Διαγωγή και Σωτηρία
Προσδιορίζοντας τι είναι χριστιανική συμπεριφορά, θα πρέπει να αποφύγουμε δύο ακρότητες. Η μια είναι να δεχθούμε τους νόμους και τις εφαρμογές των αρχών σαν μέσον σωτηρίας. Ο Aπόστολος Παύλος συνοψίζει αυτή την ακρότητα με τις λέξεις: «Αποχωρίσθητε από του Χριστού όσοι δικαιόνεσθε διά του νόμου. Εξεπέσατε από της χάριτος» (Γαλ. ε΄4).
Η αντίθετη ακρότητα είναι να πιστεύουμε ότι εφόσον τα έργα δε σώζουν, άρα είναι ασήμαντα και ό,τι να κάνει ο άνθρωπος, στην πραγματικότητα δεν ωφελεί. Ο Aπόστολος Παύλος είπε επίσης για την ακρότητα αυτή: «Σεις, αδελφοί, προσεκλήθητε εις ελευθερίαν. Μόνον μη μεταχειρίζεσθε την ελευθερίαν εις αφορμήν της σαρκός» (Γαλ. ε΄13). Όταν το κάθε μέλος ακολουθεί τη δική του συνείδηση, δεν υπάρχει κοινή συμπεριφορά των Χριστιανών προς τα κείμενα Ματθ. ιη΄ και Γαλ. ς΄1,2. Η εκκλησία δεν είναι πια σώμα του Χριστού όπου υπάρχει αμοιβαία αγάπη και φροντίδα, αλλά ένα σύνολο ατομιστών, όπου ο καθένας ακολουθεί το δρόμο του, χωρίς να λαμβάνει κάποια ευθύνη ο ένας για τον άλλον ή να εκδηλώνει κάποιο ενδιαφέρον γι’ αυτούς.
Αν και η διαγωγή μας και η πνευματικότητά μας έχουν στενή σχέση, δεν μπορούμε να κερδίσουμε τη σωτηρία μας με μια ορθή διαγωγή. Μάλλον η χριστιανική διαγωγή είναι ο φυσικός καρπός της σωτηρίας και βασίζεται σε ό,τι ο Χριστός επιτέλεσε για μας στο Γολγοθά.
