Εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε πολύ καλά τους αγίους.
Σχεδόν κάθε μέρα του χρόνου είναι αφιερωμένη σε κάποιον άγιο. Οι εκκλησίες φέρουν ονόματα τους και όταν μπαίνεις τους αντικρίζεις ζωγραφισμένους σε εικόνες ή τοιχογραφίες. Τα πρόσωπα τους ισχνά και αγέλαστα εκφράζουν πρότυπα ασκητισμού και άρνησης κάθε επίγειας ευχαρίστησης.
Πόλλοι σύμπατριώτες μας όταν βρεθούν σε δύσκολη θέση ή χρειάζονται ουράνια βοήθεια σπάνια θα απευθυνθούν στον ουράνιο Πατέρα, τον Θεό. Τις περισσότερες φορές θα προσευχηθούν σε κάποιον άγιο, θα κάνουν τάμα, θα επισκεφθούν κάποιο παρεκκλήσι.
Άγιοι προστατεύουν τα διάφορα επαγγέλματα, ακόμη και τις ένοπλες δυνάμεις μας.
Είναι λοιπόν μέρος της καθημερινής ζωής πολλών Ελλήνων.
Για να μπορέσει κανείς να ανήκει σε αυτή την επίλεκτη ομάδα πιστών δυο πράγματα θα πρέπει να συμβούν.
Πρώτο, να κάνει κάτι μεγάλο για την εκκλησία, και δεύτερο, να πεθάνει, γιατί μόνο μετά θάνατον ανακηρρύσεται κανείς άγιος.
Καμιά ελπίδα λοιπόν για εμάς τους κοινούς θνητούς.
Είναι όμως η παραπάνω περιγραφή σε αρμονία με την Αγία Γραφή;
Δυστυχώς ή ευτυχώς όχι. Στις επόμενες σελίδες θα δούμε δυο μεγάλες βιβλικές αλήθειες για τους αγίους.
