Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ, 2300 ΗΜΕΡΟΝΥΚΤΙΑ
Η Ημέρα του Εξιλασμού στην Παλαιά Διαθήκη, ήταν ημέρα κρίσης για τους αμαρτωλούς που πρόσφεραν τις θυσίες τους στο αγιαστήριο στη διάρκεια του έτους. Αυτές οι τελετουργίες αποτελούσαν τον ‘τύπο’ του ουράνιου αγιαστηρίου που προλέχθηκε στον Δανιήλ 8:14, σχετικά με τον καθαρισμό του — “Μέχρι 2300 ημερονύκτια· τότε, το αγιαστήριο θα καθαριστεί”. Αυτή η προφητεία θα εξηγηθεί λεπτομερέστερα στο τέταρτο κεφάλαιο: Η Ημέρα του Εξιλασμού, στο κεφάλαιο 14: Πότε στην Ιστορία και στο Παράρτημα 5. Προς το παρόν όμως θα εξετάσουμε δυο σημαντικά θέματα: πότε, στην ιστορία, γίνεται ο καθαρισμός του ουράνιου αγιαστηρίου και τι είναι αυτό που πρέπει να καθαριστεί.
Στον Δανιήλ 8, ο προφήτης είδε ένα όραμα όπου απεικονιζόταν η ιστορία των αυτοκρατοριών που καταπίεζαν το λαό του Θεού, ξεκινώντας με τους συμβολισμούς του κριαριού και του τράγου.[1] Το κριάρι (η Περσική αυτοκρατορία, εδάφιο 20) νικήθηκε και ποδοπατήθηκε από τον τράγο (την Ελληνική αυτοκρατορία υπό τον Μέγα Αλέξανδρο, εδάφιο 21) που μετά διαιρέθηκε “προς τους τέσσερις ανέμους του ουρανού”, στα βασίλεια των στρατηγών του Μ. Αλεξάνδρου. Τα τέσσερα βασίλεια παραγκωνίστηκαν από ένα μικρό κέρατο “που μεγαλύνθηκε υπερβολικά... μέχρι το στράτευμα του ουρανού” (Δανιήλ 8:9,10). Μια σύγκριση με τα οράματα του Δανιήλ 2 και 7 δείχνει ότι το μικρό κέρατο “που μεγαλύνθηκε υπερβολικά” αντιπροσωπεύει τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, που εξελίχθητε από την ειδωλολατρική Ρώμη στο τυραννικό παπικό καθεστώς του Μεσαίωνα.
Στον Δανιήλ όγδοο κεφάλαιο, βλέπουμε ότι η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία παρενέβη στη Μεσιτική διακονία του Χριστού υπέρ των αμαρτωλών στο ουράνιο αγιαστήριο - “Μάλιστα, μεγαλύνθηκε (το κέρατο), μέχρι ενάντια στον άρχοντα του στρατεύματος (τον Χριστό) και αφαίρεσε απ’ αυτόν την παντοτινή θυσία, και το άγιο κατοικητήριό του καταβλήθηκε· και το στράτευμα παραδόθηκε σ’ αυτόν μαζί με την παντοτινή θυσία εξαιτίας της παράβασης, και έριξε την αλήθεια καταγής…” (Δανιήλ 8:11,12).[2] Αυτό το εδάφιο αναφέρεται στη ‘στρατιά’ των ιερέων του Μεσαίωνα, των μοναχών και των θεολόγων που δημιούργησαν ένα σύστημα ‘σωτηρίας’ που απέκλειε αποτελεσματικά τον Χριστό και τη Μεσιτεία Του. Ένας άγγελος θέτει το καίριο ερώτημα: “Μέχρι πότε θα διαρκεί η όραση;” (εδάφιο 13). Ο Δανιήλ μαθαίνει την απάντηση: “Μέχρι 2300 ημερονύκτια· τότε, το αγιαστήριο θα καθαριστεί” (εδάφιο 14). Μέσα από την αφήγηση του οράματος, που εκτείνεται από την Περσική αυτοκρατορία μέχρι “τους έσχατους καιρούς” (εδάφιο 17), είναι προφανές ότι τα 2300 ημερονύκτια δεν αναφέρονται σε κυριολεκτικές ημέρες, που θα αντιστοιχούσαν σε περίπου έξι χρόνια, αλλά σε προφητικές ημέρες όπου κάθε ημέρα αντιστοιχεί σε ένα έτος.[3] Ο άγγελος Γαβριήλ προσπάθησε να εξηγήσει τη σημασία του οράματος, αλλά ο Δανιήλ ήταν καταβεβλημένος και δεν μπορούσε να καταλάβει το νόημα (εδάφια 16,27).
Αργότερα, ο Γαβριήλ επιστρέφει, για να εξηγήσει το όραμα, ειδικά το σημείο των 2300 ημερονυκτίων (Δανιήλ 9:1,21-23). Εξήγησε ότι 490 χρόνια “διορίστηκαν” ή “αποκόπηκαν” από τα 2300 χρόνια για το λαό Ισραήλ, για να ετοιμαστούν για την έλευση του Μεσσία. Από τη στιγμή που 490 χρόνια αποκόπηκαν από τα 2300 χρόνια και οι δυο προφητείες πρέπει να ξεκινούν με “την έκδοση του προστάγματος, για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ”, ένα διάταγμα που εκδόθηκε από τον Πέρση αυτοκράτορα Αρταξέρξη το 457 π.Χ.[4] Αν υπολογίσουμε τα 490 έτη ξεκινώντας από το 457 π.Χ., φτάνουμε στη σταύρωση του Χριστού. Ένας υπολογισμός των 2300 ετών, με σημείο έναρξης πάλι το 457 π.Χ. εκτείνεται ως το 1844 μ.Χ. Όλα αυτά εξηγούνται λεπτομερειακά στο κεφάλαιο 14: Πότε στην Ιστορία και στο Παράρτημα 5.
Αυτό το χρονοδιάγραμμα ταιριάζει απόλυτα με τη χρονολογική περίοδο της εκκλησίας της Φιλαδέλφειας. Εκείνη την εποχή “το αγιαστήριο θα καθαριστεί” (Δανιήλ 8:14). Το “αγιαστήριο” δεν αναφέρεται στο επίγειο αγιαστήριο που καταστράφηκε το 70 μ.Χ. και δεν ανοικοδομήθηκε έκτοτε, αλλά αναφέρεται στο ουράνιο αγιαστήριο και τη μεσιτική διακονία του Χριστού εκεί. Το μεγάλο κέρατο, που συμβολίζει την Καθολική εκκλησία του Μεσαίωνα,[5] είχε δημιουργήσει ένα σύστημα “σωτηρίας” βασιζόμενο στα έργα των ανθρώπων και στους κληρικούς, ένα σύστημα που συσκότισε και βεβήλωσε τη μεσιτική διακονία του Χριστού στο ουράνιο αγιαστήριο - “το άγιο κατοικητήριό του καταβλήθηκε” (Δανιήλ 8:9-11). Τα ‘απορρίμματα’ της δεισιδαιμονίας και της εσφαλμένης παράδοσης θα καθαρίζονταν καθώς ο Χριστός ξεκινούσε την τελευταία φάση της ουράνιας διακονίας Του, προετοιμάζοντας το δρόμο για τη Δευτέρα Παρουσία Του.
Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι σκοπός δεν ήταν να καθαριστούν τα αντικείμενα του αγιαστηρίου, αλλά να γίνει ο τελικός καθαρισμός των αμαρτωλών που εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους όλο αυτό το διάστημα. “Επειδή, σ’ αυτή την ημέρα ο ιερέας θα κάνει εξιλέωση για σας, για να σας καθαρίσει, ώστε να είστε καθαροί από όλες τις αμαρτίες σας μπροστά στον Κύριο” (Λευιτικό 16:30). Ήταν ημέρα κρίσης, για να καθοριστεί ποιοι από όλους εκείνους που είχαν προσφέρει θυσίες στο αγιαστήριο στη διάρκεια τους έτους παρέμεναν πιστοί στη βεβαιότητα της σωτηρίας τους.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 3:9-13 ΕΡΧΟΜΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ
[1] Είναι ενδιαφέρον ότι ακόμα και τα ζώα που χρησιμοποιήθηκαν, για να συμβολίσουν τις αυτοκρατορίες, χρησιμοποιούνταν στο επίγειο αγιαστήριο. Το κριάρι και ο τράγος ήταν ζώα που θυσιάζονταν την Ημέρα του Εξιλασμού. (βλ. Λευιτικό 16:5).
[2] Στο κεφάλαιο 14: Η Παντοτινή Θυσία , υπάρχει μια εκτενής εξήγηση για το πώς ο παπισμός αφαίρεσε την “παντοτινή Θυσία”.
[3] Η αντιστοιχία ημέρα-έτος είναι προφανής από τις προφητείες του Δανιήλ. Για παράδειγμα, οι εβδομήντα εβδομάδες (490 μέρες) του Δανιήλ 9 ξεκινούν με “την έκδοση του προστάγματος, για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ” (που έγινε το 457 π.Χ.) και εκτείνονται “μέχρι του Χριστού τού Ηγήτορα” (ο Ιησούς Χριστός) Δανιήλ 9:25. Η προφητεία των 2300 ημερονυκτίων στο Δανιήλ 8 ξεκινά με τους “βασιλιάδες της Μηδίας και της Περσίας” (οι Πέρσες βασιλιάδες βασίλευσαν τον 6ο και 5ο αιώνα π.Χ.) και εκτείνεται μέχρι “τους έσχατους καιρούς” (Δανιήλ 8:20,17). Η προφητεία για “καιρόν και καιρούς, και μισόν καιρό” (1260 μέρες) στο Δανιήλ 7 αρχίζει με τη διάλυση της ειδωλολατρικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και εκτείνεται “μέχρις ότου... η κρίση δόθηκε στους αγίους του Υψίστου· και ο καιρός έφτασε, και οι άγιοι πήραν τη βασιλεία” (Δανιήλ 7:25,22). Όλες αυτές οι προφητείες ξεκινούν από πολύ παλιά και εκτείνονται ως τον αριθμό των χρόνων που καθορίζονται στην προφητεία ως ημέρες . Άλλες περικοπές που υποστηρίζουν την αρχή της αντιστοιχίας ημέρα-έτος βρίσκονται στους Αριθμούς 14:34, Ιεζεκιήλ 4:5,6, Ιώβ 10:5 και Ψαλμοί 77:5.
[4] Στην πραγματικότητα εκδόθηκαν τρία διατάγματα: το πρώτο από τον Κύρο (Έσδρας 1:1-4), που έδωσε την άδεια, για να “οικοδομήσει τον οίκο του Κυρίου τού Θεού... στην Ιερουσαλήμ”. Το δεύτερο από τον Δαρείο (Έσδρας 6:1-12) που πάλι έδωσε άδεια να ολοκληρώσουν την ανοικοδόμηση του ναού, όταν οι εργασίες είχαν σταματήσει από τους εχθρούς των Εβραίων. Το τρίτο από τον Αρταξέρξη (Έσδρας 7:11-26), μόνο με αυτό το πρόσταγμα επιτρεπόταν να οικοδομήσουν τους τοίχους και την πόλη, όπως ορίζεται στην προφητεία του Δανιήλ 9:25 (βλ. Νεεμίας 2:1-9).
[5] Πολλοί σχολιαστές θεωρούν ότι η προφητεία των 2300 ημερονυκτίων εφαρμόζεται στην ιστορία του Αντίοχου Επιφανούς (ο οποίος βασίλευσε από το 175 ως το 164 π.Χ.), ο βασιλιάς της Συρίας που εναντιώθηκε στην Εβραϊκή λατρεία του Θεού και προσπάθησε να επιβάλει τη λατρεία του Δία, υποχρεώνοντας τους Ιουδαίους να θυσιάσουν γουρούνια στο βωμό του αγιαστηρίου (μερικοί θεωρούν πως αυτή είναι η “παράβαση που φέρνει την ερήμωση” Δανιήλ 8:13). Σύμφωνα με αυτή την άποψη, η αποκατάσταση της λατρείας του αγιαστηρίου από τους Μακκαβαίους συμβολίζει τον καθαρισμό του αγιαστηρίου. Αλλά αυτό το γεγονός δεν ταιριάζει με τους προσδιορισμούς της προφητείας. 1) Το “μικρό κέρατο”, “μεγαλύνθηκε υπερβολικά”, “η δύναμη του θα είναι ισχυρή”, “και θα ευοδώνεται και θα κατορθώνει” (Δανιήλ 8:9,24). Ο Αντίοχος Επιφανής ήταν ένας σχετικά αδύναμος βασιλιάς που δεν έφτασε σε επίπεδο δύναμης ούτε τους προκατόχους του, αλλά ούτε τους διαδόχους του. 2) Το “μικρό κέρατο” - βασιλιάς - θα σηκωθεί “στους έσχατους καιρούς της βασιλείας τους” (δηλαδή στο τέλος της Ελληνικής βασιλείας των Σελευκιδών). Αλλά ο Αντίοχος Επιφανής ήταν ο όγδοος από τους 26 βασιλιάδες και η βασιλεία του εντάσσεται χρονικά περίπου 100 χρόνια πριν από το τέλος της δυναστείας. 3) Στον Δανιήλ ειπώθηκε ότι “η όραση είναι για τους έσχατους καιρούς”, “στους έσχατους καιρούς της οργής· επειδή, στον ορισμένο καιρό θα είναι το τέλος” (Δανιήλ 8:17,19). Η περικοπή Δανιήλ 11:40-12:3 επισημαίνει ξεκάθαρα ότι η φράση “τους έσχατους καιρούς” αναφέρεται στο τέλος του κόσμου, όταν η Μεγάλη Θλίψη θα λάβει χώρα, ο λαός του Θεού θα διασωθεί και οι νεκροί θα αναστηθούν σε αιώνια ζωή, δηλαδή στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. 4) Ούτε οι 2300 μέρες, ούτε οι 1150 μέρες (2300 πρωινές και βραδινές θυσίες, όπως μερικοί σχολιαστές ερμηνεύουν την προφητεία) αποτελούν σημαντικές περιόδους της βασιλείας του Αντίοχου Επιφανούς (το χρονοδιάγραμμα της βασιλείας του βρίσκεται στο Α΄ Μακκαβαίων). 5) Σύμφωνα με τον Ιησού η “παράβαση που φέρνει την ερήμωση” που θα γίνει από το μικρό κέρατο, ήταν για την εποχή Του ένα μελλοντικό γεγονός. (Ματθαίον 24:15)