ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
Ο Θεός δεν θέλει με τη κόλαση να αποδώσει στους αμαρτωλούς την τιμωρία που αξίζουν. Ένα βασικό χαρακτηριστικό του Θεού είναι ότι δεν αποδίδει στους αμαρτωλούς αυτό που αξίζουν, αλλά προσπαθεί να βρει τρόπους να τους οδηγήσει στη σωτηρία, λαμβάνοντας ο Ίδιος την τιμωρία που τους βαραίνει. Η κόλαση δεν αποτελεί μέσο εκδίκησης των αμαρτωλών· είναι απλώς ένας τρόπος να απαλειφθεί η αμαρτία.
Αν η κόλαση ήταν αιώνια, η αμαρτία δεν θα εξαλειφόταν ποτέ. Όμως η θαυμαστή αλήθεια που διδάσκει η Αγία Γραφή είναι ότι η αμαρτία και το κακό θα πάψουν να υπάρχουν. “Ο θάνατος και ο Άδης θα ριχθούν στη λίμνη της φωτιάς” (Αποκάλυψη 20:14). Κάθε μορφή θανάτου θα εξαλειφθεί. Αυτό περιλαμβάνει τον πρώτο θάνατο - δεν θα υπάρχουν πια άνθρωποι που θα ‘κοιμούνται’ στον τάφο χωρίς να έχουν επίγνωση του Θεού. Ούτε θα υπάρχει ο “ζωντανός θάνατος” του αποχωρισμού από τον Θεό που περιγράφεται από τον Παύλο με τα εξής λόγια: “νεκροί εξαιτίας των παραβάσεων και των αμαρτιών” (Εφεσίους 2:1). Επίσης, ο δεύτερος θάνατος, η καταστροφή της ψυχής, θα εξαλειφθεί· κανείς δεν θα λάβει τον μισθό της αμαρτίας ξανά, επειδή η αμαρτία και όσα σχετίζονται με αυτή θα καταστραφούν. “Επειδή, πρέπει να βασιλεύει (ο Χριστός), μέχρις ότου βάλει όλους τους εχθρούς του κάτω από τα πόδια του· τελευταίος εχθρός καταργείται ο θάνατος” (Α΄ Κορινθίους 15:25,26).[1]
Ο Θεός θα δημιουργήσει “έναν καινούργιο ουρανό και μια καινούργια γη... και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πλέον· επειδή, τα πρώτα παρήλθαν” (Αποκάλυψη 21:1-3). Αυτά τα “πρώτα”, που ο Θεός λέει ότι δεν θα υπάρχουν πλέον, θα υπήρχαν στην κόλαση, αν η κόλαση ήταν μέρος μιας ατελείωτης τιμωρίας ή ενός αιωνίου αποχωρισμού. Ο “δεύτερος θάνατος” είναι μια “ακατάσβεστη φωτιά” (Μάρκον 9:45), κανείς δεν θα τη σβήσει μέχρι να καταφάει όλα όσα μπορούν να πεθάνουν και σωματικά και ψυχικά. “Τα στοιχεία, καθώς θα καίγονται, θα διαλυθούν, και η γη, και τα έργα που βρίσκονται σ’ αυτή, θα κατακαούν” (Β΄ Πέτρου 3:10). Όταν έχουν εξαλειφθεί πλήρως η αμαρτία και οι αμαρτωλοί, ο Θεός θα ανοικοδομήσει τη δημιουργία Του: “Σύμφωνα με την υπόσχεσή Του, καινούργιους ουρανούς και καινούργια γη προσμένουμε, στους οποίους δικαιοσύνη κατοικεί” (εδ. 13). Δεν θα υπάρχει καμία σκοτεινή γωνία στο σύμπαν, όπου θα συνεχίζει να υπάρχει η αμαρτία, τα δεινά ή ο θάνατος. Όλοι και όλα, θα ζουν αιώνια σε αρμονία με τον Θεό.
Από τη στιγμή που ο Θεός δεν θα εξαναγκάσει τους αμετανόητους να Τον αγαπήσουν, αλλά θα φέρει τέλος σε κάθε ίχνος αμαρτίας, θα πρέπει να υπάρξει μια κόλαση και οι αμαρτωλοί να καταστραφούν. Όμως ακόμα και αυτή η καταστροφή είναι τόσο ξένη προς τον χαρακτήρα Του (“ο Κύριος μακροθυμεί σε μας, μη θέλοντας μερικοί να απολεστούν αλλά να έρθουν όλοι σε μετάνοια” Β΄ Πέτρου 3:9), ώστε ονομάζεται “το παράδοξο έργο” Του (Ησαΐας 28:21). Η καρδιά αγάπης του Θεού παρακαλεί κάθε ψυχή να αποστραφεί την καταστροφή της κόλασης και να επιτρέψει το όνομά της να βρεθεί “γραμμένο στο βιβλίο της ζωής” , ώστε να μη “ριχθεί στη λίμνη της φωτιάς” . “Γι’ αυτό, οίκος Ισραήλ, θα σας κρίνω, κάθε έναν σύμφωνα με τους δρόμους του, λέει ο Κύριος ο Θεός. Μετανοήστε, και επιστρέψτε από όλες τις ανομίες σας· και δεν θα είναι σε σας η ανομία για απώλεια. Απορρίψτε από σας όλες τις ανομίες σας, που ανομήσατε σε μένα, και κάντε για τον εαυτό σας νέα καρδιά και νέο πνεύμα· γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ; Επειδή, εγώ δεν θέλω τον θάνατο αυτού που πεθαίνει, λέει ο Κύριος ο Θεός· γι’ αυτό, επιστρέψτε, και ζήστε” (Ιεζεκιήλ 18:30-32).
[1] Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι ο θάνατος και η κόλαση αποτελούν αποχωρισμό από τον Θεό παραβλέπουν το γεγονός ότι ακόμη και ο θάνατος ο ίδιος (συμπεριλαμβανομένου του αποχωρισμού από τον Θεό) θα εξαλειφθεί.