Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
Πώς μπορεί να εμφανιστεί το κακό σε ένα τέλειο πλάσμα; Τα περισσότερα δημιουργήματα του Θεού, όπως τα βουνά, τα φυτά και η πλειοψηφία των ζώων, δεν έχουν πραγματική ελευθερία επιλογής· απλώς υπάρχουν και συμπεριφέρονται, όπως “προγραμματίστηκαν”. Τουλάχιστον όμως δυο κατηγορίες πλασμάτων, οι άνθρωποι και οι άγγελοι, δημιουργήθηκαν με πραγματική ελευθερία επιλογής, ακόμα και την ελευθερία επιλογής του κακού.
Δεν πρέπει να θεωρούμε ότι ο Θεός δημιούργησε και το καλό και το κακό για να έχουμε επιλογές. Όλα όσα δημιούργησε ο Θεός ήταν καλά και οι άγγελοι και οι άνθρωποι, με την ικανότητα τους να σκέφτονται δημιουργικά και να κάνουν επιλογές. Αλλά τα δημιουργικά πλάσματα μπορούν να επιλέγουν να χρησιμοποιούν καλά πράγματα που δημιούργησε ο Θεός και να τα “επεξεργάζονται” με τρόπους που ο Θεός ποτέ δεν τα προόρισε για κάτι τέτοιο. Όταν κάτι καλό χρησιμοποιείται ελλιπώς ή για έναν σκοπό που δεν έχει προοριστεί, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι κακό. Ακόμα και στον παράδεισο ο Θεός δήλωσε ότι κάτι δεν ήταν καλό μέχρι να ολοκληρωθεί το αποτέλεσμα. Όταν δημιουργήθηκε ο Αδάμ, χωρίς να έχει δημιουργηθεί ακόμα η Εύα, “ο Θεός είπε: Δεν είναι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος” (Γένεση 2:18). Το σχέδιο του Θεού ήταν ο άντρας να είναι ενωμένος με τη γυναίκα και μέχρι να υπάρξει αυτή η ενότητα με τη δημιουργία της Εύας, η κατάσταση δεν ήταν καλή, παρόλο που ο άντρας ‘ήταν καλός’. Στο τέλος όταν είχαν ολοκληρωθεί όλα, ο Θεός δήλωσε ότι η δημιουργία ήταν “πολύ καλή” (Γένεση 1:31).
Οι άνθρωποι και οι άγγελοι, έχοντας ελεύθερη βούληση έχουν τη δυνατότητα να αναιρέσουν την τελειότητα της δημιουργίας του Θεού, επιστρέφοντας στην κατάσταση της ατέλειας (“δεν είναι καλό”) και αυτό έχει ως αποτέλεσμα το κακό. Για παράδειγμα, η σεξουαλική σχέση στο πλαίσιο μιας μόνιμης, αποκλειστικής σχέσης (γάμος) θεσμοθετήθηκε από τον Θεό και είναι κάτι απόλυτα καλό. Οι σεξουαλικές ορμές όμως του ανθρώπου, μπορούν να χρησιμοποιηθούν με έναν ελλιπή, καταστροφικό τρόπο, όπως γίνεται σε περιπτώσεις βιασμού, κακοποίησης και απόλυτης ανηθικότητας. “Ο Θεός είναι αγάπη” (Α΄ Ιωάννου 4:8) και η “πολύ καλή” δημιουργία Του βρισκόταν σε απόλυτη αρμονία με το νόμο της αγάπης. Ωστόσο, όταν οι άνθρωποι ή οι άγγελοι επιλέγουν συμπεριφορές που έχουν κάποια στοιχεία καλού, αλλά δεν περιλαμβάνουν την πληρότητα της αρχής της αγάπης, δημιουργούν το κακό.
Σε πρακτικό επίπεδο, επιλογή του κακού σημαίνει απόρριψη του νόμου του Θεού (“η αμαρτία είναι η ανομία” Α΄ Ιωάννη 3:4). Για παράδειγμα, η λατρεία είναι καλή, αλλά αν το αντικείμενο λατρείας είναι οτιδήποτε άλλο ή οποιοσδήποτε άλλος εκτός από τον Θεό, αποτελεί παράβαση της δεύτερης και τρίτης εντολής, όχι επειδή ο Θεός επιθυμεί εγωιστικά τη λατρεία μόνο για Εκείνον, αλλά επειδή η λατρεία οποιουδήποτε άλλου εκτός του Θεού οδηγεί στη θλίψη. Η επιθυμία να έχουμε και να απολαμβάνουμε πράγματα είναι κάτι καλό, όχι όμως όταν ανήκουν σε κάποιον άλλο, τότε είναι κλοπή, κάτι που παραβιάζει την όγδοη εντολή. Όταν η αμαρτία εξαλειφθεί εντελώς, θα κατανοήσουμε τη σοφία του Θεού να δημιουργήσει ανθρώπους και αγγέλους με ελεύθερη βούληση, ακόμα και αν σημαίνει ότι θα επιλέξουν την αμαρτία. Μέχρι τότε όμως υποφέρουμε από τις συνέπειες της δράσης του Σατανά, του πρώτου αμαρτωλού, ο οποίος αν και δημιουργήθηκε “τέλειος στους δρόμους του”, “βρέθηκε μέσα (του) αδικία” (Ιεζεκιήλ 28:15).
Πώς έπεσε ο Σατανάς στην αμαρτία; Στο εδάφιο Ιεζεκιήλ 18:16 ο Κύριος λέει στον ‘Βασιλιά της Τύρου’: “Από το πλήθος του εμπορίου σου γέμισαν το εσωτερικό σου από ανομία, και αμάρτησες”.[1] Το εμπόριο προϋποθέτει αμοιβαία επικοινωνία, συνεργασία και συναλλαγές. Όλα αυτά γίνονται μεταξύ ατόμων που βρίσκονται κοινωνικά στο ίδιο επίπεδο (οριζόντιο επίπεδο)· το αφεντικό δεν εμπορεύεται με τους δούλους του και οι δούλοι δεν εμπορεύονται με τα αφεντικά τους (κάθετο επίπεδο). Εμπορεύονται άνθρωποι που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο μεταξύ τους.[2] Φαίνεται ότι ο Εωσφόρος, αντί να εστιάζει στην κάθετη σχέση με τον Δημιουργό του, άρχισε να εστιάζει την προσοχή του υπερβολικά στη σχέση με τους ομοίους του, τους άλλους αγγέλους. Αυτό αναπόφευκτα οδήγησε σε συγκρίσεις και οι συγκρίσεις οδηγούν στην περηφάνια, “Η καρδιά σου υψώθηκε, εξαιτίας της ωραιότητας σου· έφθειρες τη σοφία σου, εξαιτίας της λαμπρότητάς σου” (εδ. 17).
Αυτή η περηφάνια οδήγησε τον Εωσφόρο στο σημείο να επιθυμήσει τη θέση του Δημιουργού! “Πώς έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, γιε της αυγής!... Εσύ έλεγες στην καρδιά σου: Θα ανέβω στον ουρανό, θα υψώσω τον θρόνο μου πιο πάνω από τα αστέρια του Θεού·... Θα ανέβω επάνω στα ύψη των σύννεφων· θα είμαι όμοιος με τον Ύψιστο” (Ησαΐας 14:12-14).
Η ιδέα ότι ένα δημιούργημα μπορεί να γίνει σαν το Θεό αλλά να μην υπόκειται σε Εκείνον, είναι η ίδια ιδέα που χρησιμοποίησε ο Σατανάς για να βάλει την Εύα σε πειρασμό στον κήπο της Εδέμ. Στις οδηγίες Του προς τον Αδάμ και την Εύα, ο Θεός τόνισε το δώρο της απέραντης ελευθερίας, λέγοντας: “Από κάθε δέντρο του παραδείσου θα τρως ελεύθερα”, ενώ ταυτόχρονα ο Θεός τόνισε ότι ήταν πλάσματα με ελεύθερη βούληση: “Από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, όμως, δεν θα φας απ’ αυτό” (Γένεση 2:16,17). Ο Σατανάς, με πονηριά διαστρέβλωσε τα λόγια του Θεού λέγοντας: “Στ’ αλήθεια, είπε ο Θεός: Μη φάτε από κάθε δέντρο του παραδείσου;” (Γένεση 3:1). Αυτή η συγκεχυμένη ερώτηση δεν ξεκαθάριζε αν το φίδι υπονοούσε ότι δεν τους επιτρεπόταν ή όχι να φάνε από κάθε δέντρο, αλλά αυτό που έκανε ήταν να στρέψει την προσοχή από την πλούσια πρόνοια του Θεού στον περιορισμό, με αποτέλεσμα να διαστρεβλωθεί πλήρως ο χαρακτήρας Του. Όταν η Εύα επανέλαβε την προειδοποίηση του Θεού, ότι θα πεθάνουν αν φάνε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, ο Σατανάς ουσιαστικά αποκάλεσε τον Θεό ψεύτη: “Σίγουρα δεν θα πεθάνετε”. Αντίθετα, τους παρουσίασε την ευκαιρία για ένα υψηλότερο επίπεδο υπόστασης: “Τα μάτια σας θα ανοιχτούν... γνωρίζοντας το καλό και το κακό”. Τελικά, προσπάθησε με ζήλο να ελκύσει την Εύα στη δική του αμαρτωλή φιλοδοξία: “Θα είστε σαν θεοί” (Γένεση 3:1-5).
Εδώ βλέπουμε το σημείο της Μεγάλης Διαμάχης μεταξύ του Θεού και του λαμπρότερου δημιουργήματός Του. Ο Σατανάς ισχυρίζεται ότι ο Θεός μάς περιορίζει, ότι είναι ψεύτης, ότι έχει μια υψηλή θέση που θέλει να κρατήσει αποκλειστικά για Εκείνον και ότι δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το καλό των πλασμάτων Του. Ισχυρίζεται ότι δεν χρειαζόμαστε τον Θεό να μας πει τι είναι καλό και τι κακό, αλλά μπορούμε μόνοι μας να κρίνουμε. Διατείνεται ότι μπορούμε να έχουμε μια καλύτερη ζωή όντας ανεξάρτητοι από τον Θεό, ότι η σοφία είναι πιο σημαντική από τη δικαιοσύνη (υπακοή) και ότι μέσω της ανυπακοής μπορούμε να εξυψωθούμε σε μια πιο υψηλή υπόσταση και να γίνουμε “όμοιοι με τον Ύψιστο”.[3]
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
[1] Η Τύρος ήταν το καταλληλότερο σύμβολο επειδή οι Φοίνικες της Τύρου, ήταν κυρίαρχοι του παγκόσμιου εμπορίου, ταξιδεύοντας μέχρι την Αφρική και σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο της Μεσογείου.
[2] Οι πονηρές εμπορικές ικανότητες του Σατανά αποκαλύπτονται στη συζήτηση του με τον Χριστό στην έρημο. Ο κόσμος και οτιδήποτε του κόσμου ανήκουν στον Χριστό από τη στιγμή που “τα πάντα κτίστηκαν διαμέσου αυτού και γι’ αυτόν” (Κολοσσαείς 1:16). Ο Θεός παρέδωσε τη διαχείριση στον Αδάμ (Γένεση 1:28), με δόλο όμως ο Σατανάς του την αφαίρεσε και μετά είχε το θράσος να την επιστρέψει στον Χριστό, αν Εκείνος τον προσκυνούσε! (Ματθαίον 4:9).
[3] Μπορούμε να κατανοήσουμε και άλλα θέματα της Μεγάλης Διαμάχης μέσα από την αναμέτρηση του Χριστού με τον Σατανά στην έρημο (Ματθαίον 4:1-11). Ο Σατανάς είπε: “Πες να γίνουν ψωμιά αυτές οι πέτρες” (εδ. 3), δηλαδή είπε στον Χριστό να ασκήσει προσωπική πνευματική δύναμη ανεξάρτητη από τον Δημιουργό. “Ρίξε κάτω τον εαυτό σου· επειδή, ...θα προστάξει για σένα τους αγγέλους Του” (εδ. 6), δηλαδή το δημιούργημα (φυσικά ο Χριστός ήταν θεάνθρωπος στη διακονία Του όμως δεν χρησιμοποιούσε τη Θεία φύση) χειραγωγεί τον δημιουργό αντί να τον υπακούει. “Και του λέει (ο Σατανάς): Όλα αυτά θα σου τα δώσω, αν πέφτοντας με προσκυνήσεις” (εδ. 9), αυτή είναι η υπέρτατη επιθυμία του Σατανά, να κατευθύνει τη λατρεία στο πρόσωπό του. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά συναντώνται στις διάφορες ψεύτικες θρησκείες του κόσμου.