Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ
Μια φορά το χρόνο, στην Ημέρα του Εξιλασμού, ο Αρχιερέας έκανε “εξιλέωση για το αγιαστήριο, για τις ακαθαρσίες των γιων Ισραήλ, και για τις παραβάσεις τους σε όλες τους τις αμαρτίες· το ίδιο (έκανε) και για τη σκηνή του μαρτυρίου (το αγιαστήριο), που κατοικεί μεταξύ τους ανάμεσα στην ακαθαρσία τους” (Λευιτικό 16:16). Ο καθαρισμός του αγιαστηρίου (Δανιήλ 8:14), γινόταν με αίμα. Μόνο εκείνη την ημέρα ο Αρχιερέας περνούσε από την εσωτερική θύρα, στα Άγια των Αγίων: “Στη δεύτερη (σκηνή, ναό) όμως, μια φορά τον χρόνο μπαίνει μέσα μονάχα ο αρχιερέας, όχι χωρίς αίμα, το οποίο προσφέρει... για τα αμαρτήματα του λαού που έγιναν από άγνοια” (Εβραίους 9:7). Αυτή, όπως και κάθε άλλη θυσία συμβόλιζε τη θυσία του Χριστού στο σταυρό.
Συνεπώς, τίθεται το εξής ερώτημα: αν γινόταν ήδη μία θυσία τη στιγμή που ο αμαρτωλός μετανοούσε και εξομολογούνταν τις αμαρτίες του, γιατί ήταν απαραίτητη μία επιπλέον θυσία αργότερα; Στην Εβραίους 9:7 επισημαίνεται ότι η θυσία που γινόταν την Ημέρα του Εξιλασμού ήταν “για τα αμαρτήματα του λαού που έγιναν από άγνοια”. Στο Λευιτικό 16:16 αναφέρει ότι εκείνη την ημέρα, εξιλέωση γινόταν για “τις παραβάσεις τους σε όλες τους τις αμαρτίες”. Εκτός από τις συγκεκριμένες αμαρτίες που είχε εξομολογηθεί ο αμαρτωλός όταν πρόσφερε τη θυσία του, είχε πράξει και άλλες αμαρτίες, κάποιες τις είχε ξεχάσει, άλλες είχαν συμβεί μετά την προσφορά του ολοκαυτώματος, για κάποιες άλλες δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν αμαρτίες εξαιτίας της αμαρτωλής φύσης του. Για όλες αυτές τις αμαρτίες ήταν αναγκαία η εξιλέωση και όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση συγχώρεσης, πρώτα από όλα ήταν απαραίτητη η μετάνοια του ατόμου. Αφού όμως αυτές οι αμαρτίες “έγιναν από άγνοια”, η μετάνοια καθοριζόταν από τη γενική στάση που είχε ο αμαρτωλός απέναντι στην αμαρτία την Ημέρα του Εξιλασμού.
Αυτή η στάση αποδεικνυόταν από τη συμπεριφορά του εκείνη την Ημέρα: Ο Θεός είπε στον λαό ότι εκείνη την Ημέρα “θα ταπεινώσετε τις ψυχές σας, και δεν θα κάνετε καμιά εργασία”. “Θα είναι Σάββατο ανάπαυσης για σας, και θα ταπεινώσετε τις ψυχές σας” (Λευιτικό 16:29, 23:32)[1]. Αυτή η στάση ήταν κρίσιμης σημασίας, διότι “Κάθε ψυχή που δεν θα ταπεινωθεί σ’ αυτή την ίδια ημέρα, θα εξολοθρευτεί από τον λαό της. Και κάθε ψυχή, που θα κάνει οποιαδήποτε εργασία σ’ αυτή την ίδια ημέρα, θα εξολοθρεύσω την ψυχή εκείνη από μέσα από τον λαό της” (Λευιτικό 23:29,30). Επομένως, η ημέρα εκείνη, ήταν ημέρα κρίσης, στην οποία η μετάνοια για όλες τις αμαρτίες, είτε γνωστές είτε άγνωστες, καθοριζόταν από μια εσωτερική στάση του ανθρώπου (ταπείνωση της ψυχής) και ένα εξωτερικό σύμβολο υπακοής (τήρηση του Σαββάτου).[2] Δεν ήταν αρκετό για τον αμαρτωλό απλώς να ομολογήσει τη μετάνοια του κάποια στιγμή και να πιστέψει ότι αυτή η ομολογία θα κάλυπτε τη συμπεριφορά του και στο μέλλον. Ο συγχωρημένος αμαρτωλός έπρεπε να συνεχίζει με την ίδια στάση μετάνοιας και υποταγής μέχρι το τέλος.
Η Αγία Γραφή δεν υποστηρίζει τη διδαχή ότι άπαξ και σωθείς είσαι για πάντα σωσμένος[3], αλλά διδάσκει ότι η αιώνια ζωή ανήκει “σ’ εκείνους μεν που, με υπομονή αγαθού έργου, ζητούν δόξα και τιμή και αφθαρσία” (Ρωμαίους 2:7). Η Ημέρα του Εξιλασμού συμβόλιζε την εξάλειψη κάθε καταγεγραμμένης αμαρτίας, για την οποία ο αμαρτωλός είχε μετανοήσει και είχε αποστραφεί. “Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία” (Α’ Ιωάννου 1:9). Αυτές οι αμαρτίες, από τη στιγμή που συγχωρούνται, εξαλείφονται: “Όσο απέχει η ανατολή από τη δύση, τόσο μακριά από μας έστειλε τις ανομίες μας” (Ψαλμοί 103:12). “Όλες τις αμαρτίες τους θα τις ρίξει στα βάθη της θάλασσας” (Μιχαίας 7:19). Αλλά ακόμα και “στα βάθη της θάλασσας” συνεχίζουν να υπάρχουν καταχωρημένες εκείνες οι αμαρτίες, που συμβολίζονται με την εικόνα της ‘ρυπαρότητας’ που παραμένει από τη μεταφορά του αίματος των ολοκαυτωμάτων στο εσωτερικό του αγιαστηρίου. Επίσης, υπήρχαν οι αμαρτίες “που έγιναν από άγνοια”, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Την Ημέρα του Εξιλασμού στον ουρανό, γίνεται η κρίση εκείνων που βαδίζουν βάσει πίστης και κάθε καταγραφή και ίχνος των αμαρτιών τους εξαλείφεται για πάντα.[4]
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: Ο ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ
[1] Η Ημέρα του Εξιλασμού ήταν η πιο ιερή γιορτή του χρόνου. Στις άλλες γιορτές ο λαός δεν έκανε “κανένα δουλευτικό έργο” (Λευιτικό 23:8,21,25,35) και την Ημέρα του Εξιλασμού, “δεν θα κάνετε καμία εργασία, θα είναι αιώνιος θεσμός στις γενεές σας” (Λευιτικό 23:30,31).
[2] Η τήρηση του Σαββάτου δεν είναι μια εντολή με σαφή κατανόησή, όπως οι εντολές που απαγορεύουν το φόνο, τη μοιχεία ή τη λατρεία των ειδώλων. Βασίζεται απλώς στο γεγονός ότι είναι κάτι που έχει πει ο Θεός ότι πρέπει να κάνουμε. Έτσι συμβολίζει την προθυμία μας στο να υπακούσουμε όλες τις εντολές Του. “Μέχρι πότε δεν θέλετε να τηρείτε τις εντολές Μου και τους νόμους Μου; Δείτε ότι ο Κύριος έδωσε σε σας το Σάββατο” (Έξοδος 16:28,29).
[3] Ο Χριστός “μπορεί και να σώζει ολοκληρωτικά αυτούς που προσέρχονται στον Θεό διαμέσου αυτού, ζώντας πάντοτε, για να μεσιτεύσει για χάρη τους” (Εβραίους 7:25). Ο Ίδιος δηλώνει: “Εγώ δίνω σ’ αυτά αιώνια ζωή· και δεν θα χαθούν στον αιώνα, και κανένας δεν θα τα αρπάξει από το χέρι μου. Ο πατέρας μου, ο οποίος μου τα έδωσε, είναι μεγαλύτερος από όλους· και κανένας δεν μπορεί να τα αρπάξει από το χέρι του Πατέρα μου” (Ιωάννην 10:28,29). Ωστόσο, ποτέ δεν αφαιρεί την ελευθερία επιλογής και εμείς αποφασίζοντας να συνεχίσουμε στην αμαρτία, αφήνουμε “το χέρι” Του. Τα επόμενα εδάφια δείχνουν ξεκάθαρα ότι αυτοί που δέχονται τη σωτηρία του Χριστού μπορούν αργότερα να Τον εγκαταλείψουν και να χαθούν. Εβραίους 6:4, 10:26, 35-38, Α΄ Τιμόθεον 1:19, 6:20,21, Ματθαίον 18:23-35, Ιεζεκιήλ 18:24, Ρωμαίους 11:17-24, Α΄ Κορινθίους 9:27, 15:2, Κολοσσαείς 1:22,23, Α΄ Θεσσαλονικείς 3:8, Β΄ Πέτρου 1:10, 2:20,21, 3:17, Α΄ Ιωάννου 5:12,13, Αποκάλυψη 2:4,5. Για μια εμπεριστατωμένη μελέτη πάνω σε αυτό το θέμα βλ. “Life in the Son” by Robert Shank (Bethany House).
[4] Η Ημέρα του Εξιλασμού στην πραγματικότητα συμβολίζει την εξάλειψη της αμαρτίας από το σύμπαν: “σ’ αυτή την ημέρα ο ιερέας θα κάνει εξιλέωση για σας, για να σας καθαρίσει, ώστε να είστε καθαροί από όλες τις αμαρτίες σας μπροστά στον Κύριο… για ολόκληρο τον λαό της συναγωγής… Επειδή, κάθε ψυχή, που δεν θα ταπεινωθεί σ’ αυτή την ίδια ημέρα, θα εξολοθρευτεί από τον λαό της.” (Λευιτικό 16:30,33, 23:29,30).