ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1 - ΤΟ ΧΙΑΣΤΟ ΡΗΤΟΡΙΚΟ ΣΧΗΜΑΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 2 - ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 4: ΚΡΙΣΗ Ή ΑΡΧΙΕΡΕΣΙΑ;ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 3 - ΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 4 - Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΡΠΑΓΗΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 5 - ΤΑ 2300 ΗΜΕΡΟΝΥΚΤΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ 8ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 6 - Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΘΕΣΠΙΣΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 7 - ΤΑ 7 ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ 17ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 8 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΒΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 9 - Η ΑΙΩΝΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 10 - ΤΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΗΣ ΚΑΙ ΔΑΝΙΗΛ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 11 - ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ 7

---

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 8 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΒ

Πολλά βιβλία και άρθρα έχουν γραφτεί σχετικά με το βιβλίο του Ιώβ, για τον πόνο και τα δεινά που υπέφερε, προσπαθώντας να αναλύσουν πως πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας. Ωστόσο, το θέμα του πόνου είναι δευτερεύουσας σημασίας στο βιβλίο του Ιώβ. Κατά κύριο λόγο το βιβλίο αναφέρεται στο πρόβλημα του Θεού. Κάποιοι αμφισβητούν το αν πραγματικά ο Θεός μπορεί να έχει προβλήματα, δεδομένου ότι είναι παντοδύναμος Δημιουργός, παντογνώστης και πανταχού παρών. Το βιβλίο όμως του Ιώβ δείχνει ότι ο Θεός όχι μόνο έχει προβλήματα, αλλά και διλήμματα.

Το βιβλίο ξεκινά με μια σύντομη αναφορά στον Ιώβ. Ήταν άμεμπτος, ευθύς και ευκατάστατος. Παρά τα πλούτη του, “φοβόταν τον Θεό” και υπηρετούσε επιμελώς την οικογένεια και την κοινωνία του (Ιώβ 1:1-5, 29:12-17).

Χωρίς να το γνωρίζει ο Ιώβ, γίνεται ένα συμβούλιο στον ουρανό με παρευρισκόμενους τους “γιους του Θεού”[1]. Υπάρχει όμως και ένα παράφωνο στοιχείο μεταξύ τους, εκεί εμφανίζεται και ο Σατανάς. Απαντώντας στην ερώτηση του Θεού “Από που έρχεσαι;” ο Σατανάς λέει ότι έρχεται από τον πλανήτη γη και ότι κυβερνά τη γη, αφού κάνει ότι θέλει.[2] Βέβαια ο Θεός δεν δημιούργησε τη γη για αυτόν το σκοπό. Όταν δημιούργησε τον άνθρωπο, του έδωσε εξουσία “επάνω σε ολόκληρη τη γη” για να τη κυριεύει και να την εξουσιάζει (Γένεση 1:26-28). Από την αρχή όμως της δημιουργίας, ο Σατανάς απέσπασε τη γη από τον Αδάμ και την Εύα[3] και έγινε ο κυρίαρχός τους, δηλητηριάζοντας τους με τον αμαρτωλό χαρακτήρα του.

Ωστόσο, ο Θεός δεν προτίθεται να εκχωρήσει την ιδιοκτησία και τη διακυβέρνηση στον Σατανά. Αναφέρεται στον Ιώβ, ο οποίος ήταν “άμεμπτος και ευθύς, και φοβόταν τον Θεό, και έμενε μακριά από κακό” (Ιώβ 1:8). Βλέπουμε εδώ ότι ο Θεός δεν έχει κάποιο θέμα με τον Ιώβ. Δεν επιδιώκει να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του ή να του δώσει κάποιο μάθημα. Ο Θεός σε αυτή την περίπτωση απαντά σε μια σοβαρή πρόκληση του Σατανά. Αν ο Θεός εκχωρούσε τη γη στον Σατανά (και προφανώς έπαυε κάθε είδους επέμβαση στις υποθέσεις της) τα δεινά που ζούμε τώρα δεν θα ήταν τίποτα συγκριτικά με εκείνα που θα ζούσαμε. Συνεπώς ο Θεός πληροφορεί τον Σατανά ότι υπάρχει κάποιος, ο οποίος δεν έχει υποταχθεί στις άνομες αρχές του· ότι ο πλανήτης γη έχει ακόμα ανθρώπους που παραμένουν πιστοί στον Θεό.

Ο Σατανάς δεν δέχεται ως απόδειξη τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του Ιώβ. Κατηγορεί τον Θεό ότι εξαγοράζει την πίστη του Ιώβ, ευλογώντας τον με αγαθά και πλούτη και προστατεύοντας τον από κάθε κακό - “Και ο Σατανάς απάντησε στον Κύριο, και είπε: Μήπως ο Ιώβ δωρεάν φοβάται τον Θεό; Δεν τον περιέφραξες από παντού, και το σπίτι του, και όλα όσα έχει; Τα έργα των χεριών του ευλόγησες, και τα κτήνη του πλήθυναν επάνω στη γη· όμως, άπλωσε τώρα το χέρι σου, και άγγιξε όλα όσα έχει, για να δεις αν δεν σε βλασφημήσει κατά πρόσωπο” (Ιώβ 1:9-11).

Ο Θεός έρχεται σε δίλημμα. Αν συνεχίσει να προστατεύει τον Ιώβ ο Σατανάς θα ισχυριστεί ότι είχε δίκιο, ότι η γη πραγματικά ανήκει σε εκείνον, παρόλο που υπάρχουν κάποιοι “καλοί άνθρωποι” που υπηρετούν τον Θεό επειδή τους έχει εξαγοράσει. Αλλιώς, θα πρέπει να αποσύρει την προστασία Του και σε αυτή την περίπτωση ο Σατανάς θα εξαποστείλει τον καταστροφικό θυμό του επάνω στον Ιώβ, ώστε να αποδείξει ότι ο Ιώβ ουσιαστικά υπηρετεί τον Θεό για το προσωπικό του συμφέρον.

Επειδή διακυβεύονται πολύ σοβαρά ζητήματα - η κατάληξη της ανθρωπότητας - ο Θεός επιτρέπει στον Σατανά να βλάψει τον Ιώβ, μολονότι του θέτει κάποιους περιορισμούς (Ιώβ 1:12, 2:6). Ο Σατανάς ενεργεί άμεσα, καταστρέφοντας πρώτα ολόκληρη την περιουσία του Ιώβ και θανατώνοντας τα παιδιά του. Στη συνέχεια ζητώντας άδεια από τον Θεό, βλάπτει το σώμα του, καταστρέφοντας την υγεία του και προκαλώντάς του τρομερούς πόνους και θλίψη (Ιώβ 1:13-22, 2:7-10).

Η πλειονότητα του βιβλίου αποτελείται από συζητήσεις μεταξύ του Ιώβ και των “φίλων” του. Στην αρχή, οι φίλοι του είναι συγκλονισμένοι και σιωπηλοί, αλλά σιγά σιγά αναπτύσσουν το επιχείρημά τους - ότι ο πόνος και τα δεινά έρχονται σε εκείνους που έχουν αμαρτήσει και επαναστατήσει εναντίον του Θεού και ότι οι δοκιμασίες του Ιώβ αποδεικνύουν ότι είναι ένας κακόβουλος αμαρτωλός, είτε το ομολογεί είτε όχι.

Ο Ιώβ επιμένει σταθερά ότι δεν έχει κάνει τίποτε για να αξίζει τα δεινά που βιώνει. Αφενός εκφράζει πίστη στον Θεό, γνωρίζει ότι ο Λυτρωτής του ζει, και ότι ακόμα και αν ο Θεός τον θανατώσει θα συνεχίζει να τον εμπιστεύεται (Ιώβ 13:15, 19:25-27). Αφετέρου, κατηγορεί τον Θεό ότι κρύβεται από εκείνον και Τον ικετεύει να παρουσιαστεί και να του πει τι έχει κάνει και γιατί τιμωρείται (Ιώβ 23). Οι τρεις φίλοι του δεν μπορούν να ανατρέψουν το επιχείρημά του, ότι είναι αθώος. Σε αυτό το σημείο ένας νεότερος φίλος, ο Ελιού, υποστηρίζει τον Θεό λέγοντας στον Ιώβ ότι κάνει λάθος να Τον κατηγορεί, για να δικαιολογήσει τον εαυτό του (Ιώβ 32-37).

Στο τέλος παρουσιάζεται ο ίδιος ο Θεός και μιλά με τον Ιώβ “από τον ανεμοστρόβιλο” (Ιώβ 38:1). Παρόλο που πρόκειται για μια από τις πιο εκτεταμένες διηγήσεις του Θεού στην Αγία Γραφή, πολλοί αναγνώστες απογοητεύονται καθώς περιμένουν από τον Θεό να αναφερθεί σε ότι διακυβεύεται εκείνη τη στιγμή, ότι δηλαδή επέτρεψε στον Σατανά να ισοπεδώσει τη ζωή του Ιώβ. Εκ πρώτης όψεως όμως φαίνεται ότι ο Θεός αγνοεί τον πόνο και τα παράπονα του Ιώβ και απλώς του λέει: “Εγώ είμαι ο Δημιουργός, Εγώ είμαι σοφός και δυνατός, έχω δημιουργήσει πολλά θαυμάσια ζώα και δεν μπορείς να κατανοήσεις ούτε Εμένα ούτε τις ενέργειές Μου. Ξέρω πολύ καλά τι κάνω και εσύ πρέπει απλώς να υποταχθείς στην εξουσία Μου”. Παρόλο που όλα αυτά ισχύουν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν μας ικανοποιούν. Μια πιο προσεκτική ανάγνωση όμως δείχνει ότι ο Θεός πραγματικά μας παρουσιάζει σημαντικά στοιχεία σχετικά με τα θέματα της Μεγάλης Διαμάχης και τον λόγο για τον πόνο και τα δεινά που μαστίζουν τη γη.

Ο Θεός ξεκινά αναφερόμενος στη δημιουργία Του, η οποία ήταν τόσο τέλεια και υπέροχη στην αρχή, ώστε “οι γιοι του Θεού αλάλαζαν” (Ιώβ 38:4-7). Περιγράφει πως διατηρεί την τάξη του σύμπαντος, κρατώντας τη θάλασσα στη θέση της, κάνοντας τον ήλιο να ανατέλλει κάθε μέρα και να δίνει το φως στη γη, εξουσιάζοντας τις εποχές, κρατώντας τα ουράνια σώματα στις τροχιές τους, στέλνοντας τη βροχή την κατάλληλη στιγμή και σε κατάλληλη ποσότητα (Ιώβ 28:8-38). Ουσιαστικά λέει στον Ιώβ: “Εσύ δεν μπορείς να φανταστείς το χάος που θα προκληθεί, αν δεν έλεγχα συνεχώς τη δημιουργία Μου”.

Στη συνέχεια, ο Θεός φτάνει στην καρδιά του μηνύματος Του προς τον Ιώβ, σχετικά με το μεγάλο δίλημμά Του: η τέλεια δημιουργία Του έχει διαφθαρεί από την αμαρτία που κατοικεί στην καρδιά των ανθρώπων που αγαπά. Για να απεικονίσει το πρόβλημα, ο Θεός χρησιμοποιεί συγκεκριμένα ζώα ως παραδείγματα. Πρώτα εστιάζει την προσοχή μας σε δυο ζώα, το λιοντάρι και το κοράκι, που σκοτώνουν άλλα ζώα και τρώνε τα κουφάρια τους. Κάτι τέτοιο δεν ήταν στο σχέδιο Του Θεού και είναι σαφές από το γεγονός ότι στη νέα γη “το λιοντάρι θα τρώει άχυρο, όπως το βόδι” (Ησαΐας 11:7) και “ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον” (Αποκάλυψη 21:4). Όμως, παρόλο που η φύση αυτών των ζώων έχει διαστρεβλωθεί τόσο πολύ εξαιτίας των συνεπειών της αμαρτίας και ζουν εντελώς αντίθετα προς το σχέδιο του Θεού, παραμένουν εντελώς εξαρτημένα από Εκείνον. Ακόμα ανοίγει τα χέρια Του, ώστε να “χορτάσει την όρεξη των μικρών λιονταριών” και να “ετοιμάζει στο κοράκι την τροφή του, όταν τα νεογέννητά του κράζουν στον Θεό” (Ιώβ 38:39-41). Ο Θεός, με αγάπη και έλεος, δίνει ζωή και τροφή στα δημιουργήματά Του, τα οποία δεν κάνουν αυτό που Εκείνος επιθυμεί, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων και του Σατανά. Ο Χριστός επεσήμανε αυτή τη θαυμάσια αλήθεια με την εξής δήλωση: “(Ο Θεός) ανατέλλει τον ήλιο Του επάνω σε πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επάνω σε δικαίους και αδίκους” (Ματθαίον 5:45).

Ο Θεός στη συνέχεια περιγράφει έξι ζώα, που έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με τους ανθρώπους και δυσκολεύουν τον Θεό να τα προσεγγίσει και να τα οδηγήσει μακριά από την αμαρτία, σε αρμονία μαζί Του. Αναφέρει τα ελάφια και τις άγριες κατσίκες, που κρύβονται τόσο καλά, ώστε κανείς δεν γνωρίζει που και πως γεννούν τα μικρά τους. Περιγράφει τον άγριο γάιδαρο, που είναι τόσο ανεξάρτητος, ώστε καταφρονεί τη φροντίδα του ανθρώπου, βρίσκοντας τη δική του τροφή στην έρημο. Παρουσιάζει το άγριο βόδι, που αρνείται να υποτάξει τη μεγάλη δύναμή του σε έναν αφέντη. Περιγράφει τη στρουθοκάμηλο, που είναι τόσο ανόητη που δεν ενδιαφέρεται καν για τα μικρά της. Αναφέρει το άλογο, που είναι αγέρωχο και αγαπά τόσο να μάχεται, σε σημείο που θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή του. Τέλος μιλάει για τον αετό, που του αρέσει το αίμα και τα κουφάρια και φτιάχνει τη φωλιά του πολύ ψηλά, για να είναι απρόσιτη σε όλους. (Ιώβ 39:1-30).

Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της αμαρτωλής ανθρωπότητας. Ο Θεός προκαλεί τον Ιώβ να Του πει πώς θα φερόταν στους αμαρτωλούς αν εκείνος ήταν θεός και είχε απεριόριστη δύναμη στη διάθεσή του. “Έχεις βραχίονα όπως ο Θεός; Ή μπορείς να βροντάς με φωνή όπως αυτός; Τώρα, στολίσου μεγαλοπρέπεια και υπεροχή· και ντύσου δόξα και ωραιότητα. Ξέχυνε τις φλόγες της οργής σου· και βλέπε κάθε υπερήφανο, και ταπείνωνέ τον. Βλέπε κάθε υπερήφανο· γκρέμιζέ τον· και καταπάτα τους ασεβείς στον τόπο τους. Κρύψε τους μαζί στο χώμα· σκέπασε τα πρόσωπά τους με αφάνεια” (Ιώβ 40:11-13). Έτσι θα αντιμετώπιζε ο Ιώβ το πρόβλημα της αμαρτίας και των αμαρτωλών; Ο Θεός δεν έκανε έτσι. Αντί να “στολιστεί μεγαλοπρέπεια και υπεροχή” και να “ντυθεί δόξα και ωραιότητα”, ώστε να μας συγκλονίσει, ο Θεός “κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου... ταπείνωσε τον εαυτό του” (Φιλιππησίους 2:7,8). Αντί να “καταπατήσει τους ασεβείς στον τόπο τους”, Εκείνος “μακροθυμεί σε μας, μη θέλοντας μερικοί να απολεστούν, αλλά να έρθουν όλοι σε μετάνοια” (Β΄ Πέτρου 3:9). Ο Ιώβ, με τα παράπονά του εναντίον του Θεού, αμφισβήτησε την κρίση και τις ενέργειες του Θεού και τώρα ο Θεός του κάνει την ερώτηση, “Θα αφαιρέσεις, άραγε, την κρίση μου; Θα με καταδικάσεις, για να δικαιωθείς;” (Ιώβ 40:8).

Τώρα ο Θεός αγγίζει το πραγματικό δίλημμα, πίσω από την επανάσταση της αμαρτωλής ανθρωπότητας βρίσκεται ο δημιουργός της αμαρτίας, ο Σατανάς. Εκείνος έφερε την αμαρτία και τον πόνο στον κόσμο και εκείνος είναι η άμεση αιτία των προβλημάτων του Ιώβ. Παρουσιάζοντας δυο ζώα, τα οποία δεν υπάρχουν στη γη, ο Θεός αποδεικνύει τη δυσκολία στην αντιμετώπιση του “άρχοντα αυτού του κόσμου”.[4]

Ο Βεεμώθ είναι “το αριστούργημα (Εβρ. το πρώτο έργο) του Θεού” (Ιώβ. 40:19). Αυτό φέρνει στο μυαλό μας τον Σατανά: “Εωσφόρε, γιε της αυγής” (Ησαΐας 14:12). Ο Βεεμώθ έχει “ουρά σαν κέδρος... τα κόκαλά του είναι χάλκινοι σωλήνες, σαν μοχλοί από σίδερο... αν ένας ποταμός πλημμυρίσει, δεν σπεύδει να φύγει· έχει θάρρος, και αν ακόμα ο Ιορδάνης ξεσπάσει μπρος στο στόμα του. Μπορεί κάποιος να τον συλλάβει φανερά; Ή, με παγίδες να τρυπήσει τη μύτη του;” (Ιώβ 40:15-24). Ο Ιώβ πρέπει να σκεφτεί πόσο δύσκολο θα ήταν για εκείνον να μεταφέρει τον Βεεμώθ από τη θέση του στο ποτάμι. Ο Θεός έχει ένα παρόμοιο δίλλημα: ο Σατανάς έχει εγκατασταθεί “στο ποτάμι” της γης και η πλειοψηφία των κατοίκων της είναι αφοσιωμένοι υπήκοοί του. Δεν είναι καθόλου απλό για τον Θεό να απαλλαγεί από τον Σατανά, ιδιαίτερα αφού σκοπός Του είναι να σώσει όσο το δυνατόν περισσότερους από τους οπαδούς του.

Τελικά ο Θεός παρουσιάζει τον Λεβιάθαν (Ιώβ 41), ένα πλάσμα που μοιάζει με τον δράκο από τη μυθολογία (“η πνοή του ανάβει κάρβουνα, και από το στόμα του βγαίνει φλόγα” εδ. 41). Ο Θεός αναφέρει πρώτα ότι ο Λεβιάθαν δεν μπορεί να ελεγχθεί (“μπορείς να βάλεις στη μύτη του χαλινό; Ή, να τρυπήσεις με αγκάθι το σαγόνι του;... βάλε επάνω του το χέρι σου· θυμήσου τον πόλεμο· μη το κάνεις αυτό στο εξής” Ιώβ 41:2,8). Δεν μπορεί να μιλήσει λογικά μαζί του (“Θα πληθύνει τις ικεσίες σε σένα; Θα σου μιλήσει με γλυκύτητα;” εδ. 3). Δεν είναι συνεργάσιμος (“Θα κάνει μαζί σου συνθήκη; Θα τον πάρεις για παντοτινό σου δούλο;” εδ. 4). Είναι επικίνδυνο να βρίσκεται κάποιος κοντά του (“Θα παίζεις μαζί του σαν με ένα πουλί; Ή, θα τον δέσεις για τις θεράπαινές σου;” εδ. 5). Από την άλλη, αν αποφασίσεις να απαλλαχθείς από εκείνον, είναι δύσκολο να τον σκοτώσεις (“Μπορείς να γεμίσεις το δέρμα του με βέλη; Ή, το κεφάλι του με αλιευτικά καμάκια;... Να, η ελπίδα να τον πιάσει κανείς είναι μάταιη” εδ. 7,9). Δεν υπάρχει ρωγμή στην πανοπλία του (“Οι ισχυρές του ασπίδες είναι το καύχημά του, συγκλεισμένες μαζί με σφιχτό σφράγισμα... ώστε ούτε αέρας[5] δεν μπορεί να περάσει μέσα απ’ αυτές· είναι προσκολλημένες η μια μαζί με την άλλη· συνδέονται έτσι, ώστε δεν μπορούν να αποσπαστούν” εδ. 15-17). Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει η καρδιά του (“Η καρδιά του είναι στερεή σαν πέτρα· μάλιστα, σκληρή όπως η κάτω μυλόπετρα” εδ. 24). Δεν φοβάται τίποτα (“Επάνω στη γη δεν υπάρχει όμοιό του, δημιουργημένο έτσι άφοβο” εδ. 33), και είναι αρχηγός ενός πλήθους όμοιου με εκείνον (“είναι βασιλιάς επάνω σε όλους τους γιους της υπερηφάνειας” εδ. 34).

Για μας, όπως και για τον Ιώβ, είναι εύκολο να πούμε, “Γιατί επιτρέπει ο Θεός το κακό; Γιατί δεν τερματίζει τον πόνο και τα δεινά;” Η απάντηση του Θεού είναι ότι δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται, ακόμα και για Εκείνον. Έχει μια γη γεμάτη ανθρώπους όμοιους με τα ζώα που ανέφερε, που κρύβονται από Εκείνον, που νομίζουν ότι δεν Τον χρειάζονται, που αρνούνται να υποταχθούν σε Εκείνον, που δεν σκέφτονται με καθαρό μυαλό, που δεν φοβούνται τα αποτελέσματα των πράξεών τους και που αγαπούν ότι σχετίζεται με το θάνατο. Στο παρασκήνιο βρίσκεται ο μεγάλος επαναστάτης, “ο βασιλιάς επάνω σε όλους τους γιους της υπερηφάνειας”.

Είναι δελεαστικό να νομίζουμε ότι ο Θεός πρέπει απλώς να ασκήσει την υπέρτατή δύναμή Του και να θέσει ένα τέλος στην αμαρτία μια για πάντα. Γνωρίζοντας όμως τι πραγματικά χρειάζεται για να απαλλαγεί το σύμπαν από την αμαρτία, ο Θεός χρησιμοποίησε ένα άλλο τρόπο: “Με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή” (Ιωάννην 3:16). “Συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό διαμέσου του θανάτου του Υιού του” (Ρωμαίους 5:10).

Κανείς δεν επιθυμεί το τέλος της αμαρτίας περισσότερο από τον Θεό, και τελικά πράγματι θα έρθει: “Και ο Θεός θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον· ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πλέον· επειδή, τα πρώτα παρήλθαν” (Αποκάλυψη 21:4,5). Μέχρι τότε όμως, εμείς που υποφέρουμε από τα αποτελέσματα της αμαρτίας θα πρέπει να ζητάμε από τον Θεό να μας δείχνει τα πράγματα από τη δική Του οπτική γωνία. Έτσι έγινε τελικά με τον Ιώβ· αφού άκουσε τα λόγια του Θεού, ομολόγησε, “Εγώ, λοιπόν, πρόφερα εκείνο που δεν καταλάβαινα· πράγματα υπερθαύμαστα για μένα, που δεν τα γνώριζα... Άκουγα για σένα με την ακοή του αυτιού, αλλά τώρα σε βλέπει το μάτι μου” (Ιώβ 42:3-5).

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 9 - Η ΑΙΩΝΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ