ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 4 - Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΡΠΑΓΗ
Πολλοί Ευαγγελικοί χριστιανοί στις μέρες μας πιστεύουν ότι, όσον αφορά στο σχέδιο του Θεού για την ανθρωπότητα, βρισκόμαστε στη φάση των “καιρών των εθνών” (Λουκάν 21:24).[1] Διδάσκουν ότι οι πιστοί χριστιανοί “θα αρπαχτούν... σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα” (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:17) μυστικά, πριν τη Μεγάλη Θλίψη. Το γεγονός της μυστικής αρπαγής υποτίθεται ότι θα ακολουθηθεί από μια επταετή περίοδο μεγάλης θλίψης. Αυτή η επταετία θα αποτελέσει τη φάση του σχεδίου του Θεού για τον προσηλυτισμό των Εβραίων κυρίως, αλλά και των εθνών που δεν είχαν δεχθεί το ευαγγέλιο και δεν αρπάχθηκαν πριν τον καιρό της θλίψης.
Η θεωρία αυτή έχει γίνει δημοφιλής μέσα από βιβλία και ταινίες, όπως η σειρά “Left Behind” (Έμειναν Πίσω) που απεικονίζει μια αιφνίδια εξαφάνιση των Χριστιανών, που αρπάζονται από το αυτοκίνητο τους την ώρα που οδηγούν, από το αεροπλάνο όταν ταξιδεύουν ή από το κρεβάτι τους ενώ κοιμούνται. Το σφράγισμα των 144.000, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, είναι ο προσηλυτισμός των Εβραίων, οι οποίοι έπειτα γίνονται κήρυκες του Ευαγγελίου στην περίοδο της Μεγάλης Θλίψης. Ενώ οι ειλικρινείς και πιστοί χριστιανοί θα έχουν ήδη αρπαχθεί και θα παρατηρούν τα γεγονότα από την ασφάλεια του ουρανού.
Παρόλο που η παραπάνω θεωρία είναι πράγματι ευχάριστη και πολλοί χριστιανοί θα ήθελαν να αποφύγουν τον καιρό της μεγάλης θλίψης, η Αγία Γραφή δεν διδάσκει πουθενά ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Κατ’ αρχήν ο Χριστός δίδαξε σαφέστατα ότι στις έσχατες ημέρες θα υπάρχει μεγάλη θλίψη: “Επειδή, τότε θα υπάρχει μεγάλη θλίψη, που δεν έγινε από την αρχή του κόσμου μέχρι σήμερα, ούτε θα ξαναγίνει” (Ματθαίον 24:21). Επίσης είπε ότι θα υπάρχει κλιμακούμενη αναταραχή που θα οδηγήσει στη μεγάλη θλίψη: πόλεμοι και φήμες πολέμων, λιμοί, σεισμοί, διωγμοί και μίσος προς τους πιστούς, ψευδοπροφήτες, διάχυτη ανομία και τέλος “το βδέλυγμα της ερημώσεως” και μετά η μεγάλη θλίψη (Ματθαίον 24:4-21). Δεν ανέφερε όμως ότι κάποια στιγμή, πριν χειροτερέψουν τελείως τα πράγματα, οι ειλικρινείς χριστιανοί θα αρπαχθούν, αντιθέτως είπε “Εκείνος, όμως, που θα έχει υπομείνει μέχρι τέλους, θα σωθεί” (Ματθαίον 24:13).
Ο όρος ‘θλίψη’ χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη για να περιγράψει τις δύσκολες καταστάσεις που θα βιώσει ο λαός του Θεού σε αυτόν τον κόσμο και όχι τις καταστάσεις που θα γλυτώσουν. Για παράδειγμά, ο Χριστός δήλωσε: “Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη” (Ιωάννην 16:33). Ο απόστολος Παύλος μας διαβεβαιώνει ότι: “διαμέσου πολλών θλίψεων πρέπει να μπούμε μέσα στη βασιλεία του Θεού” (Πράξεις 14:22). Ο ίδιος ο απόστολος Ιωάννης, καθώς έγραφε το βιβλίο της Αποκάλυψης, ήταν “συγκοινωνός στη θλίψη και στη βασιλεία και στην υπομονή του Ιησού Χριστού” (Αποκάλυψη 1:9). Ο απόστολος Παύλος αναπτύσσει ακόμα περισσότερο αυτή την άποψη λέγοντας: “αλλά και καυχώμαστε στις θλίψεις, γνωρίζοντας ότι η θλίψη εργάζεται υπομονή, η δε υπομονή δοκιμή, η δε δοκιμή ελπίδα” (Ρωμαίους 5:3,4). Δεν υπάρχουν περικοπές που να αναφέρουν κάποια υπόσχεση ότι οι χριστιανοί με κάποιον τρόπο θα αποφύγουν τη μεγάλη θλίψη.
Αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα με τη θεωρία της μυστικής αρπαγής, δεν υπάρχουν περικοπές που την υποστηρίζουν ξεκάθαρα. Αντί να προκύπτει ως ένα δογματικό πιστεύω πάνω σε μια ξεκάθαρη διδαχή της Αγίας Γραφής, παρουσιάζεται η θεωρεία της μυστικής αρπαγής και έπειτα αναφέρονται διάφορα εδάφια που δήθεν την υποστηρίζουν. Όμως πολλά από αυτά τα εδάφια, ουσιαστικά διδάσκουν ακριβώς το αντίθετο από την ύπαρξη μιας μυστικής αρπαγής.
Μία από τις αγαπημένες περικοπές των υποστηρικτών της μυστικής αρπαγής βρίσκεται στο Ματθαίον 24:40,41: “Τότε, δυο θα είναι στο χωράφι· ο ένας παραλαμβάνεται, και ο άλλος αφήνεται. Δυο γυναίκες θα αλέθουν στον μύλο· μια παραλαμβάνεται, και μια αφήνεται”. Το σκηνικό που παρουσιάζεται είναι ότι ενώ οι άνθρωποι θα επιδίδονται στις καθημερινές ασχολίες τους, ξαφνικά κάποιοι θα αρπαχτούν στον ουρανό και οι υπόλοιποι θα μείνουν και θα βιώσουν τη μεγάλη θλίψη στη γη.
Ωστόσο, μια προσεκτική ανάγνωση της περικοπής μας φανερώνει ότι η αναφορά σε εκείνους που θα ‘παραληφθούν’ και σε εκείνους που θα ‘μείνουν’ συνδέεται με τα ακριβώς προηγούμενα εδάφια: “Όπως στις ημέρες πριν από τον κατακλυσμό έτρωγαν και έπιναν, νυμφεύονταν και νύμφευαν, ως την ημέρα κατά την οποία ο Νώε μπήκε μέσα στην κιβωτό· και δεν κατάλαβαν, μέχρις ότου ήρθε ο κατακλυσμός, και τους σήκωσε όλους , έτσι θα είναι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Τότε δυο θα είναι στο χωράφι· ο ένας παραλαμβάνεται, και ο άλλος αφήνεται...” (Ματθαίον 24:38-40)[2]. Ο κατακλυσμός ήταν που ‘παρέλαβε’ τους ασεβείς στην καταστροφή, ενώ η κιβωτός ήταν το μέσο που χρησιμοποιήθηκε για να ‘μείνουν’ ο Νώε και οι οικογένειες των υιών του ασφαλής. Στην περιγραφή της Γένεσης φαίνεται ξεκάθαρα: “εξαλείφθηκε κάθε τι που υπήρχε επάνω στο πρόσωπο της γης, από άνθρωπο μέχρι κτήνος, μέχρι ερπετό και μέχρι πουλί του ουρανού, και εξαλείφθηκαν από τη γη· έμενε δε μόνον ο Νώε, και όσα ήσαν μαζί του μέσα στην κιβωτό”[3] (Γένεση 7:23).
Επιπλέον υπάρχει η αντίστοιχη περικοπή στο Λουκάν 17:34-37. Ο Χριστός είπε και πάλι: “Δυο θα βρίσκονται στο χωράφι· ο ένας παραλαμβάνεται, και ο άλλος αφήνεται”. Οι μαθητές αναρωτήθηκαν που θα παραληφθούν: “Και αποκρινόμενοι του λένε: Κύριε, που; Κι εκείνος είπε σ’ αυτούς: Όπου είναι το σώμα, εκεί θα συγκεντρωθούν οι αετοί”. Με άλλα λόγια, εκείνοι που θα παραληφθούν, είναι εκείνοι που θα καταστραφούν, τα σώματα τους θα γίνουν τροφή για τα πουλιά, όπως αναφέρεται και στην Αποκάλυψη 19:17,18 όπου περιγράφεται η Δευτέρα Παρουσία και το “συμπόσιο των ορνέων”.[4] Εκείνοι που θα μείνουν είμαστε εμείς “που ζούμε, όσοι απομένουμε στην παρουσία του Κυρίου” (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:15).[5]
Οι υποστηρικτές της θεωρίας της μυστικής αρπαγής, επιμένουν ότι η επιστροφή του Χριστού γίνεται σε δυο φάσεις, η πρώτη γίνεται μυστικά πριν τη μεγάλη θλίψη (η οποία όπως ισχυρίζονται συμπίπτει με την ανάσταση των δικαίων) και η δεύτερη γίνεται ορατά στο τέλος της μεγάλης θλίψης. Θεωρούν ότι οι περικοπές Α΄ Θεσσαλονικείς 4:13-18 και Α΄ Κορινθίους 15:50-54 αναφέρονται στην ‘αρπαγή’, ενώ η Ματθαίον 24:27-31 αναφέρεται στην ‘ορατή’ Παρουσία του Χριστού. Μια απλή όμως σύγκριση των τριών περικοπών δείχνει ότι: 1) Η αρπαγή γίνεται ταυτόχρονα με την ανάσταση εκείνων “που κοιμήθηκαν με πίστη στον Ιησού” Α΄ Θεσσαλονικείς 4:15. 2) Η ανάσταση δεν είναι καθόλου μυστική· θα είναι πολύ ηχηρή “με πρόσταγμα (αρχ. κελεύσματι ), με φωνή αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού” Α΄ Θεσσαλονικείς 4:16, και 3) Η “έσχατη σάλπιγγα”, δηλαδή η “δυνατή φωνή σάλπιγγας”, την οποία περιέγραψε ο Χριστός ( Α΄ Κορινθίους 15:52, Ματθαίον 24:31), θα λάβει χώρα όταν ο Χριστός επιστρέψει με όλη Του την ορατή δόξα. Δεν υπάρχει καμία αναφορά σε αυτά τα εδάφια για κάποια μυστική αρπαγή.
Επιπλέον, η περικοπή στην Αποκάλυψη 20:4,5 διδάσκει σαφέστατα ότι η “πρώτη ανάσταση” (η οποία, σύμφωνα με την Α΄ Θεσσαλονικείς 4:13-18 και Α΄ Κορινθίους 15:50-54 συμπίπτει με την αρπαγή των δικαίων) γίνεται στη Δευτέρα Παρουσία, στην έναρξη της χιλιετίας, και όχι με μυστικό τρόπο επτά χρόνια πριν. Μια μελέτη των υπόλοιπων περικοπών που δήθεν υποστηρίζουν τη μυστική αρπαγή δείχνει ότι καμία από αυτές δεν διδάσκει ότι οι δίκαιοι θα πάνε μυστικά στον ουρανό πριν τη μεγάλη θλίψη.[6]
Το βιβλίο της Αποκάλυψης παρουσιάζει την πιο ολοκληρωμένη περιγραφή των γεγονότων που θα λάβουν χώρα στις έσχατες ημέρες, έτσι οι υποστηρικτές της εν λόγο θεωρίας έχουν προσπαθήσει να βρουν το ‘γεγονός’ της ‘μυστικής αρπαγής’ στην Αποκάλυψη. Έχουν επικεντρωθεί στην Αποκάλυψη 4:1,2: “Ύστερα απ’ αυτά, είδα, και να, μια ανοιγμένη θύρα στον ουρανό· και η πρώτη φωνή, την οποία άκουσα, σαν σάλπιγγα που μιλούσε μαζί μου, έλεγε: Ανέβα εδώ, και θα σου δείξω όσα πρέπει να γίνουν ύστερα απ’ αυτά. Κι αμέσως ήρθα σε πνευματική έκσταση, και να, ένας θρόνος βρισκόταν στον ουρανό…”.
Με μια απλή ανάγνωση των εδαφίων, φαίνεται να μην υπάρχει κάτι προς συζήτηση, το προφανές νόημα είναι ότι ο Ιωάννης, την ώρα που έβλεπε το όραμα, προσκλήθηκε να δει και να ακούσει τις σκηνές που διαδραματίζονταν στον ουρανό για τις οποίες γράφει στην Αποκάλυψη. Οι υποστηρικτές της θεωρίας της αρπαγής όμως, επισημαίνουν ότι υπάρχει μετακίνηση του Ιωάννη από τη γη στον ουρανό με την εντολή “Ανέβα εδώ” και ότι η εκκλησία, που ήταν το θέμα του δεύτερου και τρίτου κεφαλαίου, δεν αναφέρεται ξανά στο υπόλοιπο βιβλίο της Αποκάλυψης. Συνεπώς, σύμφωνα με τον συλλογισμό τους, αυτή η περικοπή σημαίνει ότι η εκκλησία θα βρεθεί στον ουρανό πριν τον καιρό της θλίψης.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να παρατηρήσουμε, ότι δεν γίνεται καμία αναφορά στην εκκλησία σε αυτά τα εδάφια, συνεπώς είναι υποθετικό να υποστηρίζουμε ότι αρπάζεται η εκκλησία. Επιπλέον, ακόμα και στο δεύτερο και τρίτο κεφάλαιο δεν γίνεται καμία αναφορά σε μια παγκόσμια εκκλησία, παρά μόνο σε συγκεκριμένες εκκλησίες (Έφεσος, Σμύρνη κτλ.). Σύμφωνα με την ιστορική μέθοδο ερμηνείας, οι εκκλησίες των δύο πρώτων κεφαλαίων της Αποκάλυψης αντιπροσωπεύουν την εξέλιξη της ιστορίας της εκκλησίας ανά τους αιώνες, κλείνοντας με τη χλιαρή εκκλησία της Λαοδικείας, και η Λαοδικεία σίγουρα δεν πρόκειται να αρπαχθεί!
Το παρών βιβλίο υποστηρίζει την άποψη ότι τα κεφάλαια 4-7 παρουσιάζουν τη διερευνητική κρίση που διεξάγεται στον ουρανό πριν το κλείσιμο ‘της θύρας της χάρης’ και τις επτά τελευταίες πληγές. Μεμονωμένα άτομα δεν μπορούν να αρπαχθούν στον ουρανό μέχρι να κριθούν, άρα η Αποκάλυψη 4:1,2, που μας εισαγάγει στα προκαταρκτικά γεγονότα πριν την κρίση του έκτου κεφαλαίου δεν μπορεί να είναι η μυστική αρπαγή.
Η εκκλησία δεν εμφανίζεται στα κεφάλαια που ακολουθούν ως ‘εκκλησία’, αλλά αποκαλείται “οι άγιοι” (Αποκάλυψη 13:7,10, 14:12). Ο απόστολος Παύλος στην Α’ Κορινθίους 14:33 αναφέρει τις “εκκλησίες των αγίων”, που σημαίνει ότι όπου βρίσκονται οι άγιοι εκεί βρίσκεται και η εκκλησία. Οι άγιοι λοιπόν στο βιβλίο της Αποκάλυψης, βρίσκονται στη γη, μέχρι τη στιγμή που θα βρεθούν στον ουρανό στη Δευτέρα Παρουσία και εκεί θα μείνουν για χίλια χρόνια (Αποκάλυψη 20). Αυτή είναι η αρπαγή στην οποία αναφέρεται ο Παύλος στην Α’ Θεσσαλονικείς 4:17, δεν υπάρχει καμία αναφορά σε αρπαγή επτά χρόνια πριν τη Δευτέρα Παρουσία στην Αποκάλυψη ή οπουδήποτε αλλού στην Αγία Γραφή.
Αυτό δεν είναι απλώς ένα θέμα ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος. Αναμφίβολα, στη χαώδη κατάσταση που θα επικρατεί στην αρχή της μεγάλης θλίψης, πολλοί Χριστιανοί θα πιστεύουν ότι η μυστική αρπαγή έχει ήδη συμβεί και έχουν μείνει πίσω. Ο Σατανάς θα εκμεταλλευθεί την πεποίθησή τους ότι η πίστη τους ήταν ανεπαρκής, πειράζοντάς τους να εγκαταλείψουν τον αγώνα μέσα στην απελπισία τους ή να προσπαθήσουν να ακολουθήσουν το σχέδιο ‘εκείνων που έμειναν πίσω’, με το οποίο θα τους εκμεταλλευτεί.
Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΡΠΑΓΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ 9 (ΟΙ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ)
Ουσιαστικά, μεγάλο μέρος της σύγχυσης σχετικά με τη μεγάλη θλίψη, τον ρόλο των Εβραίων και τη δήθεν μυστική αρπαγή βασίζεται στην παρανόηση της προφητείας των εβδομήντα εβδομάδων στο ένατο κεφάλαιο του Δανιήλ. Αυτή η προφητεία ήταν μια επεξήγηση που δόθηκε από τον άγγελο Γαβριήλ στον Δανιήλ για να τον βοηθήσει να κατανοήσει την προφητεία των 2300 ημερονυκτίων που βρίσκεται στο όγδοο κεφάλαιο: “Μέχρι πότε θα διαρκεί η όραση για την παντοτινή θυσία, και την παράβαση που φέρνει την ερήμωση, και το αγιαστήριο και το στράτευμα παραδίνονται σε καταπάτηση; Και μου είπε (ο άγγελος): Μέχρι 2300 ημερονύκτια· τότε, το αγιαστήριο θα καθαριστεί” (Δανιήλ 8:13,14). Η προφητεία αυτή εξηγείται στην ενότητα 14: Πότε στην Ιστορία; και στο Παράρτημα 5. Εν ολίγοις, ο Δανιήλ κατάλαβε ότι τα 2300 ημερονύκτια είναι 2300 χρόνια και θεωρώντας ότι η αγαπημένη του πόλη δεν θα ανοικοδομηθεί για αιώνες, “λιποθύμησε και ήταν άρρωστος για ημέρες” και “θαύμαζε για την όραση” (Δανιήλ 8:27). Ο άγγελος Γαβριήλ ήρθε αργότερα (Δανιήλ 9) να εξηγήσει το όραμα, με έμμεσο τρόπο όμως, με την προφητεία των εβδομήντα εβδομάδων.
Σε απάντηση της ένθερμης προσευχής του Δανιήλ, ο άγγελος Γαβριήλ αποστέλλεται στον Δανιήλ, ώστε να “καταλάβει την οπτασία” (Δανιήλ 9:21-23). “Εβδομήντα εβδομάδες (490 ημέρες) διορίστηκαν για τον λαό σου, και για την άγια πόλη σου, ώστε να συντελεστεί η παράβαση, και να τελειώσουν οι αμαρτίες, και να γίνει εξιλέωση για την ανομία, και να εισαχθεί αιώνια δικαιοσύνη, και να σφραγιστεί η όραση και η προφητεία και να χριστεί ο Άγιος των αγίων” (εδ. 24). Με άλλα λόγια, στον λαό του Δανιήλ, το εβραϊκό έθνος, δόθηκαν 70 εβδομάδες ‘χάρης’, ώστε να αποστραφούν τις αμαρτίες τους και να χρίσουν “τον Άγιο των αγίων”, τον Μεσσία, τον Ιησού Χριστό που αναφέρεται στο εδάφιο 26. Η περίοδος αυτή “διορίστηκε” (Εβρ. ‘αποκόπηκε’) από τη συνολική περίοδο των 2300 ημερονύχτιων.
Αυτές οι 70 εβδομάδες θα ξεκινούσαν “από την έκδοση του προστάγματος, για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ” (εδ. 25), που εκδόθηκε από τον Πέρση αυτοκράτορα Αρταξέρξη το 457 π.Χ.[7] (Έσδρας 7:12-26).[8] Οι 70 εβδομάδες διαιρέθηκαν σε τρεις περιόδους. “Από την έκδοση του προστάγματος, για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, μέχρι του Χριστού του Ηγήτορα, θα είναι επτά εβδομάδες, και 62 εβδομάδες· θα οικοδομηθεί ξανά η πλατεία και το τείχος, μάλιστα σε καιρούς στενοχώριας. Και μετά τις 62 εβδομάδες, ο Χριστός θα εκκοπεί, όμως, όχι για τον εαυτό του... και θα κάνει στερεή διαθήκη με πολλούς για μια εβδομάδα· και στο μέσον της εβδομάδας θα σταματήσει η θυσία και η προσφορά” (Δανιήλ 9:25-27). Οι επτά εβδομάδες είναι φανερό ότι είναι ο καιρός όταν “η πλατεία και το τείχος... θα οικοδομηθούν”, δηλαδή η ανοικοδόμηση της πόλης. Στη συνέχεια θα ακολουθήσουν 62 εβδομάδες, στις οποίες ο λαός Ισραήλ θα έπρεπε να εκτελέσει τους όρους της χάρης (“τελειώσουν οι αμαρτίες κτλ.”) που θα γινόταν “σε καιρούς στενοχώριας”.[9] Τότε, την τελευταία εβδομάδα “ο Χριστός θα εκκοπεί, όμως, όχι για τον εαυτό του” (εδ. 26). Το γεγονός ότι είναι αδύνατο όλα αυτά να πραγματοποιηθούν σε 70 κυριολεκτικές εβδομάδες, υποδηλώνει τη χρήση της αρχής ότι ‘μια προφητική ημέρα συμβολίζει ένα κυριολεκτικό έτος’. Αν εφαρμόσουμε αυτή την αρχή, βρισκόμαστε μπροστά σε μια από τις πιο ακριβείς και εντυπωσιακές προφητείες της Αγίας Γραφής.
Οι “επτά εβδομάδες και οι 62 εβδομάδες... μέχρι του Χριστού” (49 χρόνια, συν 434 χρόνια, σύνολο 483 χρόνια), όταν προστεθούν στο 457 π.Χ., εκτείνονται μέχρι το 27 μ.Χ.. Πράγματι εκείνο το έτος βαφτίστηκε ο Χριστός από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή στον ποταμό Ιορδάνη, για “να χριστεί ο Άγιος” (εδ. 24,25).[10] Το γεγονός της βάπτισης του Χριστού σημείωσε την αρχή της εβδομηκοστής εβδομάδας (δηλαδή τα τελευταία επτά χρόνια) και η προφητεία ορίζει ότι “στο μέσον της (70ης) εβδομάδας (ακριβώς μετά από 3 ½ χρόνια) “θα σταματήσει η θυσία και η προσφορά”, “ο Χριστός θα εκκοπεί, όμως όχι για τον εαυτό του” (εδ. 27, 26). Σε απόλυτη συμφωνία με την προφητεία, το 31 μ.Χ., ο Ιησούς Χριστός προσφέρει την ύψιστη θυσία, του εαυτού Του πάνω στον Σταυρό, παύοντας το σύστημα των θυσιών, το οποίο ήταν μια “σκιά των μελλοντικών αγαθών” (Εβραίους 10:1,12). Το τέλος του τελετουργικού συστήματος σημειώθηκε, όταν “το καταπέτασμα του ναού σχίστηκε στα δύο, από επάνω μέχρι κάτω” (Ματθαίον 27:51).
Οι Εβραίοι είχαν ακόμα μισή εβδομάδα χάρης που ήταν η περίοδος όταν οι απόστολοι κήρυξαν το ευαγγέλιο αποκλειστικά στους Εβραίους. Όταν όμως λιθοβολήθηκε ο Στέφανος και έγινε ο πρώτος Χριστιανός μάρτυρας το 34 μ.Χ., οι Εβραίοι σφράγισαν την απόρριψη τους για τον Χριστό και οι μαθητές “διασπάρθηκαν και διαπέρασαν τους τόπους, ευαγγελιζόμενοι τον λόγο”[11] (Πράξεις 8:4).[12] Λίγα χρόνια μετά, η προφητεία εκπληρώθηκε: οι Ρωμαίοι, “ο λαός του ηγήτορα που θα έρθει”, ήρθαν το 70 μ.Χ. και “αφάνισ(αν) την πόλη και το αγιαστήριο” (Δανιήλ 9:26,27).
Ωστόσο, οι μελετητές που συμμερίζονται τη θεωρία της μυστικής αρπαγής δεν δέχονται αυτή την καταπληκτικά ακριβή ερμηνεία της εβδομηκοστής εβδομάδας στη ζωή, τη βάπτιση και τη θυσία του Χριστού, αλλά παρεμβάλλουν ένα κενό 2000 ετών, επιμένοντας ότι η τελευταία “εβδομάδα” (επτά χρόνια) θα λάβει χώρα στις έσχατες ημέρες, στην επτάχρονη περίοδο της μεγάλης θλίψης όταν οι Εβραίοι θα σωθούν. Η προφητεία λέει: “Και μετά από 62 εβδομάδες, ο Χριστός θα εκκοπεί, όμως, όχι για τον εαυτό του· και ο λαός του ηγήτορα, που θα έρθει, θα αφανίσει την πόλη και το αγιαστήριο· και το τέλος της θα έρθει με κατακλυσμό, και μέχρι το τέλος του πολέμου είναι διορισμένοι αφανισμοί. Και θα κάνει στερεή διαθήκη με πολλούς για μια εβδομάδα· και στο μέσον της εβδομάδας θα σταματήσει η θυσία και η προσφορά” (Δανιήλ 8:26,27).
Εκείνοι που πιστεύουν στη μυστική αρπαγή και στον ρόλο των Εβραίων στις έσχατες ημέρες επιμένουν ότι ‘εκείνος’ που “θα κάνει στερεή διαθήκη με πολλούς για μια εβδομάδα” είναι “ο ηγήτορας που θα έρθει”, δηλαδή ο αντίχριστος. Από τη στιγμή που αυτός ο αντίχριστος εμφανίζεται στον έσχατο καιρό και οι εβδομήντα εβδομάδες ξεκίνησαν περισσότερο από 400 χρόνια πριν τον Χριστό, προφανώς και θα πρέπει να υπάρχει ένα κενό κάπου (ισχυρίζονται ότι το κενό βρίσκεται ανάμεσα στην 69η και στην 70η εβδομάδα) και το τελευταίο μέρος της περιόδου που ‘ορίστηκε’ για τους Εβραίους, τοποθετείται στο τέλος του κόσμου. Ωστόσο, αυτή η θεωρία αψηφά το γεγονός ότι ολόκληρη η περικοπή του Δανιήλ 9 επικεντρώνεται στον ‘Μεσσία’. Ο Χριστός είναι ‘Εκείνος’ που έκανε μια “στερεή διαθήκη με πολλούς” (βλ. Ησαΐα 24:5) και η αναφορά του “ηγήτορα, που θα έρθει” είναι παρενθετική.
Δυστυχώς οι Εβραίοι, ως έθνος, απέρριψαν τον Μεσσία με αποτέλεσμα να χάσουν το προνόμιο να ονομάζονται ο εκλεκτός λαός που θα έφερνε το ευαγγέλιο στον κόσμο[13] (παρόλο που ο Παύλος ξεκαθαρίζει στην προς Ρωμαίους κεφάλαια 9-11, ότι οι Εβραίοι, ατομικά, μπορούν να σωθούν, όπως οποιοσδήποτε άνθρωπος).
Ο “ηγήτορας που θα έρθει” προφανώς είναι ένας Ρωμαίος, αφού είναι “ο λαός του” που “θα αφανίσει την πόλη και το αγιαστήριο” (Δανιήλ 9:26), κάτι που έκαναν οι Ρωμαίοι το 70 μ.Χ. Ο Ρωμαιοκαθολικός Παπισμός ήταν που ηγείτο της Εκκλησίας στην αποστασία του Μεσαίωνα και παρόλο που ο παπισμός υπέστη μια “θανατηφόρα πληγή” (Αποκάλυψη 13:3), “η θανατηφόρα πληγή θεραπεύτηκε” (βλ. κεφάλαια 13 και 17 για λεπτομέρειες σχετικά με την ανάκαμψη του παπισμού). Στο κεφάλαιο 17 είναι σαφές ότι ο ίδιος ο Σατανάς θα είναι η τελευταία εκδήλωση της δύναμης του αντίχριστου και εκείνος προσωπικά θα ηγηθεί της προσπάθειας να καταστραφεί ο λαός του Θεού στη Μάχη του Αρμαγεδδών. Όλα αυτά έχουν προλεχθεί ότι θα συμβούν, δεν έχουν όμως καμία σχέση με την τελευταία “εβδομάδα” της προφητείας των εβδομήντα εβδομάδων, η οποία εκπληρώθηκε με τη ζωή και τη θυσία του Χριστού.
Η ανάλυση της προφητείας των εβδομήντα εβδομάδων του Δανιήλ 9, μας φανερώνει ότι οι 70 εβδομάδες έχουν εκπληρωθεί πλήρως. Δεν υπάρχει καμία επταετής περίοδος (η “τελευταία εβδομάδα”), που παραμένει για να εκπληρωθεί για τους Εβραίους. Ατομικά, οι Εβραίοι μπορούν να σωθούν όπως όλοι οι άνθρωποι, ποτέ ξανά ωστόσο δεν θα είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού. Η Εκκλησία δεν θα αρπαχτεί μυστικά στον ουρανό, αφήνοντας τους Εβραίους να κηρύξουν το ευαγγέλιο στον κόσμο. Οι 144.000 που θα κάνουν αυτό το έργο, είναι ο πνευματικός Ισραήλ (βλ. ενότητα 7:4-8 Οι φυλές του Ισραήλ ).[14] Σφραγίζονται πριν τη μεγάλη θλίψη και προστατεύονται από τον Θεό (παρόλο που υποφέρουν από διωγμούς και δοκιμασίες). Θα αρπαχθούν μαζί με εκείνους που δέχτηκαν το μήνυμά τους, όταν ο Χριστός έρθει “επάνω στα σύννεφα του ουρανού με δύναμη και πολλή δόξα. Και θα αποστείλει (ο Ιησούς) τους αγγέλους του με δυνατή φωνή σάλπιγγας· και θα συγκεντρώσει τους εκλεκτούς του από τους τέσσερις ανέμους, από τις άκρες των ουρανών μέχρι τις άλλες άκρες τους” (Ματθαίον 24:30,31).
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 5 - ΤΑ 2300 ΗΜΕΡΟΝΥΚΤΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ 8
[1] Οι υποστηρικτές του δόγματος της μυστικής αρπαγής επικαλούνται εδάφια όπως το Λουκάν 21:24 “Η Ιερουσαλήμ θα είναι πατούμενη από τα έθνη, μέχρις ότου εκπληρωθούν οι καιροί των εθνών”, ως απόδειξη ότι ο Θεός έχει άλλο σχέδιο για τη σωτηρία των εθνών και άλλο για τους Εβραίους. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, το σχέδιο για τους Εβραίους την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης ήταν να σωθούν εξαιτίας της υπακοής τους στο νόμο. Στη φάση που αφορά τα έθνη οι άνθρωποι θα σωθούν “κατά χάρη διαμέσου της πίστης” (Εφεσίους 2:8). Οι Εβραίοι θα έχουν ακόμα μια ευκαιρία να σωθούν στη μεγάλη θλίψη μετά την “αρπαγή” της Εκκλησίας. Αυτή την περίοδο οι σωσμένοι Εβραίοι θα κηρύξουν το ευαγγέλιο σε εκείνους που “έμειναν πίσω”.
[2] Η λέξη στο αρχαίο κείμενο είναι ήρεν (αρχ. ρήμα Αίρω) . Συνεπώς, αυτή η παραβολή δεν στηρίζει την άποψη ότι οι δίκαιοι θα αναληφθούν στον ουρανό πριν τη Δευτέρα Παρουσία, αλλά ότι οι ασεβείς θα ‘αναληφθούν’ σε απώλεια στη Δευτέρα Παρουσία.
[3] Η Εβραϊκή λέξη για το ρήμα “μένω” είναι σααρ , που σημαίνει “απομένω, αφήνομαι πίσω”. Επομένως δεν υποστηρίζεται η θεωρία ότι οι ασεβείς ή οι Εβραίοι θα μείνουν πίσω στη “μυστική αρπαγή”, αλλά ότι οι δίκαιοι θα παραμείνουν μέχρι την Παρουσία του Χριστού.
[4] “Και είδα έναν άγγελο να στέκεται μέσα στον ήλιο· και έκραξε με δυνατή φωνή, λέγοντας προς όλα τα όρνεα που πετούν στο μέσον του ουρανού: Ελάτε, και συγκεντρώνεστε στο δείπνο του μεγάλου Θεού, για να φάτε σάρκες βασιλιάδων και σάρκες χιλιάρχων, και σάρκες ισχυρών, και σάρκες αλόγων κι εκείνων που κάθονται επάνω σ’ αυτά, και σάρκες όλων των ελεύθερων και των δούλων, και μικρών και μεγάλων” (Αποκάλυψη 19:17,18).
[5] Εκείνοι που πιστεύουν στη Μυστική Αρπαγή αναφέρονται σε αυτό το εδάφιο για να υποστηρίξουν την άποψη ότι οι Εβραίοι και οι αναποφάσιστοι που έμειναν πίσω, θα μετανοήσουν την περίοδο της μεγάλης θλίψης. Ο απόστολος Παύλος όμως συμπεριλαμβάνει και τον ίδιο σε εκείνους που είναι πιστοί και “ζουν και απομένουν” (εδ. 15, 17). Δεν δίνει κανένα άλλο στοιχείο ότι υπάρχει μια άλλη πιο πιστή ομάδα που πηγαίνει πρώτη στον ουρανό.
[6] Οι περικοπές που δήθεν υποστηρίζουν τη θεωρία της μυστικής αρπαγής περιλαμβάνουν και τις ακόλουθες: Ιωάννην 14:1-3, Ρωμαίους 8:19, Α΄ Κορινθίους 1:7,8, 15:51-53, 16:22, Φιλιππησίους 3:20,21, 4:5, Κολοσσαείς 3:4, Α΄ Θεσσαλονικείς 1:10, 2:19, 4:13-18, 5:9, 5:23, Β΄ Θεσσαλονικείς 2:1, Α΄ Τιμόθεον 6:14, Β΄ Τιμόθεον 4:1, 4:8, Τίτον 2:13, Εβραίους 9:28, Ιακώβου 5:7-9, Α΄ Πέτρου 1:7,13, 5:4, Α΄ Ιωάννην 2:28-3:2, Ιούδα 21, Αποκάλυψη 2:25, 3:10, 4:1,2. Αυτός ο κατάλογος αναφέρεται στο βιβλίο Revelation Unveiled , Tim LaHaye, Zondervan 1999. Καμία από αυτές τις περικοπές δεν αναφέρει ότι οι δίκαιοι θα βρεθούν στον ουρανό πριν τη Μεγάλη Θλίψη.
[7] Pictorial Bible Dictionary, Southwestern 1973, σ. 579. Αρκετές ιστορικές και αρχαιολογικές πηγές επιβεβαιώνουν ως το πρώτο έτος της βασιλείας του Αρταξέρξη το 464 π.Χ. Το πρόσταγμά του, δόθηκε τον έβδομο χρόνο της βασιλείας του (Έσδρας 7:8).
[8] Υπήρχαν ουσιαστικά τρία προστάγματα σχετικά με την ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ. Το πρώτο, από τον Κύρο (Έσδρας 1:1-4) χορήγησε άδεια για να “οικοδομήσουν τον οίκο του Κυρίου του Θεού του Ισραήλ”. Το δεύτερο από τον Δαρείο (Έσδρας 6:1-12) πάλι επέτρεψε την ανοικοδόμηση του ναού, αφού είχε σταματήσει εξαιτίας των εχθρών των Εβραίων. Το τρίτο πρόσταγμα εκδόθηκε από τον Αρταξέρξη (Έσδρας 7:11-26). Ωστόσο, μόνο το πρόσταγμα του Αρταξέρξη χορήγησε άδεια να οικοδομηθούν τα τείχη και η πόλη, όπως ορίζεται στην προφητεία του Δανιήλ 9:25 (βλ. Νεεμίας 2:1-9).
[9] Η περίοδος μεταξύ της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης ήταν πραγματικά περίοδος στενοχώριας για τους Εβραίους καθώς συνεχώς καταλαμβάνονταν από τα Ελληνιστικά βασιλεία των Πτολεμαίων και των Σελευκιδών (ο βασιλιάς του Βορρά και ο βασιλιάς του Νότου) και στο τέλος από τους Ρωμαίους.
[10] Η βάπτιση του Χριστού τοποθετείται χρονολογικά από τον ευαγγελιστή Λουκά “κατά τον 15ο χρόνο της ηγεμονίας του Καίσαρα Τιβέριου”. Ο ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει επίσης και μερικά άλλα ιστορικά γεγονότα, ώστε να ορίσει τη χρονολογία (βλ. Λουκάν 3:1,2). Παρόλο που υπάρχουν κάποιες διαφωνίες, η πιο πιθανή χρονολογία είναι το φθινόπωρο του 27 μ.Χ. (βλ. SDA Bible Commentary Λουκάν 3:1, Review and Herald, 1980).
[11] Παρόλο που οι Εβραίοι, ως έθνος, αποκλείστηκαν από το ονομάζονται ο εκλεκτός λαός του Θεού εξαιτίας της απόρριψης του Χριστού από μέρους τους, η σωτηρία είναι ακόμη διαθέσιμη σε οποιονδήποτε Εβραίο, όπως και σε κάθε άνθρωπο: διαμέσου της πίστης στον Ιησού Χριστό (βλ. Ρωμαίους 11, ειδικά εδάφια 23,24).
[12] Λίγο μετά την καθοδήγηση του αποστόλου Πέτρου από τον Θεό για να κηρύξει το Ευαγγέλιο στον Κορνήλιο και την οικογένειά του, που ήταν οι πρώτοι Εθνικοί που βαπτίσθηκαν, οι απόστολοι συνειδητοποίησαν ότι “και στα έθνη, λοιπόν, ο Θεός έδωσε τη μετάνοια για ζωή” (Πράξεις 11:18).
[13] Ο Χριστός διηγήθηκε την παραβολή των γεωργών (που αντιπροσωπεύουν τους Εβραίους) που αρνήθηκαν να παραδώσουν τον καρπό του αμπελώνα στον ιδιοκτήτη του (τον Θεό), κακοποιώντας και δολοφονώντας τους υπηρέτες Του και στο τέλος τον Υιό Του. Ολοκλήρωσε την παραβολή με την εξής δήλωση: “Σας λέω ότι, η βασιλεία του Θεού θα αφαιρεθεί από σας, και θα δοθεί σε έθνος που κάνει τους καρπούς της” (Ματθαίον 21:22-46).
[14] Θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι οι 144.000 που είναι σφραγισμένοι στα μέτωπά τους και είναι προστατευμένοι στη διάρκεια των πληγών των σαλπίγγων (Αποκάλυψη 9:4) δεν είναι Εβραίοι που έχουν απορρίψει τον Χριστό και μετανοούν την περίοδο της μεγάλης θλίψης. 1) Σφραγίζονται πριν ξεκινήσουν οι πληγές (Αποκάλυψη 7:1-8) ενώ οι υποστηρικτές της αρπαγής διατείνονται ότι οι Εβραίοι θα μετανοήσουν στη διάρκεια της μεγάλης θλίψης. 2) “δεν μολύνθηκαν με γυναίκες επειδή, είναι παρθένοι” (Αποκάλυψη 14:4), που υποδηλώνει ότι δεν έχουν αναμιχθεί με ψεύτικα θρησκευτικά συστήματα (βλ. κεφάλαιο 14:1-5). 3) Είναι σφραγισμένοι “από κάθε φυλή των γιων Ισραήλ” (Αποκάλυψη 7:4), ενώ οι Εβραίοι είναι απόγονοι των φυλών του Ιούδα, Βενιαμίν και Λευί (Α’ Βασιλέων 12, ειδικά εδ.19-24, Β’ Βασιλέων 17, ειδικά εδ. 18). Στο έβδομο κεφάλαιο επισημάνθηκε ότι ο Ισραήλ είναι τώρα ο πνευματικός Ισραήλ και περιλαμβάνει όλα τα πραγματικά “παιδιά του Αβραάμ”, έχοντας την πίστη του Αβραάμ (Ρωμαίους 4:9-16). Ο Παύλος ξεκαθαρίζει ότι πολλοί Εβραίοι θα σωθούν (Ρωμαίους κεφάλαιο 11) μαζί με “όλα τα έθνη, και έτσι ολόκληρος ο Ισραήλ (πνευματικός) θα σωθεί” (Ρωμαίους 11:25,26). Δεν υπάρχει όμως κανένα σημείο στην Αγία Γραφή που να υποδηλώνει ότι οι Εβραίοι θα γίνουν και πάλι ο εκλεκτός λαός του Θεού. 4) Δεν υπάρχουν περικοπές στην Αποκάλυψη, πριν ή μετά, που να θεωρηθούν ότι αναφέρονται στη μυστική αρπαγή. Η Αποκάλυψη 4:1 αναφέρεται κάποιες φορές ως ένα τέτοιο εδάφιο, είναι ξεκάθαρο όμως ότι ο απόστολος Ιωάννης είναι εκείνος που μεταφέρεται στον ουρανό, μέσω του οράματος, και όχι η εκκλησία.