Το Ουράνιο Αγιαστήριο στην Προφητεία
Στις παραπάνω παραγράφους είδαμε το αγιαστήριο από την προοπτική του τύπου-αντιτύπου. Τώρα θα το δούμε στην προφητεία.
Το Χρίσμα του Ουράνιου Αγιαστηρίου. Η προφητεία των 70 εβδομάδων στο κεφάλαιο Δαν. θ΄ έδειχνε την έναρξη της ιερατικής διακονίας του Χριστού στο ουράνιο αγιαστήριο. ‘Ενα από τα τελευταία γεγονότα που θα λάβουν χώρα κατά τη διάρκεια των 490 ετών ήταν ότι θα χριόταν «ο Άγιος των αγίων» (Δαν. θ΄24, δείτε κεφάλαιο 4).
Όπως κατά τα εγκαίνια του επίγειου αγιαστηρίου αυτό χρίσθηκε με άγιο έλαιο για να καθιερωθεί για τις υπηρεσίες του, έτσι και στα εγκαίνια του ουράνιου αγιαστηρίου, έπρεπε να χρισθεί για να καθιερωθεί αυτό στη μεσιτική διακονία του Χριστού. Με την ανάληψή Του, λίγο μετά το θάνατό Του (Δαν. θ΄27) ο Χριστός άρχισε τη διακονία Του ως αρχιερέας μας και μεσίτης μας.
Ο Καθαρισμός του Ουράνιου Αγιαστηρίου. Για τον καθαρισμό του ουράνιου αγιαστηρίου διαβάζουμε: «Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις. Ανάγκη λοιπόν ήτο οι μεν τύποι των επουρανίων να καθαρίζωνται διά τούτων, αυτά όμως τα επουράνια με θυσίας ανωτέρας παρά ταύτας» – το πολύτιμο αίμα του Χριστού (Εβρ. θ΄22,23).
Διάφοροι σχολιαστές επισήμαναν αυτή τη βιβλική διδασκαλία. Ο Henry Alford παρατήρησε ότι «ο ουρανός ο ίδιος χρειαζόταν, και επέτυχε κάθαρση με το εξιλαστήριο αίμα του Χριστού». Ο B. F. Westcott σχολίασε: «Μπορεί να λεχθεί ότι ακόμη και τα επουράνια καθώς ενσωματώνονται στους όρους της μέλλουσας ζωής του ανθρώπου, επηρεάσθηκαν από την πτώση και χρειάσθηκε καθαρισμός». Και πρόσθεσε ότι το αίμα του Χριστού ήταν σε θέση «να καθαρίσει το ουράνιο αρχέτυπο του επίγειου αγιαστηρίου».
Καθώς οι αμαρτίες του λαού του Θεού με πίστη τοποθετούντο επάνω στην προσφορά «περί αμαρτίας» και έπειτα συμβολικά μεταφέρονταν στο επίγειο αγιαστήριο, έτσι και με τη νέα διαθήκη οι εξομολογούμενες αμαρτίες του μετανοούντος διαμέσου της πίστης τοποθετούνται στο Χριστό.
Και καθώς κατά το τυπικό την Ημέρα του Εξιλασμού ο καθαρισμός του επίγειου αγιαστηρίου απομάκρυνε τις συσσωρευμένες εκεί αμαρτίες, έτσι και το ουράνιο αγιαστήριο καθαρίζεται κατά την τελική αφαίρεση των καταχωρημένων αμαρτιών στα ουράνια βιβλία. Αλλά πριν καθαρισθούν τελικά αυτές οι καταχωρήσεις, πρέπει να ελεγχθούν για να καθορισθεί ποιος μέσα από τη μετάνοια και την πίστη στο Χριστό δικαιούται να εισέλθει στην αιώνια βασιλεία Του. Γι’ αυτό, στον καθαρισμό του ουράνιου αγιαστηρίου εμπλέκεται ένα έργο εξερεύνησης ή κρίσης που αντανακλά στην πληρότητα τη φύση της Ημέρας του Εξιλασμού ως ημέρα κρίσης. Αυτή η κρίση, η οποία επικυρώνει την απόφαση ως προς το ποιος θα σωθεί και ποιος θα χαθεί, θα λάβει χώρα πριν από τη Δευτέρα Παρουσία, διότι ερχόμενος ο Χριστός κρατάει το μισθό που θα αποδώσει «εις έκαστον ως θέλει είσθαι το έργο αυτού» (Αποκ. κβ΄12). Τότε επίσης θα δοθούν απαντήσεις και στις κατηγορίες του Σατανά (Αποκ. ιβ΄10).
Όσοι πραγματικά μετανόησαν και με πίστη διεκδίκησαν το αίμα της θυσίας του Χριστού, έλαβαν συγχώρηση. Όταν εμφανίζονται τα ονόματά τους στην κρίση αυτή και βρίσκονται περιβλημένοι με το ένδυμα της δικαιοσύνης του Χριστού, οι αμαρτίες τους σβήνονται, και θεωρούνται άξιοι για την αιώνια ζωή (Λουκά κ΄35). Ο Ιησούς είπε: «Ο νικών, ούτος θέλει ενδυθή ιμάτια λευκά. Και δεν θέλω εξαλείψει το όνομα αυτού εκ του βιβλίου της ζωής, και θέλω ομολογήσει το όνομα αυτού ενώπιον του Πατρός μου και ενώπιον των αγγέλων αυτού» (Αποκ. γ΄5).
Ο προφήτης Δανιήλ αποκαλύπτει τη φύση αυτής της διερευνητικής κρίσης. Ενώ η αποστάτιδα εξουσία που συμβολίζεται με το μικρό κέρας, εκφέρει βλασφημίες κατά του Θεού και καταδιώκει το λαό Του εδώ στη γη (Δαν. ζ΄8,20,21, 25), στήνονται θρόνοι και ο Θεός προΐσταται της τελικής κρίσης. Αυτή η κρίση γίνεται στην αίθουσα του θρόνου του ουράνιου αγιαστηρίου, και παρευρίσκονται πλήθος ουράνιων μαρτύρων. Όταν στήνεται το δικαστήριο, τα βιβλία ανοίγονται, σημειώνοντας την έναρξη μιας διερευνητικής διαδικασίας (Δαν. ζ΄9,10). Μόνο μετά από αυτή την κρίση καταστρέφεται η αποστάτιδα εξουσία (Δαν. ζ΄11).
Ο Καιρός της Κρίσης. Ο Ιησούς Χριστός καθώς και ο Θεός Πατέρας παίρνουν μέρος στη διερευνητική κρίση. Πριν από την επιστροφή Του στη γη «επί των νεφελών του ουρανού», ο Χριστός ως «Υιός Ανθρώπου» έρχεται «μετά των νεφελών του ουρανού» στον «Παλαιόν των Ημερών», το Θεό Πατέρα και στέκεται «ενώπιον αυτού» (Δαν. ζ΄13). Μετά την ανάληψή Του ο Χριστός λειτούργησε ως αρχιερέας, μεσίτης μας ενώπιον του Θεού (Εβρ. ζ΄25). Αλλά αυτή την εποχή έρχεται να παραλάβει τη βασιλεία (Δαν. ζ΄14).
1. Η ιερατική διακονία του Χριστού σκιάζεται. Το κεφάλαιο Δανιήλ η΄ μας μιλάει για τη διαμάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό και για τον τελικό θρίαμβο του Θεού. Αυτό το κεφάλαιο αποκαλύπτει ότι ανάμεσα στην έναρξη της διακονίας του Χριστού ως Αρχιερέα και του καθαρισμού του ουράνιου αγιαστηρίου μια επίγεια εξουσία θα θόλωνε τη διακονία του Χριστού.
Ο κριός στο όραμα αυτό αντιπροσωπεύει τη Μηδοπερσική αυτοκρατορία (Δαν. η΄2) – τα δύο κέρατα, το υψηλότερο ήρθε αργότερα, σαφώς περιγράφουν τις δύο φάσεις της, όπου η Περσία, που αναδύθηκε αργότερα, επιβλήθηκε. Καθώς ο Δανιήλ προείπε, αυτή η ανατολική βασιλεία θα εκτεινόταν σε δύναμη «προς δύσιν, και προς βορράν και προς νότον» «και εμεγαλύνθη» (Δαν. η΄4).
Ο τράγος που ερχόταν από τα αριστερά, συμβόλιζε την Ελλάδα, και το μεγάλο κέρατο συμβόλιζε το Μέγα Αλέξανδρο (Δαν. η΄21). Ερχόμενος «από της δύσεως» ο Μέγας Αλέξανδρος με ταχύτητα, νίκησε την Περσία. Μετά το θάνατό του όμως η αυτοκρατορία του διαιρέθηκε σε τέσσερα βασίλεια (Δαν. η΄8,22) από τους διαδόχους του Κάσσανδρο, Λυσίμαχο, Σέλευκο και Πτολεμαίο.
«Εν τοις εσχάτοις καιροίς της βασιλείας αυτών» (Δαν. η΄23), με άλλα λόγια, προς το τέλος της διαιρημένης ελληνικής αυτοκρατορίας θα εξερχόταν «έν κέρας μικρόν» (Δαν. η΄9). Ως εκπλήρωση αυτού του τμήματος της προφητείας, μερικοί θεωρούν τον Αντίοχο τον Επιφανή, ένα Σύριο βασιλιά, ο οποίος κυβέρνησε την Παλαιστίνη για μια σύντομη περίοδο στο δεύτερο μ.Χ. αιώνα. Άλλοι, περιλαμβανομένων και πολλών Μεταρρυθμιστών, ταύτισαν το μικρό κέρας με τη Ρώμη στις δύο φάσεις της, την παγανιστική και την παπική. Αυτή η τελευταία ερμηνεία συμφωνεί απόλυτα με τις λεπτομέρειες που δίνει ο Δανιήλ, δοθέντος ότι δεν είναι η περίπτωση της άλλης ερμηνείας. Σημειώστε τα ακόλουθα σημεία:
α. Η εξουσία του μικρού κέρατος εκτείνεται από την πτώση της ελληνικής αυτοκρατορίας μέχρι «τους εσχάτους καιρούς» (Δαν. η΄17). Μόνο η Ρώμη, η παγανιστική και η παπική ανταποκρίνονται στους χρονικούς αυτούς περιορισμούς.
β. Οι προφητείες Δαν. β΄,ζ΄,η΄ είναι παράλληλες μεταξύ τους (Δείτε το χάρτη παραλληλισμού στο τέλος του επόμενου κεφαλαίου). Τα τέσσερα μέταλλα στην εικόνα Δαν. β΄ και τα τέσσερα θηρία Δαν. ζ΄ αντιπροσωπεύουν τις ίδιες κοσμοκρατορίες: Βαβυλώνα, Μηδοπερσία, Ελλάδα, Ρώμη. Τόσο τα πόδια από σίδηρο και πηλό, καθώς και τα δέκα κέρατα του τέταρτου θηρίου αντιπροσωπεύουν τις διαιρέσεις της Ρώμης. Αυτά τα διαιρημένα κράτη θα εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Σημειώστε ότι και οι δύο προφητείες στοχεύουν στη Ρώμη ως τη διάδοχο της Ελλάδας και ως την τελευταία κοσμοκρατορία πριν από τη Δευτέρα Παρουσία και την τελική κρίση. Το μικρό κέρας στο Δαν. η΄ ταιριάζει στο σχήμα αυτό. Ακολουθεί την Ελλάδα και συντρίβεται κατά τρόπο υπερφυσικό ή «θέλει συντριφθή άνευ χειρός» (Δαν. η΄25, β΄34).
γ. Για τη Μηδοπερσία διαβάζουμε «εμεγαλύνθη», για την Ελλάδα διαβάζουμε «εμεγαλύνθη σφόδρα», και για το μικρό κέρας διαβάζουμε «εμεγαλύνθη καθ’ υπερβολήν» (Δαν. η΄4,8,9). Η Ρώμη, η μέγιστη των κοσμοκρατοριών, καλύπτει αυτή την ιδιαιτερότητα.
δ. Μόνο η Ρώμη επέκτεινε την αυτοκρατορία της Νότια (Αίγυπτο), ανατολικά (Ελλάδα και Μικρά Ασία), «και προς την γην της δόξης» (Παλαιστίνη), όπως ακριβώς προείπε η προφητεία (Δαν. η΄9).
ε. Η Ρώμη αντιστάθηκε κατά του Άρχοντος του στρατεύματος» και «κατά του Άρχοντος των αρχόντων» (Δαν. η΄11,25), που δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό. Εναντίον Αυτού και του λαού Του, καθώς και του θυσιαστηρίου Του, η εξουσία της Ρώμης εξαπέλυσε τον πιο άγριο πόλεμο. Αυτή η περιγραφή καλύπτει και την παγανιστική και την παπική φάση της Ρώμης. Ενώ η παγανιστική Ρώμη αντιστεκόμενη στο Χριστό κατέστρεψε το ναό της Ιερουσαλήμ, η παπική Ρώμη πραγματικά αμαύρωσε την ιερατική και μεσιτική διακονία του Χριστού υπέρ των αμαρτωλών στο ουράνιο αγιαστήριο (Εβρ. η΄1,2), αντικαθιστώντας με μια ιεροσύνη η οποία εμφανιζόταν να προσφέρει άφεση διαμέσου της μεσιτείας των ανθρώπων (Δείτε το κεφάλαιο 12). Αυτή η αποστάτιδα δύναμη θα γνώριζε την επιτυχία επειδή «έρριψε κατά γης την αλήθειαν, και έπραξε και ευωδόθη» (Δαν. η΄12).
2. Η εποχή της αποκατάστασης, του καθαρισμού και της κρίσης. Ο Θεός δε θα επέτρεπε να διαρκήσει επ’άπειρον αυτή η κάλυψη της αλήθειας για την αρχιερατική διακονία του Χριστού. Χρησιμοποιώντας πιστούς και θεοφοβούμενους ανθρώπους, ο Θεός αναζωπύρωσε το έργο Του. Η μερική εκ νέου ανακάλυψη των Μεταρρυθμιστών για το ρόλο του Χριστού ως Μεσίτη μας έφερε μεγάλη αναζωπύρωση στο χριστιανικό κόσμο. Αλλά υπήρχε ακόμη πολλή αλήθεια να ανακαλυφθεί για την ουράνια διακονία του Χριστού.
Το όραμα του Δανιήλ δείχνει ότι ο ρόλος του Χριστού ως αρχιερέα μας προεξέχει ιδιαίτερα στους «εσχάτους καιρούς» (Δαν. η΄17), όταν θα άρχιζε το ειδικό έργο Του για τον καθαρισμό και την κρίση, επιπροσθέτως με τη συνεχόμενη μεσιτική διακονία Του (Εβρ. ζ΄25). Το όραμα καθορίζει πότε ο Χριστός θα ξεκινούσε αυτή την αντιτυπική διακονία της ημέρας του εξιλασμού – το έργο της διερευνητικής κρίσης (Δαν. ζ΄) και τον καθαρισμό του αγιαστηρίου – «έως δύο χιλιάδων και τριακοσίων ημερονυκτίων, τότε το αγιαστήριον θέλει καθαρισθή» (Δαν. η΄14). Επειδή το όραμα αναφέρεται στα τέλη των αιώνων, το εν λόγω αγιαστήριο δεν μπορεί να είναι το επίγειο αγιαστήριο, διότι αυτό καταστράφηκε το 70 μ.Χ. Ως εκ τούτου, η προφητεία πρέπει να αναφέρεται στης νέας διαθήκης το αγιαστήριο στον ουρανό – στον τόπο όπου ο Χριστός μεσιτεύει για τη σωτηρία μας.
Τι είναι τα 2300 ημερονύκτια; Σύμφωνα με τη Γένεση α’, «εσπέρα και πρωί» είναι μια ημέρα. Όπως είδαμε στα κεφάλαια 4 και 12, μια χρονική περίοδος σε συμβολική προφητεία είναι και αυτή συμβολική: μια προφητική ημέρα αντιπροσωπεύει ένα χρόνο. Έτσι, όπως πολλοί χριστιανοί στο διάβα των αιώνων αποδέχθηκαν, τα 2300 ημερονύκτια του Δαν. η΄ σημαίνουν 2300 κυριολεκτικά χρόνια.
α. Το κεφάλαιο Δαν. θ΄ – το κλειδί που ξεκλειδώνει το κεφάλαιο Δαν. η΄. Ο Θεός έδωσε εντολή στον άγγελο Γαβριήλ να κάνει το Δανιήλ «να εννοήση την όρασιν» (Δαν. η΄16). Αλλά η επίδραση του οράματος ήταν τόσο έντονη που ο Δανιήλ αρρώστησε και ο Γαβριήλ διέκοψε την ερμηνεία του. Στο τέλος του κεφαλαίου ο Δανιήλ δήλωσε: «Εθαύμαζον δε διά την όρασιν, και δεν υπήρχεν ο εννοών» (Δαν. η΄27).
Εξαιτίας αυτής της διακοπής ο άγγελος Γαβριήλ έπρεπε να αναβάλει την ερμηνεία του για το χρονικό διάστημα – τη μόνη όψη του οράματος που δεν είχε ερμηνεύσει. Το κεφάλαιο Δαν. θ΄ περιγράφει την επιστροφή του για να ολοκληρώσει την αποστολή του. Τα κεφάλαια Δαν. η΄ και θ΄ συσχετίζονται, και το τελευταίο είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει το μυστήριο των 2300 ημερονυκτίων. Όταν ο άγγελος Γαβριήλ παρουσιάσθηκε, είπε στο Δανιήλ: «Εγώ ήλθον να δείξω τούτο εις σε … Διά τούτο εννόησον τον λόγον και κατάλαβε την οπτασίαν» (Δαν. θ΄23). Εδώ αναφέρεται για το όραμα των 2300 ημερονυκτίων. Η επιθυμία του να εξηγήσει τα χρονικά στοιχεία του οράματος Δαν. η΄ δείχνει γιατί εισάγει την ερμηνεία του με την προφητεία των 70 εβδομάδων.
Οι 70 εβδομάδες ή τα 490 χρόνια «διωρίσθησαν» για τους Ιουδαίους και την Ιερουσαλήμ (Δαν. θ΄24). Το εβραϊκό ρήμα που τονίζεται είναι σαθάκ. Αν και αυτό το ρήμα χρησιμοποιείται μόνο μια φορά στην Αγία Γραφή, η σημασία του μπορεί να γίνει κατανοητή από άλλες εβραϊκές πηγές. Το γνωστό εβραιοαγγλικό λεξικό Gesenius λέει ότι σημαίνει «κόβω» ή «διαιρώ».
Με αυτό το φόντο, τα σχόλια του άγγελου Γαβριήλ είναι πολύ αποκαλυπτικά. Λέει στο Δανιήλ ότι τα 490 χρόνια κόπηκαν από τη μακρύτερη χρονική περίοδο των 2300 ετών. Ως σημείο εκκίνησης για τα 490 χρόνια, ο άγγελος Γαβριήλ καθορίζει «από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ» (Δαν. θ΄25), η οποία προσταγή έλαβε χώρα το 457 π.Χ. κατά το έβδομο έτος του Αρταξέρξη (Δείτε το κεφάλαιο 4).
Τα 490 χρόνια τελείωσαν το 34 μ.Χ. Όταν αφαιρέσουμε 490 χρόνια από τα 2300 χρόνια, μας μένουν 1810 χρόνια. Για να ολοκληρωθούν τα 2300 χρόνια, πρέπει να προστεθούν 1810 χρόνια στην χρονολογία 34 μ.Χ., οπότε φθάνουμε στο 1844.
β. Προς μια πληρέστερη κατανόηση της διακονίας του Χριστού. Κατά το πρώτο μέρος του 19ου αιώνα πολλοί Χριστιανοί – όπου συμπεριλαμβάνονταν οι Βαπτιστές, οι Πρεσβυτεριανοί, οι Μεθοδιστές. οι Λουθηριανοί, οι Αγγλικανοί, οι Επισκοπιανοί, οι Κογγρεγασιοναλιστές και οι Μαθητές του Χριστού – μελέτησαν έντονα την προφητεία του Δαν. η΄. ‘Ολοι αυτοί οι μελετητές της Αγίας Γραφής περίμεναν μερικά πολύ σημαντικά γεγονότα να λάβουν χώρα στο τέλος των 2300 ετών. Εξαρτώντας την κατανόησή τους από την εξουσία του μικρού κέρατος και του αγιαστηρίου, προσδοκούσαν αυτή η προφητική περίοδος να τελειώσει με τον καθαρισμό της εκκλησίας, την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και της Ιερουσαλήμ, την επιστροφή των Ιουδαίων, την πτώση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, την καταστροφή του παπισμού, την αποκατάσταση της αληθινής λατρείας, το ξεκίνημα της επίγειας χιλιετηρίδας, την ημέρα της κρίσης, τον καθαρισμό της γης με φωτιά ή τη Δευτέρα Παρουσία.
Καμιά από αυτές τις προρρήσεις δεν υλοποιήθηκαν, και όσοι τις πίστευσαν, απογοητεύθηκαν. Όμως η σοβαρότητα της απογοήτευσής τους ήταν ανάλογη με το προλεχθέν γεγονός. Προφανώς η απογοήτευση εκείνων που περίμεναν την επιστροφή του Χριστού το 1844 ήταν η πιο τραυματική από εκείνους οι οποίοι πρόσβλεπαν την επιστροφή των Ιουδαίων στην Παλαιστίνη.
Σαν αποτέλεσμα της απογοήτευσής τους πολλοί εγκατέλειψαν τη μελέτη της προφητείας ή στράφηκαν προς ιστορική μέθοδο ερμηνείας της προφητείας, η οποία τους είχε οδηγήσει στα συμπεράσματα αυτά. Μερικοί όμως συνέχισαν τη μελέτη αυτής της προφητείας και το αντικείμενο του αγιαστηρίου με περισσότερη προσευχή και ένταση, συνεχίζοντας να προσβλέπουν στη διακονία του Χριστού υπέρ αυτών στο ουράνιο αγιαστήριο. Πλούσιες νέες βαθιές γνώσεις για τη διακονία αυτή αντάμειψαν τις προσπάθειές τους. Ανακάλυψαν ότι η ιστορική προφητική πίστη της πρώτης εκκλησίας και της Μεταρρύθμισης ήταν ακόμη έγκυρη. Οι υπολογισμοί του προφητικού χρόνου ήταν πραγματικά σωστοί. Τα 2300 έτη τελείωναν το 1844. Το λάθος τους – και αυτό όλων των ερμηνευτών της εποχής εκείνης – ήταν να κατανοήσουν ποιο γεγονός θα λάμβανε χώρα στο τέλος αυτής της προφητικής περιόδου. Νέο φως από τη διακονία του Χριστού στο αγιαστήριο μετέτρεψε την απογοήτευσή τους σε ελπίδα και χαρά.
Η μελέτη τους για τις βιβλικές διδασκαλίες επάνω στο αγιαστήριο αποκάλυψαν ότι το 1844 ο Χριστός ήρθε στον Παλαιόν των Ημερών και άρχισε η τελική φάση της αρχιερατικής διακονίας Του στο ουράνιο αγιαστήριο. Αυτή η διακονία ήταν το αντίτυπο της Ημέρας του Εξιλασμού που στο κεφάλαιο Δαν. ζ΄ περιγράφεται ως διερευνητική κρίση προ της Δευτέρας Παρουσίας.
Αυτή η νέα βαθιά γνώση για την ουράνια διακονία του Χριστού δεν είναι ένα ξεκίνημα για την ιστορική χριστιανική πίστη. Αντίθετα, είναι η λογική εκπλήρωση και αναπόφευκτη ολοκλήρωση εκείνης της πίστης. Είναι απλώς η εσχατολογική εμφάνιση και εκπλήρωση της προφητικής έμφασης που χαρακτηρίζει το αιώνιο ευαγγέλιο στο τελευταίο τμήμα της μαρτυρίας του προς τον κόσμο.
