ΘΕΣΠΙΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ;
Το χάραγμα και ο αριθμός του θηρίου είναι το αποκορύφωμα της επίθεσης του Σατανά από την αρχή της δημιουργίας εναντίον του Σαββάτου. Συνεχώς προσπαθεί να το μεταβάλει, να το εξαλείψει, να το διαστρεβλώσει, να το κάνει να είναι ένα βάρος ή ένα δεινό, να το συσχετίσει με την Παλαιά Διαθήκη και με “τους Εβραίους που απέρριψαν τον Ιησού” και να το μετατρέψει από ένα σύμβολο πίστης και λύτρωσης σε ένα σύμβολο δουλείας. Αυτές οι επιθέσεις είναι μέρος μιας γενικής επίθεσης απέναντι στο νόμο του Θεού, τον οποίο ο Σατανάς μισεί επειδή καταδικάζει την αμαρτία του, τις φιλοδοξίες του και τις αρχές της βασιλείας του (ο Σατανάς αποκαλείται “άνομος” στη Β’ Θεσσαλονικείς 2:8). Αφού δεν υπάρχει υποστήριξη από την Αγία Γραφή για μια αλλαγή της ημέρας λατρείας από το Σάββατο στην Κυριακή τα επιχειρήματα για αυτή την άποψη είναι πολύ εφευρετικά. Θα θίξουμε κάποια από αυτά σε αυτή την ενότητα και θα τα εξετάσουμε πλήρως στο Παράρτημα 6.
Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι ο Χριστός κατάργησε την τήρηση του Σαββάτου και θέσπισε την Κυριακή ως ημέρα λατρείας επειδή συνάντησε τους μαθητές Του την πρώτη ημέρα της εβδομάδας. Κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι κάθε φορά που συναντούσε ο Χριστός τους μαθητές Του μετά την ανάληψη, ήταν ημέρα Κυριακή. Ωστόσο, μια προσεκτική μελέτη δείχνει ότι αρκετές συναντήσεις δεν γίνονταν την Κυριακή και εκείνες οι συναντήσεις που γίνονταν την πρώτη ημέρα δεν ήταν συναντήσεις λατρείας, αλλά ούτε Θείας Κοινωνίας.[1] Αντιθέτως, αυτές οι συναντήσεις ήταν μια ευκαιρία για τον Χριστό να αποδείξει στους δύσπιστους μαθητές Του ότι είχε αναστηθεί και να τους αναθέσει την αποστολή τους να μεταδώσουν το ευαγγέλιο σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το γεγονός αυτό συνάδει με τον συμβολισμό της πρώτης ημέρας στη Γένεση πρώτο κεφάλαιο ως την πρώτη ημέρα για έναρξη της εργασίας και του Σαββάτου ως ημέρας ανάπαυσης από το έργο που ο Θεός είχε συντελέσει. Με άλλα λόγια το Σάββατο είναι σύμβολο πίστης, μια ημέρα αφιερωμένη στη λατρεία και την υπηρεσία εκείνων που έχουν ανάγκη. Η Κυριακή συμβολίζει τα έργα και είναι μια ημέρα εργασίας όπως κάθε άλλη ημέρα, για να αποδείξουμε στους άπιστους ότι ο Χριστός ζει. Η ανάσταση δεν είναι ένα ιστορικό γεγονός για να το γιορτάσουμε με μια λειτουργία την Κυριακή, είναι η εμπειρία της δύναμης του αναστημένου Χριστού, την οποία ο Χριστιανός βιώνει καθημερινά.
Δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα στην Αγία Γραφή που να υποστηρίζει ότι η Κυριακή είναι μια ιδιαίτερη ημέρα λατρείας (βλ. Παράρτημα 6). Στην πραγματικότητα, αν θέλουμε να ακολουθήσουμε κάποιο παράδειγμα αυτό θα ήταν το παράδειγμα του Χριστού που “κατά τη συνήθειά του, μπήκε μέσα στη συναγωγή κατά την ημέρα του Σαββάτου” (Λουκάν 4:16) ή του απόστολου Παύλου, που “κατά τη συνήθειά του, μπήκε μέσα προς αυτούς, και τρία Σάββατα συζητούσε μαζί τους από τις γραφές… και ερχόταν σε συζήτηση στη συναγωγή κάθε Σάββατο” (Πράξεις 17:2, 18:4). Ο Χριστός συνεχώς υπερασπιζόταν το νόμο του Θεού και καταδίκαζε εκείνους που προσπαθούσαν να μειώσουν τις αξιώσεις του.[2]
Είναι προφανές ότι ούτε ο Χριστός ούτε οι απόστολοι άλλαξαν το Σάββατο επειδή δεν υπάρχει καμία Βιβλική καταγραφή αντιπαράθεσης σχετικά με το Σάββατο. Όταν ο Θεός θέσπισε αλλαγές στον τελετουργικό νόμο, όπως η κατάργηση των θυσιών των ζώων, της περιτομής και του ιερατείου, το δήλωσε ξεκάθαρα στην Καινή Διαθήκη. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει για την ημέρα του Σαββάτου.[3] Ούτε υπάρχει στην Αγία Γραφή μια “νέα διαθήκη” που να καταργεί το Σάββατο μαζί με το νόμο του Θεού, όπως ισχυρίζονται αρκετοί θεολόγοι.[4] Η τήρηση του Σαββάτου δεν αποτελεί απόδειξη ότι κάποιος βρίσκεται “κάτω από νόμο” (Ρωμαίους 6:14), όπως ούτε το να τιμάμε τους γονείς ή να απέχουμε από την ειδωλολατρία ή τη μοιχεία μας τοποθετεί κάτω από νόμο. Στην πραγματικότητα κάποιος πρέπει να είναι “κάτω από χάρη” για να τηρήσει οποιοδήποτε σημείο του νόμου του Θεού (συμπεριλαμβανομένου και του Σαββάτου), επειδή “το φρόνημα της σάρκας είναι έχθρα στον Θεό· για τον λόγο ότι, στον νόμο του Θεού δεν υποτάσσεται, αλλ’ ούτε μπορεί” (Ρωμαίους 8:7).
Εν κατακλείδι, το μήνυμα του πρώτου αγγέλου που αναγγέλλει ότι “ήρθε η ώρα της κρίσης Του” είναι ένα επείγον μήνυμα προς κάθε άνθρωπο από “κάθε έθνος και φυλή και γλώσσα και λαό” να απορρίψει το σύστημα του θηρίου που βασίζεται στα ανθρώπινα έργα και να δεχθεί το “αιώνιο ευαγγέλιο” . Η προσταγή “Προσκυνήστε αυτόν ο οποίος δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα” είναι ένα συγκλονιστικό κάλεσμα να τιμήσουμε τον Δημιουργό και λυτρωτή μας, αναπαυόμενοι την ημέρα του Σαββάτου.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 14:8 ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ
[1] Η μόνη περίπτωση στην οποία ο Ιησούς συμμετείχε στο Δείπνο του Κυρίου με τους μαθητές Του ήταν ημέρα Πέμπτη, πριν τη σταύρωση.
[2] Π.χ. “Μη νομίσετε ότι ήρθα, για να καταργήσω τον νόμο ή τους προφήτες· δεν ήρθα να καταργήσω, αλλά να εκπληρώσω. Επειδή, σας διαβεβαιώνω, μέχρις ότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ένα ιώτα ή μια κεραία δεν θα παρέλθει από τον νόμο, έως ότου όλα εκπληρωθούν” (Ματθαίον 5:18). Μερικοί ισχυρίζονται ότι “όλα εκπληρώθηκαν” στο σταυρό και συνεπώς ο νόμος θα μπορούσε να “καταργηθεί”. Αλλά δεν έχουν εκπληρωθεί όλα, επειδή η αμαρτία είναι ακόμα μια πραγματικότητα. Συνεπώς ο νόμος είναι ακόμα απαραίτητος για να καταδικάσει την αμαρτία. Επιπλέον “ο ουρανός και η γη” δεν έχουν “παρέλθει”, όπως ορίζει το εδάφιο.
[3] Βλ. Παράρτημα 6.
[4] Ο Χριστός, αναφερόμενος στις δοκιμασίες της Μεγάλης Θλίψης παροτρύνει τους μαθητές Του: “Προσεύχεστε, η φυγή σας να μη γίνει μέσα σε χειμώνα ούτε σε Σάββατο” (Ματθαίον 24:20). Αυτή η συμβουλή θα ήταν παράλογη αν θεωρούσαμε ότι το Σάββατο έχει καταργηθεί. Ακόμα και “στους καινούργιους ουρανούς και στην καινούργια γη... από το ένα Σάββατο μέχρι το άλλο, κάθε σάρκα θα έρχεται και θα προσκυνεί μπροστά Του (δηλ. τον Κύριο)” (Ησαΐας 66:22,23). Ένα από τα κύρια στοιχεία της Νέας Διαθήκης ήταν το εξής: “Θα δώσω τους νόμους μου στη διάνοιά τους, και θα τους γράψω επάνω στην καρδιά τους” (Εβραίους 8:10). Αυτό δεν είναι ένας καινούργιος, μετριασμένος “νόμος αγάπης”, και φαίνεται από το γεγονός ότι ο Παύλος παραθέτει τον Ιερεμία 31:33, μια περικοπή της Παλαιάς Διαθήκης που δεν θα αναφερόταν σε κανένα νόμο εκτός από το νόμο που δόθηκε στο όρος Σινά.