ΙΚΑΝΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΡΥΦΗ ΜΑΣ ΠΕΙΝΑ

Πριν η αμαρτία κηλιδώσει την εικόνα, ο Αδάμ και η Εύα απολάμβαναν την οικειότητα με το Δημιουργό τους στον ωραίο κήπο της Εδέμ. Δυστυχώς, πίστεψαν στο ψέμα του διαβόλου ότι θα γίνονταν σοφοί σαν το Θεό, και έσπασαν τους δεσμούς της εμπιστοσύνης με τον Πλάστη τους.

Η αμαρτία τους επέφερε την αλλοτρίωση, μια αλλοτρίωση που γρήγορα επεκτάθηκε στην πρώτη οικογένεια διχάζοντάς την (Γένεσις 3:15 – 4:8). Ο χωρισμός από το Θεό, την πηγή τησ ζωής, είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο «διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους 6:23).

Αφού διώχθηκαν από τον κήπο της Εδέμ ο Αδάμ και η Εύα, βρήκαν πολύ δύσκολη τη ζωή έξω. Η τεκνοποιία και η καλλιέργεια της γης στο εξής θα γινόταν με αίμα, ιδρώτα και δάκρυα.

Το σκληρότερο απ’ όλα ήταν η κενότητα της καρδιάς που άρχισε να τους μαστίζει. Έχοντας σπάσει το στενό δεσμό με το Θεό, βρέθηκαν ευάλωτοι σε κάθε είδους κρυφές λαχτάρες, ανικανοποίητες επιθυμίες, οδυνηρούς καημούς. Έμοιαζαν με το ναυτικό εγκαταλειμμένο στο νησί, ζωσμένο από τη μέγιστη τραγωδία: την απομόνωση που προκαλεί η αμαρτία.

Συνεπώς, και εμείς όλοι έχουμε την ίδια εμπειρία της μεγάλης δίψας της καρδιάς για ό,τι έχουμε χάσει, και τη λαχτάρα για ένα είδος ασφάλειας που μόνον ο Θεός μπορεί να μας δώσει.

Συχνά προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε αυτή τη δίψα με πρόσκαιρα μέσα: τυχερά παιχνίδια, τρελό αγώνα για επαγγελματική άνοδο, κρουαζιέρα σε εξωτικά νησιά… Μερικές φορές προσπαθούμε να σβήσουμε τη δίψα μας με οινοπνευματώδη ποτά, ναρκωτικά ή ερωτικές ασυδοσίες…

Όλες οι ακατονόμαστες επιθυμίες και ανεκπλήρωτες δραστηριότητες, βασικά, είναι συμπτώματα της αποξένωσής μας από το Θεό. Και δεν υπάρχει θεραπεία, εκτός αν έχουμε την εμπειρία της αγάπης Του στη ζωή μας.

Ο μόνος τρόπος να ικανοποιηθεί η δίψα της ανθρώπινης καρδιάς είναι να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα ανάμεσα σε μας και στο Θεό για να βαδίζουμε και πάλι στην παρουσία Του.