Τα γραπτά του απόστολου Παύλου προς τους πρώτους χριστιανούς περιγράφουν τα κατορθώματα του Χριστού χρησιμοποιώντας παγκόσμιους όρους που περιλαμβάνουν ολόκληρη την ανθρωπότητα (Α’ Τιμοθέου 4:10, Προς Γαλάτας 2:20, Προς Β’ Κορινθίους 5:14-15).
Πιο συγκεκριμένα, στο 15ο κεφάλαιο της πρώτης επιστολής του προς τους Κορινθίους, ο απόστολος Παύλος εξηγεί πως ο Χριστός ήρθε στον κόσμο μας για να μας απελευθερώσει από την αποτυχία του Αδάμ: «Επειδή, βέβαια, διαμέσου ανθρώπου (Αδάμ) ήρθε ο θάνατος, έτσι και διαμέσου ανθρώπου (Ιησούς) η ανάσταση των νεκρών» (Α’ Προς Κορινθίους 15:21-22).
Η επιλογή ταύτισης
Ως ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ ήταν ο αντιπρόσωπος της ανθρώπινης φυλής. Μέσω του Αδάμ, η ανθρωπότητα αμφισβήτησε την αγάπη του Θεού, αποστασιοποιήθηκε από Αυτόν και επομένως βυθίστηκε στην αμαρτία, στην ενοχή και στον θάνατο.
Στην Α’ Προς Κορινθίους 15, ο απόστολος Παύλος εξηγεί ότι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο μας για να γίνει , όπως ήταν, «ο έσχατος Αδάμ… ο δεύτερος άνθρωπος… ο επουράνιος άνθρωπος».
Ήρθε για να μας απελευθερώσει από την αποτυχία του Αδάμ: «Επειδή, βέβαια, διαμέσου ανθρώπου (Αδάμ) ήρθε ο θάνατος, έτσι και διαμέσου ανθρώπου (Ιησούς) η ανάσταση των νεκρών» (Α’ Προς Κορινθίους 15:21-22).
Ο απόστολος Παύλος συγκρίνει και αντιπαραβάλλει τον Αδάμ με τον Χριστό (Α’ Προς Κορινθίους 15) ως δύο αντιπροσώπους δύο εντελώς διακριτών ανθρώπινων εμπειριών: ο πρώτος άνθρωπος, Αδάμ, ήταν η αιτία της πτώσης της ανθρωπότητας, ο δεύτερος άνθρωπος, ο Χριστός, είναι η πηγή της σωτηρίας της ανθρωπότητας.
Κατά τη διάρκεια της ζωής μας όλοι μας καλούμαστε να ταυτιστούμε με έναν από τους δύο αντιπρόσωπους της ανθρώπινης ύπαρξης. Η επιλογή αυτή είναι καθαρά δική μας.
Σχετικά με εκείνους που ταυτίζονται με τον δεύτερο Αδάμ αναφέρει ο απόστολος Παύλος, «…και όπως είναι ο επουράνιος τέτοιοι θα είναι και οι επουράνιοι. Και καθώς φορέσαμε την εικόνα τού χωματένιου, θα φορέσουμε και την εικόνα του επουρανίου» (Α’ Προς Κορινθίους 15:44-49).
Με άλλα λόγια, εκείνοι που ταυτίζονται με τον Χριστό θα αποκατασταθούν στην εικόνα Του.
Η συμφιλίωση – η μεταμορφώνουσα επίδραση στη ζωή μας
Στην επόμενη επιστολή του προς τους Κορινθίους, ο απόστολος Παύλος εξηγεί πόσο πραγματικά ισχυρή είναι η αγάπη του Θεού και περιγράφει τη μεταμορφώνουσα επίδραση που έχει σε όσους βρίσκονται υπό την επιρροή της:
«Δεδομένου ότι, η αγάπη τού Χριστού μάς συσφίγγει· επειδή, κρίνουμε τούτο, ότι, αν ένας πέθανε για χάρη όλων, επομένως όλοι πέθαναν· και πέθανε για χάρη όλων, ώστε αυτοί που ζουν, να μη ζουν πλέον για τον εαυτό τους, αλλά γι’ αυτόν που πέθανε και αναστήθηκε για χάρη τους. Ώστε, εμείς, από τώρα πλέον, δεν γνωρίζουμε κατά σάρκα κανέναν· παρόλο που και γνωρίσαμε κατά σάρκα τον Χριστό, αλλά τώρα πλέον δεν γνωρίζουμε.
Γι’ αυτό, αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι ένα καινούργιο κτίσμα· τα παλιά πέρασαν, δέστε, τα πάντα έγιναν καινούργια. Τα πάντα, όμως, είναι από τον Θεό, που μας συμφιλίωσε με τον εαυτό του, διαμέσου τού Ιησού Χριστού, και έδωσε σε μας τη διακονία της συμφιλίωσης· δηλαδή, ότι ο Θεός ήταν που συμφιλίωνε τον κόσμο με τον εαυτό του, στο πρόσωπο του Χριστού, μη λογαριάζοντας σ’ αυτούς τα πταίσματά τους· και εμπιστεύθηκε σε μας τον λόγο της συμφιλίωσης» (Β’ Κορινθίους 5:14-19).
Η επίδραση της αποκατάστασης στις σχέσεις μας
Ο απόστολος Παύλος επισημάνει πως μόλις «κρίνουμε» (διακρίνουμε), ότι ο Χριστός πέθανε για όλους τους ανθρώπους, αρχίζουμε και «κρίνουμε/διακρίνουμε» πλέον τους ανθρώπους γύρω μας διαφορετικά.
Ανταποκρινόμενοι στη συμφιλίωση του Χριστού με εμάς, μπορούμε να συγχωρέσουμε, να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε και να συμπάσχουμε με τους συνανθρώπους μας. Η αγάπη του Χριστού, δηλαδή, όταν την αντιληφθούμε και την αποδεχτούμε, ασκεί μια βαθιά μεταμορφώνουσα δύναμη πάνω σε όλες τις σχέσης στη ζωή μας (Προς Τίτον 2:11-14, Α’ Προς Κορινθίους 13).
Με άλλα λόγια, παύουμε να ζούμε για τον εαυτό μας και αρχίζουμε να ζούμε για Εκείνον, ωθούμενοι από την αγάπη Του για εμάς. Επίσης, παύουμε να σχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους, «κατά σάρκα» ή με τον φυσικό μας εγωκεντρισμό.
Ουσιαστικά, αρχίζουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους υπό το φως της θυσίας του Χριστού για εκείνους και να σχετιζόμαστε με αυτούς σύμφωνα με τις προοπτικές που θα είχαν εαν απλώς συμφιλιώνονταν με τον Χριστό (Προς Φιλιππησίους 2:5-10).
Κατά αυτό τον τρόπο, το αντικειμενικό γεγονός της σωτηρίας εν Χριστώ γίνεται η υποκειμενική εμπειρία σωτηρίας μέσα στην καρδιά και στη ζωή μας.
Διάβασε επίσης:
Αναγέννηση – Ένας καινούριος εαυτός σου
