτή η αγάπη στον άνθρωπο! Με την αμφιβολία της αγάπης του Θεού οι άνθρωποι υποτάχθηκαν στον Σατανά. Με την πίστη τους στην εξιλαστήρια θυσία του Χριστού, του Αδάμ τα παιδιά μπορούν να γίνουν παιδιά του Θεού.
Απαράμιλλη αγάπη
Παίρνοντας τη φύση του ανθρώπου, ο Χριστός εξύψωσε την ανθρωπότητα. Αμαρτωλοί άνθρωποι φέρονται σ’ εκείνο το επίπεδο όπου, όταν συνδεθούν με το Χριστό, να μπορούν επάξια να αποκαλούνται «παιδιά του Θεού».
Μια τέτοια αγάπη είναι απαράμιλλη. Παιδιά του Ουράνιου Βασιλιά! Τι πολύτιμη υπόσχεση! Η ασύγκριτη αγάπη του Θεού για ένα κόσμο που δεν Τον αγάπησε! Αυτή η σκέψη εξασκεί μια υποτακτική επιρροή στην καρδιά και αιχμαλωτίζει τη διάνοια να συμμορφωθεί προς το θέλημα του Θεού.
Όσο προσεκτικότερα μελετούμε το θείο χαρακτήρα κάτω απ’ το φώς του σταυρού, τόσο περισσότερο ανακαλύπτομε την ευσπλαχνία, τη τρυφερότητα και τη συγχωρητικότητα να συγχωνεύονται με την ισότητα και τη δικαιοσύνη• τόσο καθαρότερα διακρίνομε τα άπειρα τεκμήρια μιας αγάπης που ξεπερνά και αυτή ακόμη τη συγκινητικότερη λαχτάρα που νοιώθει μια μητέρα για το κακότροπο παιδί της.
Διάβασε επίσης:
Τι είναι η μάχη του Αρμαγεδδών;
