ΣΑΡΔΕΙΣ 3:1,2 Η ΝΕΚΡΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
“Και προς τον άγγελο της εκκλησίας στις Σάρδεις γράψε: Αυτά λέει εκείνος που έχει τα επτά αστέρια. Ξέρω τα έργα σου, ότι το όνομα έχεις πως ζεις, και είσαι νεκρός. Γίνε άγρυπνος, και στήριξε τα υπόλοιπα που πρόκειται να πεθάνουν· επειδή δεν βρήκα τα έργα σου τέλεια μπροστά στον Θεό” Αποκάλυψη 3:1,2.
Το μήνυμα προς την εκκλησία των Σάρδεων απευθύνει ίσως την πιο αυστηρή επίπληξη από όλα τα μηνύματα. Εκτός από τα “λίγα ονόματα... που δεν μόλυναν τα ιμάτιά τους” (εδάφιο 4), δεν υπάρχει άλλος έπαινος – αλλά ακόμα και αυτά που τους έχουν απομείνει “πρόκειται να πεθάνουν” . Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι “ το όνομα έχει πως ζει” , αλλά στην πραγματικότητα η εκκλησία των Σάρδεων είναι νεκρή, κάτι που φαντάζει παράξενο καθώς οι Σάρδεις αντιπροσωπεύουν την περίοδο αμέσως μετά τη Μεταρρύθμιση που χαρακτηρίστηκε από μια μεγάλη πνευματική αφύπνιση. Το μήνυμά της βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το μήνυμα προς τη προηγούμενη εκκλησία, των Θυάτειρων, που αντιπροσωπεύει τον σκοτεινό Μεσαίωνα και εγκωμιάζεται σε μεγαλύτερο βαθμό.
Όπως αναφέρθηκε στο δεύτερο κεφάλαιο, η εκκλησία των Θυάτειρων που εγκωμιάζεται, αντιπροσωπεύει το “πιστό υπόλοιπο” που απορρίπτει τις ψεύτικες διδασκαλίες και τις αθέμιτες πολιτικές σχέσεις[1] που χαρακτηρίζουν την “Ιεζάβελ”, την επίσημη παπική εκκλησία. Παρόλο που αρχικά η εκκλησία των Θυάτειρων “άφησε”, δηλαδή δεν αντέδρασε ενεργά, απέναντι στη διαστρέβλωση του χαρακτήρα του Χριστού, “τα τελευταία (έργα της ήταν) περισσότερα από τα πρώτα”. Μέχρι την έναρξη της Μεταρρύθμισης υπήρξαν έντονες διαμαρτυρίες σχετικά με την κατάχρηση εξουσίας της επίσημης εκκλησίας του κράτους, το μήνυμα του αληθινού ευαγγελίου μεταδόθηκε σε όλη την Ευρώπη και παρουσιάστηκε μια εντελώς διαφορετική εικόνα του Χριστιανισμού.
Την εποχή της εκκλησίας των Σάρδεων δεν υπάρχει αναφορά στον παπισμό (δηλαδή στην Ιεζάβελ) επειδή έχει απορριφθεί από τις Διαμαρτυρόμενες εκκλησίες (το πιστό υπόλοιπο). Η διωκόμενη εκκλησία έχει γίνει πλέον η “επίσημη” εθνική εκκλησία, αλλά δυστυχώς ο Ιησούς δηλώνει ότι είναι νεκρή. Τα πράγματα όμως είναι ακόμη χειρότερα. Στη μεσαιωνική περίοδο των “Θυάτειρων” υπήρχε “το πιστό υπόλοιπο”, που αποτελούσε την ελπίδα για να διατηρηθεί ζωντανό το αληθινό μήνυμα του ευαγγελίου. Στην εποχή όμως των Σάρδεων το πιστό υπόλοιπο “πρόκειται να πεθάνει” . Αυτή ακριβώς η απελπιστική κατάσταση προκαλεί την πιο αυστηρή επίπληξη μεταξύ των επτά εκκλησιών, από τη στιγμή που υπάρχουν μόνο “λίγα ονόματα” που μαρτυρούν την αλήθεια του Ιησού. Η “νεκρή” Διαμαρτυρόμενη Εκκλησία και το “νεκρό” πιστό υπόλοιπο, απεικονίζουν επακριβώς την τραγική ιστορία των Διαμαρτυρόμενων Εκκλησιών μετά την εποχή της Μεταρρύθμισης.[2]
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΤΥΠΟΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ
[1] Αποκάλυψη 17:2
[2] Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν επίσης “νεκρή” εκείνη την περίοδο. Η Κωνσταντινούπολη, πρωτεύουσα της χριστιανικής βυζαντινής αυτοκρατορίας, καταλήφθηκε από τους Τούρκους το 1453. Υπό την Τουρκική κυριαρχία, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είχε μόνο μια απλή νομική μορφή, αλλά ήταν και πολιτικός αντιπρόσωπος των ηττημένων Ελλήνων. “Οι Μουσουλμάνοι δεν διέκριναν καμία διαφορά μεταξύ της θρησκείας και της πολιτικής... Η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεπώς υπήρξε και πολιτικός και θρησκευτικός θεσμός... Η εκκλησιαστική δομή έγινε όργανο κοσμικής διοίκησης... Η διοίκηση της Εκκλησίας αναμείχθηκε με ένα σύστημα διαφθοράς και φιλαργυρίας... Αυτό που είχε ειπωθεί κάποτε για τον παπισμό ίσχυε στην ουσία και για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Τούρκων: τα πάντα ήταν προς πώληση” (Ware, The Orthodox Church , Penguin Books, 1997).